ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ: ΕΝΑΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ ΘΕΣΜΟΣ

 

 «Προσωπική Εργασία». Έναν θεσμό που οι παλιότεροι όχι απλά θυμούνται αλλά νιώθουν περήφανοι που κάποτε τον υπηρέτησαν. Έναν θεσμό που οι νεότεροι όχι μόνο δεν πρόλαβαν αλλά δεν τον γνωρίζουν καν. Όχι μόνο δεν τον γνωρίζουν αλλά αγνοούν ότι πολλά από τα έργα υποδομής που βλέπουμε στα χωριά μας δεν τα ‘φτιαξε μόνο του το κράτος αλλά οι πατεράδες  και οι παππούδες μας.

 Ήταν τη δεκαετία του ’50, τότε που η πληγωμένη – απ’ τον πόλεμο και την κατοχή – Ελλάδα προσπαθούσε να σταθεί ξανά στα πόδια της. Τότε  δημιουργήθηκε ο θεσμός της «προσωπικής εργασίας», μια ιδιότυπη μορφή εθελοντισμού και υποχρέωσης, που λειτούργησε στο πλαίσιο της κοινότητας και συμμετείχαν ολόκληρες τοπικές κοινωνίες.

  Αυτά συνέβαιναν τον καιρό της φτώχειας, τις  δεκαετίες του ‘50 και του ‘60 ως τις αρχές του ΄70. Τότε που, η συμμετοχή όλων στα τοπικά  έργα   θεωρούταν αυτονόητη υποχρέωση. Αν έπρεπε να κατασκευαστεί ένας δρόμος, όλοι, (οι ενήλικοι) άντρες, θα συμμετείχαν. Και συμμετείχαν όλοι, με ό,τι μέσο διέθετε ο καθένας. Κασμάδες, τσάπες, ξινιάρια, φτυάρια, βαριοπούλες, κ.ά …

 Συμμετείχαν χωρίς δυσφορία και χωρίς δισταγμό σε μια κοινή υπόθεση. Ήταν τέτοιος ο ζήλος τους που, αν τους ζητούσες ιδιωτική απασχόληση τις ημέρες της δημόσιας υποχρέωσής τους, με υπερηφάνεια σου δήλωναν πως δεν θα μπορούσαν γιατί είχαν «προσωπική εργασία».

  Με τον τρόπο αυτό φτιάχτηκαν σημαντικά έργα και υποδομές προκειμένου να καλυφτούν καθημερινές ανάγκες τους. Έτσι φτιάχτηκαν σχολεία, εκκλησίες, δρόμοι, καλντερίμια, γεφύρια, βρύσες, υδρευτικά έργα, κ.ά.

 Οι καιροί, όμως άλλαξαν και μαζί άλλαξαν οι άνθρωποι και οι αξίες τους. Φτάσαμε στην εποχή της ευημερίας και της καλοπέρασης. Είμαστε πια στην εποχή όπου κάποιοι που δεν κάνουν  τίποτα κατηγορούν τους άλλους γιατί δεν τα έκαναν όλα. Στη νοοτροπία της απαίτησης των πάντων από τους αρμόδιους  φορείς αλλά της μηδενικής υποχρέωσης. Έχει δημιουργηθεί και έχει αναπτυχθεί ένας ιδιότυπος ανταγωνισμός  στο ποιος θα πάρει τα περισσότερα αλλά θα δώσει τα λιγότερα.

Και όταν οι κοινωνικές και οι ηθικές αξίες  απαξιώνονται και ευτελίζονται, οι κοινωνίες οδηγούνται στην  παρακμή και τον μαρασμό. 

Ας βγούμε λοιπόν απ’ το τέλμα του ατομισμού, της απάθειας,  και της ηθικής χρεοκοπίας. Ας φέρουμε ξανά στην καθημερινότητά μας το φιλότιμο, τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, την ανιδιοτελή προσφορά...

 Να  αναζητήσουμε δράσεις και πρωτοβουλίες που θα βελτιώσουν τη ζωή μας. Να πειστούμε πως οι προσδοκίες  βρίσκονται κυρίως ανάμεσά μας. Να προτάξουμε το «εμείς» μπροστά από το «εγώ». Να αρχίσουμε να συμμετέχουμε ξανά σε κοινά έργα με νέες «προσωπικές εργασίες».

Το κείμενο το αλίευσα από : http://somporo.blogspot.gr/2013/07/blog-post_2745.html, ο τίτλος και κάποιες τροποποιήσεις είναι δικές μου

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑΣ

 

Όταν, πριν ένα χρόνο, έγραφα σε τούτη εδώ τη ηλεκτρονική γωνιά ότι η Αριστερά, στην ελληνική της εκδοχή, είχε απόλυτη άγνοια της πραγματικότητας αφενός  και αφετέρου ο δημόσιος της πολιτικός λόγος διακρινόταν για τον τυχοδιωκτισμό του, πάρα πολλοί γνωστοί και φίλοι με θεωρούσαν υπερβολικά αυστηρό. Έπρεπε να περάσει ένας χρόνος εξουσίας μέχρι που να ομολογήσει, κυνικά, ο υπουργός της συγκυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ), ότι είμαστε πολιτικά ηλίθιοι. Αφού αγνοούσαμε αυτά που  γνώριζε ακόμη και ένας κλητήρας στο δημόσιο. Αλήθεια, πόσοι εγγράμματοι πίστεψαν ένα κακομαθημένο παιδάκι, που παριστάνει τον πρωθυπουργό της δύστυχης Ελλάδας.

Για του λόγου το ασφαλές, παραθέτω τη δήλωση του υπουργού:  

Μουζάλας: Ζητώ συγγνώμη από τον κ. Δένδια που διαδήλωνα εναντίον του

Συγγνώμη από τον Νίκο Δένδια ζήτησε ο Γιάννης Μουζάλας σε σημερινή συνέντευξή του στον ραδιοσταθμό Βήμα FM.

O αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής παρέπεμψε σε παλαιότερη συνέντευξή του όπου αναγνώρισε ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική απ΄ ότι νόμιζε και είπε:

«Ζητώ συγγνώμη από τον κ. Δένδια διότι κάποτε διαδήλωνα εναντίον του για τις συνθήκες στα προαναχωρησιακά κέντρα και χρειάσθηκε να γίνω υπουργός για να μάθω ότι υπήρχε εμπλοκή με το Ελεγκτικό συνέδριο και με τα οικονομικά και δεν έφταιγε ο κ. Δένδιας,  δεν υπήρχαν λεφτά για να καλυτερέψουν οι συνθήκες εκεί. Είναι πιο πολύπλοκα τα πράγματα…», ανέφερε μεταξύ άλλων ο κ. Μουζάλας.      

Ο ΙΟΥΛΙΟΣ ΜΗΝΑΣ ( έθιμα και παροιμίες του λαού μας για τον δεύτερο μήνα του καλοκαιριού)

 

       Ο έβδομος μήνας του χρόνου. Έχει 31 ημέρες. Την ονομασία του την καθιέρωσε ο Μάρκος Αντώνιος (το 44 π.Χ.), για να τιμήσει το φίλο του και μεγάλο στρατηγό των Ρωμαίων, Ιούλιο Καίσαρα, που γεννήθηκε αυτόν το μήνα και που, όπως είναι γνωστό δημιούργησε το «Ιουλιανό ημερολόγιο». Αντικατέστησε τον πέμπτο μήνα, τον Κυρινάλη.

.

ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ:

Ο ελληνικός λαός τον ονομάζει και Αλωνάρη, Αλωνιστή ή Αλωνιάτη ή Αλωνευτή, επειδή  κατά τον μήνα αυτόν γίνεται το αλώνισμα του σιταριού.
Ακόμα τον ονομάζει Γυαλιστή ή Γυαλινό (Νάξο & Χίο), επειδή σε ορισμένες περιοχές της χώρας κατά το μήνα αυτό «γυαλίζουν», δηλ. ωριμάζουν τα σταφύλια. Επίσης αναφέρεται σαν Δευτερόλης (σαν 2^ος μήνας του καλοκαιριού), Αηλιάς ή Αηλιάτης (20/7, η γιορτή του Προφήτη Ηλία) και Φουσκομηνάς ή Χασκόμηνας (Ρόδος).

ΕΡΓΑΣΙΕΣ:
             Αλωνίζουν.
             Σκαλίζουν καπνά, καλαμπόκι & πατάτες.
             Θερίζουν σιτηρά (ανάλογα την περιοχή).
             Στα καπνοχώρια ραματιάζουν, στεγνώνουν του καπνού τα φύλλα.
             Ράντισμα & θειάφισμα αμπελιών.
             Τρύγος κυψελών απ’ το θυμάρι.

.

 .

.
  ΓΙΟΡΤΕΣ:           
Του Προφήτη Ηλία (20/7). Μία από τις φλογερές μορφές της Βίβλου, έφορος της βροχής, της βροντής & των κεραυνών. Όλα τα ξωκλήσια, που είναι κτισμένα προς τιμή του, βρίσκονται στις ελληνικές βουνοκορφές, γιατί εκεί ο τόπος ήταν πάντα ιερός.

.

 ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ: Ο Ιούλιος έχει τα περισσότερα από τα πανηγύρια των χωριών. Πέρα από τις καθεαυτό δικές του γιορτές-πανηγύρια (των Αγ. Αναργύρων, της Αγ. Κυριακής, του Προφήτη Ηλία, της Αγ. Παρασκευής & του Αγ. Παντελεήμονα), έχει και πολλές γιορτές-πανηγύρια του χειμώνα, που έχουν μεταφερθεί προκειμένου να επιτρέψει η καλοκαιρία τη διεξαγωγή τους & βέβαια τη μεγαλύτερη προσέλευση κόσμου.
.             

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ:
      «Ο Αηλιάς κόβει σταφύλια και η Αγία Μαρίνα σύκα».
«Αλωνάρη με τα αλώνια και με τα χρυσά πεπόνια».
«Τζίτζιρας ελάλησε, άσπρη ρόγα γυάλισε».
«Από τ’ Αι-Λιος ο καιρός γυρίζει αλλιώς».
«Γαμπρός αλωναριάτικος, κακό χειμώνα βγάνει».
«Έτσι το ‘χει το λινάρι να ανθεί τον Αλωνάρη».
«Η καλή αμυγδαλιά ανθίζει το Γενάρη και βαστάει τ’ αμύγδαλα όλο τον Αλωνάρη».
«Κάλλιο λόγια στο χωράφι , παρά ντράβαλα (φασαρίες) στ’ αλώνι».
«Κάτσε κότα το Γενάρη και παπί τον Αλωνάρη».
«Κότα πίτα το Γενάρη, κόκορα τον Αλωνάρη».
«Κότα, χήνα το Γενάρη και παπί τον Αλωνάρη».
«Μικρό-μικρό τ’ αλώνι μου, και να ‘ναι μοναχικό μου».
«Ο άη-Λιας κόβει σταφύλια και η αγία Μαρίνα σύκα».
«Ο Θεριστής θερίζει, ο Αλωνάρης αλωνίζει κι ο Αύγουστος ξεχωριζει».
«Όρνιθα το Γενάρη, κέφαλος τον Αλωνάρη».
«Που μουχτάει τον Χειμώνα‚ χαίρεται τον Αλωνάρη».
«Πρωτόλη (Ιούνιε), Δευτερόλη(Ιούλιε) μου, φτωχολογιάς ελπίδα».
«Στο κακορίζικο χωριό τον Αλωνάρη βρέχει».
«Τ’ Αλωναριού τα κάματα (δυνατή ζέστη), τ’ Αυγούστου τα λιοβόρια» (ζεστός δυνατός ανατολικός άνεμος).
«Της αγιά Μαρίνας ρώγα και του άη -Λιός σταφύλι». (δηλαδή το σταφύλι ωριμάζει αργότερα από τη σταφίδα)
«Της Αγιάς Μαρίνας ρούγα και του Αϊ Λια σταφύλι και του Αγιού Παντελεήμονα γιομάτο το κοφίνι».
«Το τραγούδι του Θεριστή, η χαρά του Αλωνιστή».
«Τον Αλωνάρη δούλευε καλό χειμώνα να έχεις».
«Τον Αλωνάρη έβρεχε στον ποτισμένο τόπο».
«Χιόνισε μέσα στο Γενάρη, να οι χαρές του Αλωνάρη».

.

 Πηγή: στοιχεία από users.gr