ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ……….ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

Ηλέκτρα Αποστόλου: η αστή που θυσιάστηκε για τα ιδανικά της Αριστεράς

Εάν θέλουμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, πρέπει συνεχώς να έχουμε κατά νου, σαν επιδίωξη, να απαλλάξουμε τους εαυτούς μας από τα κακά «δάνεια» που έχουμε πάρει, συνειδητά ή ασυνείδητα, από τους αντιπάλους μας, από το ψευτο-αστικό καθεστώς μέσα στο οποίο ζούμε και με τους όρους του οποίου διαμορφώνουμε εν πολλοίς ή εν ολίγοις τις ιδέες, τις απόψεις και τους χαρακτήρες μας.

Είναι ανησυχητική η μεγάλη επιρροή των μικρο-αστικών συνηθειών στην αριστερή μας κουλτούρα. Ατομικισμός, εγωπάθεια, εξουσιομανία, ανταγωνισμός, ιδιοτέλεια, αλαζονεία, φθόνος, τέτοια στοιχεία μας εμποδίζουν να γίνουμε, να είμαστε, οι διαφορετικοί, αυτοί που θα αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο. Αλλά για να γίνει  η προσπάθεια αλλαγής του κόσμου, του ξεφορτώματος, δηλαδή του παλιού και χρεοκοπημένου, η δική μας βελτίωση πρέπει να είναι συνεχής και εμφανής. Όχι μόνο ως παράδειγμα που πείθει και λειτουργεί διαπλαστικά, αλλά και ως βασική προϋπόθεση άνευ της οποίας δεν θα καταφέρουμε να αλλάξουμε τίποτα. Εάν εμείς, οι πρωτοστατούντες, δεν είμαστε σε μια διαρκή, συνειδητή και ανυποχώρητη διαδικασία ξεπεράσματος των προτύπων και καταλοίπων που κουβαλάμε ως πελάτες αυτού του εξαιρετικά διαβρωτικού συστήματος, με ποια προσόντα και ποια φόντα θα είμαστε σε θέση να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο, ωραιότερο, ευτυχέστερο και συνακόλουθα ομορφότερο;

Στα χρόνια της αριστερής ύφεσης, που χαρακτηρίστηκε –μεταξύ άλλων- από την υποχώρηση της θυσιαστικής και ανιδιοτελούς προσφοράς και την ενσωμάτωσή μας άμεσα ή έμμεσα, λίγο ή πολύ, εκούσια ή ακούσια, στο ατομικιστικό μοντέλο, αναπτύχθηκαν ιδέες, επιθυμίες, χαρακτήρες και τύποι συμπεριφοράς που απέχουν από την αριστερά ενός καινούργιου κόσμου, για τον οποίο αξίζει να δώσει κανείς ακόμα και τη ζωή του.

Όραμα, έργο, ποιότητα, ήθος, μόρφωση, θυσία, δικαιοσύνη, αξιοκρατία, διαφάνεια, αλληλεγγύη, σεβασμός, αντοχή, υπομονή, κατανόηση, προσφορά… Με βάση πολιτισμικά, πολιτικά, κοινωνικά και ηθικά μέτρα και σταθμά πρέπει να αξιολογείται η αριστεροσύνη μας και να φιλτράρεται η αξιοπιστία μας και όχι με βάση τον παραγοντισμό, την προσκόλληση και τα προσωπικά κίνητρα: ρουσφέτι, βόλεμα, κονόμα και καταναλωτική  και ιδιοκτησιακή μανία.

Δεν λέω ότι όλα αυτά είναι κατορθωτά επειδή τα σκεφτόμαστε, τα επισημαίνουμε και τα επιθυμούμε. Δεν είμαι τόσο φαντασιόπληκτος, δεν αναζητώ το τέλειο, ούτε είμαι αλώβητος ο ίδιος. Αλλά εάν δεν τείνουμε προς αυτά, εάν δεν είναι ζητούμενα αυτά, τι κόσμο μπορούμε να εγγυηθούμε ότι θα φτιάξουμε ακόμα κι αν η τραγική καταστροφή που δημιουργεί η  κρίση, μάς δώσει την ευκαιρία να το προσπαθήσουμε;

Το πρότυπο του αριστερού-αγωνιστή, κατά τη Διδώ Σωτηρίου περιγράφεται στο «ΗΛΕΚΤΡΑ,Κέδρος,2014», με λίγα και σταράτα λόγια …..Αυτά έχει η ζωή του αγωνιστή. Νιώθει τόσο έντονα την αξία της πανανθρώπινης ευτυχίας, που στο όνομα της ζωής δέχεται να στερηθεί ο ίδιος τη ζωή….. Του μένουν η χαρά της προσπάθειας, το πάθος της δημιουργικής αλλαγής, η ρωμαλέα αγωνιστική έξαρση και η ελπίδα πως μπορεί ν΄αξιωθεί να ζήσει στον αυριανό κόσμο ή να του ρίξει έστω, μια ματιά……

Με αυτά τα αξιολογικά κριτήρια μπορούμε να μιλάμε με τέτοια ευκολία για Αριστερά και να δια-δηλώνουμε  αριστεροί;