Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Ο Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

                 

 Έτος Καβάφη το σωτήριον έτος 2013 και η στήλη, τιμώντας τον ποιητή του ελληνισμού, προβάλλει ένα κείμενο - παρέμβαση του ποιητή για την αρπαγή των γλυπτών του Παρθενώνα. Ακολουθεί το κειμενο.

«Σπουδαίον περιοδικόν της Αγγλίας , «Ο 19ος Αιών», δημοσίευσε την 1ην Μαρτίου άρθρον γραφόμενον «Ο Αστεϊσμός περί των Ελγινείων μαρμάρων».

Οι φιλόμουσοι και φιλάρχαιοι αναγνώσται θα ενθυμώνται το κίνημα όπερ εγένετο τελευταίως εν Αγγλία ίνα αποδοθώσιν εις την Ελλάδα αι αρχαιότητες ας προ 80 ετών ο λόρδος Έλγιν , πρέσβυς της Αγγλίας παρά την Υ.Πύλη , ήπαρσεν - ίνα τας προφυλάξη δήθεν - εκ της Ακροπόλεως.

Ο λόγιος κ. Φρειδερίκος Χάρισσον θερμώς υποστήριξε το κίνημα , έγραψε δε εν τω «19ω Αιώνι» το περίφημόν του άρθρον «Απόδοτε τα Ελγίνεια Μάρμαρα».

Την απάντησιν εις το άρθρον αυτό γράφει ο Διευθυντής του περιοδικού , ισχυριζόμενος ότι ο κ. Χάρισσον πραγματευθείς περί της επιστροφής των Ελγινείων μαρμάρων ηστεϊζετο απλώς , και κατέγινε περί το δοκιμάσαι την διορατικότητα του πνεύματος των συμπολιτών του - εάν τάχα θα ήναι αρκετά έξυπνοι να εννοήσουν την ειρωνείαν του. Άλλως ηθέλησεν επίσης να περιπαίξη την συνήθειαν διαφόρων συγχρόνων ρητόρων οίτινες επινοούσι θέματα της ευφράδειας των , ζητούσι να αποδείξωσι παραδοξολογίας και χιμαίρας.

Ούτω κρίνει ο κ. Τζαίμης Νώουλς , διευθυντής του περιοδικού «Ο 19ος Αιών». Μοι φαίνεται όμως ότι ο παραδοξολογών είναι μάλλον αυτός ή ο κ. Χάρισσον.

Το άρθρον του ουδέ λογικόν είναι, ουδέ γενναίον. Είναι τόσον ξηρόν κατά το ύφος, έχει τοιαύτην πληθώραν πτωχής ή μάλλον, ανόστου ειρωνείας ,ώστε πιστεύω ότι μόνον οι Έλληνες, τους οποίους αφορά αμέσως το ζήτημα, θα έχωσι την υπομονήν να το αναγνώσωσιν ίνα σωθώσιν αι αμαρτίαι των.

Εν τη εξάψει του ο κ. Νώουλς τι δεν λέγει!

Εκθειάζει του Έλγιν την αρπαγήν. Μυκτηρίζει τον Βύρωνα. Σχετίζει την ευτελή υπεξαίρεσιν των μαρμάρων, προς τα ένδοξα τρόπαια του Νέλσωνος. Φρονεί ότι εάν επιστραφώσιν αι αρχαιότητες αύται, πρέπει ν'αποδοθώσιν επίσης η Γιβραλτάρη, η Μελίτη, η Κύπρος, η Ινδική - λησμονών ότι η κατοχή των χωρών εκείνων λογίζεται αναγκαία εις το Αγγλικόν κράτους, ενώ τα Ελγίνεια μάρμαρα εις ουδέν χρησιμεύουσιν άλλο ή εις τον ωραϊσμόν και πλουτισμόν του και άνευ αυτών ωραιοτάτου και πλουσιωτάτου Βρεττανικού Μουσείου. Ψέγει του κ. Χάρισσον την ορθοτάτην παρατήρησιν, ότι το κλίμα του Λονδίνου φθείρει τας γλυφάς των μαρμάρων και εκφράζει τον φόβον μη εάν μετακομισθώσιν εις Αθήνας καταστραφώσιν εν ενδεχόμενη αναφλέξει του Ανατολικού ζητήματος - λησμονών ότι ο φρόνιμος άνθρωπος οφείλει να διορθώνη το ενέστος κακόν πριν φροντίσει περί του μέλλοντος.

Δεν φαίνεται να δίδη πολλήν σπουδαιότητα εις τα δικαιώματα άτινα έχει των μαρμάρων «ο αναμεμιγμένος μικρός πληθυσμός όστις σήμερον κατοικεί επί των ερειπίων της Αρχαίας Ελλάδος» και υποθέτω ευρίσκει τα δικαιώματα του λόρδου Έλγιν και εαυτού μεγαλείτερα. Παρατηρεί ότι, αν ηκολουθείτο η συμβουλή του κ. Χάρισσον και απεδίδοντο αι περί ου ο λόγος αρχαιότητες εις την Ελλάδα, τις οίδεν εάν καμμία εκ των ολιγοβιών κυβερνήσεών της δεν θα τας επώλει αντί εκατομμυρίου λ.στ. εις την Γερμανίαν, ή αντί δύο εις την Αμερικήν ή χειρότερα, εάν δεν θα τας επώλει λιανικώς, εις ένα έκαστον ολίγας.

Ταύτα είναι ύβρις αδικαιολόγητος και εμφαίνουσα πολλήν ελαφρότητα εις την οποίαν η αρμόζουσα απάντησις θα ήτο - Είμεθα Κύριοι να διαθέσωμεν ως θέλομεν τα ημέτερα.

Αλλ' ας διαφωτισθή η άγνοια του ανδρός και ας μάθη ότι μέχρι τούδε αι ελληνικαί κυβερνήσεις, ολιγόβιοι ή μακρόβιοι, επεδείξαντο πολλήν ευλάβειαν και φροντίδα προς τα αρχαία μνημεία, ότι διάφορα μουσεία συνεστάθηκαν εν Ελλάδι, ων η διοίκησις είναι αξιόλογος και ότι εν Αθήναις τα Ελγίνεια μάρμαρα θα τυχώσει της αυτής πίστης διαφυλάξεως και περιποιήσεως οίας και εν Αγγλία. Είναι δε νόστιμος ο κ. Νώουλς όταν μας αφίνει να ίδωμεν και την χρημαιτικήν άποψιν της υποθέσεως. Εις εν μέρος του άρθρου του λέγει, ότι η σημερινή αξία των μαρμάρων υπολογίζεται εις εκατομμύρια, και εις άλλο πάλιν μέρος ομολογεί, ότι δια να τα αποκτήση ο λόρδος Έλγιν εξώδευσε 14.000 λ. Τι καλή δουλειά!

Δεν αναγράφω περισσότερας εκ των παρατηρήσεως του κ. Νώουλς. Είναι της αυτής ποιότητος και αι επίλοποι. Εξ άλλου δεν νομίζω πρέπον να τον θεωρήση τις υπεύθυνον δι' όλα όσα γράφει. Ο ανήρ εις άλλας περιστάσεις απέδεξεν ότι δεν αμοιρεί παιδείας, ορθής κρίσεως, και άλλων φιλολογικών προσόντων. Όθεν τείνω να πιστεύσω ότι πρέπει να αποδοθή το άτακτον της συνθέσεως και των κρίσεών του περί των Ελγινειών μαρμάρων εις την πνευματικήν σύγχυσιν ην τω επήνεγκεν η σκέψις ότι αι πολύτιμοι αύται αρχαιότητες - οι περικαλλείς αδάμαντες της Αττικής - ηδύναντο να ξεφύγουν από το Βλούμσβουρύ του. Το' μισολέγει ο ίδιος μετά βουκολικής απλότητος εν μια περίοδω του άρθρου του - Τι ιδέα (δεν ενθυμούμαι αν ήναι ακριβώς αυταί αι λέξεις του) ενώ έχωμεν τας ωραίας αυτάς αρχαιότητας εδώ και ειμπορεί ο λαός μας να πηγαίνη να τας θαυμάζη όποτε θέλει, τι ιδέα να τας στείλωμεν εις την άλλην άκρην της Ευρώπης!

Εν Αλεξανδρεία της Αιγύπτου, τη 27 Μαρτίου 1891

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

ΜΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ...... ΧΩΡΙΣ ΠΑΘΟΣ






Παρακολουθώντας, μέσω διαδικτύου, χθες βράδυ μια συναυλία στον χώρο της ΕΡΤ από τη Νένα Βενετσάνου, διαπίστωσα πως οι μέχρι χθες υπάλληλοι της δημόσιας τηλεόρασης, ως ακροατήριο της συναυλίας, ήταν(οι περισσότεροι) αδιάφοροι και απαθείς στο άκουσμα των τραγουδιών -διαμαντιών του Μάνου Χατζιδάκι και Μ. Θεοδωράκη. Σκέφτηκα για μια στιγμή αν αυτοί αγνοούσαν την προσπάθεια κάποιων ραδιοφωνικών ή τηλεοπτικών εκπομπών για την έντεχνη ελληνική μουσική, τότε η ΕΡΤ πράγματι "απέτυχε" στον ρόλο της. Φαίνεται πως οι περισσότεροι υπάλληλοί της άκουγαν ή έβλεπαν τα τηλεοπτικά απορρίμματα των ιδιωτικών καναλιών και τη μόνη σχέση που είχαν με την ΕΡΤ ήταν η όχι ευκαταφρόνητη αμοιβή τους. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά, νομίζω, πως οι υπάλληλοι σε έναν οργανισμό- εκτός από τον επαγγελματισμό τους, θα πρέπει να είναι οι πρώτοι και αυστηροί κριτές των ραδιοτηλεοπτικών προγραμμάτων και όχι απλά αμειβόμενοι υπάλληλοι...

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ- 19 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ



           

Διαχρονικός όχι μόνο με την καλλιτεχνική του δημιουργία αλλά και με τον λόγο του που ήταν πάντα εύστοχος, καυστικός, αληθινός  Γι’ αυτό και όσα είπε πριν από τριάντα  χρόνια, είναι σαν να τα είπε χτες.
«...Και συνεχίζω με την ΕΡΤ. Γιατί τάχα να βλέπω Ορνιθοκομείο, αυτόν τον ναό της νεοελληνικής αποτυχίας; Ας μου συγχωρεθεί από τη Διεύθυνση το ότι δεν εκτιμώ ιδιαίτερα τις πνευματικές ανησυχίες της ΕΡΤ ή τους εκπαιδευτικούς της στόχους. Είναι γνωστό πως χρόνια τώρα προσπαθώ να διαχωρίσω τις ευθύνες του Τρίτου και των συνεργατών μου από το υπόλοιπον  Ραδιομέγαρον που εννοεί να λειτουργεί μεγαλόπρεπα και μεσαιωνικά...».
«...Υπάρχει η Τηλεόραση κι ο κόσμος της. Αυτός ο κόσμος που χορεύει ή τραγουδά σαν να μας κατουρά. Που συμπεριφέρεται και συνομιλεί σαν να μας φτύνει μες από κρύσταλλο ή γυαλί. Που τρέχει, ανασαίνει κι αντιδρά σαν ζώο που κατρακυλά, που μόλις το ‘σκασε απ’ το τσίρκο και μας περιγελά...».
«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Ο Φρανκενστάϊν έγινε πόστερ και στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού. Το αγόρι ονομάζεται Πινοσέτ ή Βιντέλλα, κι ολομόναχο χορεύει με πάθος ένα τανγκό ελλειπτικό. Δεν υπάρχει Μουσική ούτε τραγουδιστής από κοντά. Μονάχα ένας ρυθμός ατελείωτος και αριθμοί. Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε χιλιάδες, δέκα, εκατό χιλιάδες, αριθμοί όχι εντελώς αποσαφηνισμένοι των εξαφανισθέντων, βασανισθέντων και νεκρών... Από την ώρα που ο Φρανκενστάϊν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, ο κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένισή του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται...».
 «Κύριοι, σκοτώστε τη μνήμη. Ξεκινήστε απ’ την αρχή. Μονάχα έτσι μπορούμε να ελπίσουμε σε μια θαρραλέα ένταξή μας στους χρόνους τους μελλοντικούς ενός κόσμου, που θα γελάει κάποτε μαζί μας, γιατί μας συγκινούσαν ιδιαίτερα οι νεκροί, οι μουσικές και τα’ άστρα».
 Μάνος Χατζιδάκις,   Αποσπάσματα από τα  «Σχόλια στο Τρίτο»

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

11 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013: ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΕΡΤ




Το κλείσιμο της ΕΡΤ(11/06/2013) σηματοδοτεί το τέλος μιας ιστορίας 50 σχεδόν χρόνων.
Κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί το άδικο και άδοξο τέλος ενός οργανισμού με πολλούς, στη συνείδηση των περισσοτέρων πολιτών, συμβολισμούς. Ξαφνικά όλο το οικοδόμημα κατέρρευσε , όπως γκρεμίζονται άλλωστε όλα τα αυθαίρετα.  Φαίνεται ότι η κατασκευή του εκτρώματος στηριζόταν σε σαθρά θεμέλια.
Είναι άλλωστε γνωστό ότι η ΕΡΤ στα πρώτα βήματά της είχε ντυθεί στο χακί, αφού η Χούντα την είχε μετατρέψει σε καθαρά στρατιωτικό κέντρο εκπομπών.
Μεταπολιτευτικά οι κυβερνήσεις, αλλά και τα κόμματα, συμπεριφέρθηκαν σαν να ήταν δικό τους τσιφλίκι. Οι διορισμοί στο σύνολό τους ήταν αποτέλεσμα ρουσφετιού. Απόλυτο καθεστώς φαυλότητας, χωρίς καμία στοιχειώδη διαδικασία και την ύπαρξη κανόνων. Κάποιες προσπάθειες για αναδιάρθρωση έπεφταν στο κενό, από τις εκάστοτε πολιτικές ή συνδικαλιστικές πιέσεις. Την κύρια όμως ευθύνη για τη διαμόρφωση της ΕΡΤ φέρνουν οι πολιτικοσυνδικαλιστικές ηγεσίες των μεταπολιτευτικών χρόνων. Ευθύνη όχι γενική και αόριστη, αλλά συγκεκριμένη, η οποία εκφράστηκε άλλοτε με πράξεις και άλλοτε με σκόπιμες παραλήψεις.

Πρέπει όμως να αναγνωρίσουμε ότι στην πολύπαθη ΕΡΤ υπήρχαν ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές που υπηρετούσαν αυτό που ονομάζουμε πολιτισμό. Οι εκπομπές αυτές ήταν ξεχωριστές, επειδή πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα, όπου το ευτελές θεωρείται πολιτιστικό αγαθό.

Εμείς, από τη λεγόμενη γενιά της μεταπολίτευσης, αξιώνουμε τη λειτουργία μιας ΕΡΤ χωρίς την κομματική κηδεμονία και τη συνδικαλιστική ιδιοκτησιακή αντίληψη, όπου το συμφέρον των υπαλλήλων προβάλλεται ως αυτοσκοπός

Οι εξαγγελίες του υπουρργού για έναν νέο φορέα …… αναμάρτητο, αν δεν είναι εκ του πονηρού, προδίδουν πολιτική αφέλεια.









Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΧΙΛΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ....






Μια γυναίκα που εργάζεται σε χωματερή σταματά για λίγο. Το ρούχα της φτωχικά, βρώμικα. Τα χέρια της ροζιασμένα. Το πρόσωπό της όμως λάμπει. Όπως λάμπουν όλα τα πρόσωπα όταν η ψυχή βρίσκεται αλλού, απαγκιστρωμένη από την ασχήμια και τις κακουχίες που την περιτριγυρίζουν. Και μια σκέψη. Να είχε ίσως λίγο περισσότερο χρόνο για να μπορεί να κοιτάζει τα βιβλία που πετάει ο κόσμος.
Είναι η φωτογραφία του αμερικανού φωτογράφου Μίκα Άλμπερτ που ξεχώρισε μεταξύ πολλών φωτογραφιών κορυφαίων φωτογράφων ανά τον κόσμο στον διεθνή διαγωνισμό
World Press Photos .
 Όλες τους πρόβαλαν τον πόνο, την ασχήμια, τη δυστυχία και τον θάνατο, κυρίως από τον πόλεμο της Συρίας. Περιοχές εμπόλεμες, παιδιά σκοτωμένα, νεκρικές πομπές, σκόνη και θλίψη, βασανιστήρια, συντρίμμια, κλάμα, οδυρμός ήταν τα  αποκλειστικά  θέματα.
Και ανάμεσά τους, μια παραφωνία. Μια εικόνα που συγκλονίζει με την πρώτη ματιά. Μια φωτογραφία που δείχνει κάτι άλλο: την εξαίρεση που μπορεί να κάνει υποφερτό κάθε κανόνα, όσο σκληρός και απάνθρωπος μπορεί αυτός να είναι. Το μήνυμά της ελπιδοφόρο, αισιόδοξο. Μια φωτογραφία-δήλωση πανηγυρική και χαρμόσυνη, πως η ελπίδα δεν πεθαίνει έτσι εύκολα, αλλά μπορεί να υπάρξει ακόμα και στα πιο απίθανα μέρη, ακόμα και στις πιο δύσκολες συγκυρίες, όταν κάθε εκδοχή της λογικής σου λέει το αντίθετο...
Πηγή:  http://evapsarrou.blogspot.gr/2013/02/blog-post_16.html