ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΛΛΗΕΛΕΓΓΥΗΣ

Η ώρα ήταν περασμένη και ετοιμαζόμουν να κλείσω. Προσπαθούσα λοιπόν όπως κάθε μέρα να μεταφέρω εντός του βιβλιοπωλείου έναν μικρό πάγκο με ρόδες του οποίου ο καθημερινός περίπατος έχει ως σκοπό να εκθέσει κάποια βιβλία σε ένα είδος αναγνωστών που συνηθίζει να επιλέγει βιβλία που «κάνουν πεζοδρόμιο». Είχα σηκώσει τον πάγκο από τη μια πλευρά και ετοιμαζόμουν να κάνω το ίδιο και από την άλλη, κατά τη στιγμή που ένα νέο παιδί το οποίο είχε σχεδόν προσπεράσει αντιλήφθηκε την προσπάθεια μου και χωρίς να πει ούτε λέξη, γύρισε, με βοήθησε να σηκώσω τον πάγκο και χωρίς να ακούσει το «ευχαριστώ» που του είπα έριξε ένα ευγενικό χαμόγελο χαιρετισμού και απομακρύνθηκε με γρήγορο βηματισμό.

Φυσικά πρόκειται για ένα ασήμαντο περιστατικό που ίσως σε κάποια άλλη εποχή να το είχα προσπεράσει αδιάφορα. Μόνο που η εποχή μας έχει μερικά πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Το πρώτο και σημαντικότερο είναι πως σπάνια ακούς και βλέπεις κάτι θετικό και αισιόδοξο, ενώ είναι πολύ σύνηθες να βομβαρδίζεσαι από ότι αποθαρρυντικό και δυσοίωνο. Το δεύτερο είναι πως σε εποχές σαν τη δική μας, το μέλλον δεν το χτίζουν οι όποιοι μεγαλόσχημοι σωτήρες, αλλά οι καθημερινές μικρές πράξεις μας που περιφρονούν την  μιζέρια των εύκολων υποσχέσεων και οικοδομούν μια κοινωνία αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Το τρίτο και ίσως ουσιαστικότερο, είναι πως το μέλλον δεν είναι κρυμμένο σε μια γυάλινη σφαίρα περιμένοντας την ώρα που θα το ανακαλύψουμε. Το μέλλον το περιγράφουν οι καθημερινές μας επιλογές και οι καθημερινές μας αντιστάσεις. 

Μοιάζει δηλαδή ασήμαντο να κάνουμε ένα βήμα πίσω για να βοηθήσουμε έναν συνάνθρωπο μας, αλλά αυτό το βήμα προς τα πίσω ωθεί την κοινωνία μας να κάνει πολλά βήματα μπροστά.  Πρώτον διότι ουσιαστικά εμποδίζει την Φαιά Πανούκλα του μίσους και της αδιαφορίας να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό και δεύτερον περιγράφει μια κοινωνία που είτε κινείται προς τα μπρος, είτε οπισθοχωρεί, το κάνει συντεταγμένα και χωρίς να αφήνει πίσω της ανθρώπινα ερείπια και κουρελιασμένες υπάρξεις.

Από αυτήν την άποψη μπορώ να είμαι και αισιόδοξος. Μπορώ μάλιστα να στηρίζω την αισιοδοξία μου σε αυτούς που δεν ποντάρουν στην εξαθλίωση μας και στην ισοπέδωση των όποιων αξιών χαρακτηρίζουν τον λαό μας, αλλά αντίθετα στην δημιουργία μιας κοινωνικής ομπρέλας που δεν θα αφήσει απέξω κανέναν και καμία και επίσης δεν θα επιτρέψει στις θωρακισμένες μεραρχίες της αδιαφορίας και του συμφέροντος να προελάσουν κατανικώντας την λογική, την αξιοπρέπεια και την ανάγκη της αξιοπρεπούς επιβίωσης για όλους. Με αυτό βέβαια δεν αρνούμαι πως πρέπει να τραβήξουμε μπροστά, αλλά δεν παύω και να στρέφω το βλέμμα μου προς τα πίσω. Γιατί έρχεται ένας δύσκολος χρόνος, που αν δεν μας προσφέρει την ευμάρεια που ίσως θα επιθυμούσαμε, μπορεί να μας προσφέρει την αγάπη που τον σεβασμό που έχουμε ανάγκη. Μπορεί επίσης να μας προσφέρει τη χαρά και την ικανοποίηση της προσφοράς. Μπορεί τέλος να μας ανταμείψει πλουσιοπάροχα με ένα χαμόγελο, μια ευχή και με την ανατολή ενός ήλιου που θα ζεσταίνει τις καρδιές όλων και πιο πολύ εκείνων που παραμένουν εκτεθειμένοι στον χιονιά της οικονομικής δυσπραγίας. Αυτή η ανατολή του 2013 ίσως μας δείξει τι μπορούμε να δημιουργήσουμε και αν μας αξίζει ένας άλλος καλύτερος και δικαιότερος κόσμος.  

Χρόνια πολλά λοιπόν και μια ζεστή αγκαλιά σε όλους και σε όλες, με υγεία, με αγάπη και με λαμπερά χαμόγελα, από ένα σύμπαν που κυοφορεί τα όνειρα και τις επιθυμίες μας.
Πηγή:Ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο ΙΣΤΩΡ

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΚΔΟΧΗ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Λίγα χρόνια πριν είχα διαβάσει ένα κειμενάκι για τα Χριστούγεννα της Έλενας Ακρίτα με τίτλο «Το Χριστούγεννο». Επειδή το βρίσκω αρκετά έξυπνο, ευχάριστο και ίσως επίκαιρο, γιαυτό και το αναδημοσιεύω.

ΛΕΞΗ «Χριστούγεννο» είναι δύο λέξεις: «Χριστός» που είναι ο Χριστός και «γέννο» που είναι το γένι.
Το Χριστούγεννο είναι του Χριστού το γένι που το γιορτάζουμε οι χριστιανοί, στις 25 Δεκεμβρίου. Τότε γεννήθηκε ο Χριστός και ήταν μωρό ακόμα και δεν είχε γένι γιατί τα μωρά δεν έχουν γένια και μετά που μεγάλωσε έβγαλε γένια και γι' αυτό τον σταύρωσαν.
Και τον σταύρωσαν το Πάσχα, οπότε το Χριστούγεννο, δηλαδή του Χριστού το γένι, έπρεπε να το γιορτάζουμε το Πάσχα, αλλά κάποιος έκανε λάθος και ανακατέψανε το Χριστούγεννο με το Πάσχα και τα γιορτάζουμε ανάποδα. Κι αυτός που έκανε το λάθος ήτανε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, γι' αυτό του κόψανε το κεφάλι. Και το γένι.

ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟ γεννήθηκε ο Χριστός. Πριν γεννηθεί ο Χριστός, η μαμά του κι ο μπαμπάς του τρέχανε από 'δώ κι από 'κεί γιατί τους κυνήγαγε ένας Ηρώδης. H μαμά του Χριστού ήταν η μαμά του, αλλά ο μπαμπάς του Χριστού δεν ήταν ο μπαμπάς του. Μπαμπάς του ήταν ένας κρίνος. H μαμά του Χριστού λεγότανε ή Μαρία ή ’ννα ή Βίβιαν. Τον μπαμπά του Χριστού - όχι ο κρίνος, ο άλλος - μας είπε πώς τον λέγανε η θρησκευτικού, αλλά τώρα δεν θυμάμαι και το βιβλίο Θρησκευτικών το ξέχασα σπίτι.

KI OTAN O ΗΡΩΔΗΣ είπε θα τους σκοτώσει τα παιδιά, όλοι οι γονείς πολύ στενοχωρήθηκαν, γιατί, όσο να 'ναι, κάνανε τόσο κόπο να τα φτιάξουνε. Γι' αυτό και άρχισαν να τα κρύβουνε και έτσι βρέθηκε ο Χριστός στον στάβλο. Δηλαδή δεν βρέθηκε στον στάβλο, γιατί δεν είχε γεννηθεί ακόμα. H μαμά του πήγε εκεί με τον μπαμπά του - όχι τον κρίνο - να τον γεννήσει. Και μέσα στον στάβλο ήτανε ζεστά, φιλόξενα και πολύ βρώμικα. Είχε πρόβατα, κατσίκες, αρνάκια και γουρούνες που τους φέρθηκαν άψογα. Κι επειδή ήτανε εν πάχνη των αλόγων είχε και άλογα που τα ξέχασα, γιατί το Θρησκευτικών το άφησα σπίτι.

Και μετά έκανε η μαμά του Χριστού μια γέννηση και γέννησε τον Χριστό και οι ουρανοί αγάλλονται. Και ήρθε ένα αστέρι από 'κεί ψηλά κι έδειξε, με το δάχτυλο, την εν πάχνη των αλόγων και είπε «να, εδώ γεννήθηκε ο Χριστός». Και καλά που εκείνη την ώρα κοιμότανε ο Ηρώδης γιατί το άστρο λαμπρό θα το έκαιγε το μωρό.

Και έτσι το μάθανε οι τρεις μάγοι με τα δώρα. H θρησκευτικού με λέει νευρωτικό, αλλά λέω εγώ τώρα: Πώς το μάθανε οι τρεις μάγοι στου διαόλου τη μάνα και ο ηλίθιος ο Ηρώδης χαμπάρι δεν πήρε; Τέλος πάντων, οι τρεις μάγοι ήτανε τρεις. Ο Βαλτάσαρ, ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ. Και πήγανε την επίσκεψη. Και για να μην την πάνε με άδεια χέρια, πήρανε μαζί τους χρυσό, σμύρνα και ο Λίβανος. Και μπήκανε μέσα εν πάχνη, δηλαδή στον στάβλο. Και όταν είδε η μαμά του Χριστού τον χρυσό, σμύρνα και τον Λίβανο μουρμούρισε:

- «Ψωμί δεν έχουμε να φάμε, ραπανάκια για την όρεξη».

ΓΙΑΤΙ ΨΩΜΙ δεν είχανε να φάνε και οι τρεις μάγοι δεν φέρανε ραπανάκια. Αλλά ο μπαμπάς - όχι ο κρίνος - τη μάλωσε και της είπε: «Δεν είναι ευγενικό, ας τα πάρουμε τώρα και μετά τα κάνουμε δώρο σε τίποτα άσχετους». Και μετά έπεσαν όλοι και προσκύνησαν το μωρό γονατιστοί. Πώς ακριβώς γονάτισαν οι γουρούνες δεν θυμάμαι, γιατί άφησα το Θρησκευτικών σπίτι. Κι άρχισαν όλοι μαζί, χαρούμενοι, να τραγουδάνε τα κάλαντα και οι Ιουδαίοι φωνάζανε «δώσαμε, δώσαμε!»

Αυτά μας είπανε στο σχολείο, αυτά σας λέω. Κι εγώ υπάλληλος είμαι κι άμα τα κάνω τα γράμματα πιο μεγάλα θα μου φτουρήσει η έκθεση τρεις σελίδες και να 'χετε όλοι χρόνια πολλά, υγεία, χαρά, ευτυχία και κάτι άλλο που δεν το θυμάμαι γιατί ξέχασα το Θρησκευτικών σπίτι και γενικά Καλό Χριστούγεννο σε όλον τον πλανήτη Κρύπτον!

Για την αντιγραφή

Στάθης Χρήστου Χριστουλόπουλος

 

20+20 Από το Κονέκτικατ στη Λέσβο, άρθρο της Μαρίας Αρβανίτη- Σωτηροπουλου

Το κείμενο της Μαρίας Αρβανίτη- Σωτηροπούλου και τα φωτογραφικά ντοκουμέντα που το συνοδεύουν, αποτυπώνουν τη βαρβαρότητα του σύγχρονου πολιτισμού μας. Το παραθέτω αυτούσιο.

Από τη μακρινή Αμερική μας ξύπνησαν οι ήχοι των όπλων στο δημοτικό σχολείο. 20 παιδιά νεκρά, από το χέρι 20χρονου.

-Οχι πρωτοφανέρωτη τραγωδία θα πουν οι κυνικοί. Αναμενόμενη. Με τόση οπλοκατοχή καλά να πάθουν! ίσως προσθέσουν κάποιοι άλλοι. Και τι να πούνε οι γονιοί στο Μπεσλάν; Μα βέβαια ποιος το θυμάται πια! Τις εκατοντάδες παιδιών, που, μόλις το 2004, αφού βασανίστηκαν, από τσετσένους τρομοκράτες, με μακροχρόνια επίπονη ομηρία κατέληξαν φρικτά διαμελισμένα από τα εκρηκτικά στο ίδιο το σχολειό τους, τη χαρμόσυνη μέρα του αγιασμού.

Λίγο πριν κλείσει η μέρα νέος θλιβερός απολογισμός. 20 νεκροί λαθρομετανάστες ανασύρθηκαν από την παγωμένη μας θάλασσα στ' ανοιχτά της Λέσβου. Ανώνυμοι, άγνωστης εθνικότητας, ούτε οι πρώτοι, ούτε οι στερνοί, κυνηγημένοι από τον πόλεμο και την ανέχεια, κάνουν ρεσάλτο στα τείχη της εικονικής ευημερίας μιας Ευρώπης, που διαλύεται στον τυφώνα της οικονομικής κρίσης.

Παραμονές Χριστούγεννα και οι άνθρωποι ετοιμάζονται να γιορτάσουν την ανατολή της ελπίδας. Μάταια! 2012 χρόνια μετά το Χριστό ο Ηρώδης του δυτικού “πολιτισμού” μας δεν παύει να σφαγιάζει τους αθώους, όπου γης με κάθε πρόσχημα.

Η βία κι η απανθρωπιά θριαμβεύουν. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Δε μπορώ να μη θυμηθώ τις φαμφάρες με τις οποίες γιορτάστηκε το Μιλλένιουμ σε όλο τον κόσμο. Πόσο όλοι διατράνωναν την πανανθρώπινη πεποίθηση για ένα καλύτερο αύριο για όλους. Ο 21ος αιώνας μέσα στην πρώτη κιόλας δεκαετία του διέγραψε τους καρπούς που με αγώνες και ελπίδες έδρεψε ο πλανήτης μετά το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου.

Ο κόσμος μας δεν είναι δικαιότερος, σοφότερος, καλύτερος. Δε γεννιόμαστε αλίμονο ίσοι σε αυτό τον πλανήτη. Η ανισότητα διευρύνεται εφιαλτικά και το χειρότερο χωρίς καμιά τύψη η μισή ανθρωπότητα ευημερεί καταναλώνοντας τη μπουκιά των ανίσχυρων. Ο νόμος της ζούγκλας θριαμβεύει. Πανάκριβες ιατρικές πρακτικές εφαρμόζονται για τους ελάχιστους, που κατέχουν, ενώ η πλειοψηφία καταδικάζεται σε θάνατο λόγω έλλειψης των στοιχειωδών φαρμάκων.

Ο ρατσισμός και ο φασισμός θεριεύουν όσο ο μέσος άνθρωπος γυμνώνεται από όσα θεωρούσε αναγκαία για την ευημερία του. Η αλληλεγγύη εξατμίζεται, όσο η φτώχεια ισοπεδώνει τα καλά αισθήματα και η κρίση ματώνει το ίδιο μας το σώμα. Μπήκαμε σε νέο Μεσαίωνα και κανείς δε φαίνεται να το καταλαβαίνει, παρ' ότι οι αγχόνες στήθηκαν για το κυνήγι των μαγισσών και η πανούκλα της απονιάς βρικολάκιασε.

Η τραγωδία στις ΗΠΑ και τη Λέσβο είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η απληστία των αγορών κατέστρεψε την κοινωνική συνοχή και πάψαμε να μετράμε τις αυτοκτονίες, ν' ακούμε τα “πεινώ” στους δρόμους μας, κουφοί από των ήχο των δισεκατομυρίων, που υποτίθεται ότι μας σώζουν από την καταστροφή βυθίζοντάς μας στην απόλυτη εξάρτηση και υποτέλεια.

Η παράνοια της αφθονίας στις ΗΠΑ, η φρίκη της άσπλαχνης διεκδίκησης στο Μπεσλάν, οι εκατόμβες πια των απελπισμένων λαθρομεταναστών στο Αιγαίο, -που μπαίνουν σε μια χώρα επικίνδυνη, καθόλου πια φιλόξενη όπου βασιλεύει η ανομία της συμμορία της Χρυσής Αυγής και των συνοδοιπόρων τους- είναι τα συμπτώματα της ίδιας αρρώστιας. Ο άνθρωπος απανθρωπίζεται συνειδητά.

     Από το χιονισμένο Μπέλενε και τα ναρκοπέδια στον Έβρο, μέχρι την παγωμένη αγκαλιά του Αιγαίου άνθρωποι καθημερινά θυσιάζονται στ' όνειρο μιας καλύτερης ζωής, που δεν έρχετα ποτέι. Ποιος είπε ότι δε βρισκόμαστε σε πόλεμο; Το “Ο θάνατός σου η ζωή μου” λειτουργεί αταβιστικά στην κοινωνία των γιάπηδων και διαχέεται στον ανταγωνισμό για την κάθε πια κακοπληρωμένη δουλειά. Οι αδίστακτοι θριαμβεύουν.
     Και όμως ο οίκτος είναι ανθρώπινη πολιτιστική κατάκτηση και όχι ενστικτώδης ανταπόκριση σε κάποιο ερέθισμα. Η φιλαλληλία απαιτεί παιδεία και η αλληλεγγύη πλούτο ψυχής. Στην Ελλάδα που καυχιέται για την Ιστορία και τον πολιτισμό της, στην Ελλάδα, που επιβίωσε από 400 χρόνια τουρκοκρατία, από μια στυγνή γερμανική Κατοχή και ένα δραματικό εμφύλιο, μπορούμε ακόμη να ελπίζουμε ότι θα κρατήσουμε ζωντανή την ψυχή μας στην ομίχλη του δυσώδους τέλματος της Τροικανής νέας κατοχής; 

Μόνο, αν μπορούσαμε να θρηνήσουμε για τα παιδιά στο Κονέκτικατ, το Μπεσλάν, τη Συρία και τη Γάζα, την Αφρική και το Ιράκ, την Ινδία και την Αϊτή  τα παιδιά που ξεβράζονται στις ακτές του Αιγαίου, “σιγανά και ταπεινά” με τον καημό της μάνας του ξενιτεμού και της ορφάνιας των δημοτικών μας τραγουδιών.

    Αν σκύβαμε στις ρίζες της πανάρχαιας εθιμικής ταυτότητας αυτού του τόπου. “Δος μοι τούτον τον ξένον” υμνωδεί ο βυζαντινός ψαλμουργός για το νεκρό Χριστό, σμίγοντας στο Μεγαβοβδομαδιάτικο ύμνο τη Χριστιανική θυσία της προσφοράς με το άρωμα της ελληνικής αρχέγονης ιερότητας του ξένου.

Αν ξαναγγίζαμε τον ηρωισμό, τη σοφία και την τρέλα, αλλά και τη συμπόνοια για τον ανίσχυρο, το έλεος για τον ανήμπορο και το σεβασμό για τον αντίπαλο, που θεμελίωσαν τη συνείδηση του ελληνισμού με τα ομηρικά έπη, αν -όπως η Αντιγόνη- επαναστατούσαμε για το δίκαιο των "θεϊκών" νόμων, το δίκιο του απλού ανθρώπου - που είναι ανώτερο από το δίκιο του νόμου- αν ταυτόχρονα αποδεχόμαστε με ταπεινότητα τα ανθρώπινα όρια καταδικάζοντας την ύβρη της πλεονεξίας, όπως μας δίδαξαν οι μεγάλοι κλασσικοί δραματουργοί, ίσως ξανά επιβιώσουμε σαν έθνος από τον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποιημένης φτωχοποίησης, που επιβάλουν βάρβαρα οι αγορές σήμερα.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου