...παιδιά που θα είχανε πλαστεί κατ εικόνα και ομοίωση των αγαλμάτων τα οποία είχαν στηθεί απομνημειώνοντας τις «ιδανικές μορφές» του «νέου ανθρώπου» (Τ. Πατρίκιος, Η ηδονή των παρατάσεων, Αθήνα 1992).
Τα πρώτα χρόνια, μετά τον Ιούλη του 74 ήταν μια ατέλειωτη γιορτή!. Γιορτή ελευθερίας, δημοκρατίας, ελπίδας και ανάτασης .Οράματα, όνειρα και ελπίδες για έναν κόσμο καλύτερο, ειρηνικότερο και δικαιότερο. Απελευθερώθηκαν άνθρωποι, λέξεις, συνθήματα, μουσικές. Νέοι οι περισσότεροι από εμάς βλέπαμε τους πολιτικούς εξόριστους, σύμβολα του αγώνα, να επιστρέφουν, καλλιτέχνες, πνευματικούς ανθρώπους και κυρίως τους – από την εποχή του εμφυλίου- κατατρεγμένους να αναπνέουν τον αέρα της ελευθερίας.
Συναυλίες, συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις ήταν καθημερινό φαινόμενο. Αρκούσε ένας στίχος από τα «επαναστατικά» τραγούδια για μετατραπεί μια συγκέντρωση σε λαοθάλασσα. Πολλοί από μας βρεθήκαμε αλληλέγγυοι με λαούς που πάλευαν για τα ίδια ιδανικά. Πορτογαλία, Ισπανία, Χιλή και άλλες χώρες και βεβαίως η απελευθέρωση της Κύπρου ήταν ανάμεσα στα προτάγματα της αρυτίδωτης νιότης μας.
Πολιτικές προσωπικότητες όπως ο πρόεδρος της κυπριακής Δημοκρατίας, ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ο Κ. Καραμανλής, ο Α. Παπανδρέου, ο Χ. Φλωράκης και ο Λ. Κύρκος πρωταγωνίστησαν στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Αγωνιστές- σύμβολα όπως ο Α. Παναγούλης, ο Σπύρος Μουστακαλής, ο Σάκης Καράγιωργας, και τόσοι άλλοι αποτελούσαν για μας ζωντανούς μύθους. Συνθέτες- μουσικοί: Μίκης Θεοδωράκης, Στ. Ξαρχάκος, Γιάννης Μαρκόπουλος, Διον Σαββόπουλος, Χρήστος Λεοντής, Μάνος Λοϊζος. Ρίτσος, Λειβαδίτης, Ελύτης , Σεφέρης,Βάρναλης και άλλοι σημαντικοί, με τα έργα τους μας σήκωναν όλο και ψηλότερα! Έτσι με σημαίες και ταμπούρλα πορευόμαστε με βασικό σύνθημα: ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου