ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΑΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ

Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι τον μελλοντικό ιστορικό που θα επιχειρήσει να προσεγγίσει τα αίτια της τωρινής μας χρεοκοπίας. Γιατί και ποιόν ενδιαφέρει τι θα γράψει η ιστορία  για το καρκίνωμα που ενέσκηψε στη χώρα του «υπερήφανου ελληνικού λαού». Πάντα πίστευα, και εξακολουθώ να πιστεύω στον παιδευτικό ρόλο της ιστορίας. Όχι όμως της λεγόμενης επίσημης σχολικής ιστορίας, όπου, για λόγους εθνικής σκοπιμότητας, παραλείπονται εθνικά εγκλήματα και επαναλαμβανόμενα λάθη του λαού μας.

Αν, για παράδειγμα, είχαμε διδαχθεί στο σχολείο για τα αίτια  που οδήγησαν τη χώρα μας στις δύο προηγούμενες χρεοκοπίες (1893 και 1932), είναι πολύ πιθανό να είχαμε αποφύγει την τωρινή επώδυνη δοκιμασία.

Γιατί όμως αποφεύγουμε να μαθαίνουμε για τις μαύρες σελίδες της ιστορίας;. Ποιος εμπόδιζε τα πανεπιστήμια να εντάξουν στα ερευνητικά τους πεδία τη μελέτη  όλων των πτυχών που συνέβαλαν στη χρεοκοπία στις δύο αυτές περιόδους; Καλά, οι λεγόμενοι συντηρητικοί ακαδημαϊκοί είχαν ίσως λόγους να σιωπούν, αλλά οι  προοδευτικοί και αυτοαποκαλούμενοι Αριστεροί, γιατί δεν ερευνούσαν τέτοια φοβερά και σημαντικά γεγονότα; Δεν νομίζω ότι όλοι αυτοί αγνοούσαν την πρόσφατη πολιτική και οικονομική ιστορία της χώρας μας, το πιο πιθανόν να μην τους συνέφερε πολιτικά η ανάδειξη γεγονότων που επιβεβαιώνουν τη διαχρονική και ίσως μοναδική ελληνική περίπτωση, όπου η φαυλότητα, το πελατειακό κράτος, η δικτατορία των μετρίων  και η φασιστική ιδιωφέλεια των διαφόρων ομάδων φαίνεται να διαπερνά όλο το πολιτικό σύστημα.   

Αν πραγματικά γνωρίζαμε, έστω και γενικές γραμμές, τα βαθύτερα αίτια της νεοελληνικής παθογένειας,  θα είχαμε προτάξει ένα κοινό μέτωπο εναντίων όλων εκείνων των αγκυλώσεων που μας κρατούν δέσμιους  στην πρώτη θέση από το τέλος σε κάθε επιμέρους τομέα.

 Επειδή όμως μας αρέσει μαθαίνουμε μόνο για τις «αρετές της φυλής μας» και όχι για τα εθνικά μας «κατορθώματα», γι αυτό και  δεν εξετάστηκε  ποτέ το ενδεχόμενο μιας εθνικής προσπάθειας για την άρση των παθογενειών της ελληνικής οικονομίας, σε συνδυασμό με τις πολιτικές δομές και κοινωνικές αντιλήψεις, προκειμένου  η εθνική οικονομία να γίνει ανταγωνιστικότερη και να δημιουργηθεί μια ισχυρή παραγωγική βάση που δεν θα στηρίζεται μόνο στην υπερκατανάλωση με εύκολα δανεικά που πλέον δεν υπάρχουν.

Δυστυχώς όλο το πολιτικό σύστημα περιορίζεται σε έναν πρωτόγνωρο μαξιμαλισμό, πλειοδοτώντας σε κάθε άλογη αξίωση, και μάλιστα πολλές φορές η πλειοδοσία έχει αριστερό πρόσημο.