ΗΘΙΚΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Ο πρωθυπουργός της χώρας μας Γ. Α. Παπανδρέου, σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησε στο πλαίσιο της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης (11/9/2011), αναφερόμενος στην ανάγκη θέσπισης ενιαίου μισθολογίου, είπε: « Δεν μπορεί ο κλητήρας σε ένα υπουργείο να αμείβεται περισσότερο από τον διευθυντή ενός άλλου υπουργείου». Αυτή η επίσημη, δημόσια και πανηγυρική ομολογία του πρωθυπουργού έρχεται να δικαιώσει έναν δεκαπεντάχρονο προσωπικό αγώνα του γράφοντος. Το 1996 το ίδιο ακριβώς επιχείρημα είχα επικαλεστεί σε συνάντηση που είχα, ως εκπρόσωπος των υπαλλήλων, με τον τότε υπουργό εσωτερικών Αλέκο Παπαδόπουλο, ο οποίος είχε διατελέσει υπουργός οικονομικών. Από τότε σε κάθε ευκαιρία έθετα το ίδιο ζήτημα: δεν μπορεί και δεν πρέπει ισχυριζόμουν (και ισχυρίζομαι) ο κλητήρας, η καθαρίστρια ή ο θυρωρός που υπηρετεί στις υπηρεσίες του υπ. Οικονομικών να έχει απολαβές μεγαλύτερες -διπλάσιες από τον οποιοδήποτε διοικητικό υπάλληλο στο δημόσιο. Με σειρά από υπομνήματα, αναφορές και καταγγελίες προς τα κόμματα, στους βουλευτές, στον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ, Συνήγορο του Πολίτη, Ομοσπονδίες, εφημερίδες, κανάλια, αλλά και στο σώμα ελεγκτών δημόσιας διοίκησης, είχα αναδείξει το διαρκές και νομιμοφανές αυτό σκάνδαλο, χωρίς ωστόσο να βρω ανταπόκριση. Ακόμα και οι συνάδελφοί μου, στις συνελεύσεις ή και στα συνέδρια, με θεωρούσαν γραφικό. Δεν είμαι βέβαιος αν τελικά καθιερωθεί ένα πράγματι ενιαίο μισθολόγιο, το οποίο θα λαμβάνει υπόψη τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα του κάθε δημοσίου υπαλλήλου και όχι την πινακίδα του υπουργείου ή του οργανισμού που υπηρετεί, θεωρώ όμως τη σημερινή αναφορά του πρωθυπουργού προσωπική ηθική δικαίωση. Αν τελικά η δήλωση αυτή μετουσιωθεί σε πράξη, τότε θα αισθάνομαι και πολιτικά δικαιωμένος.