Η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή, όπως και όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις που είχαν προηγηθεί, χαρακτηρίστηκε από την πλειονότητα ειδικών και μη, ως η κυβέρνηση των μεγάλων προσδοκιών και των χαμένων ευκαιριών.
Κυρίαρχο στοιχείο στην ασκηθείσα κυβερνητική πολιτική – στα θέματα «χαμηλής» πολιτικής- ήταν η ικανοποίηση αιτημάτων στις επί μέρους ομάδες του πληθυσμού και σε ορισμένες περιπτώσεις και μεμονωμένων ατόμων , σε βάρος του δημοσίου ταμείου. Το ίδιο περίπου δρόμο ακολουθεί και η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου.
Η πολιτική αυτή στο δημόσιο πολιτικό διάλογο ονομάστηκε «πελατειακή». Η πολιτική αυτή πρακτική δεν ήταν άγνωστη στη χώρα μας, αφού από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους (1830) ήταν, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, ο κανόνας.
Δεν ισχυρίζομαι ότι όλα τα αιτήματα ήταν αδικαιολόγητα. Αντίθετα, πολλά από αυτά ίσως να ήταν δίκαια. Η ικανοποίησή τους όμως δεν εξαρτιόταν από το «δίκαιο» του αιτήματος, αλλά από το βαθμό πίεσης και επιρροής που οι ομάδες ή τα άτομα αρκούσαν στην κυβέρνηση και γενικότερα στο πολιτικό σύστημα.
Για την άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής δεν ευθύνονται μόνο οι εκάστοτε κυβερνώντες. Μερίδιο ευθύνης έχουν και τα κόμματα και βεβαίως οι παράγοντες που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, τύπος και τηλεόραση και, τελευταία, οι πανεπιστημιακοί «εθνικοί» σχολιαστές.
Έτσι, κριτήριο για τη λήψη ενός μέτρου αποτλεί η δύναμη της εξουσίας των ομάδων- εκβιαστών. Άπειρα είναι τα παραδείγματα: τραπεζίτες, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, «αγανακτισμένοι» φοροφυγάδες, «πενόμενοι» λιμενεργάτες, προνομιούχοι υπάλληλοι συγκεκριμένων υπουργείων ή ΔΕΚΟ , πολλοί γιατροί του «ΕΓΩ» και όχι του Ε.Σ.Υ., επιχειρηματίες- αγρότες, ιδιοκτήτες φορτηγών Δ.Χ. και Λεωφορειούχοι των ΚΤΕΛ και πολλές άλλες ομάδες βολεμένων, επιβάλουν, άλλοτε ανοικτά και άλλοτε παρασκηνιακά στους πολλούς και αδύναμους τα δικά τους ιδιαίτερα προνόμια.
Και όλα αυτά σε μια χώρα που από την εποχή του Καποδίστρια δανείζεται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου