ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ- ΤΑ ΟΡΕΣΤΕΙΑΚΑ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΤΟΝΩΝ

 

Ο 20^ος αιώνας μπήκε με τη διαμάχη για το σε έξαρση, Αρχές του 20^ου αιώνα το «Γλωσσικό ζήτημα» εξελίσσεται σε πολιτικό ζήτημα, με σφοδρές αντιπαραθέσεις μεταξύ “καθαρευουσιάνων” και “δημοτικιστών”, τέτοιες που σήμερα μοιάζουν απίστευτες.

-1901, Νοέμβριος, τα Ευαγγελικά ή Ευαγγελιακά: Ο Αλέξανδρος Πάλλης αρχίζει να δημοσιεύει σε συνέχειες στην εφημερίδα Ακρόπολη τη μετάφραση των Ευαγγελίων στη δημοτική. Εκστρατεία του Τύπου, καθηγητών του πανεπιστημίου, με επικεφαλής το Μιστριώτη, και δυνάμεων της Εκκλησίας ξεσηκώνουν τους φοιτητές αλλά και «λαϊκές μάζες», που ζητούν ν’ απαγορευτεί η δημοσίευση και να αφοριστούν οι υπαίτιοι.

Δεκαήμερες ταραχές και αιματηρές συγκρούσεις με το στρατό αφήνουν 11 νεκρούς, οδηγούν σε παραίτηση της κυβέρνησης Θεοτόκη και παύση του μητροπολίτη Προκοπίου ο οποίος είχε ταχθεί υπέρ της μεταγλώττισης. Σε συλλαλητήριο στους στύλους του Ολυμπίου Διός καίγονται αντίτυπα με τη μετάφραση των Ευαγγελίων.

-1903, Νοέμβριος, τα Ορεστειακά: Στο Βασιλικό Θέατρο παίζεται η Ορέστεια σε μετάφραση του Γ. Σωτηριάδη, σε γλώσσα η οποία πλησιάζει προς τη δημοτική. Ο Μιστριώτης και πάλι, που επιμένει πως η διδασκαλία του αρχαίου δράματος πρέπει να γίνεται στη γλώσσα του πρωτοτύπου υποκινεί ταραχές. Γίνεται συλλαλητήριο, με αίτημα να ματαιωθεί η παράσταση, και σε συμπλοκή με το στρατό 3 πολίτες πέφτουν νεκροί και 7 τραυματίζονται.

-«Η δίκη των τόνων», 1942: Έτος 1942, μαύρα χρόνια της Κατοχής, και η συνεισφορά του “Αθήνησι Πανεπιστημίου”, με επικεφαλής τον Ν. Εξαρχόπουλο, στον εθνικό αγώνα κατά των γερμανών κατακτητών είναι η δίωξη του πανεπιστημιακού δασκάλου, Ι. Θ. Κακριδή, επειδή τύπωσε βιβλίο του με μονοτονικό και δίδασκε τις “αντεθνικές ιδέες του”!

Αυτό κι αν ήταν διχασμός, με σαφώς περιγεγραμμένα τα στρατόπεδα. Οι κατηγορίες προς τους δημοτικιστές, ήδη από τα Ευαγγελικά, ήταν σταθερές και επαναλαμβανόμενες: στρεβλωτές της εθνικής γλώσσας, προδότες που παραχωρούν τη χώρα στο σλαβισμό, ανατροπείς της κοινωνίας, υπονομευτές του εθνικού φρονήματος.

Παράλληλα πρέπει να θυμηθούμε την κυριαρχία και τη βίαιη επιβολή της καθαρεύουσας, την απρόσιτη και συχνότατα-ή για πολλούς, παντελώς- ακατάληπτη γλώσσα της εξουσίας, του Τύπου και των σχολικών βιβλίων, ότι χρειάζονταν μεταφραστής για ένα τρέχον υπηρεσιακό κείμενο και ειδικός αιτησιογράφος στους διαδρόμους των δημόσιων υπηρεσιών!

Και μακροημέρευσε η, ακατάληπτη απ’ τους πολλούς, καθαρεύουσα, προστατευμένη από το σύνταγμα και από νομοθετικές ρυθμίσεις, προστατευμένη απ’ όλες τις εξουσίες, και τις τέσσερις, κάποτε και από ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις. Ο αγώνας όμως για την επικράτηση της δημοτικής υπήρξε συνεχής. Ώσπου το 1976 αναγνωρίστηκε πλέον επισήμως από την κυβέρνηση Καραμανλή με υπουργό παιδείας τον Γ. Ράλλη, και έκτοτε διδάσκεται σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Μετά την καθιέρωση της δημοτικής η αντιπαράθεση περιορίστηκε μεταξύ των υπερασπιστών του «πολυτονικού» κι αυτών του «μονοτονικού». Ώσπου το 1982, από την κυβέρνηση Α. Παπανδρέου με υπουργό παιδείας το Λευτέρη Βερυβάκη, λύεται κι αυτή η διαμάχη με την επίσημη καθιέρωση του “μονοτονικού”.

(σημείωση: επειδή πολλοί θεωρούν εσφαλμένα ότι οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τους τόνους και τα πνεύματα στη γραφή τους, πρέπει να υπενθυμίσω ότι αυτοί έγραφαν με κεφαλαιογράμματη γραφή χωρίς τόνους και πνεύματα.

Ως γνωστόν, τους τόνους και τα πνεύματα τα εισήγαγαν οι Αλεξανδρινοί γραμματικοί, με πρώτο τον Βυζάντιο το 200 π. Χ. και, τέσσερις αιώνες αργότερα, με τον Ηρωδιανό, όταν πια είχε χαθεί η προσωδία και επιπλέον έπρεπε να διευκολυνθεί η μελέτη των αρχαιοελληνικών κειμένων από Ρωμαίους, Αιγυπτίους και λοιπούς «ελληνιστάριους», όπως τους αποκαλούσαν χωρίς καμιά καταφρονητική πρόθεση.)

Πηγή: http://itzikas.wordpress.com