Αν θα ρωτούσε κάποιος έναν που κρυώνει, τι είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο, θα απαντούσε, χωρίς δεύτερη σκέψη: η ζέστη!. Αν η ίδια ερώτηση απευθυνόταν σε έναν που πεινάει, η απάντηση θα φάνταζε αυτονόητη: το φαγητό!. Αν, κατά τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 ρωτούσε κάποιος περαστικός τους κατοίκους της τότε κοινότητας Μακρισίων , ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το χωριό, όλοι θα απαντούσαν: το νερό!
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960 όλο σχεδόν το χωριό( 3000 περίπου μόνιμοι κάτοικοι) έπιαναν νερό από τη «χωριανή» βρύση. Για εκατοντάδες χρόνια υπήρχε μια πηγή ακριβώς κάτω από το νεκροταφείο, η οποία εξυπηρετούσε τις βασικές ανάγκες του χωριού. Γυναίκες, κατά κανόνα, συνωστιζόταν προκειμένου να πάρουν σειρά για να γεμίσουν τα διάφορα δοχεία με νερό. Από τα πιο συνηθισμένα δοχεία ήταν η στάμνα(Βίκα), το ξύλινο βαρέλι και ο ντενεκές (Λάτα). Όπως ήταν φυσικό, στο σπίτι κάναμε περιορισμένη χρήση του βασικού και αναγκαίου αυτού αγαθού, για προφανείς λόγους.. Είχαμε άλλωστε «συνηθίσει» να κάνουμε οικονομία παντού: στο ψωμί, στο λάδι, να προσέχουμε τα λιγοστά ρούχα, ακόμη και στο φαγητό Όλα αυτά όχι βέβαια από ελεύθερη επιλογή αλλά από ανάγκη.
Η χωριανή λοιπόν βρύση ήταν η ζωοδόχος πηγή για τα Μακρίσια μέχρι αρχές της δεκαετίας του 1960. Εκτός όμως από το πολύτιμο νερό, η βρύση προσφερόταν και ως τόπος συναναστροφής , ένα δηλαδή είδος γυναικείου καφενείου, όπου εκεί οι γυναίκες μάθαιναν και σχολίαζαν τα «νέα».
Στις κοινοτικές εκλογές του 1960 πρόεδρος εκλέγεται ο Βασίλης Σαραντόπουλος ή όπως ήταν γνωστός στο χωριό «ο γερο Λούζας», που επί των ημερών του έγινε η υδροδότηση του χωριού. Όταν λέμε υδροδότηση εννοούμε την κατασκευή ενός υποτυπώδους κοινοτικού υδραγωγείου, και η τοποθέτηση κοινόχρηστης τεχνητής βρύσης σε καμιά δεκαριά σημεία σε όλο το χωριό. Το έργο αυτό- για την εποχή του- φάνταζε τεράστιο και το σημαντικότερο από την ίδρυση του οικισμού..
Αν και στη συνείδηση των παλαιότερων κατοίκων, η χωριανή βρύση εξακολουθεί να παραμένει σημείο αναφοράς για πολλές μικρές και καθημερινές ανθρώπινες ιστοριούλες, ωστόσο, πολλοί είναι εκείνοι οι Μακρισαίοι που, και σήμερα ακόμη, μιλούν με θαυμασμό για εκείνον τον μακαρίτη, τον Γερο Λούζα., που πριν από πενήντα χρόνια έφερε το νερό στα Μακρίσια και απάλλαξε ένα ολόκληρο χωριό από την καθημερινή ταλαιπωρία.
Αφορμή για τούτη την αναφορά υπήρξε η συνάντηση και η συζήτηση με την εγγονή του αείμνηστου προέδρου Βασιλική Σαραντοπούλου.
