Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ "ΜΗΔΕΙΑΣ" ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧ. ΕΠΙΔΑΥΡΟ

Λίγοι τυχεροί άνθρωποι που μπορούν να απολαμβάνουν τα έργα του παγκόσμιου πολιτισμού. Πιο λίγοι ακόμη οι άνθρωποι που στις μέρες μας επιλέγουν συνειδητά να χαίρονται την ομορφιά της ανθρώπινης πνευματικότητας.
Ελάχιστοι νομίζω ήταν ανάμεσά μας που ματάλαβαν το νέκταρ της"αθανασίας" από τα διαχρονικά διανοήματα του Ευριπίδη στην παράσταση της " ΜΗΔΕΙΑΣ",η οποία πραγματοποιήθηκε στο μοναδικό χώρο του θεάτρου της αρχαίας Επιδαύρου.
Τραγωδία του έρωτα και της εκδίκησης η 'ΜΗΔΕΙΑ" θίγει ταυτόχρονα πολύπλοκα ζητήματα μέσα από την αβυσσλέα σύγκρουση των φύλων αλλά και των διαφορετικών πολιτισμών.
Η φωτογραφία από την παράσταση της 23/7/2011 ανήκει στην διαλεχτή φίλη Μ.Σ. η οποία ξέρει να "κοιτάει", αφού ανήκει στην τιμητική πνευματική μειοψηφία.

Ιπποφαές: επικερδής καλλιέργεια

Τα δύο τελευταία χρόνια μιά νέα καλλιέργεια κερδίζει το στοίχημα της καλής οικονομικής απόδοσης.

Το ιπποφαές γνωστό στην Ελλάδα από την εποχή του Μ.Αλεξάνδρου συμπεριλαμβάνεται στην κατηγορία των υπερτροφών (super foods) καθώς περιέχει 190 πολύτιμες ουσίες με αντιξειδωτική δράση και 30 φορές περισσότερη Βιταμίνη C από το πορτοκάλι.

Στην Ελλάδα καλλιεργείται στην βόρεια Εύβοια, στην Κοζάνη και τα Ιωάννινα.


Είναι βιολογική καλλιέργεια αφού δεν απαιτεί λιπάσματα και φυτοφάρμακα και ευδοκιμεί παντού ακόμα και σε άγονες και ορεινές περιοχές.

Το κόστος εγκατάστασής του είναι 850 ευρώ το στρέμμα.

Τα φυτά αποδίδουν από το τρίτο έτος.

Από το τέταρτο έτος υπάρχει πλήρη παραγωγή που διαρκεί 30-35 χρόνια.

Η μέση παραγωγή είναι 1000 κιλά το στρέμμα.

Η πώληση του καρπού αποφέρει 1700-2000 ευρώ το στρέμμα.

Εκτός της συγκομιδής δεν απαιτεί ιδιαίτερη εργατική δαπάνη. Η συγκομιδή είναι σχετικά δύσκολη λόγω των αγκαθωτών κλαδιών του.

Πηγή: ILIA OIKONOMIA

Πώς θα περάσουμε από την αγανάκτηση στην ελπίδα;

Υπάρχουν ελπίδες που στηρίζονται στο υπερβατικό («ο μεγάλος Θεός της Ελλάδας δεν θα μας αφήσει») κι ελπίδες που στηρίζονται σε ψέματα («χρήματα υπάρχουν»). Με τέτοιου είδους ελπίδες ο Ελληνας έχει συνηθίσει να τρέφεται εδώ και δεκαετίες. Ενδόμυχα πολλοί περιμένουν αυτόν που θα τους δώσει πάλι τέτοιες ελπίδες, υπερβατικές και ψεύτικες• αυτόν που με ένα μαγικό ραβδάκι θα πετύχει και τα χρέη μας να διαγράψουμε και νέους βολικούς δανειστές να βρούμε• που θα πετύχει το κράτος να κάνει αναπτυξιακά έργα χωρίς να εισπράττει φόρους• που θα κάνει τα υπερχρεωμένα ασφαλιστικά Ταμεία να μπορούν να καταβάλουν συντάξεις• που θα κάνει την Ε. Ε. να συνεχίσει να δίνει επιδοτήσεις, χωρίς εμείς να εκπληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας• που θα ακολουθεί οικονομική και δημοσιονομική πολιτική τριτοκοσμικής χώρας, εξασφαλίζοντας το βιοτικό επίπεδο βιομηχανικής.
Ο επόμενος λαοπλάνος περιμένει στη γωνία για να εξαργυρώσει την αγανάκτηση πουλώντας τέτοιες υπερβατικές ελπίδες. Είναι γελοίο να περιμένουμε να ανασυνταχθεί το ελληνικό κράτος πάνω στην ιδεολογία του «δανεικά κι αγύριστα», «τρώμε τα έτοιμα», «βρήκαμε τον μήνα που τρέφει τους έντεκα», «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο».
Ομως υπάρχουν κι ελπίδες που περνούν μέσα από την ειλικρίνεια και την αυτογνωσία. Είναι οι ελπίδες που οδήγησαν στους Ολυμπιακούς του 2004• τότε που αντικαταστήσαμε το «βλέποντας και κάνοντας» με την οργάνωση, το «ό, τι βρέξει ας κατεβάσει» με την τήρηση προθεσμιών, το «δε βαριέσαι» με τον εθελοντισμό, τη μιζέρια με το φιλότιμο, το «ο καθένας για την πάρτη του» με τη σύμπνοια. Ισως εκείνη τη συμπεριφορά να την επέβαλε η επίγνωση ότι μια αποτυχία δεν θα μπορούσαμε να τη χρεώσουμε σε κάποιον άλλο. Ομως η βασική προϋπόθεση αυτής της συμπεριφοράς ήταν η ρεαλιστική συνειδητοποίηση των αναγκών.
Αυτό χρειαζόμαστε και σήμερα. Την ειλικρίνεια και τον ρεαλισμό, που τα πολιτικά κόμματα αρνούνται να προσφέρουν, είμαστε υποχρεωμένοι να την επιδείξουμε εμείς, οι πολίτες. Και αυτό σημαίνει αναγκαστικά ότι πέρα από την απόλυτα δικαιολογημένη απόδοση ευθυνών στα κόμματα, στην παραπληροφόρηση των ΜΜΕ, στην πολιτική των τραπεζών και την ανεπάρκεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ένα μέρος της αγανάκτησης θα πρέπει να το κατευθύνουμε και στις δικές μας συμπεριφορές.
Πελατειακές σχέσεις
Επί τριάντα πέντε χρόνια δίναμε πάνω από το 80% των ψήφων σε κόμματα βουτηγμένα στη διαφθορά και το ψέμα, βολεμένοι στις πελατειακές σχέσεις και την ανομία. Ψηφίζαμε το κόμμα που θα μας νομιμοποιούσε το αυθαίρετο και τον βουλευτή που θα εξασφάλιζε μια θέση στο Δημόσιο στον άχρηστο για οποιαδήποτε άλλη δουλειά βλαστό μας. Ενισχύαμε έμπρακτα τη φοροδιαφυγή, όταν υποκύπταμε στη διπλή ταρίφα του ταξιτζή, κάναμε τα στραβά μάτια στην ανυπαρξία αποδείξεων και δίναμε φακελάκια στον γιατρό και τον δικηγόρο. Βλέπαμε να σπαταλιούνται πολύτιμοι πόροι σε πανεπιστήμια-μαϊμούδες στην επαρχία και ανεχόμασταν τον αιώνιο φοιτητή. Πληρώναμε τα «γρηγορόσημα» και δωροδοκούσαμε πολεοδομικά γραφεία και εφορίες. Χαζοχαιρόμασταν όταν κάθε κυβέρνηση υπέκυπτε στις απαιτήσεις των συντεχνιών. Καταναλώναμε τα σκάνδαλα ως θέαμα, για να τα ξεχάσουμε με την πρώτη ευκαιρία. Οταν ακούγαμε ότι στην Κρήτη τα ίδια πρόβατα τα μετρούσαν τρεις και τέσσερις φορές για τις επιδοτήσεις, γελούσαμε με τους κουτόφραγκους και καμαρώναμε για τη μαγκιά μας.
Ολα αυτά τα ξέραμε και είναι υποκριτικό να παριστάνουμε τους έκπληκτους. Υπεύθυνα για την κρίση αξιών και τη διαφθορά σε όλους τους θεσμούς της κοινωνίας και του κράτους δεν είναι ούτε τα 400 χρόνια της τουρκοκρατίας ούτε τα 150 της ξενοκρατίας. Αυτή η κατάσταση δημιουργήθηκε στα τελευταία τριάντα χρόνια και μια πραγματική αλλαγή επιβάλλει να δεχτούμε κι εμείς οι πολίτες το μερίδιο των ευθυνών μας.
Σημάδι της φθοράς των αξιών είναι και η επιλεκτική μας αγανάκτηση. Χιλιάδες ήταν οι δεκαπεντάχρονοι και δεκαεξάχρονοι που διαδήλωσαν δικαιολογημένα για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, φωνάζοντας το αδικαιολόγητα γενικευτικό «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Οταν λίγο αργότερα μια βόμβα τρομοκράτη κομμάτιασε έναν Αφγανό συνομήλικό τους, δεν τους είδα ούτε να διαδηλώνουν ούτε να φωνάζουν το δικαιολογημένα γενικευτικό «τρομοκράτες, γουρούνια, δολοφόνοι». Οταν η αγανάκτηση είναι επιλεκτική δεν είναι πειστική.
Κυβέρνηση προσωπικοτήτων στην Ελλάδα: επιχειρήματα και ενστάσεις
Είναι κοινή διαπίστωση ότι η περίοδος της Μεταπολίτευσης τελείωσε και μαζί της καταρρέουν και τα παραδοσιακά της κόμματα. Αλλά κάτι νέο δεν φαίνεται στον ορίζοντα και δεν είναι περίεργο. Δεν είναι δυνατόν να δημιουργηθούν νέες πολιτικές δυνάμεις προσδιοριζόμενες μόνο από ένα «όχι» στο Μνημόνιο• ένα δημοψήφισμα θα μπορούσε ίσως να σταματήσει μια πολιτική, όχι να δημιουργήσει μια νέα• πρόωρες εκλογές απλώς θα αναπαραγάγουν το υπάρχον πολιτικό σκηνικό• μια κυβέρνηση συνεργασίας στηριζόμενη στα κόμματα που απέτυχαν να αντιμετωπίσουν έγκαιρα και αποτελεσματικά τα προβλήματα ούτε θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη ούτε θα οδηγήσει στην αναγκαία ανασύνταξη του πολιτικού σκηνικού.
Η δεύτερη ένσταση είναι ότι μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων αποδυναμώνει τον κοινοβουλευτισμό. Το αντίθετο ισχύει: μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων είναι το αποτέλεσμα κι όχι η αιτία του αποδυναμωμένου κοινοβουλευτισμού. Τον κοινοβουλευτισμό τον αποδυνάμωσαν ο αρχηγισμός, η οικογενειοκρατία και οι πελατειακές σχέσεις. Το τελικό χτύπημα το έδωσε η εκ των πραγμάτων χρεοκοπία. Η αδυναμία του κράτους να σταθεί χωρίς τα δεκανίκια των ξένων εταίρων το έθεσε υπό κηδεμονία. Τα μέτρα που παρουσιάζονται στη Βουλή για ψήφιση δεν είναι μέτρα που απορρέουν από την ελεύθερη πολιτική βούληση μιας κυβέρνησης η οποία κέρδισε τις εκλογές πάνω στη βάση προγράμματος.
Μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων είναι αμφίβολο ότι θα ακολουθούσε εντελώς διαφορετική πολιτική κάτω από αυτές τις συνθήκες και κυρίως έπειτα από την τεράστια απώλεια χρόνου. Καθώς όμως δεν θα προερχόταν από τους κομματικούς μηχανισμούς, που δικαιολογημένα οι πολίτες δεν εμπιστεύονται, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα της ειλικρίνειας που τα πολιτικά κόμματα αποφεύγουν, έχοντας το θάρρος να προτείνει αναγκαία μέτρα, θα είχε και το κύρος να τα εφαρμόσει. Το σημαντικότερο κέρδος θα βρισκόταν αλλού: μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων θα έδινε την ευκαιρία σε νέες πολιτικές δυνάμεις να συνταχθούν με βάση αρχές και προγράμματα κι όχι με βάση ένα «ναι» ή ένα «όχι» στο Μνημόνιο• δυνάμεις που η πολιτική τους δεν θα ήταν ετεροπροσδιορισμένη, υπαγορευόμενη από την κρίση, αλλά αυτόνομη, υπαγορευόμενη από το όραμα μιας Ελλάδας που δεν θα διαιωνίζει στον 21ο αιώνα τις αμαρτίες των τελευταίων δεκαετιών του 20ού.
Απόσπασμα από το άρθρο του Άγγελου Χανιώτη:
"Οι αγανακτησμένοιπολίτες" και η ελπίδα
Καθμερινή 26/6/2011

Η ΣΟΦΙΑ ΜΙΑΣ ΓΙΑΓΙΑΣ 90 ΕΤΩΝ...

1. H ζωή δεν είναι δίκαιη, αλλά ακόμα κι έτσι είν' ωραία.
2. Όταν αμφιβάλλεις για κάτι, απλά κάνε το επόμενο μικρό βήμα.
3. H ζωή είναι πολύ μικρή για να χάνεις χρόνο μισώντας τον οποιονδήποτε.
4. Αν αρρωστήσεις, δε θα σε κοιτάξει η δουλειά σου. Θα σε κοιτάξουν οι φίλοι και η οικογένειά σου. Μη χάνεσαι.
5. Πλήρωνε τις πιστωτικές σου κάθε μήνα.
6. Δε χρειάζεται να κερδίζεις σε κάθε διαφωνία. Συμφώνησε με το να διαφωνείς.
7. Κλάψε παρέα με κάποιον. Είναι πιο εύκολο να συνέλθεις απ' ό,τι αν κλαις μόνος.
8. Δεν πειράζει να θυμώνεις με τον Θεό. Το αντέχει.
9. Βάζε στην άκρη για τη σύνταξή σου από τον πρώτο σου μισθό.
10. Απέναντι στη σοκολάτα κάθε αντίσταση είναι μάταιη.
11. Συμφιλιώσου με το παρελθόν σου, για να μην καταστρέφει το παρόν σου.
12. Δεν πειράζει αν σε δουν τα παιδιά σου να κλαις. Άσ' τα να το κάνουν.
13. Μη συγκρίνεις τη ζωή σου με των άλλων. Δεν έχεις ιδέα τι νόημα μπορεί να έχει το δικό τους το ταξίδι.
14. Αν μια σχέση πρέπει να κρατιέται μυστική, τότε δεν πρέπει να την κρατάς εσύ.
15. Τα πάντα μπορεί να αλλάξουν μ' ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών. Αλλά μην ανησυχείς. Ο Θεός δεν τρεμοπαίζει τα βλέφαρά του.
16. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Ηρεμεί το μυαλό.
17. Ξεφορτώσου ό,τι δεν είναι χρήσιμο, όμορφο ή γεμάτο χαρά.
18. Ό,τι δε σε σκοτώνει πράγματι σε κάνει δυνατότερο.
19. Ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αλλά τη δεύτερη φορά εξαρτάται από σένα.
20. Όταν είναι να κυνηγήσεις αυτά που αγαπάς στη ζωή, μη δεχτείς ποτέ το όχι.
21. Άναψε τα κεριά, στρώσε τα καλά σεντόνια, φόρεσε τα ακριβά εσώρουχα. Μην τα φυλάς για ειδικές περιπτώσεις. Κάθε μέρα είναι ειδική περίπτωση.
22. Προετοιμάσου για όλα. Και μετά ακολούθησε το ρεύμα.
23. Γίνε εκκεντρικός τώρα. Μην περιμένεις να πάρεις σύνταξη για να φορέσεις μοβ χρώμα!
24. Kανείς δεν είναι υπεύθυνος για την ευτυχία σου παρά μόνο εσύ.
25. Σε κάθε αποκαλούμενη "καταστροφή" σκέψου: "Σε 5 χρόνια, αυτό θα έχει καμία σημασία;".
26. Πάντα να επιλέγεις τη ζωή.
27. Συγχώρησε σε όλους τα πάντα.
28. Το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα δεν είναι δική σου δουλειά.
29. Ο χρόνος θεραπεύει σχεδόν τα πάντα. Δώσε χρόνο στο χρόνο.
30. Όσο καλή ή κακή κι αν είναι μια κατάσταση, θα αλλάξει.
31. Μην παίρνεις τον εαυτό σου τόσο στα σοβαρά. Κανείς άλλος δεν το κάνει.
32. Πίστευε στα θαύματα.
33. Ο Θεός σ' αγαπάει επειδή είσαι αυτός που είσαι, όχι για κάτι που έκανες ή δεν έκανες.
34. Μην παρακολουθείς τη ζωή. Βγες μπροστά και εκμεταλλεύσου την πλήρως τώρα.
35. Το να γερνάς είναι καλύτερο από την εναλλακτική λύση: να πεθαίνεις νέος.
36. Τα παιδιά σου θα ζήσουν μόνο μία παιδική ζωή.
37. Το μόνο που έχει σημασία τελικά είναι ότι αγάπησες.
38. Βγες έξω κάθε μέρα. Τα θαύματα παραμονεύουν παντού.