ΣΤΟΝ ΜΥΘΟ του Γκαίτε, ο μαθητευόμενος μάγος κάλεσε τις υπερφυσικές δυνάμεις να κάνουν, για λογαριασμό του, τη δουλειά που του είχε ανατεθεί. Μια σκούπα, για παράδειγμα, έφερνε το νερό. Μα όταν το νερό πλημμύρισε τα πάντα, ο μαθητευόμενος μάγος ανακάλυψε ότι δεν είχε τρόπο να κάνει τη σκούπα να σταματήσει.
Ο δικός μας μαθητευόμενος μάγος κάλεσε, πρώτα, τις δυνάμεις της οικονομίας. Τις άφησε να παίξουν αφορολόγητες, τους πούλησε ό,τι πουλιόταν, έκανε απογραφή, έπαιξε με τα μάγια της στατιστικής, έφερε μπρος-πίσω τις αμυντικές δαπάνες και άλλαξε τον τρόπο υπολογισμού του ΑΕΠ, διέλυσε τους εισπρακτικούς μηχανισμούς που υποπτευόταν ότι δεν ελέγχει και πέρασε πέντε χρόνια ξοδεύοντας περισσότερο και εισπράττοντας λιγότερο. Ούτε που φανταζόταν πως θα έρθει μια στιγμή που τα χρέη θα μας πνίγουν, σαν τους κουβάδες του μύθου, και δεν θα μπορούμε πια να δανειστούμε- ανυπεράσπιστοι απέναντι στην πλημμύρα της ύφεσης.
Κάλεσε κατόπιν τις δυνάμεις του κόμματος. Κατέλαβαν το κράτος, επεβλήθησαν, αντιστάσεως μη ούσης, επί της δικαιοσύνης, ακύρωσαν τους εξωτερικούς του συστήματος ελέγχους και τις ανεξάρτητες αρχές, όλα στο όνομα της διάλυσης του «συστήματος ΠΑΣΟΚ». Τα σκάνδαλα άρχισαν να αδειάζουν υποκλοπές, ομόλογα κι άλλα βρομόνερα στα υπόγεια. Αλλά δεν έδινε σημασία. Όλα του συγχωρούνταν. Κι ούτε που του περνούσε από τον νου πως θα ερχόταν μια μέρα που όλη η θάλασσα του Άθω θα πλημμύριζε το Μέγαρό του με μαύρα συμβόλαια και κατάμαυρους λογαριασμούς.
Τέλος, ο μικρός μάγος αποφάσισε να παίξει τον μεταρρυθμιστή της παιδείας. Άρχισε μια μεταρρύθμιση στα τυφλά, την άφησε στα μισά κι έπαιζε κλέφτες κι αστυνόμους με τα άγρια παιδιά, για να τρομάζει η πολύτιμη μεσαία τάξη και να συσπειρώνεται γύρω από τον μάγο-κυβερνήτη και τους πραίτορες του. Κι ούτε που είχε σκεφτεί πως θα ερχόταν μια νύχτα, που ένας πραίτορας θα δολοφονούσε ένα παιδί αυτής της μεσαίας τάξης και η οργή θα ξεχείλιζε στους δρόμους, όπως τα νερά που κουβαλούσε η εκτός ελέγχου σκούπα του παραμυθιού. Και που η περίφημη μεσαία τάξη θα έβλεπε τη βιτρίνα της ζωής της να θρυμματίζεται και ο θυμός της θα στρεφόταν όχι εναντίον του παιδιού με την πέτρα, αλλά εναντίον του ίδιου του μαθητευόμενου μάγου, με τα επιπόλαια και επικίνδυνα μαγικά του. Στο ποίημα του Γκαίτε, ο μαθητευόμενος τρέχει, εν τέλει, στον αληθινό μάγο και του ζητά να θέσει αυτός υπό έλεγχο τις δυνάμεις που είχε καλέσει. Στη δική μας περίπτωση, όμως, μάγος δεν υπάρχει.
Ό,τι κάνουμε, μόνοι μας
Του Παύλου Τσίμα
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 9 Δεκεμβρίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου