Εγινε ξαφνικά ο κ. Τσίπρας μεταρρυθμιστής;

 
Στην προηγούμενη ανάρτηση φιλοξένησα  την άποψη της συντρόφου του Χ. Μίσιου, Ρηνιώς Παπατσαρούχα για τον κ Τσίπρα. Θεωρώ χρήσιμη και απαραίτητη την κριτική ματιά ορισμένων ανθρώπων, οι οποίοι έχουν την τόλμη να  τη διατυπώνουν δημόσια και τεκμηριωμένα. Θεωρώ επίσης σημαντικό  το γεγονός ότι η κριτική τους αφορά ένα πρόσωπο ισχυρό και «φιλολαϊκό» όπως είναι ο πρωθυπουργός της χώρας μας. Σε μια εποχή που πολλά μέσα και δημοσιογράφοι- για προφανείς λόγους, συνθηματολογούν υπέρ του «κυβερνητικού έργου» , επιλέγω  και προβάλλω εκείνες τις καθάριες λαλιές, κόντρα στον νέο-αυριανισμό των γνωστών αριστερο-ακροδεξιών λαϊκιστών.

Σήμερα λοιπόν φιλοξενώ το άρθρο του Διονύση Γουσέτη που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα Καθημερινή και αναδημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα: http://politicalreviewgr.blogspot.gr/2015/08/blog-post_38.html

Η παρομοίωση του κ. Τσίπρα με τον Σαούλ που μεταλλάχτηκε σε Παύλο στον δρόμο για τη Δαμασκό έχει ήδη διατυπωθεί. Και αυτομάτως το κόμμα του, και όχι μόνο, χωρίστηκε στα δύο: σε εκείνους που τον προτιμούν ως αντιιμπεριαλιστή Σαούλ και γι’ αυτό του επιτίθενται και σε εκείνους που τον προτιμούν ως μεταρρυθμιστή Παύλο και γι’ αυτό τον δοξάζουν. Και οι δύο εκδοχές είναι ιδεολογικές. Και είναι λανθασμένες. Ο νέος χαρισματικός ηγέτης, τα ποσοστά αποδοχής του συγκρίνονται με τα ποσοστά του Ανδρέα, δεν είναι ο αγνός ιδεολόγος που πίστευε ότι θα άλλαζε την Ευρώπη, που θα έπαιζε τον ζουρνά και θα χόρευε η Μέρκελ και που τώρα κατάλαβε ότι αυτά βλάπτουν τη χώρα. Είναι ο λαϊκιστής που πουλάει αυτά που χαϊδεύουν τα αυτιά των οργανωμένων «ρετιρέ», όσο και μερικών αφελών. Αμφιβάλλω αν έχει μάθει τίποτε άλλο στη ζωή του, εκτός από κυνικούς ελιγμούς και κόλπα που τον βοήθησαν να αναρριχηθεί μέχρι την πρωθυπουργία. Το λάθος του είναι ότι νόμισε πως με τέτοια κόλπα θα τυλίξει και τους Ευρωπαίους, όπως ο Ανδρέας. Θεώρησε ότι η πολιτική είναι μια μπλόφα που την έπαιξε με τον απερίγραπτο κ. Βαρουφάκη και τον κ. Φλαμπουράρη. Ηταν ο κ. Τσίπρας που για να σχηματίσει κυβέρνηση επέλεξε να συνεργαστεί με τον δεξιό εθνολαϊκιστή κ. Καμμένο και περιέργως δεν εισέπραξε καμία αντίρρηση από τους συνεπείς ιδεολόγους τύπου Λαφαζάνη. Ο ίδιος ήταν που εμπνεύστηκε το «σάντουιτς» των 33 εκ. ευρώ για τους υπαλλήλους της ΔΕΗ. Ο ίδιος διόριζε τον ξάδερφό του γενικό γραμματέα του ΥΠΕΞ για να υπογράφει συμφωνίες με το καθεστώς Τσάβες. Ο ίδιος εψεύδετο στις 14/7 ότι «plan Β δεν είχαμε» και στις 30/7 αποκάλυπτε ότι «Εγώ είχα δώσει εντολή» για το οιονεί πραξικόπημα.

Τα ψεύδη του κ. Τσίπρα δεν μοιάζουν με εκείνα των άλλων πολιτικών που είναι προεκλογικά και μετά ξεχνιούνται. Συνεχίζονται και μετά τις εκλογές.

Την ώρα που μιλάει για γκρεμό αρνείται τη συνεννόηση με την αντιπολίτευση, όπως έκαναν οι κυβερνήσεις των άλλων χωρών που βρίσκονταν σε κρίση και που έτσι την ξεπέρασαν. Αντίθετα, κλείνει τις τράπεζες, προσβάλλοντας την αντοχή και την αξιοπρέπεια των συνταξιούχων και προκαλώντας ανυπολόγιστη ζημιά στην παραγωγή. Πριν μήνες αναρωτιόταν κυνικά: «Μήπως υπάρχουν πολλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που ενδιαφέρονται για τις τράπεζες;».

Είναι γνωστό πως το πρώτο μέλημα όλων των πολιτικών είναι η επανεκλογή τους. Ομως ο κυνισμός του κ. Τσίπρα ξεπερνά κάθε όριο. Ισως αποτελεί έκφραση του κυνισμού των απελπισμένων της γενιάς του, όπως τον βλέπουμε στους «αγανακτισμένους», στο ρήμαγμα πινακίδων της τροχαίας, στη ρύπανση και τους εμπρησμούς κτιρίων, στα χτισίματα καθηγητών, στις καταλήψεις κ.λπ. Ολοι αυτοί δεν δίνουν δεκάρα για την κοινωνία, για την πατρίδα, για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γι’ αυτό ψηφίζουν σταθερά ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή. Οσοι επιθυμούν ειλικρινά τις μεταρρυθμίσεις ας μην προσβλέπουν σε συμμαχία με τον «μεταρρυθμιστή» κ. Τσίπρα. Ο κυνισμός είναι μεταδοτικός και η μετέπειτα απογοήτευση και μετάνοια δεν θα αρκέσει ως δικαιολογία.

  Διονύσης Γουσέτης