Η ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΜΟΙΡΑΙΩΝ...

Τους τελευταίους μήνες κυβέρνηση, εφημερίδες, τηλεπαρουσιαστές «ειδήσεων» και «ενημερωτικών» εκπομπών καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες να μας πείσουν ότι για τα δημόσια οικονομικά χάλια της χώρας μας φταίει η διεθνής κρίση! Όλοι αυτοί θεωρούν ότι απευθύνονται σε πελάτες – ψηφοφόρους και όχι σε πολίτες που διαθέτουν τουλάχιστον ΚΟΙΝΟ νου με ελάχιστη μνήμη και στοιχειώδη κρίση. Το λιγότερο που απαιτούμε από τους επήλυδες της πολιτικής, τηλεοπτικής και οικονομικής εξουσίας, είναι σεβασμός.
Το Σεπτέμβριο του 2007 έγιναν πρόωρες εθνικές εκλογές με την επίκληση της δύσκολης οικονομικής κατάστασης για τη χώρα μας , δηλαδή σπουδαίου εθνικού ζητήματος που κατά τους κυβερνώντες έπρεπε να αντιμετωπισθεί επειγόντως και μάλιστα ενόψει της κατάρτισης του προϋπολογισμού οικονομικού έτους 2008 .
Εκλογές έγιναν. Το κόμμα της Ν. Δ. κάτι με την τηλεοπτική μεροληψία κάτι με τις υποσχέσεις για καλύτερες μέρες και με μερικές χιλιάδες τριχίλιαρα τις κέρδισε έστω και με οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Κατάρτισε τον προϋπολογισμό του 2008 , με τον οποίο υποτίθεται ότι θα αντιμετώπιζε την εγχώρια οικονομική κρίση και πριν από λίγες ημέρες ανακοινώθηκε και επίσημα ότι έπεσε έξω ως προς έσοδα κατά 5 δις ευρώ !!!

Τον περασμένο Σεπτέμβριο αποφασίστηκε από την κυβέρνηση η επιβολή νέων φορολογικών μέτρων για την αντιμετώπιση της επερχόμενης διεθνούς κρίσης, τα οποία όμως τα παίρνουν πίσω και πάλι με την επίκληση της διεθνούς κρίσης!!
Ο κάθε καλόπιστος θα μπορούσε να δεχθεί τη μαύρη τρύπα του προϋπολογισμού αν με τα χρήματα αυτά βελτιωνόταν η ζωή του. Αντιθέτως, καθημερινά διαπιστώνει ότι το Εθνικό Σύστημα Υγείας καταρρέει, η εκπαίδευση κοστίζει ακριβότερα, η κοινωνική ασφάλιση διαλύεται και οι θέσεις εργασίας εξαφανίζονται.
Η επανίδρυση του κράτους που είχε επαγγελθεί η κυβέρνηση κατέληξε σε κομματική λαφυραγωγία (με προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ και με συμβάσεις έργου). Ο πολίτης εξακολουθεί να πληρώνει ακριβά τις ανύπαρκτες δημόσιες υπηρεσίες.

Επομένως, η επίκληση της διεθνούς κρίσης εκ μέρους της Κυβέρνησης δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ως εμπαιγμός και προσβολή της νοημοσύνης μας.