ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ :ΕΥΧΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΠΡΟΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΤΟ 1932

Την πρωτομαγιά, πριν από ογδόντα ένα ακριβώς χρόνια γιορτάζαμε το Πάσχα. Ήταν το πρώτο Πάσχα μετά την πτώχευση του 1932. Εκείνο το «μαύρο Πάσχα», όπως περιγράφεται σε όλες τις πηγές για την καθημερινή ζωή και μαρτυρείται παντού, τη μεγάλη πλειονότητα του λαού είχε καταλάβει ο συλλογικός φόβος για την επιβίωση. Τον απειλούσαν όχι οι πόλεμοι, οι φυσικές καταστροφές και οι επιδημίες, αλλά η οικονομική κρίση και το «τσουνάμι» των συνεπειών. Η Ελλάδα, με πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Κ Βενιζέλο, από τα μέσα Απριλίου είχε κηρύξει στάση πληρωμών, διαπραγματευόταν με τους δανειστές επιμήκυνση, «κούρεμα» του δημόσιου χρέους, όπως θα λέγαμε σήμερα. Επειδή, ο οποιοσδήποτε παρατηρητής διαπιστώνει ομοιότητες της εποχής εκείνης με τη σημερινή κατάσταση, αξίζει, νομίζω, να παρουσιάσουμε το πασχαλιάτικο μήνυμα του τότε πρωθυπουργού και τα σχόλια των πολιτικών του αντιπάλων.

Η ευχή για το Πάσχα του 1932, είναι δημοσιευμένη στο  έργο: « το ΒΗΜΑ 90 ΧΡΟΝΙΑ», Τόμος Ι΄, Αθήνα 2012, σελ. 97.

Ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, μέσω της εφημερίδας το ΒΗΜΑ, επ΄ ευκαιρία του Πάσχα έδωσε την παρακάτω ευχή:

«Μου ζητείτε μια ευχή του Πάσχα δια τον ελληνικό λαόν. Η ευχή μου είνε να περάση καλό Πάσχα ο ελληνικός λαός. Αλλά το θρησκευτικό Πάσχα δεν σημαίνει και το τέλος των παθών της οικονομικής μεγάλης εβδομάδος.

Εύχομαι λοιπόν και η μεγάλη αυτή εβδομάς των οικονομικών παθών όσω το δυνατόν γρηγορώτερα για να μπορέση τότε ο ελληνικός να εορτάση και το οικονομικό του πάσχα. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανατολή αυτού του Πάσχα θα επέλθη τόσω γρηγορώτερη όσω περισσότερη είνε η ευψυχία με την οποίαν αντιμετωπίζει τις σημερινές δυσκολίες και όσω στερεώτερη η πεποιθησίς του για την αύριον»

Ελευθέριος. Κ. Βενιζέλος

Και τα σχόλια των αντιπάλων στο πασχαλιάτικο μήνυμα του Βενιζέλου:

 «Θα έπρεπεν αυτήν την στιγμήν τουλάχιστον ν' αποφύγη τα ευχάς ενώ ηξεύρη πόσος κόσμος περνά το πικρότερον Πάσχα χωρίς ψωμί, χωρίς ελπίδα... ενώ γνωρίζει ότι προχθές ακόμη αγροτικοί πληθυσμοί, ομάδες δυστυχισμένων εξεκίνησαν διά να ζητήσουν ψωμί, ενώ γνωρίζει ότι το Κράτος του δεν κατόρθωσε να δώση και μίαν έστω δεκάραν διά τους πτωχούς και τους πεινασμένους... Αφού εβύθισεν εις την δυστυχίαν τον λαόν ολόκληρον, αφού διαποτίζει τας ψυχάς του με την αγωνίαν διά το αύριον, τώρα παίζων με τον λαόν τον διαβεβαιοί ότι από αυτόν εξαρτάται, από τον πεινασμένον λαόν, η σωτηρία του...».

Αν στα λόγια αυτά, αλλάξουμε τη γλώσσα γραφής και την ημεροχρονολογία, θα δούμε το ίδιο ακριβώς έργο σε επανάληψη.

21 ΑΠΡΙΛΗ 2013:50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 1η ΜΑΡΑΘΩΝΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΕΙΡΗΝΗΣ

                Η  Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου στο βήμα                        

 Πραγματοποιήθηκε σήμερα 21/4/2013 στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων εκδήλωση για τα 50 χρόνια από την Α΄Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης, αφιερωμένη στη μνήμη του Μ. Περιστεράκη. Ομιλητές ήταν: Μαρία Αρβανίτη- Σωτηροπούλου, Νίκος Κιάος, Μαργαρίτα Περιστεράκη και ο Πάνος Τριγάζης. Σήμερα που, όσο ποτέ, χρειαζόμαστε πρότυπα αγωνιστικής προσφοράς, εκδηλώσεις σαν και αυτές συμβάλλουν στην ενίσχυση της συλλογικής μνήμης. Για το λόγο αυτό επέλεξα σήμερα να προβάλλω, μέσα από το παράδειγμα των ιστορικών πλέον προσώπων, τους σύγχρονους μαχητές, όπως  της Μαρίας Αρβανίτη- Σωτηροποπύλου.

 Η ομιλία της Μαρίας Αρβανίτη- Σωτηροπούλου

"50 χρόνια συμπληρώθηκαν από την ιστορική 1η Μαραθώνια πορεία του Γρ. Λαμπράκη και δυστυχώς ο κόσμος μας δεν είναι ούτε πιο ειρηνικός ούτε πιο ασφαλής. Ελάχιστοι ίσως γνωρίζουν ότι εμπνευστής αυτής της Μαραθώνιας πορείας, που κατέληξε λόγω των αυστηρών αστυνομικών μέτρων σε μοναχική πορεία του -μάρτυρα της Ειρήνης- Λαμπράκη, ήταν ο Μιχάλης Περιστεράκης με την ιδιότητα του ιδρυτή και προέδρου του Συνδέσμου Bernald Russel.

Όλοι πια γνωρίζουμε τη χαρακτηριστική φωτογραφία του Λαμπράκη που κουβαλούσε το σύνθημα ΕΛΛΑΣ ξεδιπλωμένο, κυριολεκτικά σα να κουβαλούσε στο σταυρό του δικού του μαρτυρίου, μα και της ίδιας της πατρίδας μας. Αυτή η εικόνα του θαρρείς σταυρωμένου Λαμπράκη στον Τύμβο είναι σα να προφήτευε τόσο τη δική του δολοφονία, όσο και την επερχόμενη δικτατορία της 21 Απριλίου 1967.

Μετά τη Μεταπολίτευση είχαμε ελπίσει σε ένα καλύτερο δικαιότερο κόσμο με ειρήνη για όλους και μετά από αγώνες είχαμε κατακτήσει και στην Ελλάδα πολλά δικαιώματα σε κάθε επίπεδο. Τώρα δυστυχώς βιώνουμε ένα νέο οικονομικό πόλεμο, που διαλύει τα πάντα. Είναι σα να βιώνουμε ένα πισωγύρισμα της Ιστορίας. Το τέρας του φασισμού και της δουλοχρησίας εμφανίζει το αποτρόπαιο πρόσωπό του, ενώ τα συμφέροντα φαίνεται ότι υπαγορεύουν τη στάση των κυβερνήσεων, έτσι που καταργείται η δημοκρατική νομιμότητα. Στο πεδίο των πυρηνικών ένας νέος πυρηνικός πόλεμος απειλείται στη Β. Κορέα, ενώ 27 χρόνια μετά το Τσερνομπιλ και παρά τη συνεχιζόμενη ραδιενεργό ρύπανση στη Φουκουσίμα το πυρηνικό λόμπυ με τη συνδρομή της ΠΟΥ υποβαθμίζουν τον κίνδυνο. Σε τέτοιους καιρούς έχουμε ανάγκη από πρότυπα, όπως ο Λαμπράκης και ο Περιστεράκης.

Η Εταιρεία μας θεωρεί το Γρ. Λαμπράκη πρότυπο του γιατρού για κάθε εποχή. Εξαιρετικός επιστήμονας, αλλά και αγωνιστής στα πρότυπα του Ιπποκράτη. Έτσι, αν και η Εταιρεία μας γεννήθηκε πολύ αργότερα από αυτή την πρώτη Μαραθώνια πορεία, συμπορεύτηκε στα χρόνια που ακολούθησαν, για την ειρήνη και τον πυρηνικό αφοπλισμό.

Στα πλαίσια τέτοιων πρωτοβουλιών πρωτογνώρισα το Μιχάλη Περιστεράκη, τότε πρόεδρο της “Αδέσμευτης Κίνησης Ειρήνης” έναν άνθρωπο ήπιο, αλλά αποτελεσματικό στους αγώνες για την Ειρήνη και κυρίως ενωτικό στις εποχές που οι κομματικές γραμμές χάραζαν σύνορα στους ειρηνιστικούς αγώνες. Η ΑΚΕ ήταν ένα πρωτοποριακό φιλειρηνικό κίνημα αφού στελεχωνόταν από διανοούμενους αγωνιστές σε στενή συνεργασία με τα Ευρωπαϊκά κινήματα.

Μας συνέδεε και η συγγραφική ιδιότητα αφού είχα την τιμή σε ανταλλαγή των βιβλίων μας, να μου προσφέρει με θερμή αφιέρωση τόσο την τραγωδία ΑΓΙΣ που είχε ανεβεί στο Λαϊκό Πειραματικό θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά με μουσική Μίκη Θεοδωράκη, όσο και το ¨Κραυγή από τη Χιροσίμα” που είχε μεταφρασθεί και στα ιαπωνικά, ενώ είναι ευρέως γνωστό ότι εξέδιδε το περιοδικό “Ειρήνη και ζωή”.

Συνεργαστήκαμε πολύ στενά σε κοινούς αγώνες και κινητοποιήσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς κατά των πολέμων στο Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία, όσο και για την Κύπρο, την Παλαιστίνη, την Μεσόγειο και τα Βαλκάνια.

Τελευταία μας συνάντηση αμέσως μετά το ατύχημα της Φουκουσίμα, όπου αμέσως είχε ανταποκριθεί στο κάλεσμα για τη δημιουργία αντιπυρηνικού μετώπου κατά των πυρηνικών εργοστασίων.

50 χρόνια μετά είναι ανάγκη να οραματιστούμε ξανά και να ελπίσουμε σε ένα καλύτερο αύριο. Είναι ανάγκη να ξαναστοχαστούμε ότι ίσως η Ειρήνη δεν είναι παρά μια Ουτοπία. Η Ειρήνη βήμα με βήμα κερδίζεται κι ίσως ο αγώνας για την κατάκτησή της να μη σταματήσει ποτέ, αφού η Ιστορία σαν κινούμενη άμμος δημιουργεί νέα δεδομένα, που απαιτούν νέες αντιλήψεις. Ο γιατρός έχει καθήκον να προλαβαίνει τις πολιτικές αποφάσεις που οδηγούν σε πόλεμο. Γιατί για τους γιατρούς, η ειρήνη είναι η κατάσταση υγείας της διεθνούς κοινωνίας. Γιατί μόνο σε συνθήκες ειρήνης μπορεί ο γιατρός ν' ασκήσει το λειτούργημά του, που είναι η προάσπιση της ζωής πάνω στον πλανήτη μας. Για μας τους γιατρούς στα βήματα του Λαμπράκη και του Ιπποκράτη η ζωή του ασθενούς είναι υπέρτατη αξία και κανείς δεν έχει δικαίωμα να επιλέγει ανάμεσα σε φίλους ή εχθρούς, νέους ή γέρους, πλούσιους ή φτωχούς. Η άσκηση της ιατρικής είναι μια πολιτική πράξη και ο γιατρός καλείται να υπερασπιστεί με το κύρος του και πολλές φορές θέτοντας σαν ενέχυρο την ίδια του τη ζωή, την ποιότητα ζωής του ασθενή του.

Και σήμερα, με την διάλυση του ΕΣΥ, τέτοιους γιατρούς χρειαζόμαστε και πρότυπα αγωνιστικής πορείας μέχρι το τέλος, όπως του Μιχάλη Περιστεράκη".

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου, πρόεδρος της “Πανελλήνιας Ιατρικής Εταιρείας κατά της πυρηνικής και βιοχημικής απειλής”

ΕΛΛΑΔΑ 2013: ΟΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΦΤΩΧΟΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΕΞΑΘΛΙΩΜΕΝΟΙ

Η Ελλάδα, κατά την μεταπολεμική περίοδο, βρισκόταν σε πολύ χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης και η φτώχεια ήταν το κυρίαρχο στοιχείο. Με σκληρή δουλειά, με πολλές θυσίες, με τα μεταναστευτικά εμβάσματα, όπως και άλλοι παράγοντες (εκπαίδευση, εξειδίκευση κ.α.) συνέβαλαν στη δημιουργία μιας μεσαίας εισοδηματικής τάξης. Έτσι, ευρύτερα λαϊκά στρώματα,  από τις αρχές δεκαετίας ΄70, άρχισαν να ικανοποιούν βασικές ανάγκες, ξεφεύγοντας από τη φτώχεια.
Η απόκτηση στέγης  και τα «γράμματα»,  που ήταν όνειρο πολλών γενεών, συμπυκνώνονταν στη φράση:  Κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας και πτυχίο για να εξασφαλίσουμε εργασία...   
 Σιγά- σιγά όλο και πιο πολλοί  απέκτησαν πρόσβαση σε βασικά  αγαθά (παιδεία υγεία, ψυχαγωγία), ενώ η αγορά ιδιωτικού αυτοκινήτου αποτελούσε τεκμήριο κοινωνικής  «ανόδου».
Στη δεκαετίες του ΄80 και 90 και του 2000, οι προνομιούχοι της προηγούμενης δεκαετίας πολλαπλασιάστηκαν και έτσι η ευημερία διευρύνθηκε, ανεξάρτητα αν και μεγάλο μέρος της καταναλωτικής ευημερίας δεν αντιστοιχούσε στις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, αλλά στηριζόταν σε εισροές από κοινοτικά προγράμματα και  σε υπέρμετρο δανεισμό.
Ο ιδιωτικός και δημόσιος δανεισμός με εύκολο και φθηνό χρήμα, δημιούργησε σε τμήμα του πληθυσμού – ιδιαίτερα την τελευταία 20 ετία-  το πρότυπο του ατόμου-πελάτη, όπου αυτοσκοπός ήταν η «απόλαυση», μια ζωής χωρίς προσπάθεια, αγώνα και κόπο.
Ωστόσο, οι περισσότεροι που δεν «απόλαυσαν» τα καταναλωτικά αγαθά της εποχής της ευημερίας, ήταν οι πρώτοι που κλήθηκαν( από 2009) να πληρώσουν τον λογαριασμό, των καλοθρεμμένων και κακομαθημένων ιδιωφελών- πελατών.
Έτσι, οι σχετικά φτωχοί της εποχής των παχέων αγελάδων, σήμερα εξαθλιώνονται.   

« Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΣΙΩΠΗΛΩΝ»

Το απόσπασμα από το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από τον γνωστό καθηγητή και στοχαστή Γ. Γραμματικάκη και νομίζω πως ενδιαφέρει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.

Οι Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιό φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλυτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους."


Φράντς Κάφκα, Η σιωπή των σειρήνων

Καθώς η κρίση απλώνει βαριά την σκιά της στην χώρα και τις ψυχές μας, πολλοί προσπαθούν να προδικάσουν το μέλλον. Κάποιοι αναλυτές θεωρούν ότι θα υπάρξουν βίαιες αντιδράσεις, άλλοι πάλι ότι η απάθεια θα εξακολουθήσει να κυριαρχεί.

Ενώ όμως μια κλασική επανάσταση δεν είναι ανάμεσα στα ενδεχόμενα -ούτε οι συνθήκες υπάρχουν, ούτε ο εχθρός είναι ορατός- εγώ οραματίζομαι από παλιά μια άλλη επανάσταση. Μια επανάσταση διαφορετική από όσες περιγράφουν τα βιβλία, από όσες απεικονίζουν στις ταινίες τους οι σκηνοθέτες. Την ανάγκη της μάλιστα διατύπωσα πολλά χρόνια πριν. Kαθώς όμως περνά ο καιρός αυτή η άλλη επανάσταση, που οραματίζομαι, κερδίζει διαρκώς σε περιεχόμενο και ορμή.

Η επανάσταση λοιπόν, που οραματίζομαι, θα είναι μια επανάσταση των σιωπηλών. Δεν θα έχει σημαίες αναπεπταμένες, συνθήματα και ιδεολογικές διακηρύξεις. Θα είναι μια επανάσταση βουβή, που θα στηρίζεται απλώς στην αλληλεγγύη των βλεμμάτων. Θα ξεκινήσει από την απόλυτη, την οργισμένη σιωπή, και θα αποδώσει στον άνθρωπο όσα στερήθηκε, όσα ονειρεύθηκε, ό,τι ζήτησε με κραυγές –πριν επιλέξει την σιωπή.

Γιατί αυτή η σιωπή, είναι η απόγνωση και η προσδοκία του. Δεν είναι αποδοχή, μήτε μοιρολατρία. Η σιωπή είναι το μέτρο της διαψευσμένης του ζωής, η πίκρα για τις επαγγελίες που ακυρώθηκαν, η οργή για την υποκρισία και το ψέμα. Η σιωπή είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας. Αν οδηγήσει στην επανάσταση, θα είναι μια επανάσταση αληθινή, αφού για πρώτη φορά δεν θα δεσμεύεται από τα λόγια της. Θα δεσμεύεται μόνον από τα αισθήματα της.

Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν απευθύνεται λοιπόν σε ορισμένες τάξεις κοινωνικές, ούτε υπόσχεται ευημερία και δικαιώματα. Υπόσχεται μόνον μια άλλη γλώσσα: Την ξεχασμένη γλώσσα της ειλικρίνειας και της ευθύνης. Δεν επιδιώκει την εξουσία, αφού όπως απέδειξε η Iστορία, αυτό οδηγεί στην βία και τον εκφυλισμό. Επιδιώκει, όμως, να αποδώσει στον άνθρωπο την εξουσία της ζωής του, να απαντήσει στην βουβή απόγνωση της σιωπής του. «Η επανάσταση» σχολιάζει ένας θεωρητικός της, «συνιστά μια πνευματική αναταραχή, μέσω της οποίας μια ομάδα ανθρώπων επιδιώκει να θέσει νέα θεμέλια για την ύπαρξη της.”

Σε αυτήν λοιπόν την επανάσταση, που αναζητά αιωνίως τα θεμέλια της, δεν έχουν ίσως θέση οι ποιητές, μήτε οι φιλόσοφοι. Έχουν όμως θέση οπωσδήποτε οι άνεργοι. Ο φιλόσοφος προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο, ο ποιητής δημιουργεί τον δικό του. Ο άνεργος όμως τον στερείται εξ ορισμού. Η ανεργία αποτελεί τον παραλογισμό ενός πολιτισμού, που δεν παύει να επαίρεται για τις κατακτήσεις του. Ο παραλογισμός αυτός, αλλού εκδηλώνεται στην πρόκληση της χλιδής, στον άνεργο σε ταπεινώσεις που δεν τελειώνουν. Ο άνεργος κατέφυγε στην σιωπή, επειδή κουράστηκε να ακούει για επενδύσεις και για τη μείωση της ανεργίας·που εξαιρούν ωστόσο πάντοτε τον ίδιο. Ο άνεργος είναι πια σιωπηλός, όχι επειδή θέλει να κρύψει την οργή του, αλλά επειδή δεν αντέχει να μιλήσει άλλο.

Η σιωπή -που κρύβει την απόγνωση- χαρακτηρίζει ακόμα όσους έχουν έγνοια πραγματική για την φύση και το περιβάλλον. Δεν είναι πάντοτε οι «οικολόγοι». Οι οικολόγοι φλυαρούν χωρίς μέτρο, καταφεύγουν σε θεωρίες και αναλύσεις, ενώ συχνά κρυφοκοιτάζουν την εξουσία. Στην επανάσταση των σιωπηλών θα συμμετέχουν οι άλλοι: Όσοι γνωρίζουν ότι η ανάσα της φύσεως είναι το ίδιο σπουδαία με την δική τους ανάσα, ότι τα τραύματά της αποτελούν τραύματα στο δικό τους το σώμα και την ψυχή. Αν σήμερα η μόνη προσδοκία τους είναι η επανάσταση των σιωπηλών, είναι επειδή κουράστηκαν να υπομένουν: Την ασίγαστη μανία καταστροφής ενός ευλογημένου τόπου, τις απάνθρωπες πόλεις που στεγνώνουν τις ψυχές, την θυσία του αιώνιου και του αναγκαίου στο εφήμερο και το ταπεινό.


Στην επανάσταση των σιωπηλών συμμετέχουν και όσοι είδαν τον διαφορετικό κόσμο, που έπλασαν μέσα τους, να διαψεύδεται και να συντρίβεται. Ούτε μετάνιωσαν όμως, επειδή ο δικός τους κόσμος είχε αξίες και ήθος, ούτε μπορούν να τον αλλάξουν. Στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι σημαιοφόροι χωρίς σημαίες, πεζοπόροι χωρίς προμήθειες. Διαθέτουν την τιμιότητα του βλέμματος και μια βαθύτερη αξιοπρέπεια. Ο κόσμος που έπλασαν -που είχε αξίες και ήθος- είναι πάντοτε εκεί. Αυτοί, οι σημαιοφόροι –χωρίς σημαίες- στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι η εγρήγορση και η συνείδηση της.

Όσοι άλλωστε κατέφυγαν στην σιωπή, δεν έπαυσαν να ονειρεύονται: Την δίκαιη συγκρότηση του κοινωνικού ιστού, την αύρα μιας παιδείας ουσιαστικής, την ενίσχυση των δημιουργικών δυνάμεων που εν είδει μικρής φωτιάς υπάρχουν στον καθένα. Αντί όμως, όσοι καταφεύγουν σήμερα στην σιωπή, να κερδίσουν λίγα από τα όνειρα τους, έγιναν αριθμοί και αποδέκτες. Αριθμοί σε πίνακες στατιστικής και σε μετρήσεις θεαματικότητας, αποδέκτες των παραλογισμών μιας ψηφιακής οικονομίας, όμηροι μιας ζωής που διαρκώς αφυδατώνεται. Κι ενώ τα λόγια των πολιτικών επιμένουν να διαγράφουν κύκλους ανούσιους και υποκριτικούς, εκείνοι, στην σιωπή τους, προτιμούν να ακούν τον ήχο των κυμάτων, και την βουή των επερχομένων γεγονότων.


Οσοι λοιπόν αμφισβητούν την επανάσταση των σιωπηλών, δεν μέτρησαν ποτέ την αξία της σιωπής, δεν έτυχε ποτέ να αντιληφθούν την εκρηκτική της δύναμη. Μήπως όμως μέσα στην σιωπή δεν ανθίζει ο έρωτας - ή και πάλι σιωπηλά δεν πλάθει ο δημιουργός το έργο του;

«Οι επαναστάσεις είναι τρελές εμπνεύσεις της ιστορίας» έγραψε ένας επαναστάτης, που μάλιστα δολοφονήθηκε από τους πρώην συντρόφους του. Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν θα είναι απλώς μια τρελή έμπνευση της ανθρώπινης ιστορίας. Θα είναι ίσως η συνέχεια και η αποθέωση της.
ΓΙΩΡΓΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΚΗΣ

Ηλεία: Σύγχρονοι σκλάβοι. Είχαν δέσει με αλυσίδες αλλοδαπό εργάτη στο θερμοκήπιο.

«Νέα υπόθεση ομηρίας αλλοδαπού εργάτη από ομοεθνείς του, αποκαλύφθηκε χθες στην Ηλεία. Οι εικόνες και τα στοιχεία σοκάρουν, καθώς αποδεικνύεται πως πίσω από τις καλλιέργειες που εργάζονται οι αλλοδαποί επικρατεί ένα σύγχρονο δουλεμπόριο που οδηγεί και στο θάνατο. Σοκαρίστηκαν ακόμα και οι αστυνομικοί της Αστυνομικής Διεύθυνσης Ηλείας που βρήκαν έναν 22χρονο δεμένο με αλυσίδα από το πόδι, σε μεταλλικό πάσαλο θερμοκηπίου, για να μην το σκάσει.
Η επιχείρηση των αστυνομικών εκτυλίχθηκε το απόγευμα του Σαββάτου(30/3/2013) στην περιοχή της Όλγας Τραγανού, όταν ενημερώθηκαν οι αρχές από ομοεθνείς 22χρονου Μπαγκλαντέζου, πως ο ίδιος κρατείται όμηρος σε θερμοκήπιο που χρησιμοποιείται ως κατοικία, από άλλους συμπατριώτες του. Οι δράστες, εννέα τον αριθμό, ζητούσαν χρήματα από την οικογένεια του θύματος στο Μπαγκλαντές και το ποσό των λύτρων έφτανε τις 5000 ευρώ. Ήδη οι συγγενείς του νεαρού είχαν καταθέσει περίπου 2000 ευρώ σε τραπεζικό λογαριασμό στο Μπαγκλαντές, ενώ οι δράστες είχαν πάρει και τα χρήματα που είχε πάνω του ο νεαρός.
Για ακόμα μια φορά έρχεται στο φως η ύπαρξη εγκληματικών ομάδων που εκμεταλλεύεται την αναζήτηση ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, στις καλλιέργειες της Ηλείας και κρατούν ανθρώπινες ζωές στα χέρια τους, μη διστάζοντας μάλιστα να φτάσουν και στη δολοφονία. Όπως έχει γίνει δηλαδή σε άλλες δύο περιπτώσεις αλλοδαπών, όπου ομοεθνείς τους κατήγγειλαν στην Αστυνομία πως είχαν εξαφανιστεί και βρέθηκαν θαμμένοι σε Ανδραβίδα και Πηνεία.
Στην υπόθεση του περασμένου Σαββάτου, οι αστυνομικοί από τις υπηρεσίες ΟΠΚΕ, ΟΕΠΤΑ και το Α.Τ. Ανδραβίδας, σοκαρίστηκαν όταν φτάνοντας στο θερμοκήπιο που είχαν πληροφορίες πως βρίσκεται σε ομηρία ο 22χρονος από το Μπαγκλαντές, τον βρήκαν σαν σκλάβο δεμένο με αλυσίδα στο πόδι σε σίδερο του θερμοκηπίου.
Τον απελευθέρωσαν και αναζήτησαν κάποιους από τους δράστες, από τα μέλη της ομάδας που τον κρατούσαν εκεί και τελικά συνελήφθη εκείνη την ώρα ένας ηλικίας 25 ετών».

Πηγή: ilialive.gr

Όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ, οι άνθρωποι αυτοί, εκτός από τη βία που υφίστανται (ψυχική και σωματική), βιώνουν ένα Γολγοθά. Το στοιχείο όμως που εντυπωσιάζει και ,κατά τη γνώμη μου, συνιστά ντροπή είναι το γεγονός ότι εμείς οι «πολιτισμένοι Ευρωπαίοι» τους επιτρέπουμε- αν δεν τους υποχρεώνουμε- να κατοικούν στα θερμοκήπια. Και αυτό είναι το παράδοξο: θέλουμε την εργασία τους, όχι όμως τους ίδιους τους ανθρώπους!.