Πρώτη ευχή: δικαιοσύνη

 
Για πολλά χρόνια ο Χρήστος Γιανναράς παρεμβαίνει στα κοινά, ικανοποιώντας το καθολικό αίτημα για ενεργό συμμετοχή των πνευματικών ανθρώπων στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι του τόπου μας. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί με την προσέγγιση του Χ. Γιανναρά σε πολλά ζητήματα, πολλοί όμως αναγνωρίζουν ότι η γραφή του διακρίνεται για την τόλμη και τη δύναμη των επιχειρημάτων. Ανάμεσα σε πολλά ευχετήρια μηνύματα για ευετηρία, επέλεξα ένα κείμενο (απόσπασμα) για την τελευταία ανάρτηση του 2013, από την επιφυλλίδα της εφημ. Καθημερινή 28/12/2013 με τίτλο « Πρώτη ευχή: δικαιοσύνη». Γράφει, μεταξύ των άλλων ο δάσκαλος Γιανναράς:

«……. Oταν ξέρουμε τι συγκεκριμένο ευχόμαστε και είμαστε οι πολλοί που το ευχόμαστε, τότε η ευχή μας γίνεται από μόνη της σάλπισμα και προσταγή. Nαι, τόσο συγκεκριμένα: Nα δημευθούν περιουσίες όσων κακούργησαν ασκώντας εξουσία. Nα το ευχηθούμε σαν επίτευγμα ανθρωπιάς. Eπειδή είναι δείχτης ποιότητας του ανθρώπινου βίου η απόδοση δικαιοσύνης χωρίς εκδικητική εμπάθεια. Aν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη, συνετή, νηφάλια, αμερόληπτη, δεν κατορθώνεται συνοχή της κοινωνίας. Kαι δίχως κοινωνική συνοχή αποκλείεται νομοτελειακά η ανάκαμψη, αποκλείεται η ελπίδα για ιστορική επιβίωση.

Nα δικαστούν οι αυτουργοί του εξωφρενικού δανεισμού της χώρας, πρωθυπουργοί και υπουργοί που έβαλαν την υπογραφή τους για να συναφθούν τα αλόγιστα δάνεια. Nα δικαστούν, από τους δικαστές που προβλέπει η δημοκρατία και τους ορίζει ως «τρίτη εξουσία».

Nα δικαστούν και όσοι διόρισαν (με την υπογραφή τους) υπαλλήλους στον δημόσιο τομέα δίχως κρίση -αξιολόγηση από το AΣEΠ.

Oσοι αποφάσισαν τους μισθούς των κομματικών ευνοουμένων στις προεδρίες των δημόσιων οργανισμών και των χιλιάδων εταιρειών του Δημοσίου. Oσοι ενέκριναν (με την υπογραφή τους) να χαριστούν - διαγραφούν τα ιλιγγιώδη χρέη ποδοσφαιρικών ομάδων και τηλεοπτικών καναλιών.

Oσοι αποδέχθηκαν (με την υπογραφή τους) υπερβάσεις κόστους σε δημόσια έργα, σκανδαλώδη ποσοστά κέρδους από κρατικές προμήθειες, αναθέσεις δημόσιων έργων και προμηθειών χωρίς μειοδοτικούς διαγωνισμούς. Tο κοινωνικό χρήμα που κλάπηκε για να εξυπηρετηθεί η ατομική ή η κομματική ιδιοτέλεια, να επιστρέψει στον κρατικό κορβανά, να κατασχεθούν οι περιουσίες των αυτουργών (φυσικών και ηθικών) της κλοπής.

Eυχή μας αυτή η απόδοση δικαιοσύνης να είναι επίτευγμα ανθρωπιάς. Mόνο έτσι θα οικοδομηθεί η κοινωνική συνοχή, η εντελώς απαραίτητη για την επανίδρυση του κράτους, μοναδικός όρος - προϋπόθεση (το βεβαιώνουν οι πάντες, κάθε λογής επαΐοντες) για την επιβίωση και την ακεραιότητα του κρατικού μας σχήματος. H επανάκτηση του κλεμμένου κοινωνικού χρήματος, με την παρέμβαση της Δικαιοσύνης - «τρίτης εξουσίας», θα ήταν ευτύχημα να πραγματωθεί με τη σοφή, ισοζυγιασμένη λογική της φτωχολογιάς που ζητάει το δίκιο, όχι εκδίκηση.

Aν δεν παρέμβουν οι δικαστικοί θεσμοί, αν συνεχιστεί ο σημερινός, αδιάντροπος εμπαιγμός του κοινωνικού σώματος από τη δικομματική κυβερνητική παρωδία, το πιθανότερο λογικά ενδεχόμενο είναι οι ανεξέλεγκτες εκρήξεις της τυφλής λαϊκής απόγνωσης……H πίκρα για την κυρίαρχη αδικία θα αιωρείται και στην καινούργια χρονιά δίχως απόηχο ελπίδας.

ΣΕΝΕΚΑΣ «ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΖΩΗ»

Στο κλίμα των ημερών η τωρινή ανάρτηση. Οι γιορτές, όπως είναι γνωστό, αποσκοπούν στο να αλλάξει – έστω και για λίγο-η ζωή του ανθρώπου. Για λίγες ημέρες χαλαρώνουμε, αφήνουμε στην άκρη το άγχος της καθημερινότητας και προσδοκούμε ένα καλύτερο αύριο. Επειδή απώτερος όμως στόχος του κάθε ανθρώπου είναι η ευτυχία, παραθέτω ένα απόσπασμα από την πραγματεία του Στωικού φιλοσόφου Σενέκα με τις απόψεις του περί ευτυχίας.

«Αδελφέ μου Γαλλίωνα, όλοι επιθυμούν να ζήσουν μια ευτυχισμένη ζωή, όταν όμως πρόκειται να διαγνώσουν τι είναι εκείνο που κάνει τη ζωή ευτυχισμένη, εκεί τυφλώνονται· και, χωρίς να είναι βέβαια εύκολο να επιτύχει κανείς ευτυχισμένη ζωή, είναι πάντως γεγονός ότι, όσο πιο πολύ αγωνίζεται να την πλησιάσει, τόσο περισσότερο απομακρύνεται από αυτή, αν κάπου έχει κάνει λάθος στο δρόμο του. Και, ακριβώς επειδή οδηγείται στην αντίθετη κατεύθυνση, η ίδια η ταχύτητα του πολλαπλασιάζει και την απόσταση που τον χωρίζει από τον στόχο του.

Πριν από οτιδήποτε άλλο, λοιπόν, θα πρέπει να δούμε τι είναι αυτό προς το οποίο στοχεύουμε· ύστερα, θα πρέπει να εξετάσουμε από ποιο δρόμο θα μπορούσαμε να το πλησιάσουμε γρηγορότερα, ενώ στο ίδιο το ταξίδι-υπό την προϋπόθεση πάντοτε ότι έχουμε πάρει το σωστό δρόμο-θα ανακαλύψουμε πόση απόσταση διανύουμε καθημερινά και πόσο πλησιάζουμε το στόχο μας, προς τον οποίο μας έλκει φυσική ανάγκη. Όσο όμως πλανιόμαστε άσκοπα, χωρίς οδηγό, και υπακούουμε μόνο στο θόρυβο και στις διιστάμενες κραυγές εκείνων που μας καλούν να προχωρήσουμε προς διάφορες κατευθύνσεις, τόσο η ζωή μας θα χαραμίζεται σε λάθη, αυτή η ζωή που είναι σύντομη, ακόμα κι αν μέρα και νύχτα παλεύουμε για τη πραγματική σοφία.

Ας εξετάσουμε λοιπόν τόσο το στόχο όσο και το δρόμο που θα ακολουθήσουμε, και ας πάρουμε μαζί μας κάποιον έμπειρο οδηγό, που έχει ήδη εξερευνήσει την περιοχή στην οποία βαδίζουμε, γιατί οι συνθήκες που επικρατούν σ'ένα τέτοιο ταξίδι είναι διαφορετικές από εκείνες που χαρακτηρίζουν τα άλλα ταξίδια. Σ'αυτά, ένας ευδιάκριτος δρόμος και οι πληροφορίες από τους κατοίκους της περιοχής σε προφυλάσσουν από το λάθος, σ'εκείνο όμως τα πολύχρηστα και πολυσύχναστα μονοπάτια είναι και τα πιο απατηλά.

Τίποτε επομένως δεν είναι ανάγκη να τονιστεί περισσότερο από την προειδοποίηση ότι δεν θα πρέπει να πάρουμε, σαν τα πρόβατα, τη γραμμή του κοπαδιού που προηγείται, ταξιδεύοντας έτσι πάνω στο δρόμο που βαδίζουν όλοι, αλλά πάνω στο δρόμο που οφείλουμε να βαδίσουμε. Τίποτε, πράγματι, δε μας δημιουργεί μεγαλύτερα προβλήματα από το γεγονός ότι προσαρμόζουμε τον εαυτό μας στις κοινές διαδόσεις, πιστεύοντας ότι όσα γίνονται αποδεκτά με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση, αυτά είναι και τα άριστα-το γεγονός δηλαδή ότι, με το να ακολουθούμε τόσους πολλούς, ζούμε στην ουσία σύμφωνα με τους κανόνες όχι τόσο της λογικής αλλά της μίμησης.

Το αποτέλεσμα είναι πως, ο ένας μετά τον άλλο, συσσωρεύονται οι άνθρωποι που οδεύουν ολοταχώς προς την καταστροφή. Και, όπως ακριβώς συμβαίνει όταν, σε μια μεγάλη ανθρώπινη συμφορά, οι άνθρωποι συμπιέζουν ο ένας τον άλλο και κανείς δεν μπορεί να καταρρεύσει χωρίς να συμπαρασύρει και τους άλλους στην πτώση του, καθώς η κατάρρευση των πρώτων επιφέρει τον όλεθρο και των τελευταίων, το ίδιο πράγμα θα μπορούσες να δεις σε κάθε περίπτωση και στη ζωή. Τα σφάλματα κάθε ανθρώπου δεν προκαλούν σ'εκείνον μόνο ζημιά, αλλά καθένας απο μας είναι ο ίδιος αιτία και υπεύθυνος του λάθους που θα κάνει και κάποιος άλλος. Γιατί είναι επικίνδυνο να αναθέτουμε την ασφάλεια του εαυτού μας στο πλήθος που προπορεύεται και-ακριβώς επειδή καθένας μας είναι προθυμότερος να εμπιστευτεί κάποιον άλλο παρά να αποφασίσει ανεξάρτητα για τον εαυτό του-ουδέποτε να θέτουμε υπό έλεγχο τη ζωή μας, αλλά να δείχνουμε απεναντίας τυφλή εμπιστοσύνη στους άλλους, έτσι ώστε κάποιο λάθος που έχει περάσει από τον ένα στον άλλο να εμπλέκει τελικά και μας τους ίδιους και να απεργάζεται την καταστροφή μας.

Το παράδειγμα των άλλων μας καταστρέφει· η αποδέσμευση από το πλήθος είναι σωτήρια. Γιατί αυτό, υπερασπίζοντας το λάθος του, έρχεται σε αντίθεση με τη λογική. Συμβαίνει έτσι το ίδιο ακριβώς πράγμα που γίνεται και στις εκλογές, όπου τα ίδια εκείνα άτομα που εξέλεξαν τους πραίτορες απορούν όταν η ευμετάβλητη λαϊκή εύνοια μετατοπιστεί στο θέμα της εκλογής των πραιτόρων. Το ίδιο πράγμα έχει τη μία στιγμή την εύνοια μας, την άλλη την αποδοκιμασία μας· αυτή είναι η έκβαση κάθε απόφασης που ακολουθεί τις επιλογές του πλήθους».

Πηγή: http://antikleidi.com/2013/10/27/senekas-2/

 

ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΗΜΟΥΝΑ

                       
  H γυναικεία φιγούρα από τον Μάη του '68 υπήρξε το έμβλημα της Β' Πανελλαδικής, στην ιδρυτική συνδιάσκεψη στον Νέο Κόσμο της Αθήνας το 1978



Πριν ένα  χρόνο(23/12/2012) είχα διαβάσει στην εφημερίδα ΠΡΩΙΝΗ ένα άρθρο του Πυργιώτη Πολιτικού μηχανικού Δημήτρη Οικονομίδη, όπου αναφερόταν στη συγκρότηση από μια ομάδα σπουδαστών της αντιδικτατορικής οργάνωσης «ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ».
 Δεν ξέρω, αλλά διαβάζοντας το μικρό αυτό άρθρο του Δημήτρη Οικονομίδη, συγκινήθηκα  και ίσως να ζήλεψα. Με απλότητα περιγράφει και καταγράφει μνήμες από μια εποχή ιδιαίτερα σκληρή μα και ελπιδοφόρα. Μια εποχή που πρωταρχικό μέλημα είχε την  απελευθέρωση του ανθρώπου από κάθε μορφή δουλείας, Τα μέλη αυτής ομάδας αγωνίζονταν για  τον σοσιαλισμό με ανθρώπινο  πρόσωπο, για μια άνοιξη που ακόμη την περιμένουμε....

Ακολουθεί το άρθρο του Δημήτρη Οικονομίδη

Μέρα τη μέρα θα ΄ρχόταν η Επανάσταση
και περιμένοντας πέρασαν τα χρόνια
κι όμως σ’το ΄λεγαν οι γονείς σου, «άς τα σύ
πάντα θα βρίσκονται στον κόσμο άλλα κωθώνια».
Μανόλης Αναγνωστάκης
«Έλληνες φοιτητές, σημαιοφόροι των ωραίων αγώνων για δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία, συνεχιστές των ηρωικών παραδόσεων της ελληνικής νεολαίας και του φοιτητικού κινήματος, ο Ρήγας Φεραίος σας καλεί στο νέο προσκλητήριο της Ελλάδας».
Έτσι άρχιζε η ιδρυτική διακήρυξη της Πανελλήνιας Αντιδικτατορικής Οργάνωσης Σπουδαστών ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ, 45 χρόνια πριν, τον Δεκέμβρη του 1967. Ταξίδεψε 32 χρόνια και έβαλε τη δική της σφραγίδα στις πολιτικές εξελίξεις, στη δικτατορία και στη μεταπολίτευση.
Οργανωθήκαμε στον Ρήγα Φεραίο, τη νεολαία του ΚΚΕ εσωτερικού, συμμετείχαμε στη γονιμότερη περιπέτεια της Αριστεράς, στην ιστορία της Ανανεωτικής Αριστεράς.
Αγωνιστήκαμε για την ελευθερία, τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό, αλλά και κατά του σταλινισμού και του δογματισμού. Ζητήσαμε Σοσιαλισμό με Ανθρώπινο Πρόσωπο, μάθαμε να είμαστε Ευρωπαίοι και Αριστεροί, απαιτήσαμε σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Μάθαμε να διαβάζουμε Γκράμσι, Αλτουσέρ, Πουλαντζά, Ελεφάντη αλλά και Μανόλη Αναγνωστάκη, Τίτο Πατρίκιο και Μαγιακόφσκι... Βρεθήκαμε με τον Μπάμπη Δρακόπουλο, τον Λεωνίδα Κύρκο, τον Κώστα Φιλίνη, το Γρηγόρη Γιάνναρο, το Μιχάλη Παπαγιαννάκη……
Εμπνευστήκαμε πολιτικές και πολιτισμικές πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις που έδειχναν μια άλλη προοπτική, ένα άλλο μέλλον. Ένα μέλλον που δεν μπορέσαμε να φέρουμε στη χώρα. Οι ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς παρέμειναν μειοψηφικές.
Ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία εξακολουθεί να μην είναι αυτονόητο για μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς.. Ο δημόσιος χώρος που διεκδικήθηκε μετατράπηκε σε άλωση του …δημοσίου τομέα. Η αυτονομία των μαζικών χώρων μετατράπηκε σε κομματικές και συνδικαλιστικές αλυσίδες ελέγχου.
Η Μεταπολίτευση θα ήταν διαφορετική αν είχαν επικρατήσει οι ιδέες του Ρήγα Φεραίου. Και όπως λέει ο Μιχάλης, νομίζουμε πως αφήσαμε ίχνη. Αγαπάμε την πολιτική μας ιστορία.
Για τη οργάνωση μύθο, για την οργάνωση με τα ωραία κορίτσια, για το Μάκη, τον άλλο Μάκη, τον Παύλο, το Γαβρίλη, τον Παναγιώτη και τον Πράχτορα, που μας «έφυγε» γρήγορα.....

 

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Η σημερινή εγγραφή είναι διαφορετική. Πρόκειται για φωτογραφίες που δείχνουν ότι υπάρχουν σχέσεις στοργής και αγάπηςανάμεσα στα ζώα. Πηγή:http://trelogiannis.blogspot.gr/



 

 
 
 

 

 

 

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΟΥ ΝΟΜΠΕΛ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΣΤΗ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ -11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1963

                 

Στην ομιλία του στη Στοκχόλμη, κατά την τελετή απονομής του βραβείου Nόμπελ (το Δεκέμβριο του 1963), ο Σεφέρης συνοψίζει τις πεποιθήσεις του, αφενός για την άμεση και αδιάσπαστη συνέχεια της ελληνικής γλώσσας (και ευρύτερα της ελληνικής ηθικής συνείδησης) από την αρχαιότητα ως τη σημερινή εποχή και αφετέρου για την αναγκαιότητα και τη λειτουργία της ποίησης στο σύγχρονο κόσμο.

Σήμερα 11/12/2013 συμπληρώνονται 50 χρόνια από την ιστορική εκείνη στιγμή και  η στήλη αυτή, ως ελάχιστη συνεισφορά στη συλλογική μνήμη, παραθέτει το κείμενο της ομιλίας του τιμώμενου Έλληνα ποιητή.  

"Τούτη τὴν ὥρα αἰσθάνομαι πὼς εἶμαι ὁ ἴδιος μία ἀντίφαση. Ἀλήθεια, ἡ Σουηδικὴ Ἀκαδημία, ἔκρινε πὼς ἡ προσπάθειά μου σὲ μία γλώσσα περιλάλητη ἐπὶ αἰῶνες, ἀλλὰ στὴν παροῦσα μορφή της περιορισμένη, ἄξιζε αὐτὴ τὴν ὑψηλὴ διάκριση. Θέλησε νὰ τιμήσει τὴ γλώσσα μου, καὶ νὰ - ἐκφράζω τώρα τὶς εὐχαριστίες μου σὲ ξένη γλώσσα. Σᾶς παρακαλῶ νὰ μοῦ δώσετε τὴ συγνώμη ποὺ ζητῶ πρῶτα -πρῶτα ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου.

Ἀνήκω σὲ μία χώρα μικρή. Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Εἶναι μικρὸς ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγμα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι μας παραδόθηκε χωρὶς διακοπή. Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα δὲν ἔπαψε ποτέ της νὰ μιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη. Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωμένη μὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ μέτρο, πρέπει νὰ τιμωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες.

Ὅσο γιὰ μένα συγκινοῦμαι παρατηρώντας πῶς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦ κόσμου. Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους μου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασμένου αἰώνα, γράφει: «... θὰ χαθοῦμε γιατί ἀδικήσαμε ...». Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράμματος. Εἶχε μάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του. Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡμερῶν μας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει μακριὰ στὰ περασμένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση. Εἶναι γιὰ μένα σημαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιμήσει καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόμη καὶ ὅταν ἀναβρύζει ἀνάμεσα σ᾿ ἕνα λαὸ περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσμος ὅπου ζοῦμε, ὁ τυραννισμένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση. Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα - καὶ τί θὰ γινόμασταν ἂν ἡ πνοή μας λιγόστευε; Εἶναι μία πράξη ἐμπιστοσύνης - κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά μας δὲν τὰ χρωστᾶμε στὴ στέρηση ἐμπιστοσύνης.

Παρατήρησαν, τὸν περασμένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ μεγάλη διαφορὰ ἀνάμεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήμης καὶ στὴ λογοτεχνία. Παρατήρησαν πὼς ἀνάμεσα σ᾿ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράμα καὶ ἕνα σημερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συμπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲ μοιάζει νὰ ἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν᾿ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ ὀνομάζουμε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγμὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει ποὺ νἄ ῾βρει καταφύγιο, ἀπαρνημένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι᾿ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν μεγάλα καὶ μικρὰ μέρη τοῦ κόσμου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν᾿ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιομηχανία. Χρωστῶ τὴν εὐγνωμοσύνη μου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδημία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγματα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόμενες περιορισμένης χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλμὸς τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανὸς νὰ κρίνει μὲ ἀλήθεια ἐπίσημη τὴν ἄδικη μοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυμηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐμπνευστή, καθὼς μᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νομπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ μπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴν ἀναπόφευκτη βία μὲ τὴ μεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του.

Σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας μας χρειάζεται ὅλους τοὺς ἄλλους. Πρέπει ν᾿ ἀναζητήσουμε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται.

Ὅταν στὸ δρόμο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγμά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουμε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουμε. Ἂς συλλογιστοῦμε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα".

(11 Δεκεμβρίου 1963)

ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ Ο ΛΟΓΟΣ:. Η ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ " ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΙΑΣ"

       
 Κατά καιρούς οι αναλυτές και σχολιαστές της επικαιρότητας τοποθετούν την Ηλεία στην τελευταία θέση της ανάπτυξης. Νομίζω ότι αδικούν τον τόπο μας όταν αγνοούν το γεγονός ότι η Ηλεία έχει και πρωτιές . Τους τελευταίους μήνες η πρωτεύουσα του Νομού καθώς και άλλοι μεγάλοι Δήμοι βρίσκονται στην πρώτη θέση ως προς τη διαχείριση των παραγόμενων σκουπιδιών.

Το πρόβλημα της παραγωγής και διαχείρισης των απορριμάτων στο νομό Ηλείας, αλλά και γενικότερα στην Ελλάδα, παραμένει για πολλά χρόνια άλυτο.

Στην Ηλεία το πρόβλημα παραγωγής και διαχείρισης των σκουπιδιών έχει ηλικία πάνω από είκοσι πέντε χρόνια.

Γνωστή είναι η ιστορία της « Τριανταφυλλιάς», θέση που ανήκε διοικητικά στην τότε Κοινότητα Κορυφής Ν. Ηλείας ( πριν από τους καποδιστριακούς Δήμους, δηλ. μέχρι το 1997). Η συγκεκριμένη θέση, που βρισκόταν πολύ μακριά από την πόλη της Αμαλιάδας, επελέγη από τους μελετητές ως ο κατάλληλος χώρος για την κατασκευή ΧΥΤΑ Η επιλογή αυτή προκάλεσε αντιδράσεις από ορισμένους Αμαλιαδίτες, οι οποίοι απαίτησαν την ματαίωση της όλης διαδικασίας για την κατασκευή του έργου. Αντίθετα, οι ίδιοι- ως κήνσορες της περιβαλλοντικής ηθικής, ήταν διατεθειμένοι να δεχθούν τα σκουπίδια στην Τριανταφυλλιά αν γινόταν η κατασκευή του λεγόμενου Νομαρχιακού Νοσοκομείου στα διοικητικά όρια του δήμου Αμαλιάδας!.

Και την εποχή εκείνη, όπως άλλωστε σε κάθε εποχή κυριάρχησε η σκοπιμότητα έναντι του λαϊκού συμφέροντος.

Ο λαϊκισμός ορισμένων παραγοντίσκων της «τοπικής κοινωνίας» σε αγαστή συνεργασία με τους επίδοξους επιβήτορες της τοπικής αυτοδιοίκησης, συγκρότησαν κοινό μέτωπο με τους αυτοανακηρυχθέντες προστάτες της οικολογικής ισορροπίας, προκειμένου να σταματήσουν την οικολογική καταστροφή. Βασικό αίτημα της ετερόκλητης ομάδας διαμαρτυρίας η ….. εξαφάνιση των σκουπιδιών μέσω της ματαίωσης του έργου!

Από τότε πέρασαν πολλοί σωτήρες: δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, νομάρχες νομαρχιακοί σύμβουλοι, περιφερειάρχες, περιφερειακοί σύμβουλοι, χωρίς ωστόσο να τολμήσουν να ασχοληθούν με τα αυτονόητα.

Έτσι, το θέμα των απορριμάτων ήταν για όλους αυτούς ανύπαρκτο πρόβλημα. Πριν από τις εκλογές, όλοι τους, καλλιεργούσαν προσδοκίες ότι ο τόπος μας θα γινόταν ένας επίγειος παράδεισος!. Ο δημόσιος λόγος- με τη βοήθεια των τοπικών Μ.Μ.Ε, κατακλυζόταν από μεγαλόστομες διακηρύξεις, ενώ ο λαϊκισμός ακύρωνε κάθε «αντιλαϊκή» άποψη.

Ακόμη και σήμερα που όλα έχουν χρεοκοπήσει, ο τηλεοπτικός λαϊκισμός συμπαρασύρει κάθε συνετή φωνή.

Ύστερα από όλα αυτά, τίθεται ένα απλό και αφελές ερώτημα: αφού δεν είμαστε ικανοί να διαχειριστούμε ούτε τα σκουπίδια, πώς είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι μπορούμε να βελτιώσουμε τους δείκτες της ποιότητας της ζωής μας;

 

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΤΕΛΕΤΗ

Την Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013 στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου στη Σκοτία πραγματοποιήθηκε η τελετή Αναγόρευσης των νέων Διδακτόρων, ανάμεσα στους οποίους και ο ΧΡΉΣΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ, του Ευσταθίου και της Αφροδίτης.

Ως γονείς αισθανόμαστε προνομιούχοι που το παιδί μας κατέκτησε αυτόν τον ιδιαίτερα τιμητικό τίτλο.