ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ ΑΠΟ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ

 
Ένα κρυολόγημα  που με ταλαιπωρεί αυτές τις ημέρες, μου έδωσε τη δυνατότητα να ανοίξουν τα μάτια μου! Περιδιαβαίνοντας τα τηλεοπτικά προγράμματα, διαπίστωσα το μεγαλείο της φτώχειας. Παράλληλα ενημερώθηκα για την κυκλοφορία των εφημερίδων, η Εσπρέσο βρίσκεται στις πρώτες θέσεις! Εκπομπές  (κυρίως στα ιδιωτικά) τύπου Ανίτας αποτελούν την πνευματική μας τροφή. Παντού φτώχεια.

 Όταν κάποτε βρεθήκαμε με τον Κώστα στον Πύργο, πέσαμε σε μια συντροφιά συνταξιούχων (55αρηδων) εκπαιδευτικών ( ουχί δασκάλων), καταλάβαμε πως δυο θέματα "υψίστης εθνικής σημασίας" του απασχολούσαν: η ομάδα και νίκη στη Γιουροβίζιον!!!. Στην αντίπερα όχθη βρίσκονται όλοι δημιουργικοί και αγωνιζόμενοι άνθρωποι που έκαναν πράξη  το σύνθημα του Μάη του ΄68:

Είμαστε ρεαλιστές επιδιώκουμε το αδύνατο!
Στους πρώτους αφιερώνω το παρακάτω αριστούργημα του Παμπλο Νερούντα:


Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορά του
Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν “αναποδογυρίζει το τραπέζι” όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ’ τις πάνσοφες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του
Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη
Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να ‘σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.
Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.

ΟΤΑΝ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ Η ΜΝΗΜΗ ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ "ΦΥΛΑΚΗ" ΤΩΝ ΤΩΝ ΑΦΥΛΑΚΤΩΝ ΜΟΥΣΕΙΩΝ

Το συγκλονιστικό αυτό γεγονός της ληστείας αρχαιολογικού θησαυρού στην αρχαία Ολυμπία, μας  κάνει να σκεφτόμαστε με μελαγχολική διάθεση: φυλακίσαμε την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά στα Μουσεία και αφήσαμε  την προστασία στους... φύλακες. Έτσι αποκομμένοι από τον κοινό μας πλούτο περιμένουμε τους... βαρβάρους, οι οποίοι ήρθαν αργοπορημένοι!. Αντίθετα, η ιδιωτική  μας περιουσία βρίσκεται σε προτεραιότητα. Όποιος άλλος λαός είχε  μια Ολυμπία (και άλλους αρχαιολογικούς χώρους) θα ήταν πλούσιος, γιατί ο χώρος αυτός θα αποτελούσε παγκόσμιο κέντρο προσκυνήματος με εκατομμύρια επισκέπτες. Τα γλυπτά και γενικά όλα τα έργα τέχνης θα ήταν  "ζωντανά" και " ομιλούντα" όχι καταχωνιασμένα στη σκόνη της λησμονιάς.

Η ζωντάνια και λάμψη αποτυπώνεται εύγλωττα στο παρακάτω παράθεμα:  «Ο Herder υπερασπίζοντας την αιγυπτιακή τέχνη απέναντι στον Winckelmann έγραψε μια ωραία φαντασία, που δείχνει και οξυδέρκεια αναπάντεχη στον καιρό του: Αν ένας Αιγύπτιος της εποχής εκείνης … έμπαινε σ’ ένα ελληνικό Μουσείο, θα τρόμαζε, θα ξαφνιαζόταν και ίσως στο τέλος θα γύριζε αλλού με περιφρόνηση. Τι ανακάτωμα θα έλεγε, τι θράσος! Ξιφομάχε, πόσην ώρα θα ρίχνεσαι μπροστά; Και συ νεανία, πόσο θα απλώνεις το χέρι στο στεφάνι; Και συ Αφροδίτη, ολοένα βγαίνεις από το λουτρό; Και σεις παλαιστές δεν νικήσατε ποτέ; Πόσο αλλιώτικα σ΄ εμάς! Εμείς παριστάνουμε εκείνο που διαρκεί αιώνια, τη στάση της ηρεμίας και της ιερής σιωπής». (Χ. Καρούζος, Αρχαία Τέχνη. Ομιλίες-Μελέτες, Αθήνα 1972, 39)

Η φανταστική υπόθεση του Herder, σχετική με την επίσκεψη ενός Αιγυπτίου σε ελληνικό Μουσείο- κατά την κλασική εποχή –δίνει ανάγλυφα τη ζωντάνια και την ανυπέρβλητη ομορφιά της  αρχαίας ελληνικής τέχνης, σε αντίθεση με την «ακινησία» της αιγυπτιακής. Η αρχαία ελληνική τέχνη, σε όλες της τις εκφάνσεις, διατηρούσε τον  ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα.  Με ανθρώπινη μορφή  θα απεικονίσει θεούς και ήρωες. 

 Τα λαμπρά αυτά έργα τέχνης ήταν δημιουργήματα του ελληνικού πνεύματος που ήταν μπολιασμένο με το κλίμα ελευθερίας και δημοκρατίας. Η τέχνη , η φιλοσοφία, η δημοκρατία ήταν τα επιτεύγματα της πόλης -κράτους . Στο πολίτευμα αυτό  η πόλις  και πολίτης ταυτίζονται. Τα έργα της πόλης αποτελούν κοινό κτήμα των πολιτών. Γι αυτό και προστασία των μνημείων θεωρείτο ιερό καθήκον και δημοκρατικό δικαίωμα. Στα κατοπινά χρόνια, αφού τα γκρεμίσαμε από το βάθρο τους, τα χαρακτηρίσαμε "ειδωλολατρικά", και όταν τα ξεχώσαμε τα "θάψαμε" στις φυλακές. 

Η ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΜΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Το απόφθεγμα  αυτό νομίζω πως ανήκει στον Φρίντριχ Έγκελς, αν και από κάποιους υποστηρίζεται πως ανήκει στον Μαρξ.

 Αν με τη φράση αυτή εννοείται η αναζήτηση και η ερμηνεία των αιτίων που προκαλούν την ιστορική εξέλιξη, τα γεγονότα των τελευταίων μηνών φαίνεται πως επιβεβαιώνουν το παραπάνω αξίωμα, αφού  σηματοδοτούν το πέρασμα σε μια νέα εποχή.

Μια εποχή όπου το καινούργιο διαδέχεται το παλιό, ανεξάρτητα αν αυτή η εξέλιξη συνιστά πρόοδο ή οπισθοδρόμηση.
 Στη χώρα μας συντελούνται ριζικές αλλαγές στο πολιτικό οικοδόμημα, συνεπεία των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών διεργασιών.

Για πρώτη φορά έχουμε κυβέρνηση χωρίς λαϊκή εντολή, η οποία κοινοβουλευτικά στηρίζεται από  δυο διαφορετικά κόμματα. Την κυβέρνηση αυτή «στηρίζουν» με την ανοχή και τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα, αφού μόνο για τις εντυπώσεις ζητούν εκλογές.

 Ως ιδιαίτερο στοιχείο, στη ιδιάζουσα αυτή πολιτική συγκυρία, μπορεί να θεωρηθεί ότι η «κοινή γνώμη» φαίνεται να έχει αποδεχθεί, ως αναγκαία λύση το κοινοβουλευτικό και πολιτικό πραξικόπημα. Ίσως να φαντάζει παρωχημένο το σύνθημα 1-1-4.

Τα λεγόμενα μεγάλα κόμματα δεν μπορούν να διατηρήσουν πλέον ούτε συνοχή τους ούτε και την κοινοβουλευτική τους δύναμη, και το σημαντικότερο: την αδιαμφισβήτητη, μέχρι χθες αυθεντία, των ηγεσιών τους.

Το μεταπολιτευτικό μοντέλο καταρρέει, χωρίς ωστόσο να έχει σχηματοποιηθεί το καινούργιο. Αν και δεν γνωρίζουμε αν είναι προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο, είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα είναι το ίδιο!.

12 ΦΕΦΡΑΡΙΟΥ 1945 Η Συμφωνία της Βάρκιζας: Μια ιστορικής και καθοριστικής σημασίας συμφωνία.

Για την ενίσχυση της συλλογικής μνήμης αν, όπως λένε, η ιστορία διδάσκει...

Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφηκε στις 12/2/ 1945 στην παραθαλάσσια τοποθεσία της Αττικής μεταξύ Κυβέρνησης και ΕΑΜ και επιχείρησε να τερματίσει θεσμικά τις πολιτικές και πολεμικές συγκρούσεις, που έμειναν στην ιστορία ως ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ

Οι συγκρούσεις του Δεκεμβρίου του 1944 στην Αθήνα ήταν μια μάχη εξουσίας μεταξύ της πρώτης μετακατοχικής Κυβέρνησης  και των Άγγλων από τη μία πλευρά και του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ από την άλλη. Η Κυβέρνηση, ανίσχυρη και χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, είχε ανάγκη την αγγλική βοήθεια. Το ΕΑΜ με μπροστάρη το ΚΚΕ ήταν πανίσχυρο, λόγω του πρωταγωνιστικού του ρόλου στην Αντίσταση.

Τα «Δεκεμβριανά» άφησαν πίσω τους περίπου 7.000 μαχητές νεκρούς (230 Άγγλους, 3.500 Κυβερνητικούς, 3.000 ΕΑΜικούς) και απροσδιόριστο αριθμό αμάχων. Στις 11/1/ 1945 υπογράφηκε ανακωχή ανάμεσα στους Άγγλους και τον ΕΛΑΣ, με την οποία οι δυνάμεις του υποχρεώθηκαν να εκκενώσουν την Αττική και τη Θεσσαλονίκη.

Στις 2/2/ 1945 άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της συμφωνίας στο εξοχικό του πολιτικού Π. Κανελλόπουλου στη Βάρκιζα. Ο πρωθυπουργός Ν. Πλαστήρας, που είχε διαδεχθεί τον Γεώργιο Παπανδρέου στις3/1/1945, εκπροσωπήθηκε από τον υπουργό Εξωτερικών Ιωάννη Σοφιανόπουλο, τον υπουργό Εσωτερικών Περικλή Ράλλη και τον υπουργό Γεωργίας Ιωάννη Μακρόπουλο. Την αντιπροσωπεία του ΕΑΜ αποτελούσαν ο Γεώργιος Σιάντος (γενικός γραμματέας του Κ.Κ.Ε), ο Δημήτριος Παρτσαλίδης (γραμματέας της κεντρικής επιτροπής του Ε.Α.Μ.) και ο Ηλίας Τσιριμώκος (γενικός γραμματέας της Ε.Λ.Δ).

Έπειτα από διαβουλεύσεις δέκα ημερών, η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφηκε στις 12 Φεβρουαρίου  1945. Αποτελείτο από 9 άρθρα και προέβλεπε, μεταξύ άλλων, αφοπλισμό όλων των ένοπλων σωμάτων της Αντίστασης, ανασύνταξη του Εθνικού Στρατού, εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τους συνεργάτες των Γερμανών, αμνηστεία για τα πολιτικά αδικήματα, δημοψήφισμα για το πολιτειακό ζήτημα και εκλογή Συντακτικής Συνέλευσης για την κατάρτιση νέου Συντάγματος.

Η σημασία της συμφωνίας αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι το κείμενό της δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, προσδίδοντας στο περιεχόμενό της ισχύ νόμου. Στις 28/2/1945 ολοκληρώθηκε ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ, ο οποίος παρέδωσε: 100 πυροβόλα, 210 όλμους, 420 πολυβόλα, 1400 οπλοπολυβόλα, 700 αυτόματα, 49.000 τυφέκια και πιστόλια. H υπογραφή της Συμφωνίας βρήκε αντίθετο τον Άρη Βελουχιώτη, οποίος όχι μόνο δεν πειθάρχησε στις αποφάσεις του ΚΚΕ, αλλά επιχείρησε να συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα.

Το χάσμα ανάμεσα στις δύο παρατάξεις δεν έδειχνε να γεφυρώνεται εύκολα και σύντομα η Συμφωνία της Βάρκιζας αποτέλεσε γράμμα κενό. Οι εκατέρωθεν παραβιάσεις των όρων της οδήγησαν σε νέα πολιτική πόλωση και στα δραματικά γεγονότα του Εμφυλίου Πολέμου, που διήρκεσε ως τις 30/8/ 1949.

Πηγή: Σαν σήμερα

8 ΦΕΦΡΟΥΑΡΙΟΥ 1980: 32 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΞΥΛΟΥΡΗ

  Ο Νίκος Ξυλούρης, από τις σπουδαιότερες φωνές της σύγχρονης Ελλάδας, αποτελούσε την αυθεντική και με μοναδικό τρόπο «καθάρια» παρουσία του στη καλλιτεχνική, κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της μεταπολεμικής Ελλάδας.  Μια σπάνια,  ευγενική μορφή που 32   χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Ξυλούρη ( 8 Φεβρουαρίου του 1980) η έλλειψη της είναι εμφανής και οδυνηρή.

Πέρα από τα παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης η φωνή του Ξυλούρη θα περάσει στη σύγχρονη "έντεχνη" δημιουργία επώνυμων συνθετών. Με τον Γιάννη Μαρκόπουλο συνεργάζονται για πρώτη φορά στο " Χρονικό ", μια ενότητα τραγουδιών που θέτει σε νέα βάση τη σχέση της παράδοσης με το παρόν. Έξι μήνες μετά κυκλοφορεί ο δίσκος-αναφορά στα " Ριζίτικα " της Κρήτης. Τον Μάιο του 1971 ξεκινούν κοινές εμφανίσεις στην μπουάτ " Λήδρα " στην Πλάκα. Μέσα στην καρδιά της δικτατορίας η φωνή του Ξυλούρη, είτε λέει τα τραγούδια του Μαρκόπουλου, είτε παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, γίνεται σημαία αντίστασης. " Πότε θα κάνει ξαστεριά ", " Αγρίμια κι αγριμάκια μου "...

Ακολουθούν δύο ακόμα κύκλοι τραγουδιών του Γιάννη Μαρκόπουλου, η " Ιθαγένεια " και ο " Στρατής ο θαλασσινός " αλλά και συνεργασίες με τον Σταύρο Ξαρχάκο (" Διόνυσε καλοκαίρι μας ", " Συλλογή "), τον Χριστόδουλο Χάλαρη (" Τροπικός της Παρθένου ", " Ακολουθία ") και τον Χρήστο Λεοντή (" Καπνισμένο μου τσουκάλι "). Το καλοκαίρι του 1973 κρατά τον καθοριστικό ρόλο του τραγουδιστή σε μια παράσταση που ανεβάζουν η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος , στον θέατρο " Αθήναιον " με αντικείμενο την ιστορική διαδρομή της Ελλάδας στα νεότερα χρόνια. Είναι " Το μεγάλο μας τσίρκο ". Μέσα από τις αναφορές και τα τραγούδια του βρίσκει τρόπο έκφρασης το τεταμένο πολιτικό κλίμα που οδηγεί στην εξέγερση του Πολυτεχνείου . Είναι από τις ελάχιστες επίσημες παρουσίες στο χώρο που βλέπουν το φως της δημοσιότητας από τις εφημερίδες εκείνων των ημερών. " Ο Νίκος Ξυλούρης ήταν χθες στο Πολυτεχνείο " ενημερώνουν, μετατρέποντας τον ήδη "στιγματισμένο" πολιτικά τραγουδιστή, σε " κόκκινο πανί " της νέας δικτατορικής κυβέρνησης που ακολουθεί.

Από τη " Λήδρα ", στην " Αρχόντισσα ", μετά στην " Αποσπερίδα "... Ξανά στη " Λήδρα ", μετά στο " Κύτταρο " και στο " Θεμέλιο "... Είναι οι έξι σταθμοί του στις μπουάτ μέχρι το 1979. Τα μεταπολιτευτικά χρόνια τραγουδά κάποια ακόμα τραγούδια του Χρήστου Λεοντή, του Σταύρου Ξαρχάκου και του Γιάννη Μαρκόπουλου... Παράλληλα ηχογραφεί τα " Αντιπολεμικά " τραγούδια του Λίνου Κόκοτου και του Δημήτρη Χριστοδούλου και κάποια μελοποιημένα από τον Ηλία Ανδριόπουλο ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη. Επανέρχεται όμως και στα παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, ενώ λέει και κάποια λαϊκά τραγούδια του Στέλιου Βαμβακάρη. Με τον " Αργαλειό ", το " Φιλεντέμ ", τον " Πραματευτή " αλλά και το " Μεσοπέλαγα αρμενίζω " ακούγεται ξανά έντονα η φωνή του...

 Πηγή: www.theinsider.gr/index.php?.

ΓΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΦΑΝΤΑΖΟΥΝ ΩΣ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ

Δίσεκτο Έτος

«Δίσεκτο» ονομάζουμε το έτος που αριθμεί 366 ημέρες, αντί των 365 που έχουν τα κοινά. Αυτό συμβαίνει κάθε τέσσερα χρόνια, όταν προσθέτουμε ένα 24ωρο, προκειμένου να διορθωθούν οι ατέλειες του πολιτικού ημερολογίου σε σχέση με το αστρονομικό. Αν δεν συνέβαινε αυτή η διόρθωση, σε βάθος χρόνου θα είχαμε τον Ιανουάριο καλοκαίρι και τον Ιούλιο χειμώνα. Για να βρούμε ποιο έτος είναι δίσεκτο, δεν έχουμε παρά να το διαιρέσουμε με το 4. Αν διαιρείται ακριβώς, σημαίνει ότι είναι δίσεκτο και το έτος αυτό έχει 366 ημέρες. Με το Ιουλιανό Ημερολόγιο, που θεσπίστηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα σύμφωνα τις προτάσεις του αλεξανδρινού αστρονόμου Σωσιγένη (46 π.Χ.), ο Φεβρουάριος μετατέθηκε από τελευταίος μήνας του έτους σε δεύτερος, αμέσως μετά τον Ιανουάριο, και είχε 30 μέρες. Μεταξύ της 24ης και 25ης Φεβρουαρίου πρόσθεταν μία επιπλέον μέρα, δηλαδή η 24η Φεβρουαρίου υπολογιζόταν δύο φορές. Κι επειδή η μέρα αυτή ήταν η έκτη μέρα πριν από τις Καλένδες του Μαρτίου (1η Μαρτίου), η δεύτερη 24η Φεβρουαρίου που προστέθηκε ονομάστηκε δις έκτη μέρα, δηλαδή δεύτερη έκτη μέρα πριν από το Μάρτιο. Με τον καιρό, ο όρος δίσεκτο έμεινε για ολόκληρο το έτος που έχει μία μέρα περισσότερη από τα κοινά.
Αργότερα, από τον Φεβρουάριο αφαιρέθηκε μία μέρα και άλλη μία επί του Αυγούστου, που προστέθηκε προς τιμή του αυτοκράτορα στον μήνα Αύγουστο. Έτσιν ο Φεβρουάριος παρέμεινε με 28 μόνον ημέρες. Από τους μεταχριστιανικούς χρόνουςν η επιπλέον μέρα προστίθεται στο τέλος του Φεβρουαρίου, ο οποίος στο δίσεκτο έτος έχει 29 μέρες αντί για 28.
Για το δίσεκτο ή βίσεκτο χρόνο επικρατούν πλήθος προλήψεων και δεισιδαιμονιών, απόρροια της ρωμαϊκής επιρροής. Η δις έκτη εμβόλιμη μέρα θεωρείτο αποφράς και κατ' επέκταση όλο το έτος. Σ' αυτό πρέπει να συνετέλεσε το γεγονός ότι οι Ρωμαίοι θεωρούσαν τον Φεβρουάριο ως μήνα των νεκρών και πίστευαν ότι άφηναν τον Άδη και κυκλοφορούσαν για λίγες μέρες ανάμεσα στους ζωντανούς. Έτσι το δίσεκτο έτος δεν γινόταν η έναρξη εργασίας με μακροχρόνια διάρκεια, όπως φύτευση αμπέλων, θεμελίωση οικιών και σύναψη γάμου. Η πίστη για το δίσεκτο έτος μεταδόθηκε και στους Έλληνες, ύστερα από τη ρωμαϊκή κατάκτηση.
Γι' αυτό και το έτος κατά το οποίο συμβαίνουν δεινά μεγάλα δεινά (πόλεμοι, λιμοί, μεγάλες φυσικές καταστροφές κ.ά.) καλείται «χρόνος δίσεχτος». Η αντίληψη αυτή απηχείται και στα δημοτικά τραγούδια, όπως στην παραλογή «Του νεκρού αδελφού», με τους στίχους:

«κι εμπήκε χρόνος δίσεκτος και μήνες οργισμένοι
κι' έπεσε το θανατικό, κι οι εννιά αδερφοί πεθάναν».

πηγή: Σαν σήμερα