ΜΑΚΡΙΣΙΑ -ΑΗ ΓΙΑΝΝΗΣ: «ΟΤΑΝ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΟΙ ΘΕΟΙ»

                         Μίκης Θεοδωράκης: για πολλά χρόνια κοντά μας
                                    

Η φωτογραφία από τη συναυλία με το έργο του Μίκη "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ"

 

Ψάχνοντας στα χαρτιά μου, βρήκα ένα φύλλο από την εφημερίδα τα ΜΑΚΡΙΣΙΑ  (Ιούλιος- Σεπτέμβρης 1997), που εξέδιδε ο Σύλλογος των εν Αθήναις Μακρισαίων. Στο φύλλο αυτό , μεταξύ των άλλων, είχε φιλοξενηθεί μια αναφορά μου για τον  ταλαντούχο  και ακούραστο δημιουργό Γιάννη Τζουανόπουλο. Τα λόγια μου τότε  θα μπορούσαν να θεωρηθούν υπερβολικά, όμως  στα είκοσι σχεδόν χρόνια που έχουν περάσει από τότε, η πορεία του Γιάννη Τζουανόπουλου είναι θαυμαστή και η μια επιτυχία διαδέχεται την άλλη, επομένως αισθάνομαι πλήρως δικαιωμένος. Επειδή όμως τα γραπτά μένουν, αναδημοσιεύω σήμερα το κείμενο, όπως ακριβώς δημοσιεύθηκε τότε:

ΜΑΚΡΙΣΙΑ, ΑΗ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΟΤΑΝ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΟΙ ΘΕΟΙ.  [1]

 «Θα γιορτάσουν και φέτος τούτο το καλοκαίρι οι θεοί, στο μαγευτικό χώρο με το ξωκλήσι του Αϊ Γιάννη στα Μακρίσια. Θα γιορτάζουν οι θεοί, όσο θα υπάρχουν καλοκαίρια και ξωκλήσια. Θα γιορτάζουν όσο θα υπάρχουν άνθρωποι και δημιουργοί. Θα γιορτάζουν, όσο θα υπάρχει η ψυχή της γιορτής, ο δημιουργός της εκδήλωσης, ο άξιος καλλιτέχνης συμπατριώτης μας Γιάννης Τζουανόπουλος. Ο δικός μας Γιάννης, ο γνωστός στα πέρατα του οικουμενικού Ελληνισμού.

Τούτη η γιορτή είναι αλλιώτικη από τις άλλες, χωρίς φτιασιδώματα και πολυδάπανες περιττές «φορεσιές». Απλά και λιτά, όπως άλλωστε ταιριάζει στο χώρο και «αρέσει» στους  θεούς, όπως επιβάλλεται από την ανάγκη της ψυχής των Ελλήνων της Διασποράς. Ελληνικό τοπίο, ελληνικό χρώμα, ελληνική μουσική και τραγούδια, που γίνονται ύμνος- δέηση- προσευχή. Έτσι ο κόσμος μας γίνεται ένας με τον κόσμο της Διασποράς, τον Έλληνα δηλαδή που ζει και δημιουργεί στην ξενιτιά.

Ο Γιάννης Τζουανόπουλος, χρόνια τώρα, μέσα από τους στίχους, τα τραγούδια και την εκπομπή στο κρατικό ραδιόφωνο, σμίγει τούτον τον κόσμο, τον φέρνει και γιορτάζει μαζί με τους θεούς στον Αϊ Γιάννη. Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η σκοπιμότητα, το κέρδος, η συναλλαγή και το προσωπικό όφελος, τούτη η γιορτή ανεβάζει τον άνθρωπο ψηλά, τον φτάνει κοντά στους θεούς. Η μουσική αγκαλιά με του στίχους, περνώντας χώρες και ωκεανούς, φτάνει ως την πιο μακρινή γωνιά του Ελληνισμού. Τα Μακρίσια, ο Αλφειός, η Ολυμπία, η Ηλεία, η Ελλάδα ταξιδεύουν και φτάνουν στις καρδιές των ανθρώπων της ελληνικής Ομογένειας.

Ο πρεσβευτής αυτός του Ελληνισμού δεν βρίσκει πάντα την ανάλογη βοήθεια, από τους τοπικούς παράγοντες, αφού δεν πήραν την υπόθεση αυτή στα χέρια τους, αλλά περιορίζονται στα ελάχιστα. Κι ο Γιάννης, με τη μεγάλη του καρδιά, πάντα μας ευχαριστεί, ενώ στον αγώνα και στις αγωνίες του η συμμετοχή των συμπατριωτών είναι μικρή. Η τιμή και οι ευχαριστίες ανήκουν σε έναν και μόνο : στον Γιάννη Τζουανόπουλο. Σε ευχαριστούμε Γιάννη».

Στάθης. Χ. Χριστοδουλόπουλος, Μακρίσια- Ιούλιος 1997

---

[1] Ο τίτλος αυτός ανήκει στη γιορτή του απόδημου Ελληνισμού, που γίνεται τελευταία 23 στον Αη Γιάννη στα Μακρίσια, από τον Γιάννη Τζουανόπουλο

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ: ΑΙΤΙΟ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΕΛΟΥΜΕΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Ιδιαίτερης σημασίας και ενδιαφέροντος βρήκα την οπτική του Νίκου Ξυδάκη για την ελληνική βαθύτατη και πολυεπίπεδη κρίση. Με επουσιώδεις τροποποιήσεις αναδημοσιεύω τη διαφορετική αυτή ματιά.
"..Από την αρχή της ελληνικής κρίσης διακρίναμε τη βαθύτατα πολιτική φύση της, τα ηθικά και πνευματικά αίτια που μας οδήγησαν στο οικονομικό ρήγμα. Αλλωστε, δεν είναι μόνο ελληνική, είναι κρίση αξιακή στον πυρήνα των δημοκρατικών κρατών της Δύσης, είναι κρίση της δημοκρατίας και κρίση της πολιτικής, και είναι κρίση ανθρωπολογική, στο μέτρο που οι πολίτες–παραγωγοί εξέπεσαν σε υπερχρεωμένους πελάτες και καταναλωτές, χειραγωγούμενοι και τρομοκρατούμενοι. Στο φόντο πάντα υπέβοσκε η σύγκρουση για την κυριαρχία· η κρίση κατέδειξε τη σύγκρουση και μαζί έδειξε το αποκρουστικό πρόσωπο της ανισότητας: η διαρκώς μεγεθυνόμενη ανισότητα υπονομεύει την ελευθερία και τη δημοκρατία, αλλά και την ιστορική μοίρα της Δύσης.
Η πνευματική παρακμή είναι φανερή και στο ελληνικό παράδειγμα, τόσο ως αίτιο όσο και ως αποτέλεσμα της συντελούμενης καταστροφής. Οι Ελληνες στον εικοστό αιώνα πέρασαν διά πυρός και σιδήρου: αλλεπάλληλοι πόλεμοι, εμφύλιοι, μαζική προσφυγιά και μαζική μετανάστευση, πτωχεύσεις. Εμειναν όρθιοι παρ’ όλ’ αυτά, επειδή ταυτόχρονα σφυρηλατούσαν ταυτότητα, συνείδηση, γλώσσα, τέχνη, πολιτικές στρατηγικές – με έναν λόγο: πολιτισμό. Λαϊκό και λόγιο, εν παραλλήλω και εν συνθέσει. Η αλληλουχία ταπεινώσεων, θριάμβων και καταστροφών έως το ’22 οδήγησε στη μεγάλη σύνθεση της γενιάς του ’30, η οποία επηρέασε βαθιά τις τέχνες και τα γράμματα στον καιρό της, αλλά κυρίως έδωσε ιδεολογικούς καρπούς στη μεταπολεμική περίοδο, όταν εσίγασαν τα τουφέκια του Εμφυλίου. Tότε, μέσα από τις στάχτες εμπεδώθηκε το λαϊκό τραγούδι, το εκ του ρεμπέτικου καταγόμενο, απενοχοποιημένο και ενωτικό, και τότε η υψηλή τέχνη της γενιάς του ’30 μπήκε στα χείλη των μαζών, ενοποιητικά και ανυψωτικά. Η άνοιξη του ’60 σηματοδότησε την εν τω βάθει αναχώνευση των αισθητικών και ιδεολογικών συνθέσεων που είχαν αρχίσει ήδη από τη δεκαετία του ’20, και από αυτή την πλούσια ύλη εξακολούθησε να τρέφεται ο ελληνισμός έως και σχετικά πρόσφατα.
Εως ότου το ήθος του νεόπλουτου και του σκυλάδικου, αυτό που είχε ξεμυτίσει μες στη χουντική επταετία, ανέλαβε αυτό να ενοποιήσει τα μικροαστικά και εργατικά στρώματα με την ελίτ του πλούτου. Λίγο πριν μας χτυπήσει η καταστροφή, λαός και Κολωνάκια συναγελάζονταν εκ κραιπάλη στα ίδια διασκεδαστήρια.
 Με αυτή την πνευματική και αισθητική σκευή, με αυτή τη βιοθεωρία οικοδομούσαμε vita activa. Και το απόθεμα της γενιάς του ’30, εν τω μεταξύ, το τολμηρό ζεύγμα λαϊκού και μοντέρνου, εντόπιου και διεθνούς, εξανεμίστηκε και θάφτηκε.
Η ελληνική ιδιοπροσωπία εξέπεσε σε χυδαία αυταρέσκεια και πνευματική οκνηρία, σε ακηδία και απάθεια, σε βαθύ επαρχιωτισμό και εθελοδουλία. Πολύ πριν από την πτώχευση.
Επειδή λεφτά δεν υπάρχουν ούτε θα εμφανιστούν σύντομα και άφθονα.
Επειδή η υλική καταστροφή θα πολλαπλασιάζει τη σύγχυση και την αμάθεια, επειδή η παιδεία γίνεται πιο ταξική και από τα χρόνια του ’50,
Επειδή κανείς εξωχώριος δεν θα μας σώσει, μόνη ελπίδα είναι ένα σχέδιο πνευματικής ανασυγκρότησης απολύτως συγχρονισμένο με την ανάσχεση της ένδειας.
Χρειαζόμαστε ιδέες, ταυτότητα, σκελετό, χρειαζόμαστε σύνδεση με την παράδοση, μια επανερμηνεία που να μπολιάζει το ζοφερό παρόν, επινόηση του μέλλοντος.
Χρειαζόμαστε υπερβάσεις. Ας μην είναι σχέδιο – μεγάλες κουβέντες. Ας είναι σκέψη και πράξη, διαρκείς, αγωνιώσες. Αρετή και τόλμη".

ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ 67 ΕΤΩΝ ΣΤΗ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

 Επιλέγω σήμερα μια ευχάριστη είδηση. Διαβάζοντας ότι μια κυρία στα 67 σπουδάζει σε ΤΕΙ σκέφθηκα μήπως είναι λάθος η είδηση, αφού τέτοια ευχάριστα νέα συμβαίνουν μόνο στις αγγλοσαξονικές χώρες. Κι όμως,  η εικονιζόμενη είναι ελληνίδα! Επειδή τέτοια θέματα δεν προβάλλονται  από τα μέσα ενημέρωσης, αφιερώνω τούτη τη μικρή στήλη στην επαναστατική, για την Ελλάδα, πράξη της αγωνίστριας.

 Σ.Χ.Χ.

Πρόκειται για την Πατηνιωτάκη Κατερίνα (Φωτογραφία) από τα Χανιά Κρήτης. Τελείωσε το τριθέσιο δημοτικό σχολείο το 1959 στο χωριό Αγία Βαρβάρα, 30 χιλιόμετρα από την πόλη του Ηρακλείου. Οταν ο δάσκαλος ρώτησε πόσα παιδιά θα συνεχίσουν στο Γυμνάσιο η εξαδέλφη του Νίκου Ξυλούρη - Ξυλούρη, άλλωστε, είναι και το πατρικό της - έβαλε τα κλάματα, αφού η οικογένειά της, με τα εννιά παιδιά, δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να της επιτρέψει να πάει στην πόλη να τελειώσει το σχολείο. Εκανε αγροτικές δουλειές, έβοσκε πρόβατα και αγελάδες, ώς την ηλικία των 20 ετών που πήγε στα Χανιά. Εκεί γνώρισε τον σύζυγό της, ο οποίος είχε συνεργείο. Δεν εργάστηκε, είχε επικεντρωθεί στην ανατροφή της μοναχοκόρης της, Ελένης.

Ξανά στα θρανία. Οι συμμαθητές της στην τάξη ήταν ηλικίας άνω των 14 ετών. «Γνώρισα ένα άλλο σχολείο από αυτό που είχα αφήσει 50 χρόνια πριν», θυμάται. Στα τρία χρόνια του Γυμνασίου διάβασε «Αντιγόνη» και Ιστορία. «Ενθουσιαζόμουν και υπενθύμιζα στον εαυτό μου ότι εάν δεν έπαιρνα την απόφαση να αρχίσω και πάλι το σχολείο θα πέθαινα και δεν θα είχα διαβάσει τίποτε από όλα αυτά». Πήρε το απολυτήριο του Γυμνασίου με άριστα και φυσικά συνέχισε για άλλα τέσσερα χρόνια στο Εσπερινό Λύκειο, παρότι γνώριζε ότι τα μαθήματα θα ήταν πιο δύσκολα. Χωρίς ιδιαίτερα μαθήματα και φροντιστήριο κατάφερε να πάρει το απολυτήριο του Λυκείου.

Είχε σχεδόν φτάσει στην κατάκτηση του ονείρου. Τώρα πια τη χώριζαν από αυτό μόνο οι Πανελλαδικές Εξετάσεις. Θυμάται, μάλιστα, ότι εκείνη την περίοδο των εξετάσεων, όταν είχε πάει για να δώσει μάθημα, οι μαμάδες των άλλων υποψηφίων βρίσκονταν στο σχολείο και, μη γνωρίζοντας ότι και η ίδια δίνει εξετάσεις, της έλεγαν «να γράψουν καλά τα παιδιά μας, και το δικό σας φυσικά».

Και ενώ αρχικά στο Μηχανογραφικό της είχε βάλει μόνο σχολές στην Κρήτη, μεταξύ αυτών και το Παιδαγωγικό στο Ρέθυμνο, έπειτα από παρότρυνση της φιλολόγου της συμπλήρωσε κι άλλες σχολές. Αυτό που της έκανε κλικ ήταν το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας. «Αυτό το τμήμα υπάρχει στην Κεφαλονιά και στην Καστοριά, αλλά στο Μηχανογραφικό μου έβαλα της Κεφαλονιάς, με το σκεπτικό ότι είναι σε νησί και εάν περνούσα δεν θα άλλαζα τις νησιώτικες συνήθειές μου». Η ανακοίνωση των βάσεων την έστειλε φοιτήτρια στο νησί του Ιονίου.

Σύσσωμη η οικογένεια πήγε στο νησί για την εγγραφή της φοιτήτριας. Άλλωστε χρωστά, όπως λέει η ίδια, πολλά στον σύζυγό της, στην κόρη και στον γαμπρό της για τη συμπαράσταση και τη στήριξη στις επιλογές της.

 Σήμερα, στο δεύτερο έτος, η κ. Πατηνιωτάκη έχει περάσει τα περισσότερα μαθήματα και μάλιστα με λίαν καλώς. Για τους συμφοιτητές της δεν είναι η κ. Πατηνιωτάκη αλλά η «μαμά», όπως κάποιοι την αποκαλούν. Ωστόσο η φοιτητική ζωή δεν είναι τόσο εύκολη: παίρνει δύο καράβια και διασχίζει μεγάλο κομμάτι στεριάς για να φτάσει στη σχολή της. «Συνήθως φεύγω 9 το βράδυ από το Ηράκλειο, φτάνω το πρωί στον Πειραιά, παίρνω ταξί για τα ΚΤΕΛ του Κηφισού, απ' όπου παίρνω το λεωφορείο για Αργοστόλι, με το οποίο φτάνουμε στην Πάτρα και παίρνουμε το καράβι για Κεφαλονιά. Παρά την ταλαιπωρία, όμως, για μένα το να παρακολουθώ τα μαθήματα, να κάνω και να παρουσιάζω εργασίες στους συμφοιτητές μου, μου δίνει μεγάλη χαρά», λέει.

 Εγώ, και να πάρω το πτυχίο, δεν θα το αξιοποιήσω επαγγελματικά, αν και όπως έχουν γίνει τα πράγματα και θα παίρνουμε συντάξεις στα 100 μας, μπορεί και να το χρησιμοποιήσω. Αυτά τα παιδιά, όμως, το χρειάζονται», σημειώνει με χιούμορ. 

ΠΗΓΗ: http://www.tanea.gr/news/greece/article/5000200/spoydastria-tei-etwn-6

ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ Τ.Ε.Ι. ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ

Από τα σχετικά δημοσιεύματα πληροφορηθήκαμε ότι  το  σχέδιο «Αθηνά»  του υπουργείου Παιδείας προβλέπει τη μεταφορά στην Πάτρα των δύο τμημάτων ΜΜΕ και Πληροφορικής από το ΤΕΙ  Πύργου και  Επιχειρησιακού Σχεδιασμού και Πληροφοριακών Συστημάτων από το ΤΕΙ  Αμαλιάδας.  Τα δύο τμήματα μετονομάζονται σε τμήματα «Μηχανικών Πληροφορικής» και απορροφώνται από τη σχολή Τεχνολογικών Εφαρμογών του ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδος και Ιονίων Νήσων. Στον Πύργο παραμένει μόνο το ΤΕΙ Μουσειολογίας, το οποίο μετονομάζεται σε τμήμα «Διοίκησης Τουριστικών και Πολιτιστικών Μονάδων.  Αναφορά επίσης  γίνεται στο ΤΕΙ Εμπορίας και Διαφήμισης της Αμαλιάδας , το οποίο μετονομάζεται σε τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων Οργανισμών και Συστημάτων και  απορροφάται από τη σχολή Διοίκησης και Οικονομίας και «μετακομίζει» στο Μεσολόγγι. 

  Για το θέμα αυτό συγκλήθηκαν  εκτάκτως τα Δημοτικά Συμβούλια Πύργου,  Ήλιδας και Αρχ. Ολυμπίας, το Περιφερειακό Συμβούλιο, το Δ.Σ. του  ΕΒΕ, τα οποία αποφάσισαν.... αγώνα μέχρι εσχάτων. Από κοντά οι βουλευτές όλων των κομμάτων , ανάμεσά τους και ένας υπουργός, οι δικηγορικοί σύλλογοι, η ΕΛΜΕ, καθώς και κάθε «φορέας».

Πραγματικά είναι αξιοθαύμαστη η αγαστή αυτή συνεργασία των θεσμικών εκπροσώπων του Νομού, αλλά και η σύμπνοια των δύο μεγαλυτέρων πόλεων του Νομού ( Ας μη ξεχνάμε τη «διαμάχη» για το Νοσοκομείο). Θεωρώ, όμως, ότι το πραγματικό  ενδιαφέρον όλων αυτών είναι το δικό τους προσωπικό πολιτικό ή επαγγελματικό συμφέρον.
 Και αυτό γιατί:   

   

   Τα παραρτήματα αυτά ιδρύθηκαν με κριτήρια εξυπηρέτησης τοπικών μικροσυμφερόντων(πολιτικών, οικονομικών) και όχι με καθαρά επιστημονικά κριτήρια, που θα αποσκοπούσαν στην αναβάθμιση των σπουδών. Είναι ακόμη νωπό στη μνήμη μας το επιχείρημα του τότε δημάρχου της πόλης του Πύργου, ότι με το ΤΕΙ θα ενοικιαστούν δωμάτια. 

     Και τότε οι ίδιες οι λογικές επέβαλαν την ίδρυση παραρτήματος(Αμαλιάδας) στο παράρτημα(Πύργου), προκειμένου να ικανοποιήσουν την απαίτηση των παραγοντίσκων στις δύο πόλεις, ανεξάρτητα από την ύπαρξη των λοιπών προϋποθέσεων.   
     Από την άλλη, η πολιτεία πιεζόμενη ή και εκβιαζόμενη από τους ανά την  Ελλάδα,  φορείς ή καλύτερα συμ-φορείς , ανεβοκατεβάζει τη βάση εισαγωγής στα ΤΕΙ σαν το θερμόμετρο, με το ίδιο .... επιστημονικό επιχείρημα: μη κλείσουν τα ΤΕΙ και πάψει να δουλεύει η αγορά! Ούτε κουβέντα για την παιδεία.

-                Και  μια απορία:

-        Όλοι αυτοί που αγωνιούν και αγωνίζονται, εκδίδοντας ...πολεμικά ανακοινωθέντα, γιατί  τα τελευταία 50 τουλάχιστον χρόνια δεν έχουν λύσει δύο βασικά προβλήματα, τα οποία άλλωστε ανήκουν στην αποκλειστική τους αρμοδιότητα: των σκουπιδιών και της ύδρευσης. Πώς λοιπόν νομιμοποιούνται να λύσουν και θέματα ανώτατης παιδείας; Μήπως, άλλωστε, με τη μεταφορά αρμοδιοτήτων για  τα λειτουργικά θέματα πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αναβαθμίστηκε το σχολείο; Κάθε απάντηση δεκτή.