ΜΑΚΡΙΣΙΑ: "ΑΠΟΚΡΙΑ" ΜΕ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΤΣΙΓΑΡΙΔΕΣ

Στις φωτογαφίες οι εικονιζόμενες, Ελένη Τριαντοπούλου και Αθανασία Καούκη σε δράση!

Τούτες τις μέρες στα Μακρίσια της Ηλείας αναβιώνει το έθιμο της "αποκριας". Πρόκειται για τη σφαγή των χοιρινών και κυρίως για το "λιώσιμο", δηλαδή για την παραδοσιακή τσιγαρίδα. Ιδιαίτερο και πανάρχαιο έθιμο που συναντάμε σε πολλά μέρη της χώρα μας.
Στα Μακρίσια όμως το έθιμο αυτό είναιξεχωριστό και γιαυτό το καθιστά μοναδικό!Η ιδιαιτερότητα του έγκειται στο γεγονός της ομαδικής χοιροσφαγής σε μια μέρα (Παρασκευή πριν απο την Τσικνοπέμτη).
Το πιο σημαντικό στοιχείο όμως είναι το τελετουργικό.Στο τελετουργικό μέρος εντοπίζουμε παγανιστικά στοιχεία:λιβάνισμα του σφαχτού,υπερβολική κατανάλωση κρασιού,γλέντι καα.
Η διατήρηση όμως του εθίμου και η διάδοσή του οφείλεται στο περίφημο παστό, στην παραδοσική τσιγαρίδα. Πρωταγωνίστριες σε αυτό το είδος είναι οι γυναίκες!.Οι γυναίκες στα Μακρίσια, εκτός από τους συνήθεις ρόλους (εργαζόμενες, σύζυγοι, μανάδες, νοικοκυρές), είναι σπουδαίες "καλλιτέχνες". Γιατί η μοναδική νοστιμιά της τσιγαρίδας οφείλεται στην ιδιαίτερη "καλλιτεχική" γυναικεία επιμέλεια!.

Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ: ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ ή ΦΛΕΒΑΡΗΣ

Ετυμολογικά ο μήνας Φεβρουάριος παράγεται από το λατινικό ρήμα februare, που σημαίνει καθαίρω, αποβάλλω δηλαδή τα καθάρματα. Ο Φεβρουάριος προστέθηκε στο Ρωμαϊκό έτος σαν ο τελευταίος μήνας. Θεωρείται ότι είναι ο μήνας διαβατήριος και καθαρτήριος.
Ο μήνας Φεβρουάριος ήταν αφιερωμένος λοιπόν από τους Ρωμαίους στον εξαγνισμό και επιπρόσθετα, επειδή ήταν πολύ βροχερός τον είχαν αφιερώσει στον Ποσειδώνα.
Ο Φεβρουάριος αντιστοιχούσε προς τον αττικό μήνα Ανθεστηριώνα.

Με την καθιέρωση του Ιουλιανού ημερολόγιου (46 π.χ.) περιορίστηκαν οι μέρες του μήνα αυτού από 30 που ήταν ως τότε σε 29, και την εποχή του αυτοκράτορα Αυγούστου του αφαιρέθηκε μια ακόμη ημέρα, που προστέθηκε στον μήνα Αύγουστο προς τιμήν του Αυτοκράτορα.

Το ΦΛΕΒΑΡΗΣ βγαίνει από τη λαϊκή ελληνική παράδοση και έχει σχέση με τις φλέβες της γης. Ο λαός μας κατά τον Δ.Σ. Λουκάτο, παρετυμολόγησε τον μήνα και τον ονόμασε Φλεβάρη, επειδή «ανοίγει τις φλέβες του» και γεμίζει τη γη νερά.
Κατ' άλλους λέγεται Φλεβάρης, γιατί παγώνει τις φλέβες της γης. Στη Θράκη υπάρχει το ρήμα φλεβαρίζω= πλημμυρίζω, επειδή τα χωράφια «φλεβαρίζουν από τις βροχές

Ονομασίες λαϊκές για το μήνα Φεβρουάριο
Για να συντονιστεί το ημερολόγιο των 365 ημερών προς το ηλιακό έτος, καθιερώθηκε η αύξηση των ημερών του Φεβρουαρίου κατά μια, κάθε τέσσερα χρόνια.
Ο λαός μας τον αποκάλεσε Κουτσοφλέβαρο, επειδή έχει 28 ημέρες και κάθε τέσσερα χρόνια 29. Κάθε τέσσερα χρόνια που έχουμε δίσεκτο έτος, ο λαός μας πιστεύει ότι είναι κακότυχο. Το δίσεκτο έτος δεν πρέπει να φυτεύουν αμπέλια οι γεωργοί ούτε να γίνονται γάμοι ούτε να χτίζονται σπίτια.
Πηγή:http://www.paidika.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=699&Itemid=83

ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ 31 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ

Ήταν χαράματα Παρασκευής 8 Φεβρουαρίου 1980 όταν ο «Αρχάγγελος της Κρήτης» σώπαινε για πάντα και περνούσε στην ιστορία της μουσικής.
Ο Νίκος Ξυλούρης γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου 1936 στα Ανώγεια του Ρεθύμνου. Σε ηλικία μόλις 5 χρονών οι Γερμανοί κατακτητές καίνε το χωριό του και εκείνος φεύγει πρόσφυγας στην κοιλάδα του Μυλοποτάμου.
Λίγο αργότερα πηγαίνει στο Ηράκλειο για να μάθει γράμματα αλλά η αγάπη του για τη μουσική αποδεικνύεται μεγαλύτερη. Έτσι σε ηλικία 10 ετών σταματάει το σχολείο αποκτά την πρώτη του λύρα και μετά από 1,5 χρόνο πλάι στον λυράρη Λεωνίδα Κλάδο ξεκινάει να παίζει σε γάμους, βαφτίσια και γιορτές σε όλη την Κρήτη.
Ο πρώτος του δίσκος κυκλοφορεί τον Νοέμβριο του 1958 με τίτλο «Μια μαυροφόρα που περνά» και γνωρίζει επιτυχία. Το 1966 ο Νίκος Ξυλούρης επιλέγεται από το κράτος για να συμμετέχει στον διαγωνισμό δημοτικής μουσικής στο Σαν Ρέμο της Ιταλίας, όπου και κερδίζει το πρώτο βραβείο.

Στην Αθήνα έρχεται τον Απρίλιο του 1969 και κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο «Κονάκι» με το κοινό να τον αποθεώνει. Τότε ξεκινάει και η συνεργασία του με τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Έρχεται νέος δίσκος, αναφορά στα «Ριζίτικα» της Κρήτης, μία ενότητα τραγουδιών όπου η παράδοση μπλέκεται με το παρόν.

Την μαύρη περίοδο της δικτατορίας ο Νίκος Ξυλούρης ερμηνεύει τραγούδια που γίνονται σημαία της αντίστασης, όπως το θρυλικό «Πότε θα κάμει ξαστεριά». Μετά τη συνεργασία του με τον Γιάννη Μαρκόπουλο ακολουθούν συνεργασίες με τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Χριστόδουλο Χάλαρη και τον Χρήστο Λεοντή. Το «Μεγάλο μας Τσίρκο» έρχεται λίγο αργότερα, το καλοκαίρι του 1973 και ο Νίκος Ξυλούρης ανεβαίνει στο σανίδι πλάι στην Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο στο θέατρο «Αθήναιον».

Στην μεταπολίτευση συνεχίζει να ερμηνεύει τραγούδια του Χρήστου Λεοντή, του Σταύρου Ξαρχάκου και του Γιάννη Μαρκόπουλου, ενώ ηχογραφεί τα «Αντιπολεμικά» τραγούδια του Λίνου Κόκοτου και του Δημήτρη Χριστοδούλου και κάποια μελοποιημένα ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη από τον Ηλία Ανδριόπουλο.
Πηγή: "http://real.gr/

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΥ

Όταν ρωτήσανε τον Σωκράτη να τους δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου, δεν ανέφερε τίποτε για τη συσσώρευση γνώσεων.

«Η μόρφωση είπε, είναι θέμα συμπεριφοράς...

Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρούσε μορφωμένους;

1. Πρώτα απ' όλους αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές...

2. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα & λογική..

3. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές..

4. Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα..

5. Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους..

6. Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες & τις αποτυχίες τους..

7. Τελικά αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους...»

πηγή:
http://museum23.blogspot.com