ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ: ΟΤΑΝ ΕΥΗΜΕΡΟΥΝ ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ.....

                                             

Με αφορμή τη συζήτηση που γίνεται στη χώρα μας για το πρωτογενές πλεόνασμα, βρήκα ένα απόσπασμα από τον λόγο του Ρόμπερτ Κέννεντυ στο πολιτειακό πανεπιστήμιο του Κάνσας των ΗΠΑ το 1968, λίγο πριν από τη δολοφονία του. Τα λόγια του Κέννεντυ, που φαντάζουν τόσο επίκαιρα, δίνουν την καλύτερη απάντηση σε αυτούς που υπερασπίζονται μόνο την ευημερία των αριθμών....

 "...Το Ακαθάριστο Εθνικό Προιόν μας ανέρχεται τώρα σε περισσσότερα από 800 δις δολλάρια το χρόνο. Αλλά άν επρόκειτο να κρίνουμε τις ΗΠΑ με κριτήριο αυτό το ΑΕΠ, να θυμόμαστε ότι στο ΑΕΠ περιλαμβάνουν και την ρύπανση της ατμόσφαιρας, την διαφήμιση του καπνίσματος, αλλά και τα ασθενοφόρα για να μαζεύουμε τραυματισμένους στα σφαγεία των αυτοκινητόδρομων.

Το ΑΕΠ περιλαμβάνει τα ειδικά συστήματα ασφαλείας για τις πόρτες μας, αλλά και τις φυλακές για ανθρώπους που τις παραβιάζουν. Περιλαμβάνει την καταστροφή των δασών κωνοφόρων και τον χαμό των θαυμάτων της φύσης μας από τη χαοτική επέκταση των πόλεων. Περιλαμβάνει τις βόμβες ναπάλμ και τις πυρηνικές κεφαλές, και τα θωρακισμένα οχήματα για την αστυνομία που καταπολεμά τις ταραχές στις πόλεις μας. Περιλαμβάνει τα τουφέκια και τα μαχαίρια, και τα τηλεοπτικά προγράμματα που δοξολογούν την βία για να πουλιούνται βίαια παιχνίδια στα παιδιά μας.
Ωστόσο, το ΑΕΠ δεν δίνει δεκάρα για την υγεία των παιδιών μας, για την ποιότητα της εκπαίδευσης τους ή για την χαρά του παιχνιδιού τους. Δεν μετρούν στο ΑΕΠ η ομορφιά της ποίησής μας,  η δύναμη και αντοχή των γάμων μας, η ευφυία των δημόσιων συζητήσεών μας, η ακεραιότητα των δημόσιων λειτουργών μας. Δεν μετρά ούτε το πνεύμα μας, ούτε το θάρρος μας, ούτε η σοφία μας, ούτε οι γνώσεις μας, ούτε η συμπόνοια μας, ούτε η αφοσίωσή μας στη χώρα μας.
Συνοψίζοντας, το ΑΕΠ μετρά τα πάντα, εκτός απ' αυτά που κάνουν τη ζωή ν' αξίζει.

Πηγή: http://aftercrisisblog.blogspot.gr/2013/05/68_31.html

ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΚΛΟΓΗΣ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΩΝ

Πρόταση σε δημόσιο διάλογο διαφορετικού συστήματος για τις ευρωεκλογές, απηύθυνε με δήλωση που έκανε την Κυριακή 16/2/2014, ο πρώην υπουργός Γιάννης Ραγκούσης.


Όπως αναφέρει στη δήλωση του «η Ελλάδα της μεταπολίτευσης που χρεοκόπησε ήταν πάντα η Ελλάδα των εξαιρέσεων κι όχι των κανόνων. Ήταν η Ελλάδα της θεσμικής προχειρότητας και της πολιτικής σκοπιμότητας της τελευταίας στιγμής. Γι' αυτό δεν ήταν και δεν είναι ένα κανονικό κράτος.

Αυτή η Ελλάδα, δυστυχώς, ζει και βασιλεύει, όπως απέδειξε ακόμη μια φορά, η αιφνίδια ανακοίνωση για το νέο σύστημα εκλογής των ευρωβουλευτών και την αλλαγή της ημερομηνίας των αυτοδιοικητικών εκλογών.

Ωστόσο, με δεδομένη την συζήτηση, που κακήν κακώς ξεκίνησε, θα είναι αδικαιολόγητη ολιγωρία να μην αναλάβουμε την ευθύνη να διατυπώσουμε μία διαφορετική πρόταση που υπακούει σε άλλο κώδικα αξιών και ιεραρχήσεων.

Ιδιαίτερα όσοι πιστεύουμε βαθιά πως η μητέρα των μεταρρυθμίσεων είναι η αλλαγή του πολιτικού συστήματος και πως "η Ελλάδα μία εκλογική περιφέρεια με την καθιέρωση του σταυρού προτίμησης" όχι μόνον δεν είναι πολιτική μεταρρύθμιση αλλά συνιστά βαθύτατο αναχρονισμό και καταφανή λαϊκισμό».

Πρόταση για δημόσιο διάλογο :

Πρώτον : Η Ελλάδα χωρίζεται σε 21 ευρωμονοεδρικές που κατανέμονται ανάμεσα στις 13 αυτοδιοικητικές περιφέρειες σύμφωνα με τον πληθυσμό τους κατά τρόπο που να αντιστοιχεί τουλάχιστον ένας ευρωβουλευτής σε κάθε περιφέρεια.

Η χάραξη των ευρωμονοεδρικών θα γίνει με βάση την Καλλικράτεια διοικητική διαίρεση της χώρας. Εκλογικές μονάδες βάσης χάραξης των ευρωμονοεδρικών θα είναι οι αιρετές περιφέρειες και οι δήμοι.

Έτσι και οι 13 περιφέρειες θα δικαιούνται από έναν τουλάχιστον ευρωβουλευτή, ενώ οι υπόλοιποι οκτώ ευρωβουλευτές, μέχρι τον αριθμό των 21 ευρωβουλευτών της Ελλάδας, θα κατανεμηθούν σε ευρωμονοεδρικές αυτοδιοικητικών περιφερειών που λόγω πληθυσμού θα δικαιούνται περισσότερους, του ενός, ευρωβουλευτές.

Με βάση την απογραφή του 2011 -άρα όχι υποθετικά- η χάραξη μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν 11 ευρωμονοεδρικές που αντιστοιχούν στις 11 αυτοδιοικητικές περιφέρειες καθώς και 6 ευρωμονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες στην αυτοδιοικητική περιφέρεια Αττικής (όπου οι δύο θα περιλαμβάνουν τον Δήμο Αθήνας και τον Δήμο Πειραιά ενώ οι υπόλοιπες την Β'Αθήνας και το τέως υπόλοιπο Αττικής ) και 4 ευρωμονοεδρικές στην αυτοδιοικητική περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας ( όπου η μία περιλαμβάνει τον Δήμο Θεσσαλονίκης και οι 3 τις λοιπές περιφερειακές ενότητες ).

Δεύτερον: Προκειμένου κάθε κόμμα να λάβει τις έδρες που του αντιστοιχούν με βάση το πανελλήνιο ποσοστό του, η κατανομή των ευρωμονοεδρικών ξεκινά από τα μικρότερα κόμματα κατά τρόπο που δεν στερεί καμία από τις 11 ευρωμονοεδρικές ή και αυτές τις 3 στις οποίες υπάγονται οι Δήμοι Αθήνας, Πειραιά και Θεσσαλονίκης από τον υποψήφιο που πλειοψήφισε σε κάθε μια από αυτές.

Επομένως η απλή αναλογική, όπως ισχύει σήμερα, θα εξακολουθήσει να ισχύει στις ευρωεκλογές και το συγκεκριμένο εκλογικό σύστημα θα μπορεί να προσαρμοστεί ακόμη και σε ακραία ενδεχόμενα κατακερματισμού της εκλογικής δύναμης των κομμάτων.

Εναλλακτικά : Η χώρα χωρίζεται σε 13 "ευρωμονοεδρικές".

Την κάθε "ευρωμονοεδρική" κερδίζει όποιος υποψήφιος πλειοψηφήσει σε αυτήν.

Για την εξυπηρέτηση της απλής αναλογικής, τις υπόλοιπες 8 έδρες κερδίζουν οι υποψήφιοι, ανάλογα με την εθνική εκλογική δύναμη των κομμάτων.

Όχι όμως από κάποια λίστα που αποφάσισε ο όποιος αρχηγός. Αλλά οι υποψήφιοι ευρωμονοεδρικών των κομμάτων, στην "ευρωμονοεδρική" όπου αυτά κατέγραψαν την καλύτερη επίδοσή τους ενώ ο υποψήφιός τους δεν νίκησε.

Ετσι, λ.χ. αν το κόμμα Χ δικαιούται 5 ευρωμονοεδρικές βάσει του εθνικού του ποσοστού, αλλά έχει πλειοψηφήσει μόνον σε 4, κερδίζει ακόμα μία από την "δεξαμενή" των 8 εδρών. Ποιός εκλέγεται ευρωβουλευτής; Αυτός που πέτυχε το καλύτερο αποτέλεσμα ανάμεσα στους 9 που απέτυχαν να κερδίσουν στην ευρωμονοεδρική τους (13συνολικά -4νικητές =9).

Με τον ίδιο τρόπο και τα μικρά κόμματα που " "δικαιούνται" μία ή δύο έδρες, θα τις κερδίσουν εκεί όπου ο υποψήφιος τους πέτυχε την καλύτερη επίδοση. Το κόμμα Ψ λ.χ. αν με ένα ποσοστό της τάξης του 5% δικαιούται τελικά μία έδρα, αυτή θα καταλάβει ο υποψήφιος της ευρωμονοεδρικής που πέτυχε την καλύτερη επίδοση. Αυτά, μέχρις εξαντλήσεως των 8 εδρών.

Όπως εύκολα μπορεί να γίνει αντιληπτό με βάση την μηχανική που θα αναπτυχθεί από το παραπάνω σύστημα, όλοι οι υποψήφιοι - μικρών και μεγάλων κομμάτων - θα έχουν ισχυρό κίνητρο να εξαντλήσουν τις προεκλογικές τους προσπάθειες αφού τίποτε δεν θα είναι προκαθορισμένο.

Και στις 2 εναλλακτικές εκδοχές: Η ανακήρυξη των υποψηφίων θα γίνεται έως το τέλος Δεκεμβρίου της προηγούμενης χρονιάς, δηλαδή 6 μήνες πριν την τέλεση των ευρωεκλογών και με ανοιχτή εσωκομματική ψηφοφορία.

Η εσωκομματική δημοκρατία θα μπορούσε για πρώτη φορά να θεσμοθετηθεί-τυποποιηθεί με νόμο.

Ως μόνη κύρωση αρκεί να προβλέπει την παύση της κρατικής χρηματοδότησης για όποιο κόμμα αποφασίσει να μην ακολουθήσει την οδό της εσωκομματικής δημοκρατίας.

Τι επιτυγχάνεται - τι αποτρέπεται:

1) Δεν έχουμε κι άλλη εξάρτηση του πολιτικού προσωπικού. Εξάρτηση μιντιακή και από το μαύρο πολιτικό χρήμα.

Δεν θα έχουμε κι άλλη χειραγώγηση των εκλεγμένων εκπροσώπων των πολιτών από τη διαπλοκή.

2) Με αυτήν την πρόταση δεν θα μετατρέψουμε την Ελλάδα των 8 εκατομμυρίων σε μία εκλογική περιφέρεια - "μήτρα πολιτικής τερατογένεσης" και μάλιστα με σταυρό.

Γιατί τερατογέννηση; Διότι με το σύστημα που προτείνουν σήμερα θα έχουμε βουλευτές δύο κατηγοριών. Βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου εκλεγμένους από τις σημερινές ή αύριο από τις μονοεδρικές και Βουλευτές του ευρωκοινοβουλίου από την περιφέρεια τέρας των 8 εκατομμυρίων, οι οποίοι έτσι μοιραία θα πιστεύουν πως είναι όχι ευρωβουλευτές αλλά 21 "μικροί Ευρωπρωθυπουργοί" της Ελλάδας.

Αναλογιστείτε, για παράδειγμα, το ενδεχόμενο του Νότη Σφακιανάκη εκλεγμένου ευρωβουλευτή της Χ.Α., με σταυρό από ολόκληρη την χώρα, που "θα ακούει και φωνές" πως είναι " μικρός Ευρωπρωθυπουργός "!

3) Έχουμε πληθυσμιακή και γεωγραφική κατανομή των ευρωβουλευτών ώστε να εξασφαλίζεται η ισοπολιτεία και να αποτραπεί το πιθανότατο φαινόμενο η πλειοψηφία των 21, αν όχι όλοι, να αποφασιστούν από τους ψηφοφόρους στην Αττική και στην Αθήνα όπου ολα τα κόμματα έχουν το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων τους .

Γιατί ; Διότι, η μηχανική του συστήματος που προωθούν, χωρίς ίχνος δημόσιου διαλόγου, οι κκ Σαμαράς και Βενιζέλος - "σύστημα της Κυριακής χαράς και της Δευτέρας λύπης"- θα οδηγήσει στο εξής: αυτοί που θα συγκεντρώσουν τους περισσότερους σταυρούς από κάθε κόμμα θα είναι, μοιραία, όσοι επιθυμεί το εκλογικό σώμα από την Αττική και την Αθήνα, όπου προσέρχονται περίπου 1,5 εκατομμύρια ψηφοφόροι, και πιθανότατα κανένας που επιθυμούν στην ´Ηπειρο, τη Θεσσαλία, την Κρήτη, τη Θράκη,το Αιγαίο, την Πελοπόννησο,τη Στερεά Ελλάδα, τη Μακεδονία ή τη Θεσσαλονίκη.

4) Βαθαίνει κι αποκτά ακόμη μεγαλύτερο νόημα η κοινή διεξαγωγή των αυτοδιοικητικών με τις εκλογές για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο .

Την ίδια στιγμή που οι πολίτες θα επιλέγουν Περιφερειάρχη Κρήτης με την ίδια ένταση θα επιλέγουν ποιο πρόσωπο θέλουν για ευρωβουλευτή Κρήτης . Έτσι δεδομένης της διαρκούς εμβάθυνσης της σχέσης ελληνικής αυτοδιοίκησης και ευρωπαϊκών θεσμών οι πολίτες της Κρήτης αλλά και οι ΟΤΑ της Κρήτης θα έχουν στην υπηρεσία τους έναν ευρωβουλευτή ουσιαστικό πολιτικό εκπρόσωπο στα ευρωπαϊκά κέντρα λήψης των αποφάσεων.

5) Θα μπορούν, λ.χ. οι πολίτες της Πελοποννήσου, να έχουν την πραγματική δυνατότητα, εάν η αξιολόγηση των προσώπων εκεί τους οδηγεί, να εκλέξουν Περιφερειάρχη από το ΠΑΣΟΚ και ευρωβουλευτή από την Ν.Δ.

Οι πολίτες του Δήμου της Αθήνας να εκλέξουν Δήμαρχο Αθήνας τον Γ.Καμίνη και ευρωβουλευτή Αθήνας στην Μαριέτα Γιαννάκου Κουτσίκου. Τον Γ. Μπουτάρη Δήμαρχο Θεσσαλονίκης και ευρωβουλευτή Θεσαλονίκης κάποια σαν τη Ρένα Δούρου.

6) Η προσωπικότητα του υποψηφίου θα παίζει καθοριστικό ρόλο στην επιλογή του πολίτη. Θα αποκτήσει ο πολιτικός αγώνας και προσωπικό χαρακτήρα. Η επιλογή ευρωβουλευτή θα έχει την ίδια ένταση επιλογής προσώπου που ανέκαθεν είχε και έχει η επιλογή Δημάρχου - Περιφερειάρχη που πραγματοποιείται χωρίς σταυρό.

7) Θα πάψει ο κάθε αρχηγός να διορίζει τους ευρωβουλευτές αλλά δεν θα μετατραπεί και σε μάχη τύπου Eurovision η μάχη για τις ευρωεκλογές, με την Ελλάδα ενιαία εκλογική περιφέρεια. Αναλογιστείτε πώς θα είναι μια ευρωομάδα που θα ευτελίζει την Ελλάδα αποτελούμενη από "πανελίστες και πανελίστριες" μεσημεριανάδικων. Έχουν άραγε συναίσθηση της ευθύνης που ανέλαβαν οι κκ Σαμαράς και Βενιζέλος;

8) Θα ενθαρρυνθεί η λειτουργία που αρμόζει σε κόμματα - θεσμούς καθώς και η δημοκρατία εντός των κομμάτων.

Σήμερα, τα μέλη και οι φίλοι των κομμάτων αποφασίζουν δημοκρατικά για το μείζον, που είναι ο Πρόεδρος άρα και ο υποψήφιος Πρωθυπουργός κάθε κόμματος. Αυτό μάλιστα συμβαίνει και στην περίπτωση της ΝΔ και στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ.

Πώς και γιατί δεν διαθέτουν την δημοκρατική νομιμοποίηση αυτά τα ίδια μέλη και οι φίλοι να αποφασίσουν για το έλασσον που είναι η επιλογή υποψηφίων ευρωβουλευτών, όταν μάλιστα είναι σταθερή και προγραμματισμένη η διεξαγωγή των ευρωεκλογών ;

Αν δεν μπορούν να αποφασίσουν για τον υποψήφιο ευρωβουλευτή πως μπορούν να αποφασίσουν για τον Πρόεδρο κόμματος, τον υποψήφιο Πρωθυπουργό και τελικά τον εντολοδόχο Πρωθυπουργό της Ελλάδας ;

Πως λ.χ. τα μέλη των κομμάτων στις ΗΠΑ, όπως και στις περισσότερες πολιτικά ανεπτυγμένες κοινωνίες, μπορούν να αποφασίζουν αυτά για τον υποψήφιο πρόεδρο καθώς και για τους υποψήφιους βουλευτές τους;

9) Θα αντιστοιχηθεί, χωρίς υποκρισία, η ελληνική με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα που προβλέπει την άμεση ένταξη των ευρωβουλευτών στις ιδεολογικά ανελαστικές και συμπαγείς ομάδες του ευρωκοινοβουλίου.

10) Θα έχουν κοινή πολιτειακή, θεσμική, διοικητική και πολιτική λογική καθώς και κοινούς κανόνες οι εκλογικοί νόμοι και οι εκλογικές διαδικασίες στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα όταν υιοθετήσουμε στις εθνικές εκλογές το σύστημα των μονοεδρικών, χωρίς σταυρό καθώς και χωρίς το μπόνους των 50 εδρών.

Αυτό ακριβώς δηλαδή που αρμόζει σε μια συντεταγμένη πολιτεία κανόνων και κυρίως

Τέλος, είναι προφανές πως η παραπάνω πρόταση τίθεται σε δημόσιο διάλογο και όλα τα δεδομένα της είναι προς συζήτηση και άμεση εφαρμογή εάν υπάρξει ευρεία συναίνεση γι αυτό.

Σημασία έχει να συμφωνηθεί ένα εκλογικό σύστημα του οποίου η "μηχανική" θα ωθεί τα κόμματα στους καλύτερους δυνατούς υποψηφίους και δεν θα τα στρέφει στην αναζήτηση μιας αγοραίας δημοτικότητας που εξυπηρετεί μόνον όσους είναι σε θέση να την πουλήσουν ή να την αγοράσουν!

Σημασία έχει να μην γυρίσουμε πίσω σε θεσμούς που έκαναν κακό στην Ελλάδα αλλά να πάμε μπροστά σε σύγχρονες, ριζικά διαφορετικές δομές μιας νέας πολιτικής τάξης πραγμάτων.

Σημασία έχει ένα εκλογικό σύστημα στις ευρωεκλογές και στις εθνικές εκλογές που υπακούει στην ανάγκη μιας ριζικής, προοδευτικής πολιτικής μεταρρύθμισης καθώς και σε μια νέα ποιότητα δημοκρατίας. Δημοκρατίας ανεπτυγμένης, όχι υπανάπτυκτης.





Πηγή: http://www.iefimerida.gr/node/143423#ixzz2tZZF29Gh

Η ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ. ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ

           

Βρήκα ένα άρθρο του Μάκη Καραγιάννη, πεζογράφου και κριτικού, το οποίο και αναδημοσιεύω. Αν και έχει γραφεί πριν τρία χρόνια, νομίζω ότι διατηρεί την αξία του και σήμερα, δεδομένου ότι οι παρατηρήσεις του είναι καίριες, αφού, κατά τη γνώμη μου, αγγίζουν την καρδιά του προβλήματος.

  Η ελληνική κοινωνία αγουροξυπνημένη από τον λήθαργο της μπελ εποκ (χρυσής εποχής) ενός καταναλωτικού ευδαιμονισμού που στηρίχτηκε στον υπερδανεισμό, αναζητά οργισμένη εξιλαστήρια θύματα. Το ελληνικό δημόσιο χρεοκόπησε. Όμως εκείνο που μας διαφεύγει είναι ότι ταυτόχρονα χρεοκόπησαν οι Δήμοι, οι συνεταιρισμοί, τα νοσοκομεία,  τα ΜΜΕ. Εν τέλει, χρεοκόπησε όχι το δημόσιο αλλά ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης, οργάνωσης και πολιτικής στην οποία στηρίχτηκε η μεταπολίτευση. Δεν πρόκειται για οικονομική χρεοκοπία αλλά για την  χρεοκοπία των μυαλών και των συνειδήσεων.

 Τα ΜΜΕ δεν αναγνώρισαν τη μεγαλύτερη είδηση των τελευταίων 40 χρόνων. Το κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί δεν την αντιλήφθηκε η Αριστερά. Η αριστερά που είναι μέρος αλλά και η αιτία του προβλήματος. Ακόμη και στην ύστερη φάση, όταν βρισκόμασταν στο χείλος της χρεοκοπίας πρότεινε 100.000 διορισμούς στο δημόσιο. Τη «γη της επαγγελίας» για τον έλληνα της μεταπολίτευσης. Όμως, δεν μπορούμε να κάνουμε πολιτική ερήμην των αριθμών.  Τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα, όπως έλεγε κι ο Βλαδίμηρος. Κι έτσι η πρώτη ανάγκη που προβάλλει δραματικά για τους αριστερούς είναι να κατανοήσουν. Να ερμηνεύσουν τα γεγονότα στο νέο πλαίσιο.  Εν τέλει, η ανάγκη για ένα «Νέο Διαφωτισμό» που θα μας απαλλάξει όχι από τα χρέη αλλά τον τρόπο σκέψης που μας χρεοκόπησε.

Νομίζω ότι η ρίζα του προβλήματος είναι  η κυρίαρχη ιδεολογία την οποία αναπνέει σύμπασα η ελληνική κοινωνία: ο ανδρεοπαπανδρεϊκός  λαϊκισμός της μεταπολίτευσης με τον οποίο συμβιβάστηκε και υιοθέτησε η αριστερά. Το ιδεολόγημα των μη προνομιούχων. Ένα διαταξικό συνονθύλευμα  που περιλαμβάνει όλους τους έλληνες απέναντι σε ένα κράτος που θεραπεύει αδιακρίτως πάσαν νόσον, ικανοποιεί όλα τα αντιφατικά αιτήματα, μοιράζει προνόμια και επιδόματα.  Είναι η ιδεολογία, με την αλτουσεριανή[1] έννοια, που έβαλε τη σφραγίδα της στη μεταπολίτευση. Της σχέσης μας δηλαδή με την πραγματικότητα. Τον τρόπο με το οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο.

Ένας λαϊκισμός που  ακυρώνει την ευθύνη του πολίτη και τη θέση της πολιτικής παίρνουν εκείνα τα προεκλογικά πάρτυ στις πλατείες με τους χιλιάδες συνενόχους, που κραδαίνουν τις πλαστικές σημαίες του πελατειακού κράτους της μεταπολίτευσης. Ναι.  Είναι αυτοί οι «αγανακτισμένοι πολίτες» που δεν έκαναν ποτέ την αυτοκριτική τους και τώρα παριστάνουν τις «μωρές παρθένες».  Που κίνητρό τους ήταν ο πιο χυδαίος ατομισμός  για να νομιμοποιήσουν το αυθαίρετο εις βάρος του περιβάλλοντος, το καλό  επίδομα εις βάρος των αδύνατων, τον διορισμό εις βάρος εκείνου που δεν έγλειφε. Η πολιτική ήταν ένα γιουρούσι για την κατάληψη του κρατικού ταμείου που ικανοποιούσε όλα τα βίτσια και τις ανάγκες με τα δανεικά των ευρωπαίων.  Πού ήταν αλήθεια οι συνειδήσεις των "αγανακτισμένων πολιτών" όταν συνέβαιναν όλα αυτά; Ποιος εξέλεξε, όχι μία αλλά  δεκάδες φορές,  όλους αυτούς μας χρεοκοπούσαν;  Φτάσαμε έτσι, όπως λέει ο Γιάννης Βούλγαρης, από την αριστερά της θυσίας, στην αριστερά των επιδομάτων.

Όμως, ένα αριστερό κόμμα δεν είναι συνδικαλιστική κίνηση για να  υιοθετεί άκριτα όλα τα αιτήματα, αλλά τα ιεραρχεί σε ένα πρόγραμμα. Σε να συλλογικό σχέδιο για την αλλαγή της κοινωνίας. Και επειδή δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν όλοι, διακρίνει και υπερασπίζεται τον άνεργο ή τη γενιά των 700 ευρώ που πλήττεται από τον νεοφιλελευθερισμό, από τον  μηχανικό της ΔΕΗ που έχει περικοπές λόγω του μνημονίου 50.000 ευρώ. Μιλάει χωρίς να μασάει τα λόγια του για όλες τις συντεχνίες που φοροδιαφεύγουν σε μια κοινωνία που μόνον 4 στους 10 πληρώνουν φόρους και δεν δημαγωγεί ασύστολα για τα δήθεν «φορομπηχτικά μέτρα» της κυβέρνησης. Επισημαίνει την ανάγκη της υγιούς επιχειρηματικότητας απέναντι σε όλους τους κρατικοδίαιτους αεριτζήδες που λυμαίνονται το δημόσιο και κοινοτικό χρήμα. Γιατί,  όσοι δοκίμασαν την ανεργία και την ξύλινη «αντιμονοπωλιακή» ρητορεία της αριστεράς, ξέρουν ότι  η εργασία είναι αξιοπρέπεια. Ονομάζει και αποδοκιμάζει τον νεποτισμό που κυριαρχεί στα πανεπιστήμια, την καταστροφή του δημόσιου χώρου, τη ρητορεία των δικαιωμάτων αλλά όχι της ευθύνης, τους αγώνες εις βάρος των άλλων, τη χρήση της βίας που φθάνει μέχρι τη στέρηση της  ελευθερίας του λόγου.  Αυτήν που η νεωτερικότητα κατέκτησε με αγώνες 300 χρόνων.

Υπάρχουν δυο  μαγικές λέξεις που λείπουν από την λεξικό της μεταπολίτευσης. Ατομική ευθύνη. Οι περισσότεροι κυκλοφορούν με τον μανδύα του θύματος. Η θυματοποίηση είναι η προσφιλής τέχνη του λαϊκισμού. Τα δεινά έρχονται σαν φυσικές καταστροφές. Μνημόνια, χούντες, εμφύλιοι. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η πορεία από το ατομικό στο συλλογικό θα είναι σκληρή. Στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν μόνον ατομικότητες ενδεδυμένες το συλλογικό ή το λαϊκό.  Βουνά εγωισμού.  Πολιτικοί και συνδικαλιστές με γεμάτες γαστέρες και απαστράπτοντα αυτοκίνητα που ρητορεύουν «υπέρ του λαού» στα δελτία των οκτώ και είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν τον συνομιλητή τους. "Η υπευθυνότητα είναι ένα αβάσταχτο φορτίο· μας αλυσοδένει με τις συνέπειες των πράξεών μας" γράφει ο Πασκάλ Μπρυκνέρ στον «Πειρασμό της αθωότητας».

Αν θέλει  να προσφέρει κάτι η αριστερά πρέπει να θυμηθεί πάλι την ιδεολογική ηγεμονία του Γκράμσι και τη σημασία της ιδεολογίας. Που σημαίνει να αναδείξει το ψέμα στο οποίο ζούσαμε. Να καταγγείλει την υποκρισία που ενδημεί και στην ίδια την αριστερά. Να  κάνει δηλαδή την αυτοκριτική της. Να ξαναδώσει πάλι στις λέξεις την αλήθεια τους. Να αναδείξει τις αξίες που έσβησαν. Την αλληλεγγύη. Την εργασία. Την αξιοκρατία. Την ηθική. Την υπεράσπιση των αδύνατων.

Έχουμε ανάγκη από αλήθεια. Όμως είναι οδυνηρή και κοστίζει. Ο λαϊκισμός είναι πάντα γοητευτικός και χαϊδεύει τα αυτιά. Γι’ αυτό και θα   έχει πολύ μέλλον.

  Πηγή: http://politicalreviewgr.blogspot.gr/2011/03/blog-post_593.html

---

[1]   Αλτουσέρ Λουί( 1918-1990)  Γάλλος φιλόσοφος που προώθησε «άμεσα και έμμεσα ορισμένα προβλήματα διαμέσου ενός ανανεωτικού μαρξισμού με προθέσεις οπωσδήποτε και αναμφισβήτητα ρηξικέλευθες

ΟΤΑΝ ΟΙ"ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΟΙ" ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΗΘΟΣ

ΑΛΙ ΜΟΧΑΜΑΝΤΙΑΝ, Ιρανός Δάσκαλος, με όλη τη σημασία της λέξης, γι’ αυτό και με κεφαλαίο «Δ». Εδώ και λίγο καιρό, παρατήρησε ότι τα παιδιά στην τάξη τους κορόιδευαν και συμπεριφέρονταν επιθετικά σε έναν συμμαθητή τους που ήρθε μια μέρα στο σχολείο με ξυρισμένο κεφάλι. Μόνο που δεν ήξεραν ότι το παιδί είχε χάσει τα μαλλιά του όχι από κούρεμα, αλλά από ασθένεια. Ο κ. Αλί, λοιπόν, θέλοντας να τους δώσει να καταλάβουν πόσο άσχημο και σκληρό είναι να ταπεινώνουν με τόσο βίαιο τρόπο οποιονδήποτε άνθρωπο, ιδίως εκείνον μου μοιάζει ναναι πιο αδύναμος από εμάς, εμφανίστηκε μια μέρα στη τάξη με ξυρισμένο και το δικό του κεφάλι. 

Τους είπε δε, ότι κάποιοι επιλέγουν μια τέτοια εμφάνιση για λόγους γούστου και δικής τους αισθητικής, αλλά και ότι κάποιοι μπορεί να χάσουν τα μαλλιά τους παρά την θέλησή τους. Δεν ήθελε, βλέπετε, να τους πει ότι ο συμμαθητής τους είναι άρρωστος, διότι έκρινε ότι μπορεί το παιδί να μην ήθελε να μαθευτεί αυτό, και ίσως το έφερνε έτσι σε πιο δύσκολη θέση. Όμως, τα παιδιά της τάξης κατάλαβαν. Αντιλήφθηκαν το λάθος τους και, όχι μόνο σταμάτησαν να παρενοχλούν τον συμμαθητή τους, αλλά πήραν το μήνυμα από τον ίδιο τους τον Δάσκαλο, τον κ. Αλί, και ξύρισαν και αυτοί τα μαλλιά τους. 

Τόσο απλά, λοιπόν, τόσο σοφά, έλυσε το πρόβλημα ο κ. Αλί. Χωρίς τιμωρίες. Χωρίς εντάσεις. Καθαρά παιδαγωγικά. Το άρρωστο παιδί κέρδισε δεκάδες φίλους στη τάξη του, είδε το χαμόγελο της ζωής, το ένιωσε μέσα του και άρχισε να δυναμώνει. Οι υπόλοιποι μαθητές κατάλαβαν ότι η ανθρωπιά σε κάνει να νοιώθεις πολύ καλύτερα απ’ ότι η επιθετικότητα και η μανία της επιβολής – το bullying, όπως πια ξέρουμε να λέγεται. Και ο Δάσκαλος κέρδισε τον έπαινο του Ιρανού Προέδρου Χασάν Ροχανί που, σύμφωνα με την εφημερίδα Guardian, υποσχέθηκε ότι θα καλύψει οικονομικά την οικογένεια του παιδιού, ώστε να ανταπεξέλθει σε όλα τα ιατρικά έξοδα. Στις αδέσποτες μέρες που ζούμε, παράτολμα ονειρεύομαι ότι τέτοιες ιστορίες ίσως αξίζουν μεγαλύτερης βιτρίνας στα μαγαζιά των ΜΜΕ.

Πηγή:filloftero.blogspot.com

Η ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

                             

       Δημήτρης Νανόπουλος Φυσικός, Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών:Ευκαιρία να φτιάξουμε το κράτος που χάσαμε όταν σκότωσαν τον Καποδίστρια

Κύριε Νανόπουλε, σήμερα βιώνουμε το τέλος μιας εποχής. Ποιες είναι οι συνέπειες στην Ελλάδα;

«Το τέλος μιας εποχής αποδίδει απόλυτα αυτό που βιώνουμε τώρα. Εύχομαι και ελπίζω ότι όλοι συνειδητοποιούμε, είτε έχουμε φταίξει είτε δεν έχουμε φταίξει, ότι κάτι δεν πήγε καλά όλα αυτά τα χρόνια. Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι όπως πηγαίναμε δεν μπορούμε να συνεχίσουμε- έτσι στον αέρα. Και ότι από εδώ και πέρα έχουμε την ευκαιρία να χτίσουμε ένα πραγματικό, σύγχρονο, δυτικό κράτος. Εκείνο, δηλαδή, το κράτος που δεν χτίσαμε από τότε που σκοτώσαμε τον Καποδίστρια».

Εμείς τι κάναμε λάθος ως κοινωνία; Ποιες αιτίες μας έφεραν σε αυτήν την οικονομική κρίση και στα Μνημόνια; Υπήρχε εναλλακτική λύση;

«Δεν εκμεταλλευτήκαμε ήδη από την εποχή που μπήκαμε στην ΕΟΚ τα κονδύλια που μας δίνανε για επενδύσεις, για υποδομές. Νομίζαμε ότι είναι οι κουτόφραγκοι και εμείς τους κοροϊδεύουμε. Αυτή ήταν μια πάρα πολύ μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε. Ο κόσμος ήταν τότε ενωμένος, υπήρχε όραμα, υπήρχε ελπίδα. Αλλά έγινε μία κάκιστη χρήση των πόρων. Εστω και αν δεν το έκαναν ηθελημένα, τους ενδιέφεραν μόνο οι ψήφοι. Από εκεί και μετά, ο καθένας έβαλε το λιθαράκι του στην καταστροφή. Οσο για τα Μνημόνια; Νομίζαμε και πάλι ότι τους κοροϊδεύαμε. Πηγαίναμε και υπογράφαμε μόνο για να κερδίσουμε χρόνο και μετά δεν κάναμε τίποτα. Δεν είναι, όμως, τα πράγματα έτσι. Πρέπει να δούμε, επιτέλους, τι μπορούμε να κάνουμε τώρα».

Είχατε πει παλιότερα ότι «η κβαντική φυσική είναι ένα είδος παραλόγου, με την έννοια ότι ξεφεύγει από τα όρια της καθεστώσας λογικής». Πιστεύετε ότι αυτή η απότομη ανατροπή που ζούμε σε σχέση με αυτά που ξέραμε, συνάδει με τη λογική ή έχει κυριαρχήσει το παράλογο;

«Εχει κυριαρχήσει το θέατρο του παραλόγου. Πάντως, δεν θυμάμαι χώρα στον δυτικό κόσμο μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο να έχει περάσει τέτοια κρίση. Θέλει πάρα πολύ σκέψη και δύναμη για να δούμε πώς μπορούμε να ξεφύγουμε. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ζούμε σε μία κβαντική πολιτική κατάσταση όπου κυριαρχεί η αρχή της αβεβαιότητας και της απροσδιοριστίας. Χάσαμε τα αβγά και τα πασχάλια. Εχουμε αποδείξει στην πράξη ότι η κβαντική φυσική δεν δουλεύει μόνο στον μικρόκοσμο, αλλά δουλεύει και στον... ελληνικό μακρόκοσμο».

Οι ιστορικοί του μέλλοντος σε ποια στοιχεία του παρόντος θα πρέπει να καταφύγουν για να μας καταλάβουν καλύτερα; Για παράδειγμα, οι Ελληνες δεν φημιζόμαστε για την ικανότητα να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, ακόμα και όταν ο κίνδυνος είναι ορατός.

«Οι Ελληνες το έχουμε αυτό από την αρχαιότητα. Ολος ο Ομηρος έχει γραφτεί για αυτό, για τις αψιμαχίες μεταξύ των Ελλήνων. Αλλά να το επικαλούμαστε σαν χαρακτηριστικό μας είναι λάθος. Τι πάει να πει έτσι είμαστε εμείς οι Ελληνες, τσακωνόμαστε. Τότε να σταματήσουμε να υπάρχουμε σαν έθνος. Ας κάνουμε κάτι άλλο. Εάν δεν μπορούμε να μονιάσουμε, εάν δεν μπορούμε να καταλάβουμε τους κινδύνους που έχουμε μπροστά μας, τότε τι να πω. Εχουμε φύγει από την εποχή που γίνονταν οι πόλεμοι και οι κατακτήσεις με την μπότα. Είχα πει πριν από τρία χρόνια ότι πάμε για οικονομικό ναζισμό, ότι ο Νότος θα κινδύνευε να γίνει ένα είδος προτεκτοράτου. Θέλω όμως να πω και κάτι άλλο: έχουν κατορθωθεί ορισμένα πολύ σημαντικά πράγματα από τον ελληνικό λαό. Και τώρα περιμένω να δω τους κυρίους από την κεντρική Ευρώπη πώς θα μας συμπεριφερθούνε. Πρέπει να δείξουν αλληλεγγύη, να υπάρξει ελάφρυνση ώστε να μπορέσει η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, να μη σκέφτεται μόνο τα χρέη. Τα γόνατά μας είναι ματωμένα. Ασε να σηκωθούμε λίγο πάνω».

Ποιο θεωρείτε το πιο επικίνδυνο φαινόμενο στην Ελλάδα της κρίσης;

«Την απαισιοδοξία. Ενώ οι Ελληνες είμαστε από τη φύση μας αισιόδοξοι, δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε τόση διάχυτη απαισιοδοξία. Είναι τραγικό. Ο κόσμος έχει γίνει καταθλιπτικός, πέρα από την παράνοια η οποία υπάρχει. Αλλά για να αλλάξει αυτό, πρέπει να παρέλθει η οικονομική κρίση, η οποία όμως είναι αποτέλεσμα και έλλειψης παιδείας. Και παιδεία δεν εννοώ το να έχεις πτυχία. Παιδεία είναι και το να πληρώνεις φόρους. Γιατί κανένας δεν πλήρωνε φόρους».

Υπάρχουν περιθώρια για αισιοδοξία; Πιστεύετε ότι η Ελλάδα θα καταφέρει να ανακάμψει σε ορατό ορίζοντα;

«Τελευταία έχει ανάψει λίγο μέσα μου η φλόγα της αισιοδοξίας ότι θα γλιτώσουμε. Αλλά πρέπει όλοι να βοηθήσουνε πέρα από τα μικροκομματικά οφέλη. Διότι εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα 'ρθεις».

Τι συμβουλεύετε τους νέους για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στην εποχή τους;

«Εγώ θα έφευγα. Ξέρω ότι ακούγεται βαρύ, αλλά πώς μπορώ να πω σε έναν νέο άνθρωπο να μείνει; Εχει ξαναγίνει αυτό μετά τον Εμφύλιο που έφυγαν τα καλύτερα μυαλά και πήγαν στο Παρίσι - ο Καστοριάδης, ο Ξενάκης, ο Πουλαντζάς ή και στη χούντα που έγινε κάτι αντίστοιχο. Και έμειναν στην Ελλάδα μετριότητες και κάτω. Είναι το φαινόμενο Σαλιέρι: έχουνε μια εξυπνάδα, αλλά είναι ατάλαντοι. Ο Σαλιέρι είχε το μυαλό να καταλάβει την ιδιοφυΐα του Μότσαρτ και γι' αυτό τον μισούσε τόσο πολύ. Φταίει όμως και ο κόσμος που επέτρεψε στους ?Σαλιέρηδες? να σκοτώνουν τους Μότσαρτ. Η Ελλάδα είναι γεμάτη τέτοιους, ακόμα και σήμερα. Και δεν αφήνουν περιθώρια για δημιουργία. Κοιτάξτε τι γίνεται. Πέστε μου εσείς σε ποια άλλη χώρα του κόσμου το μεγαλύτερο πανεπιστημιακό ίδρυμα θα μπορούσε να είναι επί δυόμισι μήνες κλειστό, επειδή μια ομάδα το αποφάσισε. Δεν έχει καμία σημασία εάν έχουν δίκιο ή όχι. Αλλιώς πρέπει να διεκδικείς το δίκιο σου. Δεν γίνεται σαράντα άτομα να κλείνουν το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ισως οι Ελληνες του εξωτερικού να κρατάνε τη δάδα της Ελλάδας πιο αναμμένη από τους Ελληνες εδώ πέρα».

Ενας συγγραφέας και πανεπιστημιακός δάσκαλος εξακολουθεί να ασκεί επίδραση στον κόσμο;

«Ναι. Υπό την προϋπόθεση ότι δεν πρέπει να θέλουμε με αυτά που λέμε να γίνουμε αρεστοί. Πρέπει με αυτά που λέμε, να προσπαθούμε να βοηθήσουμε τον κόσμο να προχωρήσει. Να κάνουμε τον κόσμο να σκεφτεί. Και όχι τάχα να προτείνουμε έτοιμες λύσεις. Είναι αυτό που λένε οι Κινέζοι για το ψάρι: ότι δεν δίνεις σε κάποιον έτοιμο ψάρι, αλλά του μαθαίνεις να ψαρεύει».

Ενας νέος Διαφωτισμός

Ποια πράξη θεωρείτε επαναστατική σήμερα;

«Νομίζω ότι είναι η πνευματική επανάσταση και η αγωγή που μπορούνε να αλλάξουν τον κόσμο. Πρέπει να σπάσουν τα δεσμά τα αόρατα που κρατάνε τον κόσμο καθηλωμένο και να καταλάβουμε ότι μπαίνουμε σε μία νέα εποχή. Η τεχνολογία και η επιστήμη έχουν κάνει μεγάλη πρόοδο και έχουν φέρει τον άνθρωπο σε ένα καινούργιο, φωτεινό μέρος, το οποίο δυστυχώς δεν το έχει αντιληφθεί ο κόσμος. Πρέπει ο κόσμος να προχωρήσει με ορθολογισμό, πάνω σε δεδομένα και να φτιάξουμε μια καινούργια κοινωνία. Αυτό είναι το όνειρό μου και το όραμά μου. Όπως ο Διαφωτισμός είναι ένα αποτέλεσμα του Νεύτωνα και του Γαλιλαίου και του Κοπέρνικου, διότι ο Βολταίρος ήταν μαθητής, και έφεραν την πραγματική επανάσταση, έτσι και σήμερα πρέπει να γίνει ένας νέος Διαφωτισμός μέσα από την τεράστια εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας».

ΜΙΑ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΡΟΜΟΥ

Η τραγωδία μας κρύβει τη σωτηρία μας

Πιστεύετε ότι αυτή τη στιγμή λείπουν οι πολιτικοί ηγέτες από την Ελλάδα, αλλά και από την υπόλοιπη Ευρώπη;

«Η πολιτική, πια, έχει αλλάξει σε σχέση με αυτό που γνωρίζαμε. Αλλά λόγω της παγκοσμιοποίησης στα οικονομικά, τα πράγματα έχουν γίνει εξαιρετικά περίπλοκα για τις πολιτικές αποφάσεις. Εδώ βλέπετε ότι τραντάχτηκε ολόκληρη Ευρωζώνη από μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα. Στις παλιές εποχές δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Θα λέγανε πτωχεύστε εσείς και όλα είναι μια χαρά. Αυτό που ήταν η τραγωδία μας κρύβει και τη σωτηρία μας. Η εξάρτηση που έχουν από μας και η εξάρτηση που έχουμε από αυτούς δημιούργησαν μία ισορροπία τρόμου. Ίσως θα έπρεπε να το είχαμε εκμεταλλευτεί καλύτερα αυτό. Θα έπρεπε όμως να είχε υπάρξει μία στήριξη απ' όλα τα κόμματα. Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο. Και πραγματικά λυπάμαι, δεν το 'χω ξαναδεί αυτό το πράγμα».

Συνέντευξη στον Γιώργο Βαϊλάκη, από την imerisia.gr

ΠΗΓΗ: :ΕΛΠΗΝΩΡ