Ο ΑΛΕΞΑΝΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ ΤΗΝ ΦΑΥΛΟΤΗΤΑ ΤΟ 1896

Ήταν  Πρωτοχρονιά του 1896 (πριν από 117 χρόνια δηλαδή) οπότε ο κυρ – Αλέξανδρος, έχοντας βιώσει την οικονομική κρίση επί πρωθυπουργίας των Δηλιγιάννη και Τρικούπη και  τη χρεοκοπία του 1893 (τότε που ο Τρικούπης ανακοίνωσε από του βήματος της Βουλής το περίφημο «Δυστυχώς, κύριοι, επτωχεύσαμεν...»), βλέποντας τα δεινά που περνούσε ο απλός κοσμάκης πήρε την πένα και έγραψε άρθρο του στην εφημερίδα «Aκρόπολη» υπό τον τίτλο «Tις ημύνθη περί πάτρης;»

 Eδώ ο παπαδιαμαντικός λόγος προβάλλει οξύς και καταγγελτικός των καταστάσεων και των προσώπων που έφθασαν την Ελλάδα του τέλους του 19ου αιώνα στη χρεοκοπία, στην οικονομική υποδούλωση στους δανειστές της και τον ελληνικό λαό στην εξαθλίωση.

Πολλοί ίσως να διαφωνούν με τις αιτιάσεις του Παπαδιαμάντη, ωστόσο  θα συμφωνήσουμε  στο ότι τα ίδια που ακούγονται και γράφονται σήμερα, για την τωρινή χρεοκοπία, είναι τα ίδια που και τότε γράφονταν για την πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική εξαχρείωση. Μόνο που σήμερα οι πελάτες  των τηλεοπτικών σκουπιδιών, αρνούμενοι να διδαχθούν από την ιστορία, θεωρούν ότι τα τωρινά δεινά συμβαίνουν για πρώτη φορά στον «ευλογημένο» τούτο τόπο.

Ολόκληρο το άρθρο έχει ως εξής:

Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια.

 Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος.

  Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλευταί, εκατάστρεψαν το έθνος, ανάθεμά τους.

 Κάψιμο θέλουν όλοι τους! Τότε σ’ εξεθέωναν οι προεστοί κ’ οι «γυφτοχαρατζήδες»,

 τώρα σε «αθεώνουν» οι βουλευταί κ’ οι δήμαρχοι.

Αυτοί που είχαν το λύειν και το δεσμείν εις τα δύο κόμματα,

 τους έταζαν «φούρνους με καρβέλια», δώσαντες αυτοίς ουχί πλείονας των είκοσι δραχμών μετρητά,

απέναντι, καθώς τους είπαν, και παρακινήσαντες αυτούς να εξοδεύσουν

κι απ’ τη σακκούλα τους όσα θέλουν άφοβα, διότι θα πληρωθούν μέχρι λεπτού,

σύμφωνα με τον λογαριασμόν, ον ήθελαν παρουσιάσουν

  Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει την φυγοπονίαν,

την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν,

την εις τους νόμους απείθειαν. Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων,

στοιχείων φθοροποιών τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων τα οποία αποζώσιν εξ αυτού…

 

Μεταξύ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτήν διαφθοράν,

θα επιτύχει εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κ’ επιδεξιώτερον τον κόθορνον.

Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών,

η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και πιθηκισμού,

του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας."

 

Α.ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ