ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΤΩΡΙΝΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ;

Η εικόνα από το κυοφορούμενο σκάνδαλο της νομιμοποίησης παράνομων τίτλων σπουδών

Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι τον μελλοντικό ιστορικό που θα επιχειρήσει να προσεγγίσει τα αίτια της τωρινής μας χρεοκοπίας. Γιατί και ποιόν ενδιαφέρει τι θα γράψει η ιστορία  για το καρκίνωμα που ενέσκηψε στη χώρα του «υπερήφανου ελληνικού λαού». Πάντα πίστευα, και εξακολουθώ να πιστεύω στον παιδευτικό ρόλο της ιστορίας. Όχι όμως της λεγόμενης επίσημης σχολικής ιστορίας, όπου, για λόγους εθνικής σκοπιμότητας, παραλείπονται εθνικά εγκλήματα και επαναλαμβανόμενα λάθη του λαού μας.

Αν, για παράδειγμα, είχαμε διδαχθεί στο σχολείο για τα αίτια  που οδήγησαν τη χώρα μας στις δύο προηγούμενες χρεοκοπίες (1893 και 1932), είναι πολύ πιθανό να είχαμε αποφύγει την τωρινή επώδυνη δοκιμασία.

Γιατί όμως αποφεύγουμε να μαθαίνουμε για τις μαύρες σελίδες της ιστορίας;. Ποιος εμπόδιζε τα πανεπιστήμια να εντάξουν στα ερευνητικά τους πεδία τη μελέτη  όλων των πτυχών που συνέβαλαν στη χρεοκοπία στις δύο αυτές περιόδους; Καλά, οι λεγόμενοι συντηρητικοί ακαδημαϊκοί είχαν ίσως λόγους να σιωπούν, αλλά οι  λεγόμενοι προοδευτικοί και αυτοαποκαλούμενοι Αριστεροί, γιατί δεν ερευνούσαν τέτοια φοβερά και σημαντικά γεγονότα; Δεν νομίζω ότι όλοι αυτοί αγνοούσαν την πρόσφατη πολιτική και οικονομική ιστορία της χώρας μας, το πιο πιθανόν να μην τους συνέφερε πολιτικά η ανάδειξη γεγονότων που επιβεβαιώνουν τη διαχρονική και ίσως μοναδική ελληνική περίπτωση, όπου η φαυλότητα, το πελατειακό κράτος, η δικτατορία των μετρίων  και η φασιστική ιδιωφέλεια των διαφόρων ομάδων φαίνεται να διαπερνά όλο το πολιτικό σύστημα.   

Αν πραγματικά γνωρίζαμε, έστω και γενικές γραμμές, τα βαθύτερα αίτια της νεοελληνικής παθογένειας,  θα είχαμε προτάξει ένα κοινό μέτωπο εναντίων όλων εκείνων των αγκυλώσεων που μας κρατούν δέσμιους  στην πρώτη θέση από το τέλος σε κάθε επιμέρους τομέα.

 Επειδή όμως μας αρέσει μαθαίνουμε μόνο για τις «αρετές της φυλής μας» και όχι για τα εθνικά μας «κατορθώματα», γι αυτό και  δεν εξετάστηκε  ποτέ το ενδεχόμενο μιας εθνικής προσπάθειας για την άρση των παθογενειών της ελληνικής οικονομίας, σε συνδυασμό με τις πολιτικές δομές και κοινωνικές αντιλήψεις, προκειμένου  η εθνική οικονομία να γίνει ανταγωνιστικότερη και να δημιουργηθεί μια ισχυρή παραγωγική βάση που δεν θα στηρίζεται μόνο στην υπερκατανάλωση με εύκολα δανεικά που πλέον δεν υπάρχουν.

Δυστυχώς όλο το πολιτικό σύστημα περιορίζεται σε έναν πρωτόγνωρο μαξιμαλισμό, πλειοδοτώντας σε κάθε άλογη αξίωση, και μάλιστα πολλές φορές η πλειοδοσία έχει αριστερό πρόσημο. 

Στάθης Χ. Χριστοδουλόπουλος.

Μίκης Θεοδωράκης: Ένα αριστεροδεξιό μόρφωμα συνειδητά καταστρέφει τη χώρα

 

Η επιστολή-ράπισμα του Μίκη Θεοδωράκη όπως δημοσιεύθηκε στην προσωπική του ιστοσελίδα:

Είμαστε θύματα μια τραγικής φαρσοκωμωδίας
21.05.2016 Το γεγονός ότι σήμερα έχει καθήσει στην πλάτη μας ένα αριστεροδεξιό πολιτικό μόρφωμα συντριπτικής εκλογικής και λαϊκής μειοψηφίας, το οποίο υπακούοντας στις εντολές των ξένων καταστρέφει το παρόν και το μέλλον της χώρας μας αδίστακτα, άβουλα, υπεροπτικά και χωρίς ντροπή και έχοντας -όπως φαίνεται- συνείδηση, δηλαδή γνωρίζοντας απολύτως το κακό που προκαλεί, το γεγονός αυτό βασίζεται πάνω σε μια  πρωτοφανή στρέβλωση της κοινοβουλευτικής τάξης.
 
Στο Σύνταγμα του 1974 υπήρχε άρθρο με το οποίο οριζόταν σαφώς ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όφειλε σε περίπτωση που υπήρχε δυσαρμονία ανάμεσα στην Κυβέρνηση και στη λαϊκή θέληση, να διαλύσει την Βουλή και να προκηρύξει εκλογές. Το άρθρο αυτό το έβγαλε ο Ανδρέας Παπανδρέου στην αναθεώρηση του Συντάγματος του 1986.
 
Όμως για να μπορέσει να το κάνει, χρειαζόταν και τις ψήφους του ΚΚΕ. Όταν μαθεύτηκε ότι προτίθεται να προχωρήσει σ’ αυτή την πρωτοφανή παραμόρφωση του Συντάγματος που είχε ως άμεση συνέπεια την κατάργηση του Λαού ως θεματοφύλακα της ουσιαστικής δημοκρατικής τάξης στην χώρα μας, θυμάμαι ότι βρισκόμουν στην Θεσσαλονίκη ως βουλευτής του ΚΚΕ για μια πολιτική εκδήλωση. Έσπευσα λοιπόν να δηλώσω στον τύπο ότι το ΚΚΕ θα έδινε την ψήφο του μόνο βάζοντας τους δικούς του όρους, ότι φυσικά δεν θα περιοριζόταν στην απόρριψη της μεταβολής του Πολιτεύματος από Προεδρικό σε Πρωθυπουργικό αλλά και θα έθετε ως όρο να καθιερωθεί η απλή Αναλογική, που ήταν και το πάγιο αίτημα της Αριστεράς.
 
Μόλις γύρισα στην Αθήνα, μου ασκήθηκε κριτική από το Π.Γ., γιατί μίλησα έτσι χωρίς να τους ρωτήσω. Ζήτησα να μου πουν, πού έκανα λάθος και τότε κατάλαβα ότι είχαν ήδη συμφωνήσει να ψηφίσουν ό,τι τους πει ο Ανδρέας, χωρίς όρους. Διαμαρτυρήθηκα και ζήτησα συνάντηση με κορυφαίο στέλεχος του κόμματος, που μου είπε ότι θεωρούν πως η δύναμη του κόμματος δεν ήταν τόση, ώστε να θέσει όρους στο ΠΑΣΟΚ. Διαφώνησα και είπα ότι παρά την κομματική γραμμή θα καταψηφίσω αυτές τις αλλαγές του Παπανδρέου, γιατί τις θεωρώ αντισυνταγματικές και αντιλαϊκές.
 
Ειδικά η αρχή ότι η  πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει, υπήρχε κίνδυνος να αντιστραφεί και να βρεθούμε στην πρωτοφανή θέση να κυβερνά μια μειοψηφία και η πλειοψηφία απλά να ελέγχει, όπως τελικά γίνεται σήμερα. Όπου η πλειοψηφία του ελληνικού λαού για συνταγματικούς δήθεν λόγους παρακολουθεί χωρίς ουσιαστικά δικαίωμα να παρέμβει και εφαρμόζει τις όποιες αποφάσεις μιας μειοψηφίας ουσιαστικά, αποφάσεις που αφορούν την μοίρα μας, την μοίρα της πατρίδας μας και την μοίρα των εγγονών μας.
 
Πρόκειται δηλαδή για ένα τερατούργημα, έργο του σάπιου πολιτικού μας συστήματος  με το οποίο κάποιοι καταπατούν την θέληση του ελληνικού λαού, φορώντας το ένδυμα μιας κουρελιασμένης νομιμότητας.
 
Και μου προξενεί πραγματικά κατάπληξη η ανοχή όχι μόνο του Λαού αλλά και όλων των υπολοίπων θεσμών και γενικά όσων κατέχουν κάποιο αξίωμα ή κάποια υπεύθυνη θέση. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όπως και ο προκάτοχός του, έχει δεμένα τα χέρια από την περίφημη αυτή αναθεώρηση που προήλθε από μια κωμικοτραγική συνεδρία της Βουλής, όπου οι Βουλευτές εξαναγκάστηκαν να ψηφίσουν με χίλιους δυο εκβιασμούς και γελοία μέσα.
 
Ποιος δεν θυμάται τα περίφημα χρωματιστά ψηφοδέλτια του Ανδρέα; Τις απειλές της Αυριανής; Την μεταβολή της αίθουσας της Βουλής σε πλατό γυρίσματος κινηματογραφικού έργου, με τους εκατοντάδες προβολείς -σχεδόν ένας σε κάθε βουλευτή για να φιλμάρονται οι κινήσεις του, ώστε τρομοκρατούμενος να βάζει το «καλό», έγχρωμο ψηφοδέλτιο;
 
Μια τραγική κωμωδία που πραγματικά είναι σαν να έγινε για να μπορεί σήμερα ο κ. Τσίπρας να κομπάζει δηλώνοντας ότι εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό, ενώ στην ουσία δεν τον ακολουθεί ούτε το 20% των Ελλήνων.
 
Θυμάμαι καλά την αποφράδα εκείνη μέρα. Εμείς του ΚΚΕ μπήκαμε εν σώματι τελευταίοι στην αίθουσα της Βουλής. Λέω στον σ. Χαρίλαο:
-Τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ; Να κολυμπήσουμε;
Πράγματι, με τους εκατοντάδες προβολείς νόμιζε κανείς ότι βρισκόταν στην πλαζ της Βουλιαγμένης. Σταμάτησα να προχωρώ.
- Τι κάνεις; με ρωτά ανήσυχος ο σύντροφος Γραμματέας.
- Πες τους να κλείσουν τις … «φωταψίες», ειδεμή εγώ γδύνομαι…
Και άρχισα να βγάζω το σακάκι…
- Σε παρακαλώ, Μίκη, δεν βλέπεις ότι τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα επάνω μας;
- Ακριβώς γι’ αυτό...
Ο Χαρίλαος και οι άλλοι Βουλευτές του ΚΚΕ κάθησαν στα έδρανα. Εγώ όρθιος. Μου λέει ψιθυριστά ο Χαρίλαος:
- Σε παρακαλώ, κάτσε.
Εγώ όμως άρχισα να ξεκουμπώνω το παντελόνι μου.
- Είναι γελοίο τους φώναζα, Πρέπει να ντρέπεστε.
 
Έσβησαν μερικοί προβολείς. Τέλος κάθησα πλάι στον Χαρίλαο που ήταν έτοιμος πια να με πνίξει. Τελικά έγινε η ψηφοφορία της ντροπής και βρέθηκαν στην καταμέτρηση δύο άκυρα ψηφοδέλτια: Το δικό μου και του Παναγούλη.
 
Εδώ θα πρέπει να πω ότι από το 1975, τότε που δήλωσε ο Ανδρέας «Με τον Θεοδωράκη δεν μιλώ πολιτικά αλλά μόνο για καλλιτεχνικά» έως σήμερα, δεν με πλησίασε ούτε ένας πολιτικός συντάκτης. Και αν ποτέ «κάλυψαν» κάποιες πολιτικές μου δραστηριότητες ή δημοσίευαν πολιτικές μου δηλώσεις, ανέθεταν το σχετικό ρεπορτάζ στους καλλιτεχνικούς συντάκτες. Διότι εγώ γι’ αυτούς δεν είμαι πολιτικός. Είμαι καλλιτέχνης, μπουζουξής, ανάξιος να μιλήσει μαζί τους πολιτικά.
 
Γι’ αυτό αφιερώνω σ’ όλους αυτούς την ΑΚΥΡΗ ΨΗΦΟ μου, που σήμερα αναδεικνύεται σε πράξη τόσο μεγάλης πολιτικής σημασίας, όσο μεγάλο είναι το πολιτικό αδιέξοδο που κυριολεκτικά μας σέρνει πίσω από μια ομάδα νομιμοφανών, που μας οδηγούν στο χάος οχυρωμένοι πίσω από μια εκλογική παρωδία που ουσιαστικά δολοφόνησε τη Δημοκρατία στην χώρα μας.
 
Επιδόρπιον
Λίγο αργότερα και αφού για μια ακόμα φορά οι κομμουνιστές έπεσαν έξω, με αναζήτησε ο Υπουργός Λάζαρης:
- Θέλω να κανονίσεις να φάμε ένα βράδυ σπίτι σου με τον Φλωράκη.
Πράγματι, Φλωράκης, Καλούδης, Λάζαρης κι εγώ βρεθήκαμε ένα βράδυ να τα πίνουμε μπροστά στο τζάκι του σπιτιού μου στην Ακρόπολη.
Πριν ακόμα καθήσουμε, μας λέει ο Υπουργός:
- Αλήθεια, γιατί δεχθήκατε ασυζητητί τους όρους του Ανδρέα;
Ο Χαρίλαος με κοίταξε με νόημα και για να αλλάξει θέμα φωνάζει στην Μυρτώ: 
- Μυρτώ, πεινάμε, γιατί αργείς;
Εγώ στρέφομαι στον Λάζαρη και τον ρωτώ
- Λοιπόν;
- Λοιπόν, λέει αυτός, έγραφα το σχέδιο αναθεώρησης του Συντάγματος. Κάποια στιγμή μου τηλεφωνεί ο πρόεδρος και με ρωτά αν έχουμε κανένα νέο απ’ το ΚΚΕ. Του απάντησα αρνητικά. «Περίεργο» μου απάντησε. «Κι επειδή δεν θέλω να αλλάξω κάτι μετά από δική τους απαίτηση, για να μη δοθεί η εντύπωση ότι υποχωρώ, βάλε την απλή αναλογική ως εκλογικό σύστημα». Μετά από λίγες μέρες μου ξανατηλεφώνησε και μου είπε «Επειδή φαίνεται ότι οι φίλοι μας (και βεβαίως δεν είπε “οι φίλοι μας”» αλλά μια πολύ κακή και συνηθισμένη λέξη) δεν έχουν σκοπό να ζητήσουν τίποτα, άφησε το κείμενο ως είχε και δεν χρειάζεται επομένως ούτε να βάλεις την απλή αναλογική».
 
Στο σημείο αυτό μπήκε μέσα η Μυρτώ με τα σουτζουκάκια και σταμάτησε η συζήτηση γι’ αυτή την τόσο θλιβερή αποκάλυψη.
 
Τελειώνοντας θέλω να υπογραμμίσω ότι ναι μεν σιωπώ, όμως και η σιωπή έχει τα όριά της. Ομολογώ ότι είμαι έτοιμος να εκραγώ, γιατί έχω την αίσθηση ότι με έχουν δέσει (μαζί με όλο το κοπάδι) με μια τριχιά σάπιων και παράνομων νόμων και μας σέρνουν όλους μαζί μια φούχτα σαϊνια στο σφαγείο.
 
Αθήνα, 21.5.2016

Μίκης Θεοδωράκης

ΟΙ «ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ» ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ

 

Δεν θυμάμαι, τα τελευταία  40 χρόνια, να έχει εκλεγεί  (κοινοβουλευτικά) κυβέρνηση που στηρίχθηκε σε τόσο ψεύδος, στην απάτη και στην κατασυκοφάντηση των αντιπάλων της. Ο Γ. Παπανδρέου, όπως αποδείχθηκε, δεν φαίνεται να  είχε γνώση και επίγνωση, το 2009,  για την κατάσταση της χώρας. Ακόμη ηχεί στα αυτιά μας η περιβόητη φράση: « Λεφτά υπάρχουν» Αυτή η προεκλογική φράση του Γ. Παπανδρέου  σε συνδυασμό με τον χειρισμό των ζητημάτων της συντελεσμένης χρεοκοπίας, τον εξανάγκασαν  σε εξευτελιστική παραίτηση. και, συνακόλουθα,  σε πολιτικό θάνατο.

Από τότε συνέβησαν πολλά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, εκμεταλλευόμενος την πρωτόγνωρη οικονομική κρίση, ανδρώθηκε πολιτικά πάνω στις στάχτες μιας καταστραμμένης χώρας.   Με αποκλειστική ευθύνη των ΣΥΡΙΖΑνελ  οι Έλληνες βίωσαν και βιώνουν έναν νέο εθνικό διχασμό. Από τη μια οι « πατριώτες, επαναστάτες, αγωνιστές, ασυμβίβαστοι, έντιμοι, ηθικοί» και από την άλλη, οι «προδότες, οι προσκυνημένοι, οι μερκελιστές , οι ανέντιμοι και ανήθικοι» . Τολμώ να παρομοιάσω την τελευταία χρονική περίοδο με εκείνη του Εθνικού διχασμού επειδή, εκτός από τη συνήθη κομματική διαίρεση  σε «μνημονιακούς» και μη, ο λαϊκίστικος λόγος του ΣΥΡΙΖΑ  σε αγαστή όσμωση με  την ακροδεξιά ρητορεία του «στρατάρχη»  Πάνου, δίχασαν την ελληνική κοινωνία, σε μνημονιακά  μιάσματα  και σε «αγανακτισμένους» πολίτες- «επαναστάτες».

Αντί λοιπόν ο ανεκδιήγητος Τσίπρας να ζητήσει δημόσια συγνώμη και να εγκαταλείψει το «εθνοσωτήριο» έργο του, ισχυρίστηκε ότι είχε «αυταπάτες». Έτσι, λοιπόν , χωρίς ίχνος ντροπής, «καθάρισε».

Τι σημαίνει όμως «αυταπάτες»;

Ότι θα σκίσει τα παλιά Μνημόνια και δεν θα υπογράψει νέο, δικό του.

Ότι θα διαγράψει μονομερώς ολόκληρο ή το μεγαλύτερο μέρος του χρέους.

Ότι, οι Ευρωπαίοι, θα αποδεχθούν τις απαιτήσεις της νέας κυβέρνησης, όπως εκφράστηκε με εκείνο το αμίμητο του Τσίπρα «αποκλείεται να μην το δεχθεί η κυρία Μέρκελ».

Ότι, παρόλα αυτά, θα μπορεί να ασκήσει απλόχερη οικονομική πολιτική, με  αυξήσεις μισθών και συντάξεων, με κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, με μετατροπή της εργασιακής ζούγκλας σε όαση.

. Εκτός από τον  Τσίπρα και τους συν αυτώ, πλήθος άλλων ανθρώπων με δημόσια παρουσία και επιρροή «παραπλανήθηκαν» και, με το δημόσιο λόγο τους, παραπλάνησαν(εξαπάτησαν) χιλιάδες ή και εκατομμύρια ψηφοφόρους, καλλιεργώντας τους «αυταπάτες», τις οποίες σήμερα οι πολλοί πληρώνουν.

. Ανεύθυνος δεν είναι κανένας ούτε για τις αυταπάτες και τα ψέματα ούτε για την ψήφο του. Όπως έλεγε ο Ζαν Πολ Σαρτρ «δεν υπάρχουν αθώα θύματα».

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ: ΗΜΕΡΑ ΑΡΓΙΑΣ Ή ΑΠΕΡΓΙΑΣ;

Κάθε πρωτομαγιά αντιμέτωπος
με το αιώνιο δίλημμα του καλλιτέχνη
να εξυμνήσεις την ομορφιά της ζωής
ή τους αγώνες ενάντια στην ασχήμια της...

Προς το παρόν βλέπεις μια λυγισμένη μαργαρίτα
να νικά τις υψωμένες γροθιές...

ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ