Εδραιωμένη είναι η πεποίθηση στους συνέλληνες ότι η Ελλάδα είναι μια αδικημένη χώρα. Αδικημένη από το παρελθόν, κατατρεγμένη από το παρόν ενός κόσμου που την εχθρεύεται, ηττημένη από τον ίδιο της τον εαυτό. Το ιδεολόγημα αυτό έχει δημιουργήσει ένα συλλογικό μύθο. Ο μύθος αυτός ενώ αρχικά προβλήθηκε από την Αριστερά, από τη Μεταπολίτευση και μετά, διαπερνά όλο το πολιτικό σύστημα.
Το «Κυπριακό», το «Μακεδονικό», οι σχέσεις μας με την Τουρκία και γενικότερα με την Ευρώπη, είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις, όπου τη χώρα μας συνεχώς την αδικούσαν. Πάντα είμαστε χαμένοι.Εχουμε συνηθίσει στην αποτυχία για την οποία θρηνούμε. Η μόνη εξαίρεση στον κανόνα αυτό ήταν οι ολυμπιακοί αγώνες 2004.Εκεί πετύχαμε, για αυτό και από την επομένη μέρα κάναμε ότι μπορούσαμε για να ακυρώσουμε αυτή την εθνική επιτυχία.
Το ίδιο μύθο καλλιεργήσαμε και για την οικονομία. Τα καταφέρναμε με δανεικά.
Δανειζόταν το κράτος και τα νοικοκυριά από τους «εχθρούς» κεφαλαιούχους.
Και όταν μα πήραν χαμπάρι, αρχίσαμε να τους βρίζουμε, να τους καταγγέλλουμε και να τους θεωρούμε συνωμότες, οι οποίοι απεργάζονται την εθνική μας ανεξαρτησία!
Την ίδια στιγμή θεωρούμε δίκιο το αίτημα των απεργών υπαλλήλων στα ΕΛΠΕ για αυξήσεις, όταν οι ετήσιες αποδοχές τους φθάνουν στα 100.000 ευρώ.
Κατά τα άλλα, ακόμη και σήμερα που ουσιαστικά είμαστε χρεοκοπημένοι, υπάρχουν πολλές χιλιάδες υψηλά αμειβόμενοι που ανήκουν στην «εργατική» αριστοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου