Η ΑΠΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΟΡΓΗ ΕΝΟΣ ΑΝΕΡΓΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥ

 Ο Μάης μήνας ήταν μέχρι πρόσφατα ο μήνας των μεγάλων διαμαρτυριών. Το παρακάτω κείμενο (το έλαβα από φίλο), που αναφέρεται σε παλαιότερες μάλλον διαδηλώσεις, μπορεί να θεωρηθεί ότι αποτυπώνει μια κατάσταση που λίγο πολύ γνωρίζουμε και όμως δεν τολμάμε δημόσια να την παραλεχθούμε. Για μένα, ίσως και για κάποιους άλλους, το κείμενο αυτό με τα φανταστικά πρόσωπα-  έστω και μερικώς- αποκαλύπτει ορισμένες πλευρές της  νεοελληνικής κακοδαιμονίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ομάδες του ελληνικού λαού που αντιπροσωπεύουν τα φανταστικά πρόσωπα είναι οι μοναδικές και αποκλειστικές υπαίτιες  για τη σύγχρονη και συντελεσμένη καταστροφή.

«Η πορεία ξεκίνησε σαν χείμαρρος, κινούμενη από παλμό , ωθούμενη από τα νέα μέτρα της κυβέρνησης.
Στην πρώτη γραμμή διέκρινα τον Μάκη, δεν ξέρω τι δουλειά κάνει, τόσα χρόνια συνδικαλιστή τον ξέρω.

Δίπλα του η ξαδέρφη μου η Μάρθα από τα 37 της συνταξιούχος, γιατί είχε κλείσει 15ετία στον Ευαγγελισμό με ανήλικο τέκνο.

Μαζί της η φίλη της η Στέλλα, που 30 χρόνια τώρα έπαιρνε σύνταξη σαν άγαμη θυγατέρα στρατηγού.
Παραδίπλα ο Στάθης, η εθελουσία από τον ΟΤΕ του είχε αποφέρει 120.000 ευρώ και τώρα αγωνιζόταν στο ψάρεμα.

 Παραδίπλα ο Σωτήρης, ο Γρήγορης (40αρηδες) με το νόμο 3717/08 εθελουσία από την ΟΑ με 2,400 ευρώ το μήνα - το ποσό του εφ' άπαξ δεν μας το αποκάλυψε - μόλις είχαν γυρίσει από ουζερί στη Καισαριανή.

Μαζί και ο Κώστας 46 χρονών, αεροπόρος από τη ΣΤΥΑ, που έχει καταθέσει εδώ και ένα μήνα τα χαρτιά του για σύνταξη (είχε προλάβει να κατοχυρώσει σύνταξη γιατί τα χρόνια υπηρεσίας του ήταν "πολεμικά" και μετράνε διπλά λέει -έγινε κανένας πόλεμος και δεν το μάθαμε;-) και περιμένει εφάπαξ 120,000 ευρώ (μόνο) .

Δίπλα τους ο θειος μου o Βαγγέλης , δεξιός από σοι, που κατεβαίνει σε πορείες μόνο όταν ήταν το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση.

Και από κοντά τα δυο αδέλφια: ο Στέλιος, που του είχε βάλει το ΠΑΣΟΚ τα 2 παιδιά στο Δημόσιο, και ο Γρήγορης, που έπαιρνε τα έργα του Δήμου υπερτιμολογημένα λόγω Δημάρχου γνωστού - του έδινε τις βιταμίνες του μας έλεγε γελώντας-.

Πίσω, στην δεύτερη σειρά, ακλουθούσε ο Γιάννης, πατέρας: εδώ και κάτι μήνες έκανε χρήση του νέου νόμου περί αδείας και του πατέρα στο Δημόσιο, μαζί με την γυναίκα του την Μάρω, που με τρεις γέννες είχε να πατήσει στην δουλειά της 3 χρόνια.

Και από κοντά ο Μιχάλης. Εργολάβος με συνεργείο 27 ανασφαλίστους αλλοδαπούς και 3 έλληνες και ο Αγησίλαος που παίρνει εδώ και 20 χρόνια αναπηρική σύνταξη τυφλού..

Στα δεξιά τους ο Λάκης: φοιτητής ετών 32, παρέα με τον Γιώργο, γιατρό, τον επονομαζόμενο και "ταχυδρόμο" από τα φακελάκια.

Μαζί τους και ο Κυριάκος Εφοριακός απόφοιτο Δημοτικού που παίρνει 3,200 ευρώ το μήνα και φοβάται ότι θα του κόψουν τα ΔΙΒΒΕΤ(πάγιο επίδομα που έπαιρναν όλοι ανεξαιρέτως οι υπάλληλοι του υπ. οικονομικών)  και κάθε 2 χρόνια αγόραζε και ένα διαμέρισμα. Και φυσικά δεν θα έλειπε και ο Βασίλης, λιμενικός, πρώτος ταβλαδόρος στο τελωνείο.

Να και ο Μηνάς έμπορος που είχε ξεχάσει ποτέ έκοψε το τελευταίο του τιμολόγιο, μαζί με τον Ορέστη επιδοτούμενο χρόνια αγρότη, που δεν ήξερε πού ήταν τα κτήματα του.

Όλοι μαζί με άλλους τόσους σήκωσαν τα χέρια ψηλά και με σφιγμένες τις γροθιές βροντοφώναξαν,
"Κάτω τα χέρια από τα ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ !"

Ο Στέφανος, αδελφικός μου φίλος, άνεργος οικοδόμος με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια: Ρε τι κανουμε εμεις εδω μ'αυτους ? Παμε να φυγουμε» !

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ: Ο ΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

«Έπεσε ο μέγας δρυς στη γης, σε μέγα αγώνα» γράφει ο Γιάννης Ρίτσος για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, πριν από 50 χρόνια. Στις 22 Μάη 1963, έναν μήνα μετά την πρώτη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης, έπεσε στη Θεσσαλονίκη ο πρώτος μαραθωνοδρόμος, ύπουλα χτυπημένος από το φασιστικό παρακράτος. Η Ελλάδα συγκλονίστηκε και ξεσηκώθηκε. Το σύνθημα «Ο Λαμπράκης ζει» απλώθηκε ώς την τελευταία γωνία της, ξεπερνώντας και τα σύνορά της. Το νεολαιίστικο κίνημα, που ήδη αναπτυσσόταν με αιχμή το 1-1-4 και το 15% για την Παιδεία, άρχισε να παίρνει διαστάσεις λαϊκής παλίρροιας.

  Το σύνθημα «Ο Λαμπράκης ζει» διατηρεί την αξία του και σήμερα

 Ζει, γιατί παραμένουν ζωντανά τα οράματά του, μέσα στους σύγχρονους κοινωνικούς, δημοκρατικούς, φιλειρηνικούς και οικολογικούς αγώνες.

Ζει, γιατί ο αγώνας για την ειρήνη παραμένει προτεραιότητα, ιδιαίτερα στην ταραγμένη Ανατολική Μεσόγειο.

 Ζει, γιατί η Ελλάδα διεκδικεί και σήμερα δημοκρατία, ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια.

Το ποιος ήταν ο Λαμπράκης, αποδόθηκε από τον Νικηφόρο Βρεττάκο μ’ ένα συγκλονιστικό κείμενο στο τεύχος του Ιουνίου 1963 του περιοδικού «Δρόμοι της Ειρήνης», από το οποίο αναδημοσιεύουμε τα ακόλουθα αποσπάσματα:

 «Ξεκινώντας από παιδί δεν διέκοψε την επίδοσή του στον αγώνα του καλού. Μπήκε στο στίβο και ποτέ δεν τον εγκατέλειψε. Ανακάλυψε γρήγορα πως ο στίβος αυτός έχει πολλές κατευθύνσεις. Πως δεν τελειώνει πουθενά, πως συνεχίζεται και μέσα στο θάνατο, πως οι δυνάμεις του ανθρώπου δεν εξαντλούνται, επαρκούν για τη διεκδίκηση του πρωταθλήματος πολλών ιερών αθλημάτων, ώς το τέλος της φυσικής του ζωής. Πως κι η τελευταία του πνοή ακόμη, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την κατάχτηση ενός αθλήματος: να την κάνεις χαμόγελο πίστης, μπροστά στα ειδεχθή πρόσωπα των δημίων σου.

Μέσα σ΄αυτό το στίβο συνάντησε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη από συμπαράσταση, συνάντησε τους απόρους που τους γιάτρευε δωρεάν, συνάντησε την πατρίδα να την διαπομπεύουν σέρνοντάς την τραυματισμένη στους δρόμους, είδε τον κόσμο να πολεμά και να ρημάζεται, είδε την καταστροφή να ‘ρχεται με μεγάλα βήματα κατά πάνω μας. Και σβέλτος όπως ήταν έτρεξε παντού, μέσα στον αιώνιο ανθρώπινο στίβο. Και δεν είχε ανάγκη από επιδοκιμασίες κι από χειροκροτήματα. Τον έφταναν τα χειροκροτήματα που άκουγε μέσα του».

«Είδε τέλος το στόχο του μεγαλύτερου αθλήματος, που δεν καταχτάται από έναν κι από δυο κι από τρεις. Που έχει ανάγκη από τη συμμετοχή όλων των λαών της γης, μα που όλοι μαζί θα κινδύνευαν να τον χάσουν χωρίς τις αναμμένες δάδες των πρωτοπόρων του, χωρίς τα μεγάλα βήματα, χωρίς το μεγάλο θάρρος, χωρίς τη μεγάλη ψυχή και τη μεγάλη καρδιά. Είδε το στόχο: “Ειρήνη”. Ειρήνη για όλους. Ειρήνη για την Ελλάδα, ειρήνη για τον κόσμο. Ειρήνη για τον άνθρωπο, για το ζώο και για το φυτό. Ολη η ζωή αδελφωμένη μπροστά στον άμεσο κίνδυνο…

»Ανέβηκε στον τύμβο του Μαραθώνος. Κι άπλωσε στο στήθος του την επιγραφή: ΕΛΛΑΣ. Ναι, από την κορυφή του τύμβου αυτού κι από την Ελλάδα, τη χώρα αυτή του ηλίου, που “ο Απρίλης με τον έρωτα χορεύουν και γελούνε”, που περισσότερο από παντού αλλού διακρίνει κανείς πόσο όμορφος είναι αυτός ο κόσμος για να παραδοθεί χωρίς λόγο στις φλόγες της καταστροφής, έπρεπε –και πρέπει– να ξεκινήσει ο μαραθωνοδρόμος της ανθρωπότητας».

Απόσπασμα από το άρθρο του Π. Τριγάζη, Η Εφημερίδα των Συντακτών22/5/2013

Το θέμα της Νεοελληνικής Γλώσσας στις Πανελλαδικές εξετάσεις 17/05/2013.

Προβάλλω το θέμα των εξετάσεων στη Νεοελληνική Γλώσσα, επειδή έχει επιλεγεί από τους ειδικούς ως αξιόλογο κείμενο και θεωρώ ότι εκπέμπει πολυσήμαντα μηνύματα. Αν και για τους υποψηφίους φοιτητές το θέμα αυτό θεωρείται ότι είναι ένα από τα θέματα δοκιμασίας, νομίζω ότι το γεγονός αυτό δεν μειώνει την αξία του κειμένου.

Το θέμα της Νεοελληνικής Γλώσσας, όπως αυτό διατυπώθηκε στα εξεταστικά κέντρα και στους εξεταζόμενους μαθητές των φετινών Πανελλαδικών, έχει. ως εξής:

Τη ζωή στη Γη ο άνθρωπος ελάχιστα την σέβεται, η ζωή όμως σε άλλους κόσμους διεγείρει το ενδιαφέρον και τη φαντασία του. Είναι άραγε περιέργεια, κατακτητική διάθεση ή απλώς ένα διανοητικό παιχνίδι; Ίσως όλα μαζί, ταυτόχρονα όμως κι ένα βαθύ αίσθημα μοναξιάς. Άλλωστε τη ζωή του εδώ ο άνθρωπος την έχει καταστήσει πιεστική και ανούσια. Περιμένει λοιπόν ένα χέρι βοηθείας και παρηγοριάς από τους πλανήτες και τα μακρινά άστρα. Ακόμη όμως και αν δεχθούμε με αισιοδοξία ότι η ζωή δεν ανθίζει μόνον στη Γη, αλλά ότι αφθονεί στο Σύμπαν, ένας άλλος καθοριστικός παράγοντας ορθώνεται. Είναι ανάγκη να συνειδητοποιηθεί –όσο και αν αντιτίθεται στις ενδόμυχες επιθυμίες μας– ότι με τη ζωή αυτή η επικοινωνία εμφανίζεται, για το ορατό τουλάχιστον μέλλον, ανέφικτη.

Mε τη ζωή λοιπόν στο Σύμπαν είναι αδύνατο να επικοινωνήσουμε, η ζωή όμως γύρω μας ανθίζει. Η ζωή εδώ, σ’ έναν μικρό και πανέμορφο πλανήτη, ανέδειξε ύστερα από σιωπηλές διεργασίες που διήρκεσαν δισεκατομμύρια χρόνια μια θαυμαστή ποικιλία έμβιων όντων. Οι θάλασσες και τα δάση της Γης, τα βουνά και οι πεδιάδες της αποκαλύπτουν κάθε στιγμή τη γοητεία που κρύβουν τα χιλιάδες όμοια ή ανόμοια δημιουργήματα της εξελίξεως. Η ανεμώνη και το δελφίνι, ο αίλουρος αλλά και ο γυπαετός, τα ανθρώπινα όντα στις πολλαπλές φυλετικές τους παραλλαγές, είναι δίπλα μας, συμμέτοχα του ίδιου πλανήτη και του μέλλοντός του.

Αποκαλύπτεται όμως επίσης σε όλη του την τραγική αντίφαση ότι ο άνθρωπος, αυτή η περιούσια κορύφωση της εξελίξεως, έχει διπλή υπόσταση. Από τη μια είναι ικανός για μεγάλες πράξεις, έμαθε με την επιστημονική του γνώση να κατανοεί τον κόσμο αλλά και γέννησε αριστουργήματα στον λόγο και στην τέχνη. Από την άλλη, ο ίδιος ο άνθρωπος σφραγίζει την ιστορική πορεία του με πολέμους και αγριότητες, θεοποιεί τα υλικά αγαθά και συντηρεί την αδικία και τις ανισότητες. Ελάχιστα, τέλος, σέβεται τις πολλαπλές εκφράσεις της ζωής, ενώ η φύση και οι θάλασσες του πλανήτη είναι συχνά τα θύματα των συμφερόντων του. Η υπερφίαλη αυτή στάση του ανθρώπου έχει αλλοιώσει έτσι ένα θαυμαστό περιβάλλον, που ωστόσο υπήρξε και το λίκνο της δικής του υπάρξεως.

Είναι λοιπόν καιρός να κατανοήσει ο άνθρωπος ότι η ζωή αλλού ίσως υπάρχει, αλλά η προσδοκία να την συναντήσει δεν θα πραγματωθεί εύκολα. Η ζωή όμως στη Γη ανθίζει ακόμα και τον περιμένει. Αν όσο είναι ακόμα καιρός τείνει το χέρι του προς τη ζωή αυτή, το φυτικό και ζωικό της θαύμα, τον Άλλο και τους άλλους, ίσως αισθανθεί λίγο πιο άξιος έποικος της Γης.

Έτσι είναι σοφότερο να εξαντλήσουμε τις προσπάθειες για καλύτερη επικοινωνία, εδώ στη Γη. Το περίεργο ωστόσο είναι ότι, όσο η επικοινωνία αυτή πυκνώνει με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, το διαδίκτυο και τα κινητά τηλέφωνα, τόσο η μοναξιά μας, η ανθρώπινη, μεγαλώνει και η αποξένωση κυριαρχεί. Φαίνεται ότι αυτό που απαιτείται είναι κάτι περισσότερο από την τεχνολογική έκρηξη της εποχής: απαιτείται βαθύτερη παιδεία και ουσιαστικότερες αξίες του πολιτισμού. Οι εφιάλτες, άλλωστε, από τα περιβαλλοντικά προβλήματα πληθαίνουν, και η Γη δεν φαίνεται να αντέχει για καιρό ακόμα την αφροσύνη μας.

Σημασία επομένως δεν έχει να συναντηθούμε –αν ποτέ συναντηθούμε– στο πολύ μακρινό μέλλον με κάποια όμοια ή ανόμοια με μας δημιουργήματα της εξελίξεως. Το σπουδαίο θα ήταν να μπορούμε τότε να υπερηφανευθούμε, σε χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια, ότι το ανθρώπινο είδος έχει κατακτήσει υψηλά επίπεδα ισότητας και αξιών, και ότι οι πόλεμοι έχουν εκλείψει και ότι η Γη, το λίκνο της ανθρώπινης ζωής, έχει επουλώσει τις πληγές στις θάλασσες, τα δάση ή την ατμόσφαιρά της, και είναι πάλι ένας πανέμορφος πλανήτης. Διάσπαρτα άλλωστε, εδώ ή εκεί, θα βρίσκονται πάντοτε τα επιτεύγματα των σπουδαίων πολιτισμών, που αιώνες τώρα συνοδεύουν τη διαδρομή του ανθρώπου.

Η «εξωγήινη μοναξιά», λοιπόν, δεν φαίνεται ότι θα εγκαταλείψει εύκολα τον άνθρωπο. Η γήινή του ωστόσο μοναξιά, που είναι επικίνδυνη και πιο ανάλγητη, είναι μεγάλη ανάγκη να απαλυνθεί. Τότε θα αναδειχθεί η μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, και η αναζήτηση της εξωγήινης ζωής θα αποκτήσει άλλο περιεχόμενο και νόημα.

Γιώργος Γραμματικάκης, Ένας Αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής.

Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2013. 2η έκδοση (Διασκευή).

Ο ΑΛΕΞΑΝΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ ΤΗΝ ΦΑΥΛΟΤΗΤΑ ΤΟ 1896

Ήταν  Πρωτοχρονιά του 1896 (πριν από 117 χρόνια δηλαδή) οπότε ο κυρ – Αλέξανδρος, έχοντας βιώσει την οικονομική κρίση επί πρωθυπουργίας των Δηλιγιάννη και Τρικούπη και  τη χρεοκοπία του 1893 (τότε που ο Τρικούπης ανακοίνωσε από του βήματος της Βουλής το περίφημο «Δυστυχώς, κύριοι, επτωχεύσαμεν...»), βλέποντας τα δεινά που περνούσε ο απλός κοσμάκης πήρε την πένα και έγραψε άρθρο του στην εφημερίδα «Aκρόπολη» υπό τον τίτλο «Tις ημύνθη περί πάτρης;»

 Eδώ ο παπαδιαμαντικός λόγος προβάλλει οξύς και καταγγελτικός των καταστάσεων και των προσώπων που έφθασαν την Ελλάδα του τέλους του 19ου αιώνα στη χρεοκοπία, στην οικονομική υποδούλωση στους δανειστές της και τον ελληνικό λαό στην εξαθλίωση.

Πολλοί ίσως να διαφωνούν με τις αιτιάσεις του Παπαδιαμάντη, ωστόσο  θα συμφωνήσουμε  στο ότι τα ίδια που ακούγονται και γράφονται σήμερα, για την τωρινή χρεοκοπία, είναι τα ίδια που και τότε γράφονταν για την πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική εξαχρείωση. Μόνο που σήμερα οι πελάτες  των τηλεοπτικών σκουπιδιών, αρνούμενοι να διδαχθούν από την ιστορία, θεωρούν ότι τα τωρινά δεινά συμβαίνουν για πρώτη φορά στον «ευλογημένο» τούτο τόπο.

Ολόκληρο το άρθρο έχει ως εξής:

Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια.

 Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος.

  Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλευταί, εκατάστρεψαν το έθνος, ανάθεμά τους.

 Κάψιμο θέλουν όλοι τους! Τότε σ’ εξεθέωναν οι προεστοί κ’ οι «γυφτοχαρατζήδες»,

 τώρα σε «αθεώνουν» οι βουλευταί κ’ οι δήμαρχοι.

Αυτοί που είχαν το λύειν και το δεσμείν εις τα δύο κόμματα,

 τους έταζαν «φούρνους με καρβέλια», δώσαντες αυτοίς ουχί πλείονας των είκοσι δραχμών μετρητά,

απέναντι, καθώς τους είπαν, και παρακινήσαντες αυτούς να εξοδεύσουν

κι απ’ τη σακκούλα τους όσα θέλουν άφοβα, διότι θα πληρωθούν μέχρι λεπτού,

σύμφωνα με τον λογαριασμόν, ον ήθελαν παρουσιάσουν

  Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει την φυγοπονίαν,

την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν,

την εις τους νόμους απείθειαν. Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων,

στοιχείων φθοροποιών τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων τα οποία αποζώσιν εξ αυτού…

 

Μεταξύ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτήν διαφθοράν,

θα επιτύχει εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κ’ επιδεξιώτερον τον κόθορνον.

Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών,

η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και πιθηκισμού,

του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας."

 

Α.ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

 

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΙΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Γιορτινές μέρες και οι περισσότεροι θυμόμαστε ότι τα παλιότερα χρόνια στα χωριά φρόντιζαν ιδιαίτερα την καθαριότητα. Πάνε πολλά χρόνια από τότε που είχα διαβάσει στα «ΝΕΑ» στη στήλη του Λευτέρη Παπαδόπουλου την διαταγή του υπενωματάρχη Δημητσάνας Λαγουδάκη Εμμανουήλ. Η διαταγή αυτή είχε εκδοθεί 130 χρόνια πριν (1883), με αφορμή την τοπική γιορτή. Νομίζω πως, πέρα από το αστείο του πράγματος, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον η μελέτη του ιστορικού πλέον κειμένου, επειδή από αυτό αντλούνται χρήσιμες πληροφορίες για τον τρόπο ζωής στην παραδοσιακή ελληνική κοινωνία.

Το κείμενο της διαταγής έχει ως εξής:

ΔΙΑΤΑΓΗ ΥΠΕΝΩΜΑΤΑΡΧΟΥ - ΛΑΓΟΥΔΑΚΗ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ


Προς άπασας τα Αρχάς του Κράτους, Νομάρχας και Δημάρχους της υπ’ εμέ Αστυνομικής περιφερείας της πόλεως Δημητσάνας.



Άρθρον 1ον . Παρακαλούντες άπαντες και πάσαι όπως μαθαύριον Πέμπτην 6ην Δεκεμβρίου ε,ε, κατά την πανυγηρικήν εορτήν του Αγίου Νικολάου και επί τη εσχάτη ευκαιρία της συγκεντρώσεως των ξένων, οι κάτοικοι της δικαιοδοσίας μου εκτελώσι γενικήν καθαριότητα των δρόμων της εγχωρίου ταύτης Κωμοπόλεως.



Άρθρον 2ον. Να ενώσωσι δια στερών αλύσεων τους κύνας και τους σκύλους και άπαντα τα κοκοποιά στοιχεία τα τυχόν δυνάμενα να προσβάλουσι την εγχώριον αιδώ.



Άρθρον 3ον. Να θέσωσι φίμωτρα ανά τα στόματα των φωνασκούντων εμψύχων ζώων και κτηνών διαφόρων καταγωγών γένους και φύσεως ή και ανθρωπογυναίων ακαταλλήλου συμπεριφοράς εις ξένους, κατά την υπερτελουμένην ενθάδε πανύγηριν.



Άρθρον 4ον. Να εμποδισθούν βία το γκάρισμα των όνων και μουλαριών, το χλιμίντρισμα των ίππων και των γαλών δηλαδή των κατσουλιών.



Άρθρον 5ον. Θα τους πεθάνω δι άρθρων. Τι νομίζουν πως είναι οι αυγοπώλαι, φαρμακοπώλαι, καπνοπώλαι, οινοπώλαι, σιδηροπώλαι, λαχανοπώλαι, εστιάτορες οπωροπώλαι μη εξαιρουμένων και των γνωστών εν γένει εμπορευομένων. Να τηρήσουν άκραν κάθαρσιν, καλήν ζύγισιν αρίστην ποιότητα και να σκευάσουν δικαιοστάσιον των ζυγαριών των, των σταθμών και μέτρων, προς τα συμφέροντα της υπηρεσίας. Οι παραβάται του διατάγματος τούτου τιμωρηθήσονται κατά το άρθρον 72 της Αστυνομικής ταύτης διατάξεως και του άρθρου 272 του Ποινικού Νόμου, περί βλάβης των ηθών και τιμής.



Άρθρον 6ον. Απαγορεύεται το πλύσιμον εν τη θαλάσση άνευ αδείας (Η Δημητσάνα ως γνωστόν απέχει εκατοντάδας χιλιόμετρα από την θάλασσαν). Επίσης η είσοδος αμφοτέρων των γενών και ουδετέρων εις θερμούς λουτήρας καθόλην την διάρκειαν της εορτής. Ωσαύτως η διανυκτέρευσις και μετάβασις προς ρεμβασμόν εις τους πρόποδας της θαλάσσης, και παρά τας θάλασσας αμφοτέρων των γενών προς αποφυγήν εκουσίου απαγωγής μεταξύ των.



Άρθρον 7ον. Όσοι παρ’ εμού οφθώσι και των οργάνων μου εργολαβούντες άρρενες μετά θηλέων, θέλουσι ραβδισθεί ανελλειπώς εν τω κρατητηρίω.



Άρθρον 8ον. Απαγορεύεται η διέλευσις ανθρώπων επί κτηνών προς αποφυγήν καταπατήσεως ποδών ως και από ρυτήρος ελαύνοντος πόδας των κτηνών και ως λόγου χάριν είδον άρρενα τινά σπεύδοντα, ψιτ, ψιτ, ψιτ όπισθεν θηλέου τινός ούτινος οι πόδες ηστόλισαν και κατεπάτησαν την αισθήτα του ποδός ταύτης και ας είναι άλλην ημέραν θα εξετάσω δια το σπουδαίον τούτον ζήτημα, Και δια να είμεθα εντάξει, οι παραβάται θα διώκονται βάσει του άρθρου 1072 του Ποινικού Νόμου.



Άρθρον 9ον. Το κλείσιμον των καταστημάτων κηρίων και ευχών την δύσιν του ηλίου, των οινοπωλείων την 11ην της νυκτός των δε θεαμάτων την 12ην μεταμεσονυκτίου, πλην του Δημοσίου θεάματος της Καραγκιοζαρίας, την πρωΐαν, περί το λυκαυγές τουτέστιν άμα τη εμφανίσει του ηλίου εις την Γην των αβδηριτών κοινοτήτων. Και αυτό διότι θα παρίσταται ο υποφαινόμενος εν μεγάλη στολή και παρασημοφορία.



Άρθρον 10ον. Απαγορεύονται σεισμικαί δονήσεις προς αποφυγίν καταπλήξεως του λαού και χάριν της τηρήσεως αναψυχής.



Άρθρον 11ον. Απαγορεύεται ενώπιον ξέων η μαγκουροφορία, ο πυροβολισμός δια διμούτσινης, το απότομο βήξιμον, η εκκαθάρισι επιτρεπομένου τούτου εν απομακρυσμένη συνοικία και περί λύχνων αφάς, όπως λέγανε οι Παπούδες μας.



Άρθρον 12ον. Απαγορεύεται το συνομιλείν εντός του λουτήρος με άτομα εις άλλους λουτήρας, ως και το τάραγμα του ύδατος δι αερίων (αφεδρωνοκρουσιών).



Άρθρον 13ον. Απαγορεύεται κατά το ουρείν το παίξιμο του κρέατος.



Άρθρον τελευταίον. Περί μεσημβρίαν ψαλήσεται μεγάλη παράκλησις, προς απομάκρυνσιν πάσης ασθενείας ζών, ανθρώπων, γυναικών, περονοσπόρων ποδάγρας κ.λ.π. Η εκτέλεσις της παρούσης ανατίθεται εις τα υπ’ εμέ όργανα.



Εν Δημητσάνι τη 3 Δεκεμβρίου 1883



Ο Αστυνομικός Διοικητής



ΕΜΜ. ΛΑΓΟΥΔΑΚΗΣ



Υπενωματάρχης»