Είναι φορές που νιώθεις τα δάχτυλα σου να μην υπακούουν. Θέλεις να γράψεις ευχές και αυτά αρνούνται. Θέλεις να ξορκίσεις τους φόβους σου και αυτά αντιστέκονται.
Είναι όμως φορές που θέλεις να γράψεις ακόμα και όταν τα δάχτυλα σου αρνούνται.
Γιατί βαθιά σου γνωρίζεις ότι αυτό που σου παγώνει τα δάχτυλα δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν δισταγμό. Γιατί διστάζεις να είσαι αισιόδοξος σε μια απαισιόδοξη εποχή και δεν θέλεις να χαμογελάς σε μια αγέλαστη πλάση.
Είναι όμως κάποιες φορές που πρέπει να γελάσεις γιατί δεν είναι όλοι αγέλαστοι. Που πρέπει να είσαι αισιόδοξος γιατί η ζωή δεν έχει πει την τελευταία της κουβέντα. Γιατί αυτό το μωρό που λέγετε καινούργιος χρόνος, το μωρό που σκιρτάει στα σωθικά των ονείρων μας, το δικό μας μωρό, δεν μπορεί να είναι τόσο άσχημο όσο μας λένε.
Δεν θα μου άρεσε λοιπόν να ακούσω ένα Χρόνια Πολλά πικρό και άγονο. Ούτε την ιαχή των νικητών ούτε τον θρήνο των ηττημένων.
Προτιμώ κάτι πιο ευφρόσυνο και πιο συνετό. Προτιμώ το κλάμα του μωρού που λίγο αργότερα θα σιγήσει για να μας χαρίσει το πρώτο του χαμόγελο.
Είναι μια εικόνα που με πάει πολύ πίσω. Τότε που ήμουνα εγώ μωρό. Τότε που ήταν μωρό ο καθένας και η καθεμία από μας.
Ας μεγαλώσουμε λοιπόν, ας ωριμάσουμε, ας αναμετρηθούμε με τις αγωνίες μας και ας ομορφύνουν μέσα από μια αναμέτρηση που δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη ζωή. Από τη ζωή μας.
Ας έρθει λοιπόν το 2011. Ο πλανήτης με τα έξι δισεκατομμύρια μωρά μπορεί να κλάψει, να λερωθεί αλλά και να γελάσει μαζί του. Να ήσαστε καλά και να ονειρευτείτε τα ομορφότερα.
Από το παλαιοβιβλιοπωλείο Ίστωρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου