20+20 Από το Κονέκτικατ στη Λέσβο, άρθρο της Μαρίας Αρβανίτη- Σωτηροπουλου

Το κείμενο της Μαρίας Αρβανίτη- Σωτηροπούλου και τα φωτογραφικά ντοκουμέντα που το συνοδεύουν, αποτυπώνουν τη βαρβαρότητα του σύγχρονου πολιτισμού μας. Το παραθέτω αυτούσιο.

Από τη μακρινή Αμερική μας ξύπνησαν οι ήχοι των όπλων στο δημοτικό σχολείο. 20 παιδιά νεκρά, από το χέρι 20χρονου.

-Οχι πρωτοφανέρωτη τραγωδία θα πουν οι κυνικοί. Αναμενόμενη. Με τόση οπλοκατοχή καλά να πάθουν! ίσως προσθέσουν κάποιοι άλλοι. Και τι να πούνε οι γονιοί στο Μπεσλάν; Μα βέβαια ποιος το θυμάται πια! Τις εκατοντάδες παιδιών, που, μόλις το 2004, αφού βασανίστηκαν, από τσετσένους τρομοκράτες, με μακροχρόνια επίπονη ομηρία κατέληξαν φρικτά διαμελισμένα από τα εκρηκτικά στο ίδιο το σχολειό τους, τη χαρμόσυνη μέρα του αγιασμού.

Λίγο πριν κλείσει η μέρα νέος θλιβερός απολογισμός. 20 νεκροί λαθρομετανάστες ανασύρθηκαν από την παγωμένη μας θάλασσα στ' ανοιχτά της Λέσβου. Ανώνυμοι, άγνωστης εθνικότητας, ούτε οι πρώτοι, ούτε οι στερνοί, κυνηγημένοι από τον πόλεμο και την ανέχεια, κάνουν ρεσάλτο στα τείχη της εικονικής ευημερίας μιας Ευρώπης, που διαλύεται στον τυφώνα της οικονομικής κρίσης.

Παραμονές Χριστούγεννα και οι άνθρωποι ετοιμάζονται να γιορτάσουν την ανατολή της ελπίδας. Μάταια! 2012 χρόνια μετά το Χριστό ο Ηρώδης του δυτικού “πολιτισμού” μας δεν παύει να σφαγιάζει τους αθώους, όπου γης με κάθε πρόσχημα.

Η βία κι η απανθρωπιά θριαμβεύουν. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Δε μπορώ να μη θυμηθώ τις φαμφάρες με τις οποίες γιορτάστηκε το Μιλλένιουμ σε όλο τον κόσμο. Πόσο όλοι διατράνωναν την πανανθρώπινη πεποίθηση για ένα καλύτερο αύριο για όλους. Ο 21ος αιώνας μέσα στην πρώτη κιόλας δεκαετία του διέγραψε τους καρπούς που με αγώνες και ελπίδες έδρεψε ο πλανήτης μετά το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου.

Ο κόσμος μας δεν είναι δικαιότερος, σοφότερος, καλύτερος. Δε γεννιόμαστε αλίμονο ίσοι σε αυτό τον πλανήτη. Η ανισότητα διευρύνεται εφιαλτικά και το χειρότερο χωρίς καμιά τύψη η μισή ανθρωπότητα ευημερεί καταναλώνοντας τη μπουκιά των ανίσχυρων. Ο νόμος της ζούγκλας θριαμβεύει. Πανάκριβες ιατρικές πρακτικές εφαρμόζονται για τους ελάχιστους, που κατέχουν, ενώ η πλειοψηφία καταδικάζεται σε θάνατο λόγω έλλειψης των στοιχειωδών φαρμάκων.

Ο ρατσισμός και ο φασισμός θεριεύουν όσο ο μέσος άνθρωπος γυμνώνεται από όσα θεωρούσε αναγκαία για την ευημερία του. Η αλληλεγγύη εξατμίζεται, όσο η φτώχεια ισοπεδώνει τα καλά αισθήματα και η κρίση ματώνει το ίδιο μας το σώμα. Μπήκαμε σε νέο Μεσαίωνα και κανείς δε φαίνεται να το καταλαβαίνει, παρ' ότι οι αγχόνες στήθηκαν για το κυνήγι των μαγισσών και η πανούκλα της απονιάς βρικολάκιασε.

Η τραγωδία στις ΗΠΑ και τη Λέσβο είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η απληστία των αγορών κατέστρεψε την κοινωνική συνοχή και πάψαμε να μετράμε τις αυτοκτονίες, ν' ακούμε τα “πεινώ” στους δρόμους μας, κουφοί από των ήχο των δισεκατομυρίων, που υποτίθεται ότι μας σώζουν από την καταστροφή βυθίζοντάς μας στην απόλυτη εξάρτηση και υποτέλεια.

Η παράνοια της αφθονίας στις ΗΠΑ, η φρίκη της άσπλαχνης διεκδίκησης στο Μπεσλάν, οι εκατόμβες πια των απελπισμένων λαθρομεταναστών στο Αιγαίο, -που μπαίνουν σε μια χώρα επικίνδυνη, καθόλου πια φιλόξενη όπου βασιλεύει η ανομία της συμμορία της Χρυσής Αυγής και των συνοδοιπόρων τους- είναι τα συμπτώματα της ίδιας αρρώστιας. Ο άνθρωπος απανθρωπίζεται συνειδητά.

     Από το χιονισμένο Μπέλενε και τα ναρκοπέδια στον Έβρο, μέχρι την παγωμένη αγκαλιά του Αιγαίου άνθρωποι καθημερινά θυσιάζονται στ' όνειρο μιας καλύτερης ζωής, που δεν έρχετα ποτέι. Ποιος είπε ότι δε βρισκόμαστε σε πόλεμο; Το “Ο θάνατός σου η ζωή μου” λειτουργεί αταβιστικά στην κοινωνία των γιάπηδων και διαχέεται στον ανταγωνισμό για την κάθε πια κακοπληρωμένη δουλειά. Οι αδίστακτοι θριαμβεύουν.
     Και όμως ο οίκτος είναι ανθρώπινη πολιτιστική κατάκτηση και όχι ενστικτώδης ανταπόκριση σε κάποιο ερέθισμα. Η φιλαλληλία απαιτεί παιδεία και η αλληλεγγύη πλούτο ψυχής. Στην Ελλάδα που καυχιέται για την Ιστορία και τον πολιτισμό της, στην Ελλάδα, που επιβίωσε από 400 χρόνια τουρκοκρατία, από μια στυγνή γερμανική Κατοχή και ένα δραματικό εμφύλιο, μπορούμε ακόμη να ελπίζουμε ότι θα κρατήσουμε ζωντανή την ψυχή μας στην ομίχλη του δυσώδους τέλματος της Τροικανής νέας κατοχής; 

Μόνο, αν μπορούσαμε να θρηνήσουμε για τα παιδιά στο Κονέκτικατ, το Μπεσλάν, τη Συρία και τη Γάζα, την Αφρική και το Ιράκ, την Ινδία και την Αϊτή  τα παιδιά που ξεβράζονται στις ακτές του Αιγαίου, “σιγανά και ταπεινά” με τον καημό της μάνας του ξενιτεμού και της ορφάνιας των δημοτικών μας τραγουδιών.

    Αν σκύβαμε στις ρίζες της πανάρχαιας εθιμικής ταυτότητας αυτού του τόπου. “Δος μοι τούτον τον ξένον” υμνωδεί ο βυζαντινός ψαλμουργός για το νεκρό Χριστό, σμίγοντας στο Μεγαβοβδομαδιάτικο ύμνο τη Χριστιανική θυσία της προσφοράς με το άρωμα της ελληνικής αρχέγονης ιερότητας του ξένου.

Αν ξαναγγίζαμε τον ηρωισμό, τη σοφία και την τρέλα, αλλά και τη συμπόνοια για τον ανίσχυρο, το έλεος για τον ανήμπορο και το σεβασμό για τον αντίπαλο, που θεμελίωσαν τη συνείδηση του ελληνισμού με τα ομηρικά έπη, αν -όπως η Αντιγόνη- επαναστατούσαμε για το δίκαιο των "θεϊκών" νόμων, το δίκιο του απλού ανθρώπου - που είναι ανώτερο από το δίκιο του νόμου- αν ταυτόχρονα αποδεχόμαστε με ταπεινότητα τα ανθρώπινα όρια καταδικάζοντας την ύβρη της πλεονεξίας, όπως μας δίδαξαν οι μεγάλοι κλασσικοί δραματουργοί, ίσως ξανά επιβιώσουμε σαν έθνος από τον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποιημένης φτωχοποίησης, που επιβάλουν βάρβαρα οι αγορές σήμερα.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου