Ποιος φανταζόταν ότι μετά από 35 χρόνια δημοκρατικής ομαλότητας θα φτάναμε στο απόλυτο τίποτα.
Νέοι τότε οι περισσότεροι από εμάς, μεθυσμένοι από την μαγεία που ασκούσαν τα συνθήματα: ανεξαρτησία, ελευθερία, δημοκρατία, σοσιαλισμός, αλληλεγγύη.
Παλεύαμε ανιδιοτελώς για την επικράτηση των ιδεών μας με στόχο να σταματήσει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο.
Σε μία από τις εκατοντάδες συναυλίες αλληλεγγύης, για τους κολασμένους όπου γης, ο Κώστας Χριστοδουλόπουλος, φοιτητής τότε της Νομικής, υπέγραφε στα ψηφίσματα συμπαράστασης με την ιδιότητα του εργάτη.
Ο εργάτης στη συλλογική συνείδηση των ανιδιοτελώς αγωνιζομένων νέων φάνταζε ισότιμος με τον επιστήμονα και με όλους τους άλλους σε μια σοσιαλιστική κοινωνία. Και αυτό που συνέβαινε εξηγείται, γιατί πολλοί πιστεύαμε στο σύνθημα: εργάτες- αγρότες- φοιτητές.
Σήμερα, εμβρόντητοι, διαπιστώνουμε ότι πολλοί τότε συν –αγωνιστές αγωνιζόταν υπερ-πάρτης. Έρποντας και γλύφοντας «κατάφεραν» να βολευτούν σε θέσεις των ΔΕΚΟ καθώς και σε ζηλευτές θέσεις του δημοσίου με μηνιαίες απολαβές που θα ζήλευε ακόμη και ένας πετυχημένος επιχειρηματίας.
Φαίνεται πως όλοι αυτοί πάλευαν για να επιβάλλουν την φασιστική τους ιδιοτέλεια, όπως αυτή σήμερα εκφράζεται από εκπροσώπους της εργατικής αριστοκρατίας της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, της ΠΟΕ- ΟΤΑ,της ΠΟΣΠΕΡΤ,των "ΛΙΜΕΝΕΡΓΑΤΩΝ",των ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΣΤΟ ΥΠ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ και γενικά από τις ομοσπονδίες των βολεμένων.
Και εμείς όλοι οι άλλοι φαίνεται πως ζούσαμε με ψευδαισθήσεις,αφού κάθε προσδοκία για αλλαγή διαψεύστηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου