Ακούγοντας πάνω από 30 χρόνια κρατικό ραδιόφωνο, και τα τελευταία χρόνια το μουσικό πρόγραμμα στο Δεύτερο και Τρίτο Πρόγραμμα, αποκόμισα μια μοναδική εμπειρία. Υπήρχαν μουσικές εκπομπές πραγματικά ψυχαγωγικές και υψηλής αισθητικής απόλαυσης, καθώς και εκπομπές- αφιερώματα σε προσωπικότητες των γραμμάτων, της τέχνης και της μουσικής, σε πνευματικούς δηλαδή ανθρώπους.
Δεν έλειπαν ωστόσο και εκπομπές του κρατικού ραδιοφώνου, οι οποίες αντέγραφαν τις πιο ευτελείς εκπομπές της ιδιωτικής επαρχιακής ραδιοφωνίας. Οι εκπομπές αυτές στο κρατικό ραδιόφωνο απευθύνονταν περισσότερο σε πελάτες- καταναλωτές παρά σε υποψιασμένους πολίτες. Τέτοια κρούσματα ήταν πολλά . Το λεγόμενο ανάλαφρο τραγούδι βαφτιζόταν «λαϊκό» και προβαλλόταν με τη δικαιολογία ότι «τέτοια τραγούδια ζητάει ο …πελάτης». Έτσι, αντί να προβάλλονται τραγούδια- έργα τέχνης, ανεξάρτητα από το είδος (λαϊκό, έντεχνο, συμφωνικό κλπ), πλασσάρονταν τραγούδια όπως τα προϊόντα ευρείας κατανάλωσης .
Η οποιαδήποτε κριτική προς το φαινόμενο αυτό περιοριζόταν στην πιο γενική, απλουστευτική και ίσως βολική άποψη: για όλα φταίει η κηδεμονία της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας. Δεν εξαιρώ βέβαια ούτε τον γράφοντα από αυτή την κριτική προσέγγιση,
Η άποψη μου όμως άλλαξε όταν συζήτησα το ζήτημα με πρόσωπο, που μέχρι την κατάργηση της ΕΡΤ (11/6/2013). είχε τον πρώτο θεσμικό ρόλο στην Ελληνική Ραδιοφωνία: ήταν Γενικός Διευθυντής στην Ε..Ρ Α, δηλαδή ήταν μέχρι πρόσφατα το «αφεντικό» στο κρατικό ραδιόφωνο. Σε μια τυχαία συνάντηση μαζί του, αποκάλυψε ότι πέρασε αρκετός χρόνος ώστε να καταφέρει να βελτιώσει λίγο το μουσικό πρόγραμμα που έντυνε τις ποδοσφαιρικές ( κατ ευφημισμό αθλητικές) εκπομπές της ΕΡΑ ΣΠΟΡ.. Για πολλά χρόνια το τραγούδι που ακουγόταν ήταν εκείνο που παιζόταν στα σκυλάδικα της δεκαετίας του ‘70 και του ‘80 . Γενικότερα, όπως άφησε ο συνομιλητής μου να εννοηθεί, στην ΕΡΑ είχαν κυριαρχήσει ιδιοκτησιακές αντιλήψεις στους περισσότερους που κατείχαν την εξουσία του μικροφώνου, ενώ πολλές προσπάθειες για βελτίωση- κατά καιρούς, απέβαιναν άκαρπες, αφού σκόνταφταν στην απροθυμία της δικτατόρων της μετριότητας.
Ασφαλώς και υπήρχαν φωτεινά παραδείγματα σημαντικών εκπομπών, θεωρώ όμως ότι το αρνητικό περνάει πιο εύκολα στον κόσμο και ακυρώνει, σε τελική ανάλυση, κάθε φιλότιμη προσπάθεια σε οποιονδήποτε τομέα δραστηριότητας και ιδιαίτερα στο δημόσιο. Και το χειρότερο: οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι έχουμε απωλέσει τη λεγόμενη έξωθεν καλή μαρτυρία( αν βέβαια υπήρχε ποτέ) και έτσι το έδαφος είναι πρόσφορο σε οποιεσδήποτε ….μεταρρυθμίσεις-απολύσεις.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου