Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Σε αλλοτινούς καιρούς η ανάδειξη αρχηγού ,ή επί το δημοκρατικότερο, προέδρου σε ένα κόμμα, αποτελούσε το σημαντικότερο γεγονός. Και αν αυτό αφορούσε κόμμα των λεγόμενων δημοκρατικών δυνάμεων τότε, εκτός από το προφανές ενδιαφέρον, υπήρχε και τεράστια συμμετοχή στην προσυνεδριακή διαδικασία, μέσω συσκέψεων, διασκέψεων καθώς και κάθε μορφής δημοκρατικού διαλόγου.

Σταδιακά όλα  άλλαξαν. Ο επαγγελματισμός (όχι πάντα με την καλή έννοια) στην πολιτική σε συνδυασμό με τον ερασιτεχνισμό, που αγγίζει τα όρια του τυχοδιωκτισμού, στην ασκούμενη πολιτική κομματική -και κατά μείζονα λόγο – κυβερνητική πολιτική,  απομάκρυναν, ακόμη και συναισθηματικά, τους πλέον δραστήριους και κυρίως ανιδιοτελείς πολίτες, οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν απαξιωτικά ρομαντικοί, και γραφικοί.   

Φθάσαμε λοιπόν στο σημείο όπου η  εκλογή του προέδρου στο ΠΑΣΟΚ, που θα γίνει την Κυριακή 18/3/2012  να μην συγκινεί, πλην λιγοστών, τους πολίτες της δημοκρατικής παράταξης. Δεν μπορώ να γνωρίζω το ποσοστό συμμετοχής στην επικείμενη εκλογή, θεωρώ όμως βέβαιο ότι από τους συμμετέχοντες θα απουσιάζει το ουσιώδες: αυτό που άλλοτε μετέτρεπε την απλή παρουσία μας σε μέθεξη, δηλαδή σε συν-μετοχή, και τη διαδικασία σε γιορτή!

Το θέμα δεν αφορά μόνο ένα κόμμα, αλλά όλο το μεταπολεμικό πολιτικό σύστημα και  διαπερνά όλες τις συλλογικές μορφές δράσης.

Έτσι, κατά τη γνώμη μου, το σημαντικότερο γεγονός τούτης της εποχής δεν είναι η οικονομική κρίση, αλλά η πολιτική, θεσμική, συνδικαλιστική απαξίωση και γενικότερα κάθε ατομική και συλλογική αξία. Αν τώρα στη θέση του φθαρμένου και διεφθαρμένου συλλογικού μας βίου προκύψει το νέο και ελπιδοφόρο, είναι άγνωστο. Το αφτιασίδωτο ιστορικό μας παρελθόν  έχει τον λόγο! 

Σημ: Ο τίτλος είναι από το ομώνυμο έργο του Α. Γ. Παπανδρεου.