ΠΕΡΙ ΤΟΝ " ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ" ΛΟΓΟΣ

Με αφορμή τη συζήτηση που γίνεται για τον αριθμό των Δήμων που θα πρέπει να έχει η χώρα μας, καταθέτω , μια πρόταση, που οι περισσότεροι συμπολίτες μας, κατ ιδίαν, συμφωνούν, αλλά, δημοσίως , δεν τολμούν να τη διατυπώσουν.

Το πρόβλημα δεν είναι πόσους Δήμους θα έχουμε, αλλά πόσους οικισμούς. Πριν από τη συνένωση των κοινοτήτων είχαμε περίπου 5500 κοινότητες, τώρα έχουμε γύρω στους 1200 Δήμους. Εξακολουθούμε όμως να έχουμε και σήμερα χιλιάδες οικισμούς ( χωριά)για τα οποία δαπανώνται πολλά χρήματα, χωρίς ωστόσο να έχουμε αποτέλεσμα. Δεν υπάρχουν δίκτυα ύδρευσης, αποχέτευσης, εσωτερικού φωτισμού, οδοποιίας, ικανοποιητική καθαριότητα.
Οι κάτοικοι, και κυρίως οι νέοι, στερούνται βασικών υπηρεσιών, παιδείας, πολιτισμού και βεβαίως αυτά τα αγαθά που ο σύγχρονος νέος έχει ανάγκη.
Συντηρούμε οικισμούς των 100, 200 και 500 κατοίκων, εξαπατώντας τους κατοίκους όταν υπόσχονται όλοι, και οι τοπικοί άρχοντες, ανάπτυξη, ενώ γνωρίζουν ότι ούτε σε χίλια χρόνια δεν πρόκειται αυτά τα χωριά να αποκτήσουν τις στοιχειώδεις υποδομές π.χ. αποχέτευση, ή οργανωμένο σχολείο, όσο για ωδείο ούτε στα προσεχή 100.000 χρόνια!!!
Μόνο μία λύση, κατά τη γνώμη μου υπάρχει: Κίνητρα για τη δημιουργία νέων οργανωμένων οικισμών με ελάχιστο αριθμό κατοίκων 10.000. Δηλαδή οι νέες άδειες οικοδομής να χορηγούνται μόνο σε επιλεγμένους χώρους, που έχουν σχεδιαστεί προκειμένου να μετεξελιχθούν σε σύγχρονους οικισμούς, ενώ θα απαγορεύεται η αδειοδότηση στους υπάρχοντες ή στο χωράφι του καθενός μας..
Σε πρώτη φάση το κράτος να προβεί στη δέσμευση των χώρων, εκπόνηση πρότυπου σχεδίου πόλης και, με τη θέσπιση ισχυρών κινήτρων και αντικινήτρων, να υποχρεωθούν οι πολίτες να χτίζουν πλέον τα σπίτια τους στους επιλεγμένους αυτούς χώρους.
Σε βάθος χρόνου 30-40 χρόνων θα αποκτήσει η χώρα μας σύγχρονους και οργανωμένους οικισμούς, έτσι ώστε ο κάτοικος της επαρχίας να έχει κι αυτός δικαίωμα στη ζωή!
Οτιδήποτε άλλο , δεν μπορεί να αλλάξει την κατάσταση, η οποία διαμορφώθηκε σε συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο ( τουρκοκρατία)

ΤΑ ''ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ''- ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1901

Ένα χρόνο μετά την οδυνηρή ήττα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, η Ελλάδα πορεύεται ακροβατώντας ανάμεσα σε δύο γλώσσες, την καθομιλουμένη και την καθαρεύουσα. Ο εκδημοκρατισμός του εκπαιδευτικού συστήματος κρίνεται αναγκαίος και η αρχή επιχειρείται με τη μετάφραση του Ευαγγελίου στη Δημοτική. Η πρώτη απόπειρα γίνεται το 1898, όταν η βασίλισσα Όλγα δίνει τη σχετική εντολή στη γραμματέα της Ιουλία Σωμάκη (κατόπιν Καρόλου), προκαλώντας τη μήνη των αρχαϊστών.
Στις 9 Σεπτεμβρίου 1901 η εφημερίδα «Ακρόπολις» αρχίζει να δημοσιεύει σε συνέχειες το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο σε μετάφραση του Αλέξανδρου Πάλλη, υπό τον τίτλο «Το έργον της Βασιλίσσης η “Ακρόπολις” το συνεχίζει». Η αντίδραση των καθηγητών και φοιτητών της Θεολογικής Σχολής είναι άμεση, ενώ στα πρωτοσέλιδα διαφόρων εφημερίδων οι δημοτικιστές εμφανίζονται ως άθεοι, προδότες και Σλαύοι, λόγω της καταγωγής της βασίλισσα. Στις 17 Οκτωβρίου η Ιερά Σύνοδος καταδικάζει κάθε μετάφραση ως «βέβηλον» και λόγω των ραγδαίων εξελίξεων στις 20 Οκτωβρίου η «Ακρόπολις» διακόπτει τη δημοσίευση της μετάφρασης. Εμπρηστικά δημοσιεύματα, διαδηλώσεις και επιθέσεις κατά της εφημερίδας είναι ενδεικτικά του κλίματος φανατισμού που επικρατεί της επόμενες ημέρες. Στις 8 Νοεμβρίου διοργανώνεται μεγάλο συλλαλητήριο στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, με αίτημα τον αφορισμό των μεταφραστών. Κατά τις συγκρούσεις με την αστυνομία που ακολουθούν, νεκροί πέφτουν τρεις φοιτητές και πέντε πολίτες (Ν. Πάνστρας, Α. Παπαναστασίου, Ε. Παπαντωνίου, Ε. Δράκος, Ι. Διβάρης, Φ. Ρήγος, Ι. Στεφανίδης, Στράτος, αγνώστων λοιπών στοιχείων), ενώ άλλοι 70 τραυματίζονται. Για λίγες ακόμη ημέρες, οι φοιτητές θα παραμείνουν οχυρωμένοι στο πανεπιστήμιο, ενώ υπό το βάρος των εξελίξεων παραιτείται η κυβέρνηση Θεοτόκη και η βασίλισσα Όλγα φεύγει για λίγο από την Ελλάδα.
ΑΠΟ ΤΟ www.istoria.exnet.gr

ΕΛΛΗ ΠΑΠΑ- ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Η ΕΛΛΗ ΠΑΠΑ ΕΦΥΓΕ ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ 27/08/2009 ΣΤΑ 89 ΧΡΟΝΙΑ
Αναδημοσιευω μια επιστολή της στα ΝΕΑ 31/12/1992

Σε πρόσφατες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές ''λόγου'' άκουσα - με μεγάλη απορία - να προβάλλεται η άποψη ότι η ''διπλή ονομασία'' των Ελλήνων (Ελλάς και Έλληνες η ονομασία μας ''εσωτερικού'', Grece, Greece, Grec, Greek κλπ. η ονομασία μας ''εξωτερικού'') οφείλεται στην κακοήθεια των Ευρωπαίων οι οποίοι επιμένουν στη λατινογενή ονομασία της χώρας μας και του λαού μας επειδή υποκρύπτει υποτιμητική, αν όχι και υβριστική σημασία - κάποια στιγμή μάλιστα ταύτισαν το grec με το γραικύλο (graeculus) και αν καλώς εννόησα, το δικό μας ''γραικός'' το θεώρησαν μεταγενέστερη, ευρωπαϊκής προελεύσεως ονομασία των Ελλήνων.

Ακούγοντας αυτά τα ομολογουμένως παράδοξα από τα χείλη ανθρώπων που θεωρούνται και είναι, από τους πιο μορφωμένους Έλληνες, θυμήθηκα τον ταλαίπωρο αγωνιστή που έλεγε με υπερηφάνεια στον εχθρό το περίφημο ''εγώ γραικός γεννήθηκα γραικός θα να πεθάνω'' κι αποφάσισα να συμβάλω - δι υμών, αν συμφωνείτε - στην αποκατάσταση της παρεξηγημένης Γραικίας και των Γραικών της.
Ας αρχίσουμε από τους Ευρωπαίους, για να δούμε πως είναι τελείως άσχετοι με τις κακόβουλες προθέσεις που τους απέδωσαν. Διαβάζουμε στη Britannica, στο λήμμα Greece: ''Το όνομα Greece (λατιν. Graecia) προέρχεται από το Graeci, που ήταν αρχικά το όνομα Βοιωτικής φυλής (Γραίοι) που εγκαταστάθηκε στην Ιταλία τον 8ο αιώνα π.Χ., αλλά αργότερα επεκτάθηκε στο σύνολο του ελληνικού λαού''.
Οι Ευρωπαίοι, επομένως, γνωρίζουν πολύ καλά ότι αρχαιότατες ρίζες έχει η λατινογενής ονομασία των Ελλήνων. `Αλλωστε η πρώτη μαρτυρία για την ύπαρξη βοιωτικής πόλης με την ονομασία Γραία βρίσκεται στον Όμηρο. Στον Κατάλογο των Νεών, απαριθμώντας τις δυνάμεις των Βοιωτών στον πόλεμο της Τροίας και τους αρχηγούς τους, ο Όμηρος περιλαμβάνει και την Γραία (Ιλ. Β 498). Ο Παυσανίας μνημονεύει την άποψη των ταναγραίων πως Γραία ήταν η αρχαιότερη ονομασία της Τάναγρας (σημερινής Τανάγρας). Και ο μεταφραστής και σχολιαστής του Παυσανία, Ν. Παπαχατζής στις σημειώσεις του γράφει: ''Επειδή με κυμαίους και χαλκιδείς είχαν αποικίσει την παρά τη Ρώμη Κύμη και γραείς, είναι πιθανό οι γραείς αυτοί (σ.σ. που λέγονταν και γραίοι) να συνετέλεσαν στο να ονομαστούν από τους Ρωμαίους οι Έλληνες graji (το πολύ κοινό επίθετο grajus σήμαινε τον Έλληνα ή τον ελληνικό)''. (Παυσανία, Βοιωτικά και Φωκικά, Εκδοτική Αθηνών 1981, τ. 5, σ.136).
Οι αρχαιότατοι γραείς ή γραίοι ευθύνονται λοιπόν, για τη λατινική ονομασία graji που έδωσε τα μεταγενέστερα Graecia και τα πολλά επίθετα (graecus, graecanicus, graeciensis, graecor, και το επίμαχο graeculus που ήταν απλό υποκοριστικό πριν να αποκτήσει την όντως υποτιμητική σημασία του γραικύλου, του εκφυλισμένου Έλληνα, που ουδέποτε ταυτίστηκε με το graecus). Αυτά για ότι αφορά τη λατινογενή ονομασία της χώρας μας και του λαού μας.
Ας επανέλθουμε στην Ελλάδα για να δούμε ποιες μαρτυρίες έχουμε για την προέλευση και της ετέρας σημασίας μας, των γραικών, που συνδέεται με τους γραείς αλλά και με την περιοχή τους που εκτεινόταν ως τον Ωρωπό (γι αυτό και αρχαίες πηγές ταυτίζουν τη Γραία με τον Ωρωπό) και ονομαζόταν Γραική (Θουκυδίδης) Β 23,3: ''παριόντες δε (σ.σ. οι Πελοπονήσιοι) Ωρωπόν την γην την Γραικήν καλουμένην, ην νέμονται Ωρώπιοι Αθηναίων, υπήκοοι, εδήωσαν''). Έχουμε λοιπόν και το επίθετο γραικός που μας φέρνει πλησιέστερα στο γραικός και το δεδομένο ότι αυτά τα τοπωνύμια και η ονομασία των κατοίκων τους είναι πρωτοελληνικά (βλ. και Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτ. Αθηνών, τ. Α', σ.366, όπου οι Γραίοι περιλαμβάνονται στα πρωτοελληνικά φύλα που εξελίχθηκαν ''στα γνώριμά μας φύλα της Μυκηναϊκής Εποχής'', δηλαδή στα φύλα που αναφέρονται στον ομηρικό Κατάλογο των Νεών).
Ο Αριστοτέλης μας δίνει μιαν άλλη και σημαντικότατη πληροφορία: ότι Γραικοί ονομάζονταν παλιότερα αυτοί που αργότερα ονομάστηκαν Έλληνες. Μας λεει στα μετεωρολογικά (352 d) ότι ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα έγινε στην περιοχή ανάμεσα στη Δωδώνη και στον Αχελώο, όπου ήταν η αρχαιότατη Ελλάδα κι εκεί κατοικούσαν οι Σελλοί κι αυτοί που ονομάζονταν ''πρώτα Γραικοί και τώρα Έλληνες''. Την ίδια πληροφορία δίνει και το Πάριο Χρονικό, του 3ου π.Χ. αιώνα. Κατά τον Ευστάθιο, τον γραμματικό του 12ου αιώνα, η ονομασία Γραικοί χρησιμοποιήθηκε από τον Σοφοκλή στο έργο του ''Ποιμένες'' και ο Στέφανος Βυζάντιος, στο λήμμα Γραικοί, προσθέτει ότι ο Αλκμάν ονόμαζε Γραίκες τις μητέρες των Ελλήνων (''Γραίκες δε παρά Αλκμάνι αι των Ελλήνων μητέρες και παρά Σοφοκλεί εν Ποιμέσιν'').
Για το πώς η ονομασία Ελλάς και Έλληνες επεκτάθηκε από την επικράτεια του Αχιλλέα στο σύνολο δεν έχουμε παρά να παραπέμψουμε στον Θουκυδίδη (Α 3,3-4). Σημασία για το θέμα μας έχει ότι η ονομασία (Γραικοί) αναβίωσε όταν το Έλλην έγινε συνώνυμο του ''εθνικού'', του ειδωλολάτρη. Τότε οι Έλληνες έγιναν ΄΄Ρωμαίοι'' - Ρωμιοί ή ξανάγιναν Γραικοί κι έτσι έμειναν ως τις αρχές του 19ου αιώνα, όταν οι επαναστατημένοι υπόδουλοι αναζήτησαν στο ένδοξο παρελθόν της αρχαιότητας τους τίτλους ευγενείας που γενικά αναζητούν οι επαναστάσεις. Από την Επανάσταση κι εδώ το γραικός άρχισε να σβήνει, ενώ το ρωμιός και η ρωμιοσύνη επέζησαν. Ας είναι, λοιπόν, ευλογημένες κι οι τρεις ονομασίες μας κι ας ευχαριστούμε τους ξένους που διατηρούν - και μας θυμίζουν - την αρχαιότερη, αντί να τους ζητάμε... ευθύνες.

ΕΦΗΜ. ''ΝΕΑ'' 31.12.92