H γυναικεία φιγούρα από τον Μάη του '68 υπήρξε το έμβλημα της Β' Πανελλαδικής, στην ιδρυτική συνδιάσκεψη στον Νέο Κόσμο της Αθήνας το 1978
Πριν ένα χρόνο(23/12/2012) είχα διαβάσει στην εφημερίδα ΠΡΩΙΝΗ ένα άρθρο του Πυργιώτη Πολιτικού μηχανικού Δημήτρη Οικονομίδη, όπου αναφερόταν στη συγκρότηση από μια ομάδα σπουδαστών της αντιδικτατορικής οργάνωσης «ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ».
Δεν ξέρω, αλλά διαβάζοντας το μικρό αυτό άρθρο του Δημήτρη Οικονομίδη, συγκινήθηκα και ίσως να ζήλεψα. Με απλότητα περιγράφει και καταγράφει μνήμες από μια εποχή ιδιαίτερα σκληρή μα και ελπιδοφόρα. Μια εποχή που πρωταρχικό μέλημα είχε την απελευθέρωση του ανθρώπου από κάθε μορφή δουλείας, Τα μέλη αυτής ομάδας αγωνίζονταν για τον σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, για μια άνοιξη που ακόμη την περιμένουμε....
Ακολουθεί το άρθρο του Δημήτρη Οικονομίδη
Μέρα τη μέρα θα ΄ρχόταν η Επανάσταση
και περιμένοντας πέρασαν τα χρόνια
κι όμως σ’το ΄λεγαν οι γονείς σου, «άς τα σύ
πάντα θα βρίσκονται στον κόσμο άλλα κωθώνια».
Μανόλης Αναγνωστάκης
«Έλληνες φοιτητές, σημαιοφόροι των ωραίων αγώνων για δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία, συνεχιστές των ηρωικών παραδόσεων της ελληνικής νεολαίας και του φοιτητικού κινήματος, ο Ρήγας Φεραίος σας καλεί στο νέο προσκλητήριο της Ελλάδας».
Έτσι άρχιζε η ιδρυτική διακήρυξη της Πανελλήνιας Αντιδικτατορικής Οργάνωσης Σπουδαστών ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ, 45 χρόνια πριν, τον Δεκέμβρη του 1967. Ταξίδεψε 32 χρόνια και έβαλε τη δική της σφραγίδα στις πολιτικές εξελίξεις, στη δικτατορία και στη μεταπολίτευση.
Οργανωθήκαμε στον Ρήγα Φεραίο, τη νεολαία του ΚΚΕ εσωτερικού, συμμετείχαμε στη γονιμότερη περιπέτεια της Αριστεράς, στην ιστορία της Ανανεωτικής Αριστεράς.
Αγωνιστήκαμε για την ελευθερία, τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό, αλλά και κατά του σταλινισμού και του δογματισμού. Ζητήσαμε Σοσιαλισμό με Ανθρώπινο Πρόσωπο, μάθαμε να είμαστε Ευρωπαίοι και Αριστεροί, απαιτήσαμε σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Μάθαμε να διαβάζουμε Γκράμσι, Αλτουσέρ, Πουλαντζά, Ελεφάντη αλλά και Μανόλη Αναγνωστάκη, Τίτο Πατρίκιο και Μαγιακόφσκι... Βρεθήκαμε με τον Μπάμπη Δρακόπουλο, τον Λεωνίδα Κύρκο, τον Κώστα Φιλίνη, το Γρηγόρη Γιάνναρο, το Μιχάλη Παπαγιαννάκη……
Εμπνευστήκαμε πολιτικές και πολιτισμικές πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις που έδειχναν μια άλλη προοπτική, ένα άλλο μέλλον. Ένα μέλλον που δεν μπορέσαμε να φέρουμε στη χώρα. Οι ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς παρέμειναν μειοψηφικές.
Ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία εξακολουθεί να μην είναι αυτονόητο για μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς.. Ο δημόσιος χώρος που διεκδικήθηκε μετατράπηκε σε άλωση του …δημοσίου τομέα. Η αυτονομία των μαζικών χώρων μετατράπηκε σε κομματικές και συνδικαλιστικές αλυσίδες ελέγχου.
Η Μεταπολίτευση θα ήταν διαφορετική αν είχαν επικρατήσει οι ιδέες του Ρήγα Φεραίου. Και όπως λέει ο Μιχάλης, νομίζουμε πως αφήσαμε ίχνη. Αγαπάμε την πολιτική μας ιστορία.
Για τη οργάνωση μύθο, για την οργάνωση με τα ωραία κορίτσια, για το Μάκη, τον άλλο Μάκη, τον Παύλο, το Γαβρίλη, τον Παναγιώτη και τον Πράχτορα, που μας «έφυγε» γρήγορα.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου