Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΜΙΣΘΟΣ ΚΑΙ ΜΗ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ο 25χρονος Μ. Παπανικολάου χειροτονήθηκε ιερέας στις 22 Μαρτίου από τον μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιο.


Αν και λίγο ετεροχρονισμένα, η είδηση ότι χειροτονήθηκε εθελοντής- άμισθος ιερέας, νεαρός πτυχιούχος του ΕΜΠ, προξένησε εντύπωση. Και αυτό γιατί συμβαίνει για πρώτη φορά στην ελλαδική εκκλησία, όπου υπάρχει μόνο το μοντέλο του μισθωτού επαγγελματία ιερέα. Αν η επιλογή του 25χρονου Μ. Παπανικολάου είναι αποτέλεσμα ελευθερης βούλησης και όχι ανάγκης για μελλοντική επαγγελματική εξέλιξη μέσω της ιεροσύνης, τότε θα πρόκειται για ιερωμένο στα πρότυπα της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, όπου δεν υπήρχε ιεραρχική εκκλησιαστική δομή ούτε επαγγελματίες ιερείς, αλλά ιερωμένοι ( άνδρες και γυναίκες), ελεύθεροι πολίτες.

Την είδηση αυτή παρουσίασε στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» η Μαρία Ριτζαλέου, την οποία και αναδημοσιεύουμε:

Αριστούχος απόφοιτος του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, στέλεχος μεγάλης εταιρείας φωτισμού και αυτοματισμού στην Αθήνα, χειροτονήθηκε άμισθος ιερέας στη μητρόπολη Δημητριάδος και Αλμυρού Μαγνησίας και ετοιμάζεται να φύγει το καλοκαίρι στην ορθόδοξη ιεραποστολή στο Μπουρούντι.

«Ημουν πάντα κοντά στην εκκλησία και ήθελα να προσφέρω στο έργο της από οποιοδήποτε πόστο. Η χειροτονία μου ήταν μια σημαντική στιγμή στη ζωή μου και τώρα μπορώ να φύγω για την Αφρική, για να βοηθήσω σε πρακτικά ζητήματα την Ορθοδοξία, στη Μαύρη Ηπειρο», λέει στο «Εθνος» ο Μιχαήλ Παπανικολάου.

Ο 25χρονος Μ. Παπανικολάου χειροτονήθηκε ιερέας στις 22 Μαρτίου στην Ιερά Μονή Χρυσοπηγής στο Καπανδρίτι, από τον μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιο και από τότε πηγαίνει στη δουλειά του ντυμένος με ράσο. Οι συνάδελφοί του γνώριζαν την αγάπη του για την εκκλησία και του στάθηκαν στην απόφασή του αυτή, ενώ τίποτα δεν έχει αλλάξει στη στάση τους απέναντί του.

«Πιστεύω ότι αυτό που κάνω εγώ είναι ένα μοντέλο ιεροσύνης που εξελίσσεται. Εγώ θέλω να προσφέρω εθελοντικά στην εκκλησία, αυτό όμως σημαίνει πως θα το κάνω όποτε μπορώ, όποτε το επιτρέπουν οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις, αλλά η καρδιά μου και το μυαλό μου θα είναι πάντα σε όσους έχουν ανάγκη», αναφέρει.

Από τα διπλανά Ανω Λεχώνια κατάγεται η μητέρα του, Ασημίνα Κοντογεωργίου, και ο Μ. Παπανικολάου έχει στενούς δεσμούς με την περιοχή. Η μητέρα του και ο πατέρας του, Νικόλαος, καθηγητής στο τμήμα Φυσικής του πανεπιστημίου Ιωαννίνων, δέχτηκαν με χαρά την απόφασή του και τον στηρίζουν απόλυτα.

«Οι γονείς μου ήταν από την αρχή δίπλα μου. Οπως και η σύζυγός μου, που άλλωστε είναι επίσης κοντά στην εκκλησία και προσφέρει κι εκείνη εθελοντικά όσο μπορεί», λέει ο νεαρός ιερέας.Πρότυπό του ήταν ο θείος του, ιερομόναχος, π. Αρτέμιος στη Μονή Γρηγορίου του Αγίου Ορους. Από μικρός, ο Μ. Παπανικολάου τον επισκεπτόταν στην αθωνική πολιτεία και συνδέθηκε μαζί του, και με άλλους μοναχούς, πνευματικά. Ως φοιτητής στο Πολυτεχνείο πια, ωρίμασε η απόφασή του να χειροτονηθεί ιερέας και μόλις αποκαταστάθηκε επαγγελματικά, απευθύνθηκε στον σεβασμιώτατο μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού, κ. Ιγνάτιο. «Η περίπτωση του πατρός Μιχαήλ και άλλων νέων ανθρώπων αποτελεί μια νέα εμπειρία για την Εκκλησία. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα όταν νέοι άνθρωποι, μορφωμένοι, καταξιωμένοι επαγγελματικά, έρχονται και ζητούν να χειροτονηθούν άμισθοι ιερείς, με μόνα κίνητρα την ανιδιοτέλεια, την αγάπη για την Εκκλησία και την προσφορά στον άνθρωπο. Αυτό, ιδιαίτερα για τις επαρχιακές μητροπόλεις είναι πολύ σημαντικό, γιατί εκεί υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με ενορίες που έχουν ανάγκη από ιερείς», δηλώνει στο «Εθνος» ο κ. Ιγνάτιος.

Οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις δεν του επιτρέπουν να αναλάβει ενορία και να είναι συνεπής στα ιερατικά του καθήκοντα, γι΄ αυτό ο 25χρονος κληρικός θα βρίσκεται τις εορτές στον Βόλο και τα υπόλοιπα Σαββατοκύριακα θα διακονεί στο μετόχι της Μονής Χρυσοπηγής στο Παγκράτι.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΖΟΥΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ: ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΝΤΕΧΝΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΤΟ ΝΕΟ C.D. ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ

Το Σάββατο 12 Απριλίου 2014 κυκλοφόρησε μαζί με την εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος το C.D. του Γιάννη Τζουαννόπουλου με τίτλο «Στην άκρη του φιλιού». Αν και η εποχή δεν προσφέρεται για καλλιτεχνική παραγωγή, ωστόσο ο νέος δίσκος και σε πωλήσεις ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Εκείνο όμως που κάνει το συγκεκριμένο C.D ξεχωριστό είναι η ποιότητα του στίχου, η υπέροχη μουσική και οι σπουδαίοι ερμηνευτές. Οι στίχοι των τραγουδιών είναι του Γιάννη Τζουαννόπουλου, γνωστού στο Πανελλήνιο, είναι δοσμένοι με ιδιαίτερη μαστοριά και, αγκαλιά με τη θαυμάσια μουσική των σπουδαίων μουσικών, δίνουν ένα έργο υψηλής αισθητικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας, αντάξιο των μεγάλων δημιουργών. Ένα επίσης ιδιαίτερο στοιχείο του νέου δίσκου είναι ότι μετατρέπει το «εγώ» σε «εμείς» και έτσι το ατομικό γίνεται συλλογικό βίωμα και αυτό το χαρακτηριστικό του προσδίδει κοινωνικές διαστάσεις, κάτι που στις μέρες μας είναι, εκτός από χρήσιμο είναι και αναγκαίο. Η κοινωνική αυτή λειτουργία, που υπηρετεί ο καινούργιος δίσκος του Γιάννη Τζουαννόπουλου, συνυφαίνεται με το αίτημα για μια εσωτερική υπέρβαση του ανθρώπου από την ασχήμια της καθημερινότητας και τους εξωτερικούς καταναγκασμούς. Έτσι ο έρωτας, η αγάπη- ακόμη και ο αγώνας και η αγωνία- αποκτούν διαφορετικό νόημα και περιεχόμενο που, σε τελική ανάλυση, συνιστούν έναν ύμνο για τη ζωή και τον άνθρωπο. Εύχομαι και πιστεύω πως ο Γιάννης ο Τζουαννόπουλος θα συνεχίσει να μας δίνει με απλοχεριά μεστωμένους στίχους- βάλσαμο για τον πόνο απ’ τις πληγές μας…

Αξίζει να αναδημοσιεύσουμε ένα σχόλιο από τη η δημοσιογράφο του Ε. Τ. Δέσποινα Σαββοπούλου:

«Tο CD «Στην άκρη του φιλιού» περιλαμβάνει 20 τραγούδια που έγραψαν μερικοί από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες, καθώς και μερικοί ελπιδοφόροι δημιουργοί της νεότερης γενιάς. Τα τραγούδια φέρουν τις υπογραφές των: Μίμη Πλέσσα, Γιάννη Σπανού, Γιώργου Κατσαρού, Θανάση Πολυκανδριώτη, Μανώλη Καραντίνη, Βασίλη Σαλέα, Μανώλη Ανδρουλιδάκη, Μανώλη Γεωργοστάθη, Βαγγέλη Μαχαίρα, Γιώργου Θεοχαρόπουλου, Ραλλίας Χρηστίδου. Τα τραγούδια ερμηνεύουν οι: Ελένη Βιτάλη, Γιώργος Μαργαρίτης Μανώλης Μητσιάς, Κώστας Μακεδόνας, Θέμης Αδαμαντίδης, Δημήτρης Μπάσης, Πέτρος Γαϊτάνος, Γεράσιμος Ανδρεάτος. Κατερίνα Κούκα, Μελίνα Ασλανίδου, Σοφία Εμφιετζή, Λάκης Χαλκιάς και σε ντουέτο η Ραλλία Χρηστίδου με τον Μιχάλη Δημητριάδη και η Σοφία Βόσσου με το Δάκη.

«Αληθινό «συλλαλητήριο» του ελληνικού λαϊκού και όχι μόνο τραγουδιού», χαρακτηρίζει τη δουλειά ο ίδιος ο δημιουργός της Γιάννης Τζουανόπουλος, σημειώνοντας ότι περιέχει «ερωτικά και κοινωνικά τραγούδια που έγραψα επηρεασμένος από την σύγχρονη επικαιρότητα. Το τραγούδι «Ο Βοριάς» που ερμηνεύει ο Λάκης Χαλκιάς αφορά τους άστεγους της Αθήνας. Το τραγούδι «Οδός Αθηνάς» με την Ελένη Βιτάλη είναι ένα κοινωνικό τραγούδι που αποτελεί την αληθινή ιστορία μιας πόρνης που βγήκε στο επάγγελμα για να θρέψει τα τρία ορφανά παιδιά της κόρης της. Κατά κύριο λόγο το CD περιέχει καινούργια τραγούδια, ενώ για πρώτη φορά κυκλοφορεί επίσημα το «Τραγούδι της φωτιάς» που ερμηνεύει ο Θέμης Αδαμαντίδης και είναι εμπνευσμένο από την φονική πυρκαγιά στην Ηλεία τον Αύγουστο του 2007. Το «Σινεμά» είναι αφιερωμένο στους ανθρώπους που σφράγισαν το σινεμά, όπως στο Μίκη, το Μάνο, την Αλίκη, τη Λαμπέτη, την Καρέζη με τη μεγάλη φωνή του Μανώλη Μητσιά. Ο Γιώργος Μαργαρίτης σφραγίζει τον «Απόλυτο» ένα ζεϊμπέκικο του Θανάση Πολυκανδριώτη, ενώ ο Θέμης Αδαμαντίδης δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας σε δύο ερωτικά τραγούδια το «Ρολόι» και το «Παντού είσαι εσύ» του Γιώργου Κατσαρού. Θέλω να εκφράσω τη χαρά μου που συνεργάζομαι για πρώτη φορά με τον Γιώργο Κατσαρό ο οποίος υπογράφει και το «Υπάρχει και Θεός» που ερμηνεύει εξαιρετικά ο Γεράσιμος Ανδρεάτος. Η Ραλλία Χρηστίδου δίνει το δικό της χαρακτήρα στο «Με το Ιόνιο στο βλέμμα σου», ο Δημήτρης Μπάσης αναδεικνύει το «20 χρονών» του Θανάση Πολυκανδριώτη που έχει ηλεκτρικό ήχο, η Κατερίνα Κούκα απογειώνει το «Πώς να σβήσω τη φωτιά», ενώ σημαντική είναι η συμβολή του Κώστα Μακεδόνα που ερμηνεύει το «Μαχαίρι» και το «Φεγγάρι μου». Όλοι συνέβαλαν με τον τρόπο τους στη δουλειά και τους ευχαριστώ εκ βαθέων». Στιχουργός, ηθοποιός, διευθυντής της Γιορτής του Απόδημου Ελληνισμού στα Μακρίσια της Ολυμπίας, πρώην αναπληρωτής διευθυντής διεθνών εκπομπών της ΕΡΑ, ο Γιάννης Τζουανόπουλος εξακολουθεί εδώ και 25 χρόνια να παρουσιάζει την εκπομπή «Ζωντανή Γραμμή» που αποτελεί την μακροβιότερη εκπομπή της Δημόσιας Ραδιοφωνίας και συνδέει την Ελλάδα με τους μετανάστες παντού στον κόσμο. Πολυδιάστατος ο Γιάννης Τζουανόπουλος, επιμελείται ο ίδιος τα CD με τα τραγούδια του και πάντα συγκεντρώνει στις μουσικές του δουλειές σημαντικές μονάδες του ελληνικού τραγουδιού. Το ίδιο είχε συμβεί και στα δύο προηγούμενα CD του με τίτλους «Ό,τι αγάπησα» και «Λαϊκά φεγγάρια». Είναι σπάνιο να είναι ο στιχουργός η κινητήριος δύναμη μιας μουσικής δουλειάς και αυτό καταφέρνει ο Γιάννης Τζουανόπουλος: «είναι ξεχωριστή τιμή για μένα να με μελοποιούν οι κορυφαίοι συνθέτες και να με τραγουδούν μεγάλοι ερμηνευτές» λέει ο ίδιος στον «ΕΤ.Κ.» «Μου αρέσει να κάνω ολοκληρωμένες δουλειές και είναι κάτι που το επιζητώ στα CD μου, τα οποία επιμελούμαι εγώ ο ίδιος. Ως σήμερα έχω γράψει πάνω από 200 τραγούδια και είχα την τύχη να μελοποιήσουν και να ερμηνεύσουν τα τραγούδια μου κορυφαίοι δημιουργοί και ερμηνευτές». Ανάμεσα στους ερμηνευτές είναι οι: Μαρινέλλα, Τζένη Βάνου, Καίτη Γκρέυ, Πολύ Πάνου, Μαίρη Λϊντα, Τάκης Μπίνης, Αντώνης Καλογιάννης, Κώστας Χατζής, Μανώλης Λιδάκης.

Ωστόσο ο Γιάννης Τζουανόπουλος έχει δώσει την ευκαιρία και σε νέους καλλιτέχνες να αναδειχθούν, όπως για παράδειγμα στην Ελεονώρα Ζουγανέλη, όταν πριν από 10 χρόνια τραγούδησε στο CD του στο οποίο πρωταγωνιστούσε η Ελένη Βιτάλη «Ο,τι αγάπησα»

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ «ΕΑΡΙΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ»

«Ακου τα σήμαντρα
των εξοχικών εκκλησιών.
Φτάνουν από πολύ μακριά
από πολύ βαθιά.
Απ’ τα χείλη των παιδιών
απ’ την άγνοια των χελιδονιών
απ’ τις άσπρες αυλές της Κυριακής
απ’ τ’ αγιοκλήματα και τους περιστεριώνες
των ταπεινών σπιτιών.

Ακου τα σήμαντρα
των εαρινών εκκλησιών.
Είναι οι εκκλησίες
που δε γνώρισαν τη σταύρωση
και την ανάσταση.

Γνώρισαν μόνο τις εικόνες
του Δωδεκαετούς
που ‘χε μια μάνα τρυφερή
που τον περίμενε τα βράδια στο κατώφλι
έναν πατέρα ειρηνικό που ευώδιαζε χωράφι
που ‘χε στα μάτια του το μήνυμα
της επερχόμενης Μαγδαληνής.

Χριστέ μου
τι θα ‘τανε η πορεία σου
δίχως τη σμύρνα και το νάρδο
στα σκονισμένα πόδια σου;».

ΣΤΟ ΚΛΙΜΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ: Η Μ. ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΚΟΠΙΑ

                          Η εικόνα που μας αγγίζει.......

 Περάσαμε πιὰ τὸ πέλαγος τῆς νηστείας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Καὶ τώρα στεκόμαστε μπροστὰ στὴ θύρα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, ὁποῦ ὀνομάζεται Μεγάλη ὄχι γιατί εἶναι μεγαλύτερη, ἢ ἔχει περισσότερες μέρες, ἀλλὰ «ἐπειδὴ μεγάλα ἡμῖν γέγονεν ἐν αὐτῇ παρὰ τοῦ Δεσπότου κατορθώματα. Καὶ γὰρ ἐν αὐτῇ τῇ ἑβδομάδι τῇ Μεγάλῃ, ὅπως λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ἡ χρονία τοῦ διαβόλου κατελύθη τυραννίς· ὁ θάνατος ἐσβέσθη· ὁ ἰσχυρὸς ἐδέθη· τὰ σκεύη αὐτοῦ διηρπάγη· ἁμαρτία ἀνηρέθη· ἡ κατάρα κατελύθη· ὁ Παράδεισος ἀνεώχθη· ὁ Οὐρανὸς βάσιμος γέγονεν· ἄνθρωποι ἀγγέλοις ἀνεμίγησαν· τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ ἤρθη· τὸ θριγγίον περιηρέθη· ὁ τῆς εἰρήνης Θεὸς εἰρηνοποίησε τὰ ἄνω καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς· διὰ τοῦτο Μεγάλη καλεῖται Ἑβδομάς».

Ὄντως φοβερὰ αὐτῆς τῆς ἑβδομάδος τὰ Μυστήρια! Ὅλη ἡ ποίηση τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ ὅλη ἡ δόξα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἑβδομάδα πηγάζουν. Ἀπ᾿ τὸν καιρὸ πού, μαθητούδια ἀκόμη, παίρναμε ἀπ᾿ τὸ ζεστὸ χέρι τῆς μάνας μας τὴ σύνοψη καὶ τὸ κερί, ποὺ καθὼς ἦταν ἁγνὸ μοσκοβολοῦσε σὰν λιβάνι ὅταν ἔκαιγε, καὶ πηγαίναμε στὶς ἀκολουθίες τοῦ Νυμφίου, ἢ στὶς Μεγάλες Ὧρες τῶν Παθῶν, τῆς Μεγ. Πέμπτης καὶ τῆς Μεγ. Παρασκευῆς, ὅπου κλαίγαμε ἀπὸ καρδιᾶς μπρὸς στὸν Ἐσταυρωμένο, καθὼς ἀποθέταμε μὲ τρέμοντα δάχτυλα τὰ παρθενικὰ ἀγριολούλουδα, ποὺ μὲ μίαν ὁλόζεστη λαχτάρα τρέχαμε νὰ μάσουμε στοὺς κήπους καὶ στὰ χωράφια· ἀπ᾿ τὰ μικρά μας ἐκεῖνα χρόνια, ποὺ προσμέναμε νά ῾ρθει ἡ ἑβδομάδα τῶν Παθῶν, γιὰ νὰ δεχτοῦμε ὕστερα καὶ τὴν Ἀνάσταση, μέχρι τὰ γηρατειά μας τὰ βαθιά, αὐτὴ ἡ Ἑβδομάδα εἶναι ποὺ μᾶς κρατάει συντροφιὰ μὲ τὸν πόνο της, μὲ τὰ δάκρυά της, μὲ τὴ λύπη της, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ χαρὰ καὶ τὴν εὐφροσύνη τῆς Ἀναστάσεως, ποὺ ἀκολουθεῖ.

Κι αὐτὴ εἶναι ἡ μεγαλύτερη φιλοσοφία τῆς ζωῆς, ποὺ ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας τὴν δίνει μὲ τὸν πιὸ ὡραῖο, ἁπλὸ καὶ κατανυκτικὸ τρόπο στὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Καὶ εἶναι ἀλήθεια, ὅτι αὐτὴ ἡ φιλοσοφία, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν ὑψηλὴ θεολογία τοῦ Σταυροῦ, δὲν θὰ μπορέσει ποτὲ κανεὶς νὰ τὴν ἀφομοιώσει καὶ νὰ τὴν κατανοήσει ἔξω ἀπὸ τὸν ἐκκλησιαστικὸ περίβολο, ἔξω ἀπὸ τὴ λειτουργικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὁ Σταυρὸς ἢ ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα γίνεται λογοτεχνία, γίνεται θέατρο ἢ κινηματογράφος, γίνεται στοχαστικὴ διάλεξη ἢ δημοσιογραφικὸ ἄρθρο, γίνεται εὐκαιρία γιὰ νὰ δοκιμάσει κανεὶς τὶς ἱκανότητές του μ᾿ ἕναν τρόπο – ὁποιοδήποτε – ἐπάνω σ᾿ ἕνα σοβαρὸ θέμα. Καὶ μόνο μέσα ἀπὸ τὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες καὶ τὴ λειτουργικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ φτάσει στὴν κορφὴ τῆς πνευματικῆς φιλοσοφίας καὶ στὴ δόξα τῆς Ἀναστάσεως, ἀνεβαίνοντας τὸν ἀνηφορικὸ δρόμο τοῦ Γολγοθᾶ καὶ περνώντας πνευματικὰ μέσα ἀπὸ τὴν ἀγωνία τῆς Σταυρώσεως.

Ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός, ὅλη τὴν Ἑβδομάδα ἔχει ἕνα μεγάλο δρόμο νὰ ὁδοιπορήσει. Μεγάλο, ὄχι μὲ τὶς ἐξωτερικές, ἀλλὰ μὲ τὶς ἐσωτερικὲς διαστάσεις. Ἕνα δρόμο, ποὺ περπάτησε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ναί, κι ἂς μὴ φανεῖ σὲ κανέναν αὐτὸ τὸ πράγμα παράδοξο. Ἂν δὲν «συμπορευθῶμεν αὐτῷ καὶ συσταυρωθῶμεν», δὲν θὰ μπορέσουμε οὔτε τὴ Μεγαλοβδομάδα νὰ νιώσουμε, οὔτε καὶ στὴν Ἀνάσταση νὰ φτάσουμε μαζί του. Σ᾿ αὐτὸ τὸ δρόμο, ποὺ βρίσκεται πάντα κάτω ἀπ᾿ τὴ σκιὰ τοῦ Σταυροῦ, καὶ ἀντικρύζει στὸ βάθος τὸ φωτεινὸ λόφο τῆς Ἀναστάσεως, οἱ ἅγιοι Πατέρες ἔβαλαν μερικὰ σημάδια σὰν ὁρόσημα, ποὺ μᾶς βοηθοῦν κι αὐτὰ μ᾿ ἕναν εἰδικὸ τὸ καθένα τρόπο, γιὰ νὰ πετύχουμε τὸ σκοπό μας.

Τὴ Μεγάλη Δευτέρα, μετὰ τὸ Κοντάκιο καὶ τὸν Οἶκο τῆς ἡμέρας, θ᾿ ἀκούσουμε μαζὶ μὲ τὸ σύντομο συναξάρι, αὐτὸ τὸ ὑπόμνημα: «τῇ Ἁγίᾳ καὶ Μεγάλῃ Δευτέρᾳ, μνείαν ποιούμεθα τοῦ μακαρίου Ἰωσὴφ τοῦ παγκάλου καὶ τῆς ὑπὸ τοῦ Κυρίου καταρασθείσης συκῆς». Δοξάζεται καὶ τιμᾶται ὁ πάγκαλος Ἰωσήφ, γιατί «τῆς Αἰγυπτίας τότε ταῖς ἡδοναῖς μὴ δουλεύσας», ἐσκλαβώθηκε μὲν κατὰ τὸ σῶμα, ἀλλὰ κατὰ τὴν ψυχὴ ἔμεινε ἀδούλωτος, ὁ ἀοίδιμος καὶ σώφρων, καὶ ἔτσι ἀξιώθηκε νὰ γίνει κυρίαρχος ὅλης τῆς Αἰγύπτου. «Ὁ Θεὸς γὰρ παρέχει τοῖς δούλοις αὐτοῦ στέφος ἄφθαρτον». Ἡ κατάρα ἔπειτα τῆς ἄκαρπης συκιᾶς, μᾶς λέει ν᾿ ἀποφεύγουμε τὸ πάθος καὶ νὰ κάνουμε ἔργα καὶ καρποὺς πνευματικούς, γιὰ νὰ μὴ μᾶς εὕρῃ ὁ Χριστὸς μὲ φύλλα μοναχὰ σὰν ἔρθει, καὶ μᾶς δείξει τὴ φωτιά, σὰν μοίρα ἀναπόφυγη τῶν ἀκάρπων μας δέντρων.

Τὴ Μεγάλη Τρίτη θ᾿ ἀκούσουμε: «τῆς τῶν δέκα παρθένων παραβολῆς μνείαν ποιούμεθα», δηλ. τῶν πέντε φρονίμων καὶ τῶν πέντε μωρῶν παρθένων, μὲ τὶς διδακτικὲς λαμπάδες τους. Μᾶς συμβουλεύει κ᾿ ἐδῶ μὲ ὕμνους ἐξαίσιους ἡ Ἐκκλησία μας, «νὰ σπουδάσωμεν νὰ ἀνάψωμεν τὰς νοητὰς λαμπάδας τῶν ψυχῶν μας, ὡς αἱ φρόνιμοι ἐκεῖναι παρθένοι. Διατί; Ἵνα μὲ τὸ λαμπρὸν φῶς τῶν λαμπάδων μας καὶ μὲ ὕμνους πνευματικούς, συναπαντήσωμεν τὸν ἀθάνατον νυμφίον τῶν ψυχῶν, δηλαδὴ τὸν Δεσπότην μας Ἰησοῦν Χριστόν, ὅστις θὰ ἔλθει ἐν τῇ συντελείᾳ τοῦ κόσμου, διὰ νὰ ἐμβάσει τὰς δρονίμους ψυχὰς μέσα εἰς τὸν οὐράνιον νυμφώνα τῆς ἀϊδίου τρυφῆς τεσ καὶ βασιλείας».

Τὴ Μεγάλη Τετάρτη: «τῆς ἀλειψάσης τὸν Κύριον μύρῳ πόρνης γυναικὸς μνείαν ποιεῖσθαι οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν, ὅτι πρὸ τοῦ σωτηρίου Πάθους μικρὸν τοῦτο γέγονεν». Ποιὸς δὲν δακρύζει, ὅταν σκεφθεῖ ὅτι, ἐνῶ ὅλοι ἁμαρτάνουμε (καὶ πολλὲς φορὲς βαρύτερα ἀπὸ τὴν πόρνη) ὡστόσο δὲν ἀκολουθοῦμε τὸ παράδειγμά της, γιὰ νὰ σβήσουμε μὲ δάκρυα μετανοίας τὸ χειρόγραφο, ποὺ εἶναι φορτωμένο μὲ τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν μας.

Τὴ Μεγάλη Πέμπτη «ἑορτάζομεν τὸν Ἱερὸν Νιπτῆρα, τὸν Μυστικὸν Δεῖπνον, τὴν ὑπερφυᾶ προσευχὴν καὶ τὴν Προδοσίαν». Ἡ κυριαρχοῦσα μορφὴ – αἰώνιο σύμβολο σκότους συνειδήσεως καὶ παράδειγμα πρὸς ἀποφυγὴν – εἶναι ἡ προδοτικὴ ὄψη τοῦ Ἰούδα.

Τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ «τὰ Ἅγια καὶ Σωτήρια καὶ Φρικτὰ Πάθη τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτελοῦμεν».

Καὶ τὸ Μέγα Σάββατον «τὴν Θεόσωμον Ταφὴν καὶ τὴν εἰς ᾍδου κάθοδον τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑορτάζομεν».

Εἴπαμε, ὅτι πίσω ἀπὸ τὰ μαρτύριο καὶ τὸ Πάθος τῆς Σταυρώσεως, ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς βλέπει πάντοτε τὸ γλυκὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Εἶναι αὐτὸ ποὺ τὸν ἐμποδίζει νὰ ἰδεῖ τὰ Πάθη μέσα σ᾿ ἕνα ζοφερὸ καὶ καταλυτικὸ σκοτάδι. Ὁ ὀρθόδοξος – καὶ ὁ Ἕλληνας ἰδιαίτερα, ποὺ πέρασε τόσα καὶ τόσα πάθη μέσα στὴ μακραίωνη πορεία τῆς ἱστορίας του – εἶναι ντυμένος μὲ τὸ ζεστὸ ἔνδυμα τῆς χαρμολύπης. Πάσχει καὶ ὑποφέρει, ἀλλὰ ὄχι μὲ ἀσυγκράτητο σαρκικὸ πόνο. Ἡ πνευματικὴ φιλοσοφία τοῦ Σταυροῦ, αὐτὲς τὶς ἡμέρες εἰδικώτερα, πρέπει νὰ εἶναι ὁ ἐπιούσιος ἄρτος μας, ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς μας. Ἰδοὺ πῶς βλέπουν μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρας τὸ Σταυρὸ καὶ τὸ μυστήριο τῆς Σταυρώσεως.

Ὁ ἀκάνθινος στέφανος φανέρωσε ὅτι ὁ Κύριος ἐξάλειψε τὴν κατάρα ποὺ ἔλαβε ἡ γῆ, νὰ βλαστάνει ἀγκάθια καὶ τριβόλια καὶ ὅτι ὁ Χριστὸς ἀφάνισε τὶς μέριμνες καὶ τὶς ὀδύνες τῆς παρούσης ζωῆς.

«Ἐξεδύθη τὰ ἱμάτια καὶ ἐνεδύθη τὴν πορφύραν, διὰ νὰ ἐκδύσει τοὺς δερματίνους χιτῶνας τῆς νεκρώσεως, ὁποῦ ἐφόρεσεν ὁ Ἀδὰμ μετὰ τὴν παράβασιν. Κάλαμον ἔλαβεν ὁ Κύριος εἰς τὴν δεξιάν, ὡς σκῆπτρον, διὰ νὰ θανατώσει τὸν ἀρχαῖον ὄφιν καὶ δράκοντα· ἔλαβε κάλαμον, διὰ νὰ σβήσει τὸ χειρόγραφον τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἔλαβε τὸν κάλαμον διὰ νὰ ὑπογράψει βασιλικῶς, μὲ τὸ κόκκινον αἷμα του, τὸ γράμμα τῆς συγχωρήσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας, καθότι καὶ οἱ βασιλεῖς μὲ κόκκινον κιννάβαρι ὑπογράφουσιν».

»Εἰς τὸ ξύλον ἐσταυρώθη, διὰ τὸ ξύλον τῆς γνώσεως. Ἔλαβε τὴν γεῦσιν τῆς χολῆς καὶ τοῦ ὄξους, διὰ τὴν γλυκείαν γεῦσιν τοῦ καρποῦ τοῦ ἀπηγορευμένου. Ἔλαβε τὰ καρφία διὰ νὰ καρφώσει τὴν ἁμαρτίαν. Ἅπλωσε τὰς χεῖρας εἰς τὸν Σταυρόν, διὰ νὰ ἰατρεύσει τὸ ἅπλωμα τῶν χειρῶν τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας, ὁποῦ ἐποίησαν εἰς τὸ ἀπηγορευμένον ξύλον, καὶ διὰ νὰ ἑνώσει τὰ μακρὰν διεστῶτα, ἀγγέλους καὶ ἀνθρώπους, οὐράνια καὶ ἐπίγεια. Ἔλαβε τὸν θάνατον, διὰ νὰ θανατώσει τὸν θάνατον. Ἐτάφη, διὰ νὰ μὴ στρεφώμεθα πλέον ἡμεῖς εἰς τὴν γῆν, ὡς τὸ πρότερον...».

»Ἐσκοτίσθησαν οἱ φωστῆρες, διὰ νὰ φανερώσουν ὅτι πενθοῦσι τὸν Σταυρωθέντα. Αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν, διότι ἔπασχεν ἡ πέτρα τῆς ζωῆς. Εἰς τὸ ὕψος τοῦ Σταυροῦ ἀνέβη, διὰ τὸ πτῶμα ὁποῦ ἔπαθεν ὁ Ἀδάμ. Καὶ τελευταῖον ἀνέστη, διὰ τὴν ἰδικήν μας ἀνάστασιν!».

Ὤ! Εὐτυχισμένοι καὶ τρισμακάριοι, ὅσοι μπορέσουν ν᾿ ἀφήσουν τὶς βιοτικές τους μέριμνες αὐτὲς τὶς μέρες, κι ἀρχίσουν ἀπὸ τώρα, ἀπὸ αὐτὴ τὴν ὥρα κιόλας, τὴν εὐλογημένη πορεία δίπλα στὸν πορευόμενο πρὸς τὸ Πάθος Χριστό! «Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς, συμπορευθῶμεν αὐτῷ καὶ συσταυρωθῶμεν, καὶ νεκρωθῶμεν δι᾿ αὐτόν, ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς», «ἵνα μὴ μείνωμεν ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ».

Καθηγητὴς Παντελὴς Πᾶσχος

http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/explanatory/pantelhs_pasxos_eisagwgh_megalh_ebdomada.htm