«Προσωπική
Εργασία». Έναν θεσμό που οι παλιότεροι όχι απλά θυμούνται αλλά νιώθουν περήφανοι
που κάποτε τον υπηρέτησαν. Έναν θεσμό που οι νεότεροι όχι μόνο δεν πρόλαβαν αλλά
δεν τον γνωρίζουν καν. Όχι μόνο δεν τον γνωρίζουν αλλά αγνοούν ότι πολλά από τα
έργα υποδομής που βλέπουμε στα χωριά μας δεν τα ‘φτιαξε μόνο του το κράτος αλλά
οι πατεράδες και οι παππούδες μας.
Ήταν τη
δεκαετία του ’50, τότε που η πληγωμένη – απ’ τον πόλεμο και την κατοχή – Ελλάδα
προσπαθούσε να σταθεί ξανά στα πόδια της. Τότε δημιουργήθηκε ο θεσμός της
«προσωπικής εργασίας», μια ιδιότυπη μορφή εθελοντισμού και υποχρέωσης, που
λειτούργησε στο πλαίσιο της κοινότητας και συμμετείχαν ολόκληρες τοπικές
κοινωνίες.
Αυτά
συνέβαιναν τον καιρό της φτώχειας, τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60 ως
τις αρχές του ΄70. Τότε που, η συμμετοχή όλων στα τοπικά έργα
θεωρούταν αυτονόητη υποχρέωση. Αν έπρεπε να κατασκευαστεί ένας
δρόμος, όλοι, (οι ενήλικοι) άντρες, θα συμμετείχαν. Και συμμετείχαν όλοι,
με ό,τι μέσο διέθετε ο καθένας. Κασμάδες, τσάπες, ξινιάρια, φτυάρια,
βαριοπούλες, κ.ά …
Συμμετείχαν
χωρίς δυσφορία και χωρίς δισταγμό σε μια κοινή υπόθεση. Ήταν τέτοιος ο ζήλος
τους που, αν τους ζητούσες ιδιωτική απασχόληση τις ημέρες της δημόσιας
υποχρέωσής τους, με υπερηφάνεια σου δήλωναν πως δεν θα μπορούσαν γιατί είχαν
«προσωπική εργασία».
Με
τον τρόπο αυτό φτιάχτηκαν σημαντικά έργα και υποδομές προκειμένου να καλυφτούν
καθημερινές ανάγκες τους. Έτσι φτιάχτηκαν σχολεία, εκκλησίες, δρόμοι,
καλντερίμια, γεφύρια, βρύσες, υδρευτικά έργα, κ.ά.
Οι
καιροί, όμως άλλαξαν και μαζί άλλαξαν οι άνθρωποι και οι αξίες τους. Φτάσαμε
στην εποχή της ευημερίας και της καλοπέρασης. Είμαστε πια στην εποχή όπου
κάποιοι που δεν κάνουν τίποτα κατηγορούν τους άλλους γιατί δεν τα έκαναν
όλα. Στη νοοτροπία της απαίτησης των πάντων από τους αρμόδιους φορείς
αλλά της μηδενικής υποχρέωσης. Έχει δημιουργηθεί και έχει αναπτυχθεί ένας
ιδιότυπος ανταγωνισμός στο ποιος θα πάρει τα περισσότερα αλλά θα δώσει τα
λιγότερα.
Και όταν οι
κοινωνικές και οι ηθικές αξίες απαξιώνονται και ευτελίζονται, οι
κοινωνίες οδηγούνται στην παρακμή και τον μαρασμό.
Ας βγούμε
λοιπόν απ’ το τέλμα του ατομισμού, της απάθειας, και της ηθικής
χρεοκοπίας. Ας φέρουμε ξανά στην καθημερινότητά μας το φιλότιμο, τη
συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, την ανιδιοτελή προσφορά...
Να
αναζητήσουμε δράσεις και πρωτοβουλίες που θα βελτιώσουν τη ζωή μας. Να
πειστούμε πως οι προσδοκίες βρίσκονται κυρίως ανάμεσά μας. Να προτάξουμε
το «εμείς» μπροστά από το «εγώ». Να αρχίσουμε να συμμετέχουμε ξανά σε κοινά
έργα με νέες «προσωπικές εργασίες».
Το κείμενο το αλίευσα από : http://somporo.blogspot.gr/2013/07/blog-post_2745.html,
ο τίτλος και κάποιες τροποποιήσεις είναι δικές μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου