Τούτες τις μέρες, για όσους τότε από τη γενιά μας ματώσανε, είναι μέρες μνήμης. Για τους άλλους – σε όλες τις γενιές και εποχές υπάρχουν και οι άλλοι, όλες οι ημέρες είναι το ίδιο. Γιατί οι άλλοι δε βγήκαν ποτέ από τη βολή τους, δε ρίσκαραν τίποτε, δε σκέφτηκαν, παρά μόνο το τομάρι τους, οι κυρ Παντελίδες κατά τον Π. Τζαβέλα. Μιλώ για αυτούς που «βάλανε την έγνοια προσκεφάλι και καλοσύνη δεν τους άγγιξε καμιά».Για όλους όσους ονειρευτήκαν. Για όσους αγωνιούν και αγωνίζονται. Για όσους ακόμα θυμούνται και οραματίζονται έναν καλύτερο κόσμο.
Βρήκα ένα σημείωμα που είχα γράψει ή μάλλον αντιγράψει από μια εφημερίδα( δε θυμάμαι σε πια). Θα προσπαθήσω να το μεταφέρω, όχι σαν νοσταλγία, αλλά σαν ενισχυτικό της συλλογικής μνήμης.
«Στα χρόνια της αθωότητας πιστεύαμε ότι οι στίχοι ενός τραγουδιού, τα λόγια ενός ποιητή, οι μεστωμένοι διάλογοι του επαναστατικού θεάτρου αρκούσαν για να αλλάξουν τη τροχιά του πλανήτη. Η πολυτέλεια του χρόνου και οι παραπανίσιεςαντοχές επέτρεπαν το τράβημα των συζητήσεων μέχρι το πρωί. Άνισαν καθώς εξελισσόταν η κουβέντα σε βάρος του ορθολογισμού, φανταζόμασταν πως η αμφισβήτηση μπορεί να δαμάσει τις ερινύες της πραγματικότητας και να κοπάσει τα ουρλιαχτά των σειρήνων. Όπως και να ΄χε μιλάγαμε, γράφαμε και σκεπτόμασταν πολιτικά. Διαβάζαμε φιλοσοφία, ιστορία, αναλύαμε στο μέτρο του δυνατού τον Αριστοτέλη. Εεπενδύαμε στον Νερούντα, στις ιστορικές αναφορές των « ημερολογίων» του Σεφέρη, στα τραγούδια με το μελαγχολικό στίχο…»Εκείνες οι μέρες περάσανε και μαζί τους άλλαξε χρώμα η εποχή της καθημερινότητάς μας…….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου