« Δεν λυπάμαι που πεθαίνω. Για το
μόνο πράγμα που λυπάμαι, είναι ότι πεθαίνω μετά το θάνατο του
ονείρου» .
Εμβληματική μορφή ο αυτοδίδακτος συγγραφέας, Χρόνης Μίσσιος έφυγε στα 82 στις 20 Νοεμβρίου 2012. Γιός καπνεργάτη, δεν μπόρεσε να τελειώσει το δημοτικό για οικονομικούς
λόγους, εντάχθηκε στην Αντίσταση τα χρόνια της κατοχής, κυνηγήθηκε στην
διάρκεια του εμφυλίου, ενώ φυλακίστηκε και κατά τη διάρκεια της Χούντας.
«Ο Μανόλης Αναγνωστάκης μου έμαθε γράμματα
στη φυλακή, ήμασταν θανατοποινίτες στο Γεντί Κουλέ» έλεγε ο Χρόνης Μίσσιος στο «Βήμα» 20/6/2010
Στο χώρο της
λογοτεχνίας εμφανίστηκε σε μεγάλη ηλικία το 1985 με το βιβλίο …Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς,
αυτοβιογραφικό κείμενο γραμμένο σε συνειρμική και λαϊκή γλώσσα που εντάσσεται
στην παράδοση της απομνημονευματογραφίας. Μετά την επιτυχία του πρώτου του
βιβλίου ο Μίσσιος οδηγήθηκε σε μια παραγωγή της αρχικής μεθόδου του και έγραψε
τρία ακόμη βιβλία, που εντάσσονται στο χώρο της λογοτεχνίας κυρίως χάρη στην
έντονη δραματικότητά τους, η οποία επιβάλλεται μέσω της λιτής – και γι’ αυτό
δραστικότατης – απεικόνισης συγκλονιστικών γεγονότων.
Στη ζωή του Χρόνη Μίσσιου αποτυπώνεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο ένα σημαντικό και συνάμα τραγικό μέρος της ιστορίας της πατρίδα μας. Ο μοναδικός αυθεντικός λαϊκός και ανθρώπινος τρόπος γραφής του και το ανοιχτό του πνεύμα, τον έκαναν αγαπητό, όχι μόνο σε λίγους στον λογοτεχνικό χώρο, αλλά ευρύτερα .
Στη ζωή του Χρόνη Μίσσιου αποτυπώνεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο ένα σημαντικό και συνάμα τραγικό μέρος της ιστορίας της πατρίδα μας. Ο μοναδικός αυθεντικός λαϊκός και ανθρώπινος τρόπος γραφής του και το ανοιχτό του πνεύμα, τον έκαναν αγαπητό, όχι μόνο σε λίγους στον λογοτεχνικό χώρο, αλλά ευρύτερα .
Όσοι τον γνωρίσαμε μέσα από τα βιβλία του, θα τον θυμόμαστε με
συγκίνηση και θαυμασμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου