ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ Α.Ε,

Μια φορά κι έναν καιρό στον τόπο τούτο το μικρό
Ζούσαν κάτι φουκαράδες, οι ραγιάδες
Κοτζαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες
κυβερνούσανε τη χώρα, καλή ώρα

Είδε κάτι ο τσιφλικάς, πως στο κόψιμο ο πασάς
υπαγόρευε το ράσο, σφάξε με αγά' ν' αγιάσω
Κοτζαμπάσηδες πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες
Κυβερνούσανε τη χώρα, καλή ώρα

Έτσι τρεις από κοινού πίναν το αίμα του λαού
Αφού τότε τσιφλικάδες ήσανε οι μπουρζουάδες
Κοτζαμπάσηδες πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες
Κυβερνούσανε τη χώρα, καλή ώρα

Το τραγούδι αυτό του Χρήστου Λεοντή ,σε στίχους του Μήτσου Ευθυμιάδη , γράφτηκε το 1975 για το θεατρικό έργο του Κ. Κουν «ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ», καθημερινά αποδεικνύεται πόσο επίκαιρο είναι!.
Όταν σημαντικά κυβερνητικά πρόσωπα υποκλίνονται στο ράσο (όχι βέβαια από πίστη ), τότε την «προστασία» του ελληνικού λαού την αναλαμβάνουν οι βασικοί μέτοχοι και εταίροι των Μονών ΑΕ, Ε.Π.Ε. ή Ο.Ε.-

ΟΤΑΝ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΟΙ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ

Τον τελευταίο καιρό (Από τον Οκτώβρη ) όταν, οι δημοσκοπήσεις επιμένουν να εμφανίζουν τη Ν. Δ. δεύτερο σε δύναμη κόμμα και η διαφορά με το πρώτο (ΠΑ. ΣΟ. Κ.) να μεγαλώνει , ξαφνικά άρχισαν οι κυβερνώντες να αναθεωρούν και να ακυρώνουν ειλημμένες δικές τους αποφάσεις.
Ενδεικτικά αναφέρω:
Τα τεκμήρια διαβίωσης (αυτοκίνητα, σπίτια, πιστωτικές κάρτες κλπ). Καμία αναφορά δε γίνεται από τον υπουργό οικονομικών ,που ισχυριζόταν ότι με αυτά τα μέτρα θα παταχθεί η φοροδιαφυγή. Αλήθεια, μήπως πατάχθηκε;
Το ειδικό τέλος επί των ακινήτων (Ε.Τ.Α.Κ.), κατά τον ίδιο υπουργό ,έπρεπε να εισπραχθεί μέχρι τέλος του 2008 . Μέχρι σήμερα δεν έχει εισπραχθεί ούτε ένα ευρώ. Το πιθανότερο να παγώσει ,με το πρόσχημα ότι υπάρχουν τεχνικά προβλήματα. Μήπως όμως θα πρέπει ,ως φορολογούμενοι πολίτες, να μάθουμε τί ποσό καταβλήθηκε στην ανάδοχο εταιρεία για να υπολογίσει το τέλος ανά υπόχρεο;
Με τη ΔΕΗ τα ποσοστά αύξησης, που από το 2009 θα κληθούμε ως καταναλωτές να πληρώσουμε, αυξομειώνονται ανάλογα με τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων!!!. Αρχικά μιλούσαν για 35% για την προσεχή τριετία, στη συνέχεια «οριστικοποιήθηκε» στο 5% από το Γενάρη του 2009, με μείωση τα δύο επόμενα τρίμηνα (Μη ξεχνάμε και τις ευρωεκλογές),τελικά , στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ν. Δ. (18/11/2008) ο αρμόδιος υπουργός διαβεβαίωσε ότι καμία αύξηση για το 2009 δεν θα γίνει.
Οι δημοσκοπήσεις έφεραν ξαφνικά και χρήματα που μέχρι σήμερα δεν υπήρχαν, όπως:
-Πέντε (5) δις ευρώ (από τα 28 δις ευρώ του προγράμματος) για τη στήριξη της πραγματικής οικονομίας.
-Δύο (2) δις ευρώ για τους πυρόπληκτους( Απόφαση κυβερνητικής επιτροπής 18/11/2008).
-Πιστώσεις για τις οφειλές των νοσοκομείων, του δημοσίου σε γιατρούς ,φαρμακοποιούς κλπ.
-Επιδοτήσεις σε συνεταιριστικές οργανώσεις για τη συγκέντρωση αγροτικών προϊόντων. Επίδομα θέρμανσης, κλπ.
Ας ελπίσουμε οι δημοσκοπήσεις να συνεχίσουν να δείχνουν αυτή τη διαφορά, μήπως και ανοίξει καμιά μονάδα εντατικής στο Ε. Σ.Υ., στηριχθεί η πολύπαθη Παιδεία ή μήπως δοθεί και καμιά ουσιαστική αύξηση στους «προνομιούχους» μισθωτούς των χιλίων 1000 ευρώ.
Τελικά μήπως είναι προτιμότερο να μας κυβερνούν οι δημοσκοπήσεις;

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 35 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

Ένα από τα γεγονότα, που ξέπλυνε την ντροπή για την ανοχή ,ίσως και αποδοχή , της πλειονότητας του ελληνικού λαού, προς το καθεστώς της 21η Απρίλη 1967, το σημαντικότερο, ήταν το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ στα 73.
Τρεις μέρες ήταν αρκετές για να μετατραπεί: Ο φόβος σε παλληκαριά ,το εγώ, σε εμείς ,ο ατομικισμός, σε συλλογικές μορφές δράσης, το ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο (Γουέμπλει),σε συλλαλητήριο ενάντια στην παγκόσμια καταπίεση. Η συμμετοχική δημοκρατία απέκτησε νόημα και περιεχόμενο. Ενθουσιασμός, ανιδιοτέλεια, και αποφασιστικότητα ήταν χαρακτηριστικά μιας νεολαίας που έφθασε στο σημείο να μη φοβάται το θάνατο!.
Σ αυτό τον αγώνα ήταν όλοι εκεί; Όχι. Απόντες ,όπως πάντα ,οι περισσότεροι. Αντίθετα, προσκυνητές ήταν πολλοί, και μάλιστα αυτοί που με μια παραίτηση θα μπορούσαν να ρίξουν το καθεστώς αυτό. Ακαδημαϊκοί, πανεπιστημιακοί ,ανώτατοι δικαστικοί, ιεράρχες, ισχυροί επιχειρηματίες, κορυφαίοι κρατικοί λειτουργοί, ήταν από τους πλέον απροκάλυπτα στυλοβάτες της δικτατορίας. Βεβαίως υπήρχαν και φωτεινά παραδείγματα. Πέταξαν καριέρα, δόξα , εξουσία, χρήμα και αξιώματα. Μας κάνανε υπερήφανους. Δε δίδαξαν μόνο αξιοπρέπεια μα και ανδρεία!.

Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για εκείνη την εξέγερση. Πολλά είναι τα μηνύματα που έστειλε το ακηδεμόνευτο εκείνο κίνημα . Το σύνθημα: «Ψωμί-Παιδεία- Ελευθερία» ,συμπυκνώνει διαχρονικά τα πανανθρώπινα αιτήματα, που σήμερα είναι, όσο ποτέ, επίκαιρα!.

-Η εργασία, το 8άωρο, η κοινωνική ασφάλιση, είναι, ιδιαίτερα για τους περισσότερους νέους, απαγορευτικά, επομένως το ψωμί λιγοστό και πικρό .

-Η παιδεία, από κοινωνικό αγαθό κατέληξε να είναι ακριβό εμπόρευμα, προνόμιο των λίγων, αφού ούτε δημόσια ούτε δωρεάν είναι. Το κυριότερο : Τα πτυχία για τους περισσότερους, κατάντησαν χαρτιά χωρίς αντίκρισμα, παρά το γεγονός ότι κι αυτά στοιχίζουν ακριβά.

-Η ελευθερία που νομίσαμε ότι από το 1974 κατακτήσαμε, 35 χρόνια μετά, έγινε σύγχρονη σκλαβιά.
Δεν είσαι ελεύθερος όταν:
-Είσαι άνεργος ή υποαπασχολούμενος ή ενοικιαζόμενος εργάτης .
-Εργάζεσαι και δεν αμείβεσαι ανάλογα, δεν εξελίσσεσαι(Πλην των κολλητών).
-Χρειάζεσαι διαμεσολάβηση για να βρεις ένα κρεβάτι στο απαξιωμένο δημόσιο νοσοκομείο.
-Εκχωρείς εσαεί τα πολιτικά σου(κι όχι μόνο) δικαιώματα στον κομματικό και πολιτικό παράγοντα για μια θέση στο δημόσιο.
-Όταν στο όνομα της αξιοκρατίας κυριαρχεί η δικτατορία των μετρίων.
-Όταν ο ταχυδρόμος , δε φέρνει πια γράμματα, αλλά λογαριασμούς από τις ΔΕΚΟ και από τις πιστωτικές κάρτες!.

Στα πέτρινα εκείνα χρόνια υπήρχε ελπίδα ,για ένα κόσμο καλύτερο!
Σήμερα σε τι ελπίζουμε;
Νοέμβρης 2008
ΣΤΑΘΗΣ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΑ ΜΑΚΡΙΣΙΑ ΘΥΜΗΣΕΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΞΕΘΩΡΙΑΖΕΙ*

"ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΒΑΛΑΝΕ ΤΗΝ ΕΓΝΟΙΑ ΠΡΟΣΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΓΓΙΞΕ ΚΑΜΙΑ…….."

Η αναφορά τούτη υπαγορεύεται από την αίσθηση του χρέους στους γονείς μας, οι οποίοι μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, κατόρθωσαν να υποτάξουν τα στοιχεία της φύσης και να δημιουργήσουν τις απαραίτητες συνθήκες για την επιβίωσή μας. Παράλληλα να καλλιεργήσουν τις ανθρώπινες αξίες της ζωής αγάπη, αρετή, δικαιοσύνη, εντιμότητα, εργασία, φιλοξενία, συντροφικότητα… και από μια ακατανίκητη ανάγκη της ψυχής καθενός από μας, που βιώσαμε τις εμπειρίες μιας εποχής, να εξωτερικεύσει εικόνες, πρόσωπα, βιώματα όπως απλά έχουν καταγραφεί.

Ασφαλώς δεν φιλοδοξώ αυτή η μικρή αναδρομή στο παρελθόν να θεωρηθεί ιστορική ή λαογραφική εργασία, θα ήταν ασέβεια προς τους ειδικούς να επιχειρήσω κάτι τέτοιο. Μοναδικός μου στόχος, η χωρίς υπερβολές και ωραιοποιήσεις ανάδειξη μιας ομορφιάς, που παρά την δραματική κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα υπήρχε και σιγά -σιγά ξεθωριάζει.

Θα κινήσουμε λοιπόν το οδοιπορικό στις θύμησες του χθες, θ ανηφορίσουμε στα απομνημονεύματα της ψυχής, θα κατηφορίσουμε σε τούτο τον αναπάντεχο τόπο που κυοφορήθηκε πλάι στα γάργαρα νερά του Αλφειού, στην αγκαλιά των ξωκλησιών του Αι Γιάννη , του Αι-Λια και αργότερα του Αι -Γιώργη , ανάμεσα στις καταπράσινες κουκουναριές, στα πεύκα, στις ελιές, τις τρικοκιές και τις σταφίδες.

Τα περισσότερα σπίτια, διώροφα, χτισμένα από πέτρα που το πάχος του τοίχου ζύγωνε το ένα μέτρο, να προστατεύονται θαρρείς τα μυστικά της κάθε φαμελιάς. Ταράτσες κάποτε με ξύλινα προστατευτικά δεμένα σταυρωτά, χιαστί, σκεπασμένες με το παραδοσιακό χαγιάτι από ξύλα κυπαρισσιού και κεραμίδια. Οι πόρτες, τα παράθυρα, τα πατώματα μοσχοβολούσαν κυπαρισσόξυλο, υλικό απ το οποίο κατασκευάζονταν.
Αντίθετα με τους εξωτερικούς τοίχους, τα εσωτερικά χωρίσματα, οι διαιρέσεις ήταν λεπτές, φτιαγμένες από καλάμι και σοβά από κοκκινόχωμα, για να ακούγεται και ο ψίθυρος ακόμη. Οι επιφάνειες των τοίχων κάτασπρες, τις γιορτινές μέρες δε, άστραφταν και μοσχοβολούσαν πιότερο ασβέστη.
Λάττες με βασιλικά στόλιζαν τα περβάζια των παραθύρων, τις ταράτσες, τις ξύλινες σκάλες, τις αυλές. Σε πολλά σπίτια αναρριχώμενες τριανταφυλλιές χάιδευαν τους τοίχους – μεθύσι οφθαλμών – όταν ολάνθιστες καλοδέχονταν την άνοιξη.

Σαν έφτανε κανένας ξένος, έτσι συνήθιζαν να λένε τους επισκέπτες, ξαφνιάζονταν από τη ζεστασιά τούτων των ανθρώπων . Τότε το κατώι (ισόγειο σπιτιού)είχε την τιμητική του!. Όλα με τη σειρά προσφέρονταν να ευχαριστήσουν τον «ξένο» , τα βαγένια με το κρασί , οι ζάρες (πιθάρια) με το λάδι, το ολόγιομο κασόνι με το στάρι , οι λαήνες με τις τσιγαρίδες. Κι αν ήταν τυχερός κανείς δοκίμαζε ζεστό ψωμί ή μπομπότα από το χτισμένο -σε σχήμα μισοφέγγαρου - με γλίνα (άργιλος) και άχυρο φούρνο .Το κτιριακό «συγκρότημα » συμπληρωνόταν με τη «χαμοκέλα», αποθήκη κτισμένη με πλίθες (χώμα με άχυρο), πλάι στο σπίτι , χρήσιμες για τη στέγαση των ζώων (άλογο , γαϊδούρι, κότες, μια –δύο προβατίνες ,γουρούνι).

Το χειμώνα ,κάτω απ το φώς της γυφτόλαμπας ή κατραμόλαμπας(έβγαζε μαύρο καπνό από ακάθαρτο πετρέλαιο που έκαιγε- αλλοίμονο και φύσαγε, τα πρόσωπα γίνονταν μαύρα!), πλάι στο παραγώνι (υποτυπώδες τζάκι) , που συνήθως κάπνιζε, μοναδικό σημείο που πυρωνόταν ( ζεσταινόταν) , η φαμελιά (οικογένεια) μοιραζότανε τις έγνοιες και τις αξεφλούδιστες ψητές στη θράκα πατάτες με την απαραίτητη συντροφιά των κατσουλιών(γάτες) .
Απρόσμενοι επισκέπτες τα χειμωνιάτικα βράδια, οι αστραπές , οι στάλες της βροχής – για να προφυλαχθεί το πάτωμα από την «εσωτερική » βροχή βάζανε τσίγκινη λεκάνη και οι στάλες χτυπούσαν ρυθμικά ! , ενώ τα παραθυρόφυλλα τα χτυπούσε το άνεμο- βρόχι . Μουσική χωρίς μαέστρο!.Όταν , παίζοντας μες τη βροχή , γινόμαστε μούσκεμα και επειδή δεν είχαμε άλλα ρούχα να αλλάξουμε , στέγνωναν τα ρούχα πάνω μας!, αφού –όπως λέει και η παροιμία- ο βρεγμένος τη βροχή δε φοβάται !!!.

Την άνοιξη που «άνοιγε» η φύση , γινόμαστε ένα μαζί της . Αυτοσχέδια παιχνίδια γέμιζαν την κάθε στιγμή( τραμπάλα, ντάλια , ποδόσφαιρο με τόπι ,φέγγο μπόκαλα). Τα βράδια , παρέες , για κυνήγι σαλιγκαριών με ασετιλίνη. Ανεβαίναμε στα δένδρα –πολύ ψηλά για να πιάνουμε σπουργίτια . Οι μικροτραυματισμοί στην ημερήσια διάταξη!. Πολλά όνειρα για τα καλοκαίρια. Όταν έφτανε η ημέρα που έκλειναν τα σχολεία , τα οποία στεγαζόταν σε διαφορετικά κτίρια- αποθήκες- ξεκινούσε η περιπέτεια του καλοκαιριού.
Τα σχολείο λειτουργούσε πρωί απόγευμα .Για να μαζεύονται οι μαθητές στη συγκεκριμένη ώρα , χτυπούσε η καμπάνα της εκκλησιάς. Τα αγόρια – μαθητές ήταν υποχρεωμένα να χτυπούν εκ περιτροπής , πρωί και απόγευμα, την καμπάνα , επειδή όμως δεν είχαν ρολόι σπίτι ( για ρολόι στο χέρι ούτε συζήτηση ) η συγκεκριμένη ώρα βρισκόταν με τη θέση του ήλιου!. Όταν είχε συννεφιά η καμπάνα χτυπούσε στο περίπου!!!. Τα αγόρια με τα κοντά παντελονάκια και τα κορίτσια με τις μπλε ποδιές και τα άσπρο γιακαδάκι ,συγκεντρωμένα στο τέλος της σχολικής χρονιάς όλα στην αυλή του σχολείου ανυπομονούσαν να ακούσουν αν προβιβάστηκαν.

Με την παύση του σχολείου , μέσα Ιουνίου , γινόταν ομαδική φυγή για την εξοχή . Θύμιζε καραβάνι τούτη η μετακόμιση στα εξοχικά. Τη συγκεκριμένη ημέρα ,το βραδάκι ξεκίναγε η πομπή : Μπροστά το αντρόγυνο με το άλογο φορτωμένο με τα λίγα υπάρχοντα, το γαϊδουράκι φορτωμένο με τις κότες , το γουρούνι , ο σκύλος και τα ξυπόλυτα παιδιά συμπλήρωναν την ομάδα. Το εξοχικό ήταν ένα πλινθόκτιστο σπιτάκι με φρατζάτα από φτερίνα, που μοσχοβολούσε με την πρωινή δροσιά , αυτοσχέδια κρεβάτια(με τρίποδα). Ένα πηγάδι με νερό και ένα τουλάχιστον δένδρο για ίσκιο ήταν απαραίτητα για να φιλοξενήσουν την οικογένεια τους καλοκαιρινούς μήνες .Η επιστροφή γινόταν μετά το μάζεμα του αραποσιτιού (καλαμπόκι) ,σήμαινε το τέλος του καλοκαιριού.

Ω! τούτοι οι απλοί, ευγενικοί, φιλόξενοι άνθρωποι! Δουλευταράδες ανεξάντλητοι, έσκαβαν ήλιο με ήλιο τη γη, μετέτρεπαν τα στοιχειωμένα από αγριόδενδρα άγονα κτήματα σε εύφορα. Όργωναν με τα άλογα τον κάμπο. Πληγωμένα χέρια, ροζιασμένα απ την αξίνα, σκασμένα από το κρύο ή τη ζέστη πόδια, ριγμένοι στον αγώνα της επιβίωσης, της εξασφάλισης του καθημερινού φαγητού. Κι είχε όλη η οικογένεια συμμετοχή σε τούτη την προσπάθεια. Μόνο μια φέτα ψωμί, μια ντομάτα, λίγες ελιές κι ένα ποτήρι κρασί τους συνόδευε σε τούτο τον αγώνα, που για τους περισσότερους ήταν ευλογία Θεού. Τι κι αν δεν είχαν παπούτσια; Τι κι αν δεν είχαν καλά ρούχα, μια αλλαξιά φύλαγαν για την εκκλησιά, τι κι αν δεν υπήρχε μέρα ανάπαυσης, ήταν γεμάτοι πίστη στον αγώνα τους γεμάτοι ελπίδα κι αυτό τους σήκωνε ψηλά στις δυσκολίες.

Μετρούσαν το χρόνο με τις δουλειές που προγραμμάτιζαν: σπορά σιταριού, κριθαριού, βρώμης, μάζεμα ελιών, κλάδεμα σταφίδας, ξελάκκωμα, σκάψιμο, σκάλισμα, χαράκωμα, ράντισμα, θέρος του σιταριού, αλώνισμα. Σπορά καλαμποκιού, φιστικιού, σκάλισμα, πότισμα. Τρύγος σταφίδας, κόψιμο ξύλων για το τζάκι με τα τσεκούρια, μάζεμα καλαμποκιού. Τρύγος αμπελιών πάτημα σταφυλιών, αποθήκευση του μούστου, μάζεμα ελιών…. Αυτός ο τροχός της δημιουργίας , η αδιάσπαστη αλυσίδα του αγώνα, τους κρατούσε γερούς και ακούραστους. Η σχέση με τους σέμπρους (με αυτούς που είχαν συμφωνήσει να χρησιμοποιούν μαζί τα άλογα) ήταν ιδιαίτερα στενή. Μοιραζόντουσαν τα αστεία την ώρα της δουλειάς, το φτωχικό κολατσιό την ώρα της μικρής παύσης, την αγωνία για την σοδειά που θα κρινε την ¨ευρωστία¨ των οικονομικών τους. Το μεγαλύτερο ξεφάντωμα γινόταν τις απόκριες. Τότε δυο τρεις ή και περισσότερες οικογένειες μαζί έσφαζαν από κοινού τα χοιρινά ή γουρούνια. Τότε στηνόταν σωστό πανηγύρι! Ότι κρέας περίσσευε έκαναν παστό για να τρώει όλο το χρόνο η οικογένεια.
Χαρά τους ικανοποίηση τρανή να βλέπουν τα βλαστάρια τους να μεγαλώνουν. Συνήθως είχαν πολλά παιδιά, δεν τους ανησυχούσε αυτό. Δεν αγωνιούσαν γι αυτό. Πίστευαν πως είναι ευτυχισμένοι οι γονείς πούχαν παιδιά και το βίωναν. Πάλευαν σ όλη τους τη ζωή γι αυτά και έλπιζαν. Η χαρά της συνέχειας της ζωής ήταν η ελπίδα τους και τους στήριζε.

Δεν ήταν μορφωμένοι άνθρωποι, η σοφία, η απλότητα, ο βαθμός αντίληψης των αξιών είναι αξιοσημείωτα. Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε. Στον ευλογημένο τούτο τόπο, που πότισαν με τον ιδρώτα τους οι γονείς μας, ανθίζουν ακόμη οι βασιλικοί και πρασινίζουν τα δέντρα την άνοιξη. Που και που υπάρχει ακόμη και κάποια αλάνα να παίζουν τα παιδιά.

Οι συνθήκες της ζωής σίγουρα βελτιώθηκαν, η ζωή μας όμως έγινε ομορφότερη ;

Στάθης Χ. Χριστοδουλόπουλος
Μακρισια, τηλ. 26250 22550, κιν.6992654968
email: stath_ch@otenet.gr

ΥΠΑΛΛΗΛΙΚΑ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΩΝ

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΔΥΤ. ΕΛΛΑΔΑΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ

ΠΑΤΡΑ 7/11/2008

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑΘΗ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ

Συνάδελφοι ,

Ένας Άγγλος δικαστής είπε κάποτε: «Οι άνθρωποι που βρίσκονται σε ανέχεια δεν είναι ελεύθεροι».Η ελευθερία προϋποθέτει την ευκαιρία να ζήσει κανείς –να ζήσει με αξιοπρέπεια ανάλογα με τα στάνταρ κάθε εποχής, και όχι απλώς να επιβιώσει.

Για τους περισσότερους από εμάς η πολιτική ισότητα που από το 1974 κατακτήσαμε ,κατάντησε άνευ νοήματος, δεδομένης της οικονομικής ανισότητας. Η ανισότητα αυτή που βρίσκεται και εντός του δημοσίου, συνεχώς διευρύνεται. Για μας μόνο τους διοικητικούς υπαλλήλους ισχύει ακόμη το μισθολόγιο. Για κάποιους άλλους, για την ίδια εργασία (Διοικητική) με τα ίδια χρόνια και τα ίδια προσόντα και για εργασία ενός του ωραρίου , ο μισθός του μισθολογίου είναι πολύ μικρότερος από το σύνολο των παγίων επιδομάτων που μηνιαίως λαμβάνουν.

Αυτή η προκλητική διάκριση, ,αντιμετωπίζεται ως δευτερεύον ζήτημα από τους εκπροσώπους του συνδικαλιστικού κινήματος . Στην καλύτερη περίπτωση, γίνεται μια γενικόλογη αναφορά και μπαίνει σαν μαϊντανός στα γενικά και ασαφή αιτήματα. Χωρίς συγκριτικά μισθολογικά στοιχεία, χωρίς αναφορά σε υπηρεσίες , οι υπάλληλοι των οποίων αμείβονται προκλητικά, πώς είναι δυνατόν να πείσουν την εκάστοτε κυβέρνηση και τους αρμόδιους υπουργούς για το δίκιο των αιτημάτων μας;

Από το 2002 επαναλαμβάνουν (αντιγράφοντας) τα ίδια αιτήματα ,αλλάζουν βέβαια την ημερομηνία !!!. Είδατε σεις να έχουμε πετύχει τίποτε; Από το 2005 που εκλέγομαι αντιπρόσωπος, σε όλα τα συνέδρια και βεβαίως στις συνελεύσεις του Συλλόγου, προτείνω το εξής απλό:

Η ομοσπονδία ,σε συνεργασία με τους πρωτοβάθμιους συλλόγους, θα πρέπει να θέσει ένα και βασικό στόχο :

Την επίλυση του οικονομικού μας προβλήματος , με βάση τις απολαβές των καλύτερα αμειβομένων υπαλλήλων . Για να πετύχουμε το στόχο αυτό ,υπάρχουν τρείς τρόποι δράσης:

-Συνδικαλιστικός

-Πολιτικός

-Δικαστικός

Προϋπόθεση η συγκέντρωση συγκριτικών μισθολογικών στοιχείων .

Ο αγώνας αυτός θα πρέπει να γίνεται ταυτόχρονα και με τους τρείς παραπάνω τρόπους.

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ

Για να πετύχουμε συνδικαλιστικά ,θα πρέπει το οικονομικό μας αίτημα να αφορά όλους τους συναδέλφους, να είναι συγκεκριμένο, να έχει προηγηθεί ενημέρωση στο χώρο δουλειάς και το κυριότερο να πιστεύουμε όλοι σ αυτό. Ο αγώνας αυτός για να έχει αποτέλεσμα θα πρέπει να συνοδεύεται από κλιμακούμενες απεργίες και καταλήψεις στα υπουργεία Εσωτερικών και Οικονομικών.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Αντιπροσωπία από την ομοσπονδία(εκπρόσωποι όλων των παρατάξεων ) να επισκεφτεί τους συναρμόδιους υπουργούς, τους αρχηγούς ή εκπροσώπους όλων των πολιτικών κομμάτων ,καταθέτοντας υπόμνημα με συγκριτικά μισθολογικά στοιχεία με παράλληλη ενημέρωση όλων των Βουλευτών και ευρύτατη δημοσιότητα.

ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ

Με πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας και σε συνεννόηση με εκπροσώπους των πρωτοβαθμίων συλλόγων, να γίνει επιλογή εξειδικευμένου νομικού γραφείου, προκειμένου να αναλάβει την κατάθεση μαζικών αγωγών για την καταβολή στους συναδέλφους μας παγίου μηνιαίου επιδόματος με βάση το υψηλότερο που καταβάλλεται σε υπαλλήλους του δημοσίου τομέα , με τα ίδια προσόντα και έτη υπηρεσίας.

Συνάδελφοι,

Άποψη και πρόταση έχω και για τα λεγόμενα θεσμικά αιτήματα, θεωρώ όμως απαραίτητη προϋπόθεση την επίλυση του οικονομικού προβλήματος, όχι στη βάση μιας μίζερης πρότασης ,αλλά με την καταβολή επιδόματος που θα διπλασιάζει το μισθό όλων μας!

Κλείνω με ένα αισιόδοξο μήνυμα και σύνθημα:

ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΤΤΟ!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ ,ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ !

ΣΤΑΘΗΣ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΟΣ

ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΗΛΕΙΑΣ

ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ του Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗ -Επιλεγμένα αποσπάσματα από Liantinis.gr

ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ

Να υπάρχεις ελληνικός δηλώνει τέσσερες τρόπους συμπεριφοράς.

Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από την φύση. Όχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων.

Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης. Όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων.

Ότι αποθεώνεις την εμορφιά. Γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου.

Και κυρίως αυτό.. Ότι αγαπάς τον άνθρωπο. Πως αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν.

Εν αρχή ην ο δάσκαλος

Εν αρχή ην ο δάσκαλος. Μη ο δάσκαλος η φύση θα ήταν, δεν θα ήταν όμως οι κοινωνίες. Θα υπήρχε ο χρόνος, αλλά δεν θα υπήρχε η ιστορία. Και στο βασίλειο των ζωντανών ήχων θα άκουγε κανείς την κραυγή, τα χουγιαχτά, τα συνθήματα. Δεν θα άκουγε όμως ούτε θα ‘βλεπε τη φωνή, τα γράμματα της γραφής, τις συμφωνίες και τους χορούς.

Γιατί; Απλά γιατί ο δάσκαλος είναι που μεταμορφώνει τον εγκέφαλο του ζώου σε νου του ανθρώπου. Αυτός κατορθώνει ώστε η ματιά του καθένα μας να μη μένει βλέμμα βοδιού, αλλά να γίνεται βιβλίο ανοιχτό να το διαβάζεις. Επεξεργάζεται το πετσί της κεφαλής μας και δημιουργεί πρόσωπο. Η δουλειά του δασκάλου είναι ο αθέρας της βυρσοδεψίας Και στο τέλος τέλος ο δάσκαλος θωπεύει και μαλάζει έτσι το σώμα και την ψυχή μας, ώστε από τη στέρηση μας αποστάζεται το κλάμα, και από την πλησμονή κορφολογιέται το γέλιο μας.

Τα ζώα και τα φυτά δε γελούν ούτε δακρύζουν. Γιατί τους λείπει ο δάσκαλος. Έτσι δεν έμαθαν ποτές ότι στον ενόργανο κόσμο πέρα από τη σφαίρα του βιολογικού ανοίγεται ο φωτεινός ορίζοντας του πνεύματος. Ο θυμός, δηλαδή, οι επιθυμίες, τα πάθη, η φαντασία ο λόγος.

Ο δάσκαλος είναι ο φυτουργός και ο σπορέας του λόγου. Εκείνου του λόγου που το τέταρτο Ευαγγέλιο τον αναφέρει στο Θεό.

Χωρίς το δάσκαλο ο λόγος θα σάπιζε άχρηστος μέσα στο έλος του κρανίου μας. Όπως σαπίζει άχρηστο το τραίνο που ρεμίζαρε για πάντα στο σταθμό. Και το καράβι, το GLORIA MYNDI ή το ANCA, αν δεν το ταξιδέψει ο καπετάνιος του. Και όπως σκεβρώνει άφτουρη η νύφη που έμεινε αγεώργητη από τον άντρα. Ο ιερός τρόμος της παρθενίας της σιγά-σιγά κακοβολεί, ωσόπου στο τέλος γίνεται ένα τεφρό δίχτυ αράχνης.

Μ΄ ένα λόγο ο δάσκαλος είναι ο ποιητής του ανθρώπου. Με την κυριότητα που ποιητής του κόσμου είναι ο Θεός. Χωρίς το δάσκαλο το πνεύμα που πνέει θα παρεπόμενε άψυχος άνεμος. Γαρμπής, δηλαδή, πουνέντες σοροκάδα κα παγωμένος Σκίρωνας. Και θα φυσούσε μάταια στις άκριες των βουνών, στις φυλλωσιές, στα συστήματα των υδάτων.

Δυο εντολές

Αυτές είναι οι δύο εντολές που πάνω τους κρέμουνται οι νόμοι και οι προφητείες της παιδείας. Να χτίζεις στο μάρμαρο της γνώσης , και να γκρεμίζεις την αχεροπληθιά της πρόληψης.

Σωστή παιδεία θα ειπεί να μαθαίνεις στους νέους τη ζωή και να τους ξεμαθαίνεις τις δεισιδαιμονίες που από νήπια τους περνάει μια παράδοση άρρωστη μέσα από την οικογένεια, την κοινωνία, την πολιτεία, την εκκλησία, τα μέσα ενημέρωσης, και τους άλλους παράγοντες της αγωγής.

Το ένα λοιπόν είναι να ριζώσουμε το νέο στη ζωή, Το άλλο να ξεριζώσουμε από μέσα του την ψευτιά.

Παράδειγμα δάσκαλου

Το παράδειγμα του δάσκαλου που δοκίμασε να διδάξει για τη ζωή και βουλήθηκε να πολεμήσει μέσα στην ψυχή του παιδιού τις προλήψεις είναι ο Αλέξανδρος Δελμούζος.

Ο Δελμούζος έκαμε το σχολειό περιβόλι. Και το παιδί είδε την καθαριότητα της φύσης. Σαν το αυγερινό άστρο ανέβηκε στο λυκαυγές και στη δροσιά του πρωϊού. Και προοιώνισε τη χαρά της μέρας που κίνησε να φτάσει, αλλά δεν έφτασε.

Πέρασε μέσα στον κήπο, πήρε από το χέρι τους μικρούς μαθητές και, όπως έκαμε ο θεός με τους πρωτόπλαστους, άρχισε να παρουσιάζει και ένα-ένα να συσταίνει τα πλάσματα του παραδείσου. Τα κοχύλια, τα δέντρα, τα πουλιά, τις πόες, τους αηδονισμούς, τα μύρα των ανέμων. Να το ζαμπάκι και η γιάμπολη εδώ, έλεγε. Η λεβάντα, η μυγδαλήθρα, το κανάρι, ο ερωδιός και το κέρας της σελήνης.

Από την άλλη, όλα τα φιδόπουλα και τους σκορπιούς, τις αράχνες, τα νηχτικά τα ανήμερα τύπου σμέρνας, και τα σαρκοβόρα, τις ψευτιές δηλαδή και τις προλήψεις, τα ‘κλεισε στο πηγάδι, και το σφράγισε καλά.

Στο χώρο της παιδείας ο Δελμούζος είναι το ανάλογο του Ρήγα, του Δημήτριου Υψηλάντη, του Θοδωράκη Κολοκοτρώνη. Και να ιδείς που τα πράγματα οικονόμησαν έτσι τη συγκυρία, ώστε να΄ χουμε την πειραματική απόδειξη αυτής της ομοιότητας.

Μιλώ για τη δίκη τ’ Αναπλιού. Τη δεύτερη μετά τη δική του Κολοκοτρώνη. Τότε αδικοκρίθηκε ο πρώτος στη λεβεντιά και το σπαθί. Τώρα αδικοκρίθκε ο άρχοντας για τα γράμματα και για τα σχολειά.

Ο Δελμούζος, δηλαδή επιχείρησε να κάμει την μέσα Επανάσταση. Λευτερωθήκαμε από τον εθνικό δυνάστη, να λυτρωθούμε και από τον πνευματικό τύραννο. Όπως ακριβώς το΄λεγε ο Σολωμός που ταύτιζε καθώς είναι γνωστό το λογιότατο και τον τούρκο.

Όμως το φως δεν το αντέχει ο μισότυφλος. Θυμηθείτε τους πεδουκλωμένους στην παραβολή της Σπηλιάς του Πλάτωνα. Όταν ο φωτισμένος οδηγητής τους βγάζει από τα σκότη και ζητεί να τους ξαναφέρει εμπροστά στον ήλιο, πονούν τα μάτια τους, φεύγουν το φως και ξαναγυρίζουν στα σκοτάδια τους. Αλγείν τε αν τα όμματα και φεύγειν αποστρεφόμενον προς εκείνα α δύναται καθοράν.

Έτσι και την προσπάθεια του Δελμούζου την πνίξανε στη γένεσή της. Τρεις φορές ο ωραίος δάσκαλος δοκίμασε να φυτέψει το θαύμα. Στο Παρθεναγωγείο του Βόλου, στο Μαράσλειο, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Και τρεις φορές τον αντίσκοψαν οι δαλάϊ-λάμα του έθνους, και οι άλλοι ιπποπόταμοι.

Τρεις φορές χύθηκε να αγκαλιάσει την εμορφιά και την αλήθεια. Και τρεις φορές άγγιξε μόνο τον ίσκιο τους, όπως ο παλαιός εκείνος Οδυσσέας στον Άδη. Όταν με φωνές και με κλάματα ζητούσε ν΄αγγίξει και να φιλήσει τα μάτια της μάνας του.

Σύμβολο και σημείο, και στίγματα της μαύρης αντίδρασης, του σκότους και φυλακής, είναι ένας δεσπότης.

Απολίθωμα παλαιοημερολογίτικο, αραχνοφόρος και κουφός, με το ένα μάτι του Κύκλωπα, και με δύο χέρια σακατεμένους ανεμόμυλους. Γερμανό Μαυρομάτη τον έλεγαν. Επίσκοπος Δημητριάδος. Για να ξαναθυμίσω την Κόλαση και το όνομα του παραδομένο ανέκκλητα πια στο ανάθεμα και στην καταισχύνη του έθνους.

Πράγματα εξεχόντως ανθρωπικά εκείνος ο καλικάντζαρος εφρόντισε να μείνουν στην ιστορία σαν αθεικά. Είναι τα Αθεικά του Βόλου.

Ο Δελμούζος, είπε, είναι ο αρχηγός και ο κήρυκας της αθείας, της μασονίας, της προδοσίας, και της μαλλιαροσύνης. Όμως τα μαλλιά και οι τρίχες ήταν δικά του. Ο Δελμούζος δε φορούσε ούτε μουστάκι………

Διδασκαλία αρχαίων ελληνικών

Σχετικά με τα Αρχαία Ελληνικά το κρίμα των δασκάλων είναι πως διδάσκουν το μάθημα χωρίς να γνωρίζουν το περιεχόμενο. Διδάσκουν δηλαδή την Αρχαία Ελληνική, αλλά δεν ξέρουν τους αρχαίους Έλληνες. Σχετικά με την ιεράρχηση Αρχαίων και Νέων το δεύτερο κρίμα τους είναι ότι διδάσκουν έτσι, ώστε να φαίνεται πως τους αρχαίους τους παίρνουν για ζωντανούς και τους νέους για πεθαμένους.

Διδασκαλία νέων ελληνικών

Λαβαίνουμε, λοιπόν, τα πράγματα με τη σειρά, και λέμε πως τρεις είναι οι στόχοι που δίνουν το σκοπό της διδασκαλίας του μαθήματος των Νέων Ελληνικών.

Το ένα, να μάθουν τα παιδιά μας τη ζωντανή τους γλώσσα. Το άλλο, να μάθουνε τη νέα λογοτεχνία μας. Το τρίτο, να κατακτήσουν όσο αυτό είναι δυνατό την αισθητική τους μόρφωση. Να γίνουνε, δηλαδή, άνθρωποι αληθινοί και εύκοσμοι.