ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ 25 ΑΠΡΙΛΗ 1974: Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΓΑΡΥΦΑΛΛΩΝ

 Έτσι, για να μη χάσουμε, μαζί όλα τα άλλα, και τη συλλογική μνήμη. Όσοι τουλάχιστον εξακολουθούμε να είμαστε ρεαλιστές επιδιώκοντας το ανέφικτο!


Έμεινε στην ιστορία ως «Επανάσταση των Γαρυφάλλων» («Revolucao dos Cravos» στα πορτογαλικά),
 Με απόλυτα συνωμοτικό τρόπο και κάτω από τη μύτη της δικτατορίας Καετάνο, αριστεροί στρατιωτικοί αποφάσισαν να κινηθούν δυναμικά το ξημέρωμα της 25 Απριλίου 1974, με αρχηγό τον ταγματάρχη Οτέλο Σαράιβα ντε Καρβάλιο. Τα συνθηματικά της εξέγερσης θα ήταν δύο τραγούδια. Το πρώτο με τίτλο «Μετά το Αντίο» («E depois do adeus»), με ερμηνευτή τον Πάουλο ντε Καρβάλιο, εκπροσωπούσε τη χώρα στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, που γινόταν αργά το βράδυ της 24ης Απριλίου 1974 και αποτέλεσε το γενικό πρόσταγμα για τους πραξικοπηματίες. Το δεύτερο τραγούδι με τίτλο «Γκράντολα, μελαψή πόλη» («Grandola, Vila Morena») του αντιστασιακού τραγουδιστή Ζέκα Αφόνσο, ακούστηκε στις 12:20 τα ξημερώματα από το κρατικό ραδιόφωνο, δίνοντας το έναυσμα της εξέγερσης.
Έξι ώρες αργότερα, το δικτατορικό καθεστώς είχε σχεδόν καταρρεύσει. Οι χιλιάδες κόσμου, που, εν τω μεταξύ, είχαν πλημμυρίσει τους δρόμους της Λισαβόνας, προέτρεψαν τους κυβερνητικούς στρατιώτες να ενωθούν με τους επαναστάτες και να βάλουν στις κάννες των όπλων τους από ένα κόκκινο γαρύφαλλο, που την εποχή της άνοιξης αφθονούν στην Πορτογαλία. Ο δικτάτορας Καετάνο αργά το απόγευμα αναχώρησε για τη Βραζιλία και δεν επέστρεψε ποτέ στη χώρα, μέχρι το 1980 που πέθανε.
Η Πορτογαλία από τις 26 Μαίου 1926 κυβερνιόταν δικτατορικά, από τους στρατιωτικούς, που είχαν ανατρέψει το εύθραυστο δημοκρατικό καθεστώς. Στους κόλπους της χούντας αναδείχθηκε η προσωπικότητα του καθηγητή οικονομικών Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ, ο οποίος κυβέρνησε από το 1932 έως το 1968, όταν λόγω εγκεφαλικού αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εξουσία. Ο Σαλαζάρ δημιούργησε το «Νέο Κράτος», ένα καθεστώς με πολλά στοιχεία φασισμού. Τον διαδέχθηκε ο καθηγητής Νομικής Μαρσέλο Καετάνο, ο οποίος κυβέρνησε ως το 1974, όταν ανετράπη από τους στρατιωτικούς.
Πηγή:
http://www.sansimera.gr/articles/252

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ: ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;

                       Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΝΩΣΤΗ ΤΑΙΝΙΑ:
                        ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΣ

Αν, κατά την "ορθόδοξη" μαρξιστική ερμηνεία, όλες οι πράξεις των ανθρώπων είναι πρωτίστως πολιτικές, τότε όλες μου οι σκέψεις που διατυπώνονται σε τούτο τον χώρο είναι πολιτικές. Η διευκρίνιση αυτή κρίνεται απαραίτητη προκειμένου να δικαιολογηθεί ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης.
Μια μόνο κουβέντα για τη σημερινή μαύρη επέτειο για τη χούντα της 21/4/1967: θεωρώ πως ακόμη και την πείνα μπορεί να την αντέξει ένας ελεύθερος άνθρωπος, ο έλεγχος  όμως της έκφρασης ή και της σκέψης ισοδυναμεί με θάνατο. Κατά συνέπεια οποιαδήποτε διαφορετική ερμηνεία για τέτοια καθεστώτα πρέπει να την καταδικάζουμε απερίφραστα.
Στα τωρινά μας.
 Για πολλά χρόνια η Πατρίδα μας περνά μια βαθύτατη πολιτική, κοινωνική, οικονομική και γενικότερα πολιτισμική κρίση. Δεν είμαι βέβαιος αν το πολιτικό σύστημα έχει εντοπίσει τις αιτίες αυτής της κρίσης. Για το τι δηλαδή έφταιξε και φτάσαμε ως εδώ. Αντίθετα, η δημόσια συζήτηση περιορίζεται μόνο στο ποιοι έφταιξαν. Σαφώς ενδιαφέρει όλους μας  να καταδικαστούν οι υπαίτιοι, αλλά δεν θα πρέπει να μας πουν και για ποια εγκλήματα ευθύνονται;
 Το έγκλημα, κατά τη γνώμη μου, δεν θα πρέπει να ορίζεται ή να περιορίζεται μόνο στην παράβαση ενός νόμου, αλλά και σε όλες τις νόμιμες ή νομιμοφανείς εκείνες πράξεις ή  παραλήψεις των κυβερνώντων σε διάφορα επίπεδα διοίκησης. Έτσι, για τις πολιτικές επιλογές αλλά και για τη διαχείρηση των κοινών υπάρχουν: από τη μια (κυβέρνηση, κόμματα, δήμοι περιφέρειες,πανεπιστήμια, οργανισμοί, συνδικάτα και διάφοροι άλλοι εξουσιαστικοί θεσμοί), και από τη άλλη, όλοι όσοι θεσμικά  είναι ταγμένοι να ασκούν  ουσιαστικό έλεγχο στην εξουσία. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι οι ευθύνες είναι οι ίδιες, θα συμφωνήσουμε όμως ότι είναι ανάλογες.
Στο ερώτημα του Χ. Τρικούπη τις πταίει με τη διττή σημασία της φράσης, δηλαδή τι φταίει και ποιοι φταίνε, αντί για όποιες απαντήσεις ,  βρήκα επίκαιρη ( και ίσως ενδιαφέρουσα) την προσέγγιση του Εμμανουήλ Ροΐδη. Καυστικός και οξυδερκής, είχε διατυπώσει το περίφημο: «Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του: Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τους Έλληνας»  Μπορεί να μην καλύπτει πλήρως τα ερωτήματα του ζητήματος, δίνει ωστόσο για ευλογοφανή απάντηση, αφού κάποιοι από μας ενεχόμαστε στα διάφορα εγκλήματα, είτε εμείς οι περισσότεροι που τα ανεχθήκαμε.

ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕ ΘΕΜΑ: ΠΑΣΧΑ2012

Ως μαθητής δυσκολευόμουνα να γράψω ακόμη και λίγες σειρές στο τετράδιο εκθέσεων όταν τα θέματα ήταν σχετικά με περιγραφή γιορτινών ημερών. Πώς να περιγράψεις συναισθήματα, να μεταφέρεις σε ένα χαρτί τις μυρωδιές της άνοιξης, να γράψεις για την ανυπέρβλητη δύναμη των ποιητικών ύμνων. Και όλα αυτά πως ήταν δυνατόν να βγουν από την αθώα παιδική ψυχή και πάρουν τη μορφή δοκιμίου! Την ίδια δυσκολία θαρρώ πως αντιμετωπίζω και τώρα. Ωστόσο θα προσπαθήσω συνοπτικά να αποτυπώσω λίγα στιγμιότυπα από το κλίμα των ημερών.

Η οικογένεια πάλι μεγάλωσε με τον ερχομό της κόρη μας Ελένης και του συζύγου της Θωμά με τη μικρή Ευφροσύνη –Μαρία ( εγγονή μας), τα αδέρφια Κώστας και Γιώργης με τα παιδιά τους, και ο μεγαλύτερος ανιψιός Χρήστος, ενώ η Βάσω ( αδερφή μας) με τον σύζυγό της υποδέχτηκε τον γιό της (ανώτερο αξιωματικό) με την οικογένειά του. Ο μεγάλος (δικαιολογημένα) απών ο γιός μας Χρήστος. Ξεχωριστή ήταν, για την οικογένειά μας αλλά και για όλη την περιοχή, η παρουσία του πολυτάλαντου  στιχουργού, μουσικού παραγωγού και υψηλόβαθμου στελέχους της ΕΡΤ Γιάννη Τζουαννόπουλου.

Το στοιχείο που έδωσε το στίγμα της ιδιαιτερότητας των ημερών ήταν η Μ. Παρασκευή. Η γλυκιά μελαγχολία του καιρού ( ανοιξιάτικη συννεφιά) σημαδεύθηκε από το εμβληματικό ποιητικό έργο του Γ. Ρίτσου Επιτάφιος ( αφιέρωμα του δευτέρου προγράμματος της ΕΡΑ), ενώ το βράδυ της ίδιας μέρας έψαλλαν τα εγκώμια του Επιταφίου θρήνου παιδιά από παιδική χορωδία Μακρισίων. Και οι δυο επιτάφιοι θρήνοι ήταν ύμνοι για τη ζωή!. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση ο  ανθρώπινος προσωπικός πόνος γίνεται πανανθρώπινο αίτημα ελευθερίας- υπέρβασης. Έτσι ο ατομικός θάνατος μετουσιώνεται σε συλλογική αγάπη για τη ζωή. (ανεξάρτητα από τη θρησκευτική και δογματική προσέγγιση)

Μια βόλτα το πρωινό του Μ. Σαββάτου μαζί με τον Κώστα και τον Γιάννη στα αχνάρια των παιδικών μας ονείρων νοιώσαμε το θάμπος της πολύχρωμης άνοιξης! Τα χρώματα με τα αρώματα σε ένα ιδανικό συναπάντημα. Την Πασχαλιά, κόντρα στον καιρό, ακολούθησε η καθιερωμένη θυσία του αθώου αμνού, έτσι για να μην ξεχνάμε την αρχαιοελληνική  παράδοση.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟ

Μέρες που είναι, βρήκα την αποχαιρετιστήρια επιστολή του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, την οποία δημοσιεύω χωρίς σχόλια.

“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’αγκάλιαζα και θα σού ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’έβλεπα, θα έλεγα “σ’αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”

ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΥΓΕΙΑΣ.

Από το 1983, χρόνος θεσμοθέτησης του Ε.Σ.Υ. από τον Παρασκευά Αυγερινό- υπουργό υγείας της πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, τονιζόταν η ανάγκη ύπαρξης ουσιαστικής δωρεάν και δημόσιας φροντίδας υγείας. Τριάντα σχεδόν χρόνια πέρασαν από τότε και , είτε δια παραλήψεων είτε με συγκεκριμένες πράξεις, αποδομήθηκε ακόμη και σε νομοθετικό επίπεδο το νεοπαγές και πολλά υποσχόμενο τότε ΕΣΥ. Τα κέντρα υγείας έχουν καταλήξει να  είναι ουσιαστικά κλειστά. Τα νοσοκομεία, πλην εξαιρέσεων, αποθήκες ασθενών, ενώ οι συμβεβλημένοι με τα ασφαλιστικά ταμεία ιδιώτες γιατροί, εξετάζουν μόνο με αμοιβή.

Το τελευταίο αυτό κατόρθωμα  επιπτεύθηκε  με τη δημιουργία του ΕΟΠΥ. Εξαγγέλθηκε και διαφημίστηκε ως η αναγκαία θεραπεία για την  κακοδαιμονία στο χώρο της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας. Έτσι λοιπόν από την 1^η του Γενάρη του σωτηρίου έτους 2102 μια απλή επίσκεψη ενός ασθενή στον «συμβεβλημένο» ιδιώτη γιατρό σημαίνει καταβολή εισιτηρίου!. Το ποσό διαφοροποιείται ανάλογα με τη «διαβάθμιση» της ασθένειας. Όσο για έκδοση απόδειξης  ας μη γίνεται λόγος, ΟΥΔΕΜΙΑ, μιλάμε δηλαδή για «μαύρη» παραοικονομία!

Φίλος εκπαιδευτικός (980 ευρώ μηνιαίος μισθός) μου αποκάλυψε πως κατέβαλε το ποσό των εκατό (100 ευρώ) σε συμβεβλημένο γιατρό του ΕΟΠΥ, επειδή είχε την ατυχία να αρρωστήσει ο ίδιος, η σύζυγός του και το παιδί του, από ένα απλό κρυολόγημα. «Ευτυχώς» μου είπε ότι δεν χρειάστηκε εργαστηριακές εξετάσεις, δεν θα αρκούσε ένα δεκαπενθήμερο!. Φθάσαμε λοιπόν στο επίπεδο υγείας του ...1960, όπου ο καημένος ο πατέρας, στερούμενος ακόμη και το φαγητό, φύλαγε στο στρώμα ένα κατοστάρικο (εκατό δραχμές) για να μην αρρωστήσει κανείς και πεθάνει.

Το ότι το ΕΣΥ έγινε «ΕΓΩ» είναι πλέον γεγονός. Το πώς και το γιατί φτάσαμε εδώ, είναι ζήτημα για το οποίο θα επιχειρηθεί μια προσέγγιση σε άλλο σημείωμα.