ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ: ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;

                       Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΝΩΣΤΗ ΤΑΙΝΙΑ:
                        ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΣ

Αν, κατά την "ορθόδοξη" μαρξιστική ερμηνεία, όλες οι πράξεις των ανθρώπων είναι πρωτίστως πολιτικές, τότε όλες μου οι σκέψεις που διατυπώνονται σε τούτο τον χώρο είναι πολιτικές. Η διευκρίνιση αυτή κρίνεται απαραίτητη προκειμένου να δικαιολογηθεί ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης.
Μια μόνο κουβέντα για τη σημερινή μαύρη επέτειο για τη χούντα της 21/4/1967: θεωρώ πως ακόμη και την πείνα μπορεί να την αντέξει ένας ελεύθερος άνθρωπος, ο έλεγχος  όμως της έκφρασης ή και της σκέψης ισοδυναμεί με θάνατο. Κατά συνέπεια οποιαδήποτε διαφορετική ερμηνεία για τέτοια καθεστώτα πρέπει να την καταδικάζουμε απερίφραστα.
Στα τωρινά μας.
 Για πολλά χρόνια η Πατρίδα μας περνά μια βαθύτατη πολιτική, κοινωνική, οικονομική και γενικότερα πολιτισμική κρίση. Δεν είμαι βέβαιος αν το πολιτικό σύστημα έχει εντοπίσει τις αιτίες αυτής της κρίσης. Για το τι δηλαδή έφταιξε και φτάσαμε ως εδώ. Αντίθετα, η δημόσια συζήτηση περιορίζεται μόνο στο ποιοι έφταιξαν. Σαφώς ενδιαφέρει όλους μας  να καταδικαστούν οι υπαίτιοι, αλλά δεν θα πρέπει να μας πουν και για ποια εγκλήματα ευθύνονται;
 Το έγκλημα, κατά τη γνώμη μου, δεν θα πρέπει να ορίζεται ή να περιορίζεται μόνο στην παράβαση ενός νόμου, αλλά και σε όλες τις νόμιμες ή νομιμοφανείς εκείνες πράξεις ή  παραλήψεις των κυβερνώντων σε διάφορα επίπεδα διοίκησης. Έτσι, για τις πολιτικές επιλογές αλλά και για τη διαχείρηση των κοινών υπάρχουν: από τη μια (κυβέρνηση, κόμματα, δήμοι περιφέρειες,πανεπιστήμια, οργανισμοί, συνδικάτα και διάφοροι άλλοι εξουσιαστικοί θεσμοί), και από τη άλλη, όλοι όσοι θεσμικά  είναι ταγμένοι να ασκούν  ουσιαστικό έλεγχο στην εξουσία. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι οι ευθύνες είναι οι ίδιες, θα συμφωνήσουμε όμως ότι είναι ανάλογες.
Στο ερώτημα του Χ. Τρικούπη τις πταίει με τη διττή σημασία της φράσης, δηλαδή τι φταίει και ποιοι φταίνε, αντί για όποιες απαντήσεις ,  βρήκα επίκαιρη ( και ίσως ενδιαφέρουσα) την προσέγγιση του Εμμανουήλ Ροΐδη. Καυστικός και οξυδερκής, είχε διατυπώσει το περίφημο: «Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του: Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τους Έλληνας»  Μπορεί να μην καλύπτει πλήρως τα ερωτήματα του ζητήματος, δίνει ωστόσο για ευλογοφανή απάντηση, αφού κάποιοι από μας ενεχόμαστε στα διάφορα εγκλήματα, είτε εμείς οι περισσότεροι που τα ανεχθήκαμε.