«Ζητείται
ελπίς», έγραφε στο ομώνυμο έργο ο
Αντώνης Σαμαράκης, πριν από μισό αιώνα.
Κραυγή αγωνίας για ένα καλύτερο και δικαιότερο
κόσμο.Ποιος αλήθεια περίμενε ότι πενήντα και πλέον χρόνια μετά το αίτημα
αυτό να έρχεται από τα παιδιά μας, και μάλιστα πιο επιτακτικά. Εμείς, οι
λεγόμενες γενιές του 1-1-4, του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης, καταφέραμε
να ζούμε με δανεικά, σε βάρος των επερχόμενων γενιών. Υποσχεθήκαμε ότι θα
κάνουμε πράξη το σύνθημα «ψωμί- παιδεία- ελευθερία» και αντί για αυτό πετύχαμε:
ανεργία, αγοραία εκπαίδευση και την
τυραννία των βολεμένων.
Όνειρα, οράματα,
ελπίδες, μετουσιώθηκαν σε κομπίνα, ιδιοτέλεια, πολλά και ακριβά αναλώσιμα
υποπροϊόντα. Η κριτική σκέψη, η δημιουργική αμφιβολία και η ανιδιοτελής
προσφορά, μετουσιώθηκε σε προκλητική παθητικότητα , στον άκρατο καταναλωτισμό
και έτσι, από πολίτες μετατραπήκαμε σε πελάτες- συναλλασσόμενοι με το σύνολο
του πολιτικού κόσμου. Τελικά, ευτελίσαμε κάθε συλλογική προσπάθεια, αναγορεύοντας τον εαυτόν
μας σε υπέρτατο ιδανικό με αποτέλεσμα την, επικίνδυνη για την κοινωνία, ιδιώτευση. Η
συντελεσμένη καταστροφή, πέρα και πάνω από όλα, είναι ιδεολογική, κοινωνική και
, γενικότερα, πολιτισμική.
Και τώρα τι
κάνουμε; Δειλοί, βουβοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε το θαύμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου