Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟ

 

Στο δημόσιο λόγο, αλλά και στην καθημερινότητα, συνηθίζουμε να επικαλούμαστε  το σύστημα 
αξιών του παρελθόντος, προκειμένου να καταδείξουμε την έλλειψη ηθικών αξιών του παρόντος. Αυτό συμβαίνει τόσο σε αναφορές για τα δημόσια πράγματα όσο και  για την ιδιωτική μας συμπεριφορά. Σπάνια στεκόμαστε κριτικά στα κακώς κείμενα της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής μας ιστορίας. Αντίθετα, η επίσημη ιστοριογραφία, με τη συμβολή της λογοτεχνίας, εξιδανικεύει το παρελθόν, προβάλλοντας εκείνες τις πτυχές της ιστορίας, με σκοπό την ενίσχυση  του λεγόμενου εθνικού φρονήματος. Πολλά είναι τα παραδείγματα φαυλότητας, κακοδιοίκησης, χαριστικών πράξεων, αρπαγής δημοσίου πλούτου  και πάσης φύσεως εγκλημάτων κατά του δημοσίου ταμείου, τα οποία παραβλέπονται για προφανείς λόγους .

 Διαβάζοντας το βιβλίο του Γιάννη Καιροφύλα «Η ΑΘΗΝΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ», ξεχώρισα το κεφάλαιο, το οποίο και παραθέτω, που αναφέρεται στην κατάσταση του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1926 (σελ 58-59).

«Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Σίμος Μενάρδος  κρούει τον κώδωνα  του κινδύνου για το κύμα αμάθειας που βασιλεύει. Μιλάει για τους νέους που κατάφεραν να μπούνε στο Πανεπιστήμιο, αλλά θα βγουν αύριο με πτυχία χωρίς οι περισσότεροι να ξέρουν  καλά- καλά ούτε να ορθογραφούν. Έχουν οι νέοι πολλά προνόμια. Δεν δίνουν εισαγωγικές εξετάσεις, δεν εξετάζονται κατά τη διάρκεια του έτους, δεν υποχρεώνονται να παρακολουθούν τις παραδόσεις, πηγαίνουν στις διπλωματικές όποτε θέλουν και επανέρχονται για εξεταστούν σε λίγους μήνες. Η χειρότερη κατάσταση παρατηρείται στις σχολές που έχουν τους πιο πολλούς φοιτητές, δηλαδή στη Νομική και Ιατρική

Οι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο το 1926 ξεπερνούν τις 14.000 και από αυτούς οι 8000  είναι φοιτητές Νομικής.  Το κράτος με αλλεπάλληλα διατάγματα δίνει προνόμια στους πολεμιστές, στους εφέδρους, στους πρόσφυγες και σε πολλές άλλες κατηγορίες. Έτσι έρχονται  σε  δύσκολη θέση οι καθηγητές που δεν μπορούν να απορρίψουν εννέα στους δέκα. Απορρίπτουν τους μισούς και πάλι δεν αισθάνονται καλά, γιατί και  η αυστηρότητα έχει τα όριά της.  Έτσι λοιπόν το κύμα  αμάθειας γίνεται κάθε ημέρα απειλητικό. Το μεγάλο κακό θα ξεσπάσει μετά από χρόνια, όταν  όλοι αυτοί οι «επιστήμονες» θα βγούνε και θα ζητήσουν και δημόσιες θέσεις».