2009 μ.Χ.

Κάποτε ζούσαμε σε σπηλιές.
Τώρα μένει ο καθένας στο διαμέρισμά του.
Κάποτε οι άνθρωποι ζούσαν μαζί με όλη τους την οικογένεια και τους συγγενείς τους.
Τώρα ο καθένας θέλει την ησυχία του.
Κάποτε ζητούσαμε ο ένας τη βοήθεια του άλλου.
Τώρα αν τυχόν κάποιος ζητήσει βοήθεια απ’ το γείτονά του (πράγμα σπάνιο) θα νιώθει ντροπή που το έκανε.
Κάποτε οι άνθρωποι γινόντουσαν ζευγάρι γιατί τους...
διακατείχαν αγνά αισθήματα έρωτα και συντροφικότητας.
Τώρα κίνητρο γνωριμιών και πολλάκις και σύναψης γάμων (δυστυχώς) είναι το συμφέρον.
Κάποτε δίναμε ο ένας στον άλλον ευχές κατ’ ιδίαν.
Τώρα στέλνουμε sms στις γιορτές, στα γενέθλια, το Πάσχα, τα Χριστούγεννα…
Κάποτε η τηλεόραση αποτελούσε μέσο ενημέρωσης.
Τώρα αποτελεί μέσο εξυπηρέτησης συμφερόντων, μέσο παραπληροφόρησης…σκέτο «μέσο».
Kάποτε πηγαίναμε παρέα στον κινηματογράφο.
Τώρα μένουμε στο σπίτι μας και βλέπουμε dvd.
Κάποτε η διασκέδαση ήταν τραγούδι και χορός.
Τώρα είναι ορθοστασία, το ποτό ανά χείρας και κουτσομπολιό.
Κάποτε οι μετακινήσεις γινόντουσαν με αυτοκίνητο.
Τώρα προσπαθούμε να αποφεύγουμε την αλόγιστη χρήση του.
Κάποτε η Αστυνομία φρόντιζε για τη φύλαξη των πολιτών.
Τώρα σκοτώνει δεκαπεντάχρονα και ξυλοφορτώνει αθώους πολίτες.
Κάποτε πιστεύαμε στη δικαιοσύνη («τυφλή» γαρ).
Τώρα το δίκαιο κατάντησε παραδικαστικό κύκλωμα.
Κάποτε η θρησκεία ήταν φωλιά πίστης και ελπίδας.
Τώρα αποτελεί κρησφύγετο ανίερων ιεραρχών.
Κάποτε η πολιτική ήταν η τέχνη του κυβερνάν.
Τώρα συνιστά τέχνη συγκάλυψης της διαφθοράς.
Κάποτε μιλούσαμε ελληνικά.
Τώρα ομιλείται η greeklish διάλεκτος.
Κάποτε στόχος των ανθρώπων ήταν να μορφωθούν.
Τώρα στόχος είναι το να μη μείνουν άνεργοι.
Κάποτε μάστιγα ήταν η πανούκλα.
Τώρα η ανεργία αποτελεί μάστιγα της εποχής.
Κάποτε βλέπαμε το δάσος και χαιρόμαστε τα δέντρα.
Τώρα βλέπουμε το δέντρο και ουκ ολίγες φορές χάνουμε το δάσος.
Kάποτε αγωνιζόμαστε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας.
Τώρα παλεύουμε να αναζητήσουμε κάποιο όνειρο, ένα όραμα, μια αξία…
Κάποτε θέλαμε ένα καλύτερο αύριο.
Τώρα που ζούμε στο πάλαι ποτέ αύριο αναπολούμε το χθες.
Κάποτε άραγε… ήμασταν… άνθρωποι;

Αντιγραφή
Απο την Eύη Βαγιάτη
http://www.epikairo.gr/

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΜΑ Η ΓΙΟΥΡΟΒΙΖΙΟΝ;

Τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζουμε το πανηγυράκι της γιουροβίζιον ως μείζον εθνικό θέμα.Μια ιδιωτική επαγγελματική υπόθεση, στη χώρα μας, έχει αναχθεί σε σπουδαίας εθνικής σημασίας θέμα.
Την ευθύνη για το «εθνικό» αυτό θέμα την έχουμε όλοι μας .Μεγαλύτερη , κατά τη γνώμη μου , ευθύνη φέρει η διοίκηση της δημόσιας τηλεόρασης και γενικότερα η κυβέρνηση , αφού, κατά το σύνταγμα, η κρατική τηλεόραση οφείλει να συμβάλει στην πνευματική και πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου. Εκτός της συνταγματικής πρόνοιας υπάρχει και πολιτικό ζήτημα : Όπως είναι γνωστό όλοι μας είμαστε υποχρεωτικά συνδρομητές στην Ε.Ρ.Τ. , δεν μπορεί να μην έχουμε και εμείς (Μειόνοτητα) το δικαίωμα στο δημόσιο πολιτιστικό αγαθό.
Από τους υποστηρικτές της ευρωπανηγύρεως προβάλλεται το επιχείρημα ότι τα ποσοστά τηλεθέασης είναι σημαντικά. Συμφωνώ , όμως σε μια δημοκρατική χώρα τα δικαιώματα της μειοψηφίας αποτελούν κριτήριο για την ποιότητα της δημοκρατίας.
Τέλος, σε εποχή άγριας λιτότητας η σπατάλη και η χλιδή θα πρέπει να περιορίζονται , αν οι κυβερνώντες εννοούν αυτά που μας λένε, διαφορετικά συνειδητά μας εξαπατούν.
Αν πράγματι αποτελεί εθνικό θέμα,τότε δικαίως οι κυβερνώντες προσφέρουν ,αντί πολιτισμού, θέαμα,χωρίς όμως άρτο!.

Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΕΝΟΣ ΝΟΜΑΡΧΗ

Ποινή φυλάκισης ενός (1) έτους επιβλήθηκε από το Τριμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης στο Νομάρχη Θεσσαλονίκης Π. Ψωμιάδη, για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος . Η υπόθεση αφορά σε μειώσεις προστίμων (από 89000 € σε 5000 € ),που είχαν επιβληθεί σε πρατηριούχο της περιοχής για νοθεία καυσίμων, από την αρμόδια υπηρεσία της Νομαρχίας.
Η δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης έγινε ύστερα από καταγγελία –αναφορά ενός υπαλλήλου της Νομαρχίας (Πρώην Προϊστάμενος Δ/σης Εμπορίου).
Με αφορμή λοιπόν την καταδίκη ενός νομάρχη και μάλιστα εκλεκτού της κυβερνητικής και τηλεοπτικής εξουσίας , τίθενται ορισμένα ερωτήματα , σχετικά με τη λειτουργία των θεσμών:
- Γιατί έπρεπε να βρεθεί ένας τολμηρός υπάλληλος για να ελεγχθούν οι προδήλως παράνομες πράξεις του νομάρχη Θεσ/κης;
- Γιατί τα θεσμοθετημένα όργανα της Πολιτείας, δεν κινήθηκαν προληπτικά και κατασταλτικά για την προστασία του δημοσίου συμφέροντος;
- Γιατί η κυβέρνηση της διαφάνειας και του επανιδρυμένου κράτους , μέσω του Γενικού Γραμματέα, δεν επιβάλει και πειθαρχικά μέτρα κατά του καταδικασθέντος ;
Η νοοτροπία ορισμένων αιρετών να θεωρούν την προσωρινή ιδιότητα του Νομάρχη ή του Δημάρχου ,τίτλο ιδιοκτησίας του θεσμού ,που οφείλουν να τον υπηρετούν , οδηγεί σε παράνομες πράξεις σε βάρος των πολιτών και του δημοσίου συμφέροντος.
Αντί ο καταδικασμένος νομάρχης να ζητήσει συγνώμη από τους πολίτες της Θεσ/κης και να υποβάλει την παραίτησή του , γιατί με τις πράξεις του ωφέλησε έναν επιχειρηματία και ζημίωσε τους πολίτες , αφού δεν τους προστάτεψε από τη νοθεία του ….. πενομένου πρατηριούχου, έκανε λόγο για συκοφάντες !!!
Υπάρχει απάντηση;

Ο ΜΑΘΗΤΕΥΟΜΕΝΟΣ ΜΑΓΟΣ- ΜΙΑ ΑΘΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΣΤΟΝ ΜΥΘΟ του Γκαίτε, ο μαθητευόμενος μάγος κάλεσε τις υπερφυσικές δυνάμεις να κάνουν, για λογαριασμό του, τη δουλειά που του είχε ανατεθεί. Μια σκούπα, για παράδειγμα, έφερνε το νερό. Μα όταν το νερό πλημμύρισε τα πάντα, ο μαθητευόμενος μάγος ανακάλυψε ότι δεν είχε τρόπο να κάνει τη σκούπα να σταματήσει.

Ο δικός μας μαθητευόμενος μάγος κάλεσε, πρώτα, τις δυνάμεις της οικονομίας. Τις άφησε να παίξουν αφορολόγητες, τους πούλησε ό,τι πουλιόταν, έκανε απογραφή, έπαιξε με τα μάγια της στατιστικής, έφερε μπρος-πίσω τις αμυντικές δαπάνες και άλλαξε τον τρόπο υπολογισμού του ΑΕΠ, διέλυσε τους εισπρακτικούς μηχανισμούς που υποπτευόταν ότι δεν ελέγχει και πέρασε πέντε χρόνια ξοδεύοντας περισσότερο και εισπράττοντας λιγότερο. Ούτε που φανταζόταν πως θα έρθει μια στιγμή που τα χρέη θα μας πνίγουν, σαν τους κουβάδες του μύθου, και δεν θα μπορούμε πια να δανειστούμε- ανυπεράσπιστοι απέναντι στην πλημμύρα της ύφεσης.

Κάλεσε κατόπιν τις δυνάμεις του κόμματος. Κατέλαβαν το κράτος, επεβλήθησαν, αντιστάσεως μη ούσης, επί της δικαιοσύνης, ακύρωσαν τους εξωτερικούς του συστήματος ελέγχους και τις ανεξάρτητες αρχές, όλα στο όνομα της διάλυσης του «συστήματος ΠΑΣΟΚ». Τα σκάνδαλα άρχισαν να αδειάζουν υποκλοπές, ομόλογα κι άλλα βρομόνερα στα υπόγεια. Αλλά δεν έδινε σημασία. Όλα του συγχωρούνταν. Κι ούτε που του περνούσε από τον νου πως θα ερχόταν μια μέρα που όλη η θάλασσα του Άθω θα πλημμύριζε το Μέγαρό του με μαύρα συμβόλαια και κατάμαυρους λογαριασμούς.

Τέλος, ο μικρός μάγος αποφάσισε να παίξει τον μεταρρυθμιστή της παιδείας. Άρχισε μια μεταρρύθμιση στα τυφλά, την άφησε στα μισά κι έπαιζε κλέφτες κι αστυνόμους με τα άγρια παιδιά, για να τρομάζει η πολύτιμη μεσαία τάξη και να συσπειρώνεται γύρω από τον μάγο-κυβερνήτη και τους πραίτορες του. Κι ούτε που είχε σκεφτεί πως θα ερχόταν μια νύχτα, που ένας πραίτορας θα δολοφονούσε ένα παιδί αυτής της μεσαίας τάξης και η οργή θα ξεχείλιζε στους δρόμους, όπως τα νερά που κουβαλούσε η εκτός ελέγχου σκούπα του παραμυθιού. Και που η περίφημη μεσαία τάξη θα έβλεπε τη βιτρίνα της ζωής της να θρυμματίζεται και ο θυμός της θα στρεφόταν όχι εναντίον του παιδιού με την πέτρα, αλλά εναντίον του ίδιου του μαθητευόμενου μάγου, με τα επιπόλαια και επικίνδυνα μαγικά του. Στο ποίημα του Γκαίτε, ο μαθητευόμενος τρέχει, εν τέλει, στον αληθινό μάγο και του ζητά να θέσει αυτός υπό έλεγχο τις δυνάμεις που είχε καλέσει. Στη δική μας περίπτωση, όμως, μάγος δεν υπάρχει.
Ό,τι κάνουμε, μόνοι μας
Του Παύλου Τσίμα
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 9 Δεκεμβρίου 2008