Στο διάβα της ζωής μου έχω συναντήσει χιλιάδες ανθρώπους, οικογενειάρχες, εργαζόμενους, ελεύθερους επαγγελματίες, οι οποίοι αγωνίζονται για το μεροκάματο. Τον τελευταίο χρόνο, ως φοιτητής στο ΕΑΠ, γνώρισα έναν άλλο κόσμο, που, εκτός από τις επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις ενδιαφέρεται και για το «περιττό», έτσι όπως συνήθως λέγεται το κάτι παραπάνω από το θεωρούμενο ως κατακτημένο.
Οι περισσότεροι ίσως φοιτητές στο ΕΑΠ μπορεί να πηγαίνουν μόνο για το «χαρτί», υπάρχουν όμως και κάποιοι που έχουν – σπάνιο για την εποχή μας – βασικό στόχο την ΠΑΙΔΕΙΑ . Και από αυτούς τους λιγοστούς, ξεχώρισα τους πιο σπουδαίους. Σημαντικούς. Πάνω και πέρα από όλα σπουδαίοι άνθρωποι. Άνθρωποι με πολλούς ρόλους. Οικογένεια, εργασία, νοικοκυριό και , γενικά όλους τους κοινωνικούς- συμβατικούς ρόλους. Οι υποχρεώσεις αυτές δεν τους εμποδίζουν στο να αγωνίζονται στον πανεπιστημιακό στίβο. Τον ελάχιστο χρόνο που διαθέτουν , τον δαπανούν προκειμένου να ανταποκριθούν στις αυξημένες απαιτήσεις του πνευματικού αθλήματος .Καμία προσωπική «απόλαυση». Αντίθετα, μέσα από αντίξοες οικογενειακές και οικονομικές συνθήκες μάχονται για ό,τι καλύτερο δημιουργικότερο και ευγενέστερο.
Όταν, στην εποχή της ήσσονος προσπάθειας, υπάρχουν άνθρωποι που υπερβαίνουν τα ανθρώπινα μέτρα, τότε μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι ότι ο κόσμος μας έχει και τη φωτεινή πλευρά και όχι μόνο, την κατά προκλητικό τρόπο τηλεοπτικά προβαλλόμενη γκρίζα, πλευρά της δικτατορίας των μετρίων .Αισθάνομαι τυχερός που γνώρισα τις φωτεινές αυτές εξαιρέσεις. Τελειώνοντας επικαλούμαι τους στίχους του ποιητή: ...άξιζε να υπάρξουμε για να συναντηθούμε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου