Ο Νίκος Ξυλούρης, από τις σπουδαιότερες φωνές της σύγχρονης Ελλάδας,
αποτελούσε την αυθεντική και με μοναδικό τρόπο «καθάρια» παρουσία του στη
καλλιτεχνική, κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Μια σπάνια, ευγενική μορφή που 32 χρόνια από τον θάνατο του
Νίκου Ξυλούρη ( 8 Φεβρουαρίου του 1980) η έλλειψη της είναι εμφανής και
οδυνηρή.
Πέρα
από τα παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης η φωνή του Ξυλούρη θα περάσει στη
σύγχρονη "έντεχνη" δημιουργία επώνυμων συνθετών. Με τον Γιάννη Μαρκόπουλο
συνεργάζονται για πρώτη φορά στο " Χρονικό ", μια ενότητα τραγουδιών
που θέτει σε νέα βάση τη σχέση της παράδοσης με το παρόν. Έξι μήνες μετά
κυκλοφορεί ο δίσκος-αναφορά στα " Ριζίτικα " της Κρήτης. Τον Μάιο του
1971 ξεκινούν κοινές εμφανίσεις στην μπουάτ " Λήδρα " στην Πλάκα.
Μέσα στην καρδιά της δικτατορίας η φωνή του Ξυλούρη, είτε λέει τα τραγούδια του
Μαρκόπουλου, είτε παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, γίνεται σημαία αντίστασης.
" Πότε θα κάνει ξαστεριά ", " Αγρίμια κι αγριμάκια μου "...
Ακολουθούν
δύο ακόμα κύκλοι τραγουδιών του Γιάννη Μαρκόπουλου, η " Ιθαγένεια "
και ο " Στρατής ο θαλασσινός " αλλά και συνεργασίες με τον Σταύρο
Ξαρχάκο (" Διόνυσε καλοκαίρι μας ", " Συλλογή "), τον
Χριστόδουλο Χάλαρη (" Τροπικός της Παρθένου ", " Ακολουθία
") και τον Χρήστο Λεοντή (" Καπνισμένο μου τσουκάλι "). Το
καλοκαίρι του 1973 κρατά τον καθοριστικό ρόλο του τραγουδιστή σε μια παράσταση
που ανεβάζουν η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος , στον θέατρο " Αθήναιον
" με αντικείμενο την ιστορική διαδρομή της Ελλάδας στα νεότερα χρόνια.
Είναι " Το μεγάλο μας
τσίρκο ". Μέσα από τις αναφορές και τα τραγούδια του
βρίσκει τρόπο έκφρασης το τεταμένο πολιτικό κλίμα που οδηγεί στην εξέγερση του
Πολυτεχνείου . Είναι από τις ελάχιστες επίσημες παρουσίες στο χώρο που βλέπουν
το φως της δημοσιότητας από τις εφημερίδες εκείνων των ημερών. " Ο Νίκος
Ξυλούρης ήταν χθες στο Πολυτεχνείο " ενημερώνουν, μετατρέποντας τον ήδη
"στιγματισμένο" πολιτικά τραγουδιστή, σε " κόκκινο πανί "
της νέας δικτατορικής κυβέρνησης που ακολουθεί.
Από τη " Λήδρα ", στην " Αρχόντισσα
", μετά στην " Αποσπερίδα "... Ξανά στη " Λήδρα ",
μετά στο " Κύτταρο " και στο " Θεμέλιο "... Είναι οι έξι
σταθμοί του στις μπουάτ μέχρι το 1979. Τα μεταπολιτευτικά χρόνια τραγουδά
κάποια ακόμα τραγούδια του Χρήστου Λεοντή, του Σταύρου Ξαρχάκου και του Γιάννη
Μαρκόπουλου... Παράλληλα ηχογραφεί τα " Αντιπολεμικά " τραγούδια του
Λίνου Κόκοτου και του Δημήτρη Χριστοδούλου και κάποια μελοποιημένα από τον Ηλία
Ανδριόπουλο ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη. Επανέρχεται όμως και στα παραδοσιακά
τραγούδια της Κρήτης, ενώ λέει και κάποια λαϊκά τραγούδια του Στέλιου
Βαμβακάρη. Με τον " Αργαλειό ", το " Φιλεντέμ ", τον "
Πραματευτή " αλλά και το " Μεσοπέλαγα αρμενίζω " ακούγεται ξανά
έντονα η φωνή του...
Πηγή: www.theinsider.gr/index.php?.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου