Εν μέσω της "εθνικής" χαράς βρήκα ένα επικαιρικό άρθρο, το οποίο υιοθετώ και παραθέτω. Συγγραφέας είναι ο Ραούλης Βασίλης.
Δεν ήμουν και δεν είμαι λάτρης του ποδοσφαίρου. Δυσκολεύομαι αφάνταστα να παρακολουθώ αγώνες, ακόμα και εκείνους για τους οποίους … «αδειάζουν οι δρόμοι»!
Βλέπω τις φωτογραφίες από το Μουντιάλ της Βραζιλίας, νοιώθω την ψύχωση πολλών με τις εθνικές ομάδες και συνεχίζω να κουράζομαι με τις ανούσιες συζητήσεις για τα γκολ, τις φάσεις, τους διαιτητές, τους παίκτες…
Θέλω να γράψω όμως για τη χώρα που φιλοξενεί το σωτήριο έτος 2014 το «γεγονός», το Μουντιάλ. Και θα ήθελα να θυμίσω πως πίσω από τις εικόνες που πλασάρονται στα ΜΜΕ υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα, μιας χώρας που υποφέρει και που πονά.
Δυστυχώς για τους ίδιους τους Βραζιλιάνους η χώρα τους δεν είναι η Κόπα Καμπάνα, όπου ταλέντα της Βραζιλίας επιδεικνύουν τις δεξιότητές τους και μάνατζερς συρρέουν για να καπαρώσουν δικαιώματα –και να τα μοσχοπουλήσουν στην ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική αγορά.
Η πραγματική Βραζιλία βρίσκεται αλλού πνιγμένη από τα προβλήματα της καθημερινότητας, μιας κοινωνίας υπό διωγμό και διάλυση!
Τα κοινωνικά προβλήματα στην «χώρα του καφέ» είναι τέτοια που δεν χωράνε στην χλιδάτη βιτρίνα των «celebrity» και την βιομηχανία του θεάματος. Η έλλειψη άρτου συνδυάζεται με τον αποκλεισμό από την εκπαίδευση και την υγειονομική πρόνοια καθώς και την γιγάντωση της εγκληματικότητας.
Η πλειοψηφία της νεολαίας της χώρας συνθλίβεται στις συμπληγάδες πέτρες των ναρκωτικών και των συμπλοκών με (αντίπαλες) συμμορίες και την αστυνομία.
Οι περίφημες «φαβέλες» παραμένουν το σήμα κατατεθέν της καθημερινής ακροβασίας ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο.
Όλα τούτα δεν κατόρθωσε να ψαλιδίσει (έστω) η διαχείριση του Λούλα και της διαδόχου του Ντ. Ρούσεφ. Συνδικαλιστής της αριστεράς ο πρώτος, βασανισθείσα από την στρατιωτική δικτατορία (1964-1985) η δεύτερη, ανήλθαν στην προεδρία της χώρας με διακηρύξεις για την αντιμετώπιση των θεμελιωδών προβλημάτων (επιβίωσης και ανθρώπινης διαβίωσης) των κατοίκων.
Παρά τις ακτιβιστικές κορώνες, όπως το «φόρουμ του Πόρτο Αλέγκρε», η κατάσταση παρέμεινε εν πολλοίς ανεξέλεγκτη. Το αυξημένο ειδικό βάρος του κράτους της Βραζιλίας αδυνατεί να συγκαλύψει την κοινωνική κρίση του τόπου.
Τα μυθώδη ποσά που ξοδεύτηκαν για τις εγκαταστάσεις και τις συνοδές δράσεις που συνδέονται με το Μουντιάλ αποτέλεσαν την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής.
Εκπαιδευτικοί, οδηγοί μέσων δημόσιας συγκοινωνίας, νοσηλευτές και πλήθος άλλων κοινωνικών κατηγοριών αποφάσισαν να διαδηλώσουν την αγανάκτησή τους. Οι καθημερινές συγκρούσεις, την ώρα που η χλιδή και η υποκρισία της μεθυστικής προφάνειας υπερπροβάλλονται, δείχνουν το μέγεθος της έντασης και της απελπισίας. Καθώς οι πρωταγωνιστές τους ελπίζουν να κλέψουν λίγη από την δόξα του Νεϊμάρ και του Μέσι, ευελπιστώντας στην αλληλεγγύη των ανθρώπων απανταχού της γης.
Αλλά προσοχή μην ενοχλείτε τους ανθρώπους όταν βλέπουν το ποδόσφαιρο…
Πηγή: http://ra64.wordpress.com/2014/06/19/brazil/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου