Η Ελλάδα, κατά την μεταπολεμική περίοδο, βρισκόταν σε πολύ χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης και η φτώχεια ήταν το κυρίαρχο στοιχείο. Με σκληρή δουλειά, με πολλές θυσίες, με τα μεταναστευτικά εμβάσματα, όπως και άλλοι παράγοντες (εκπαίδευση, εξειδίκευση κ.α.) συνέβαλαν στη δημιουργία μιας μεσαίας εισοδηματικής τάξης. Έτσι, ευρύτερα λαϊκά στρώματα, από τις αρχές δεκαετίας ΄70, άρχισαν να ικανοποιούν βασικές ανάγκες, ξεφεύγοντας από τη φτώχεια.
Η απόκτηση στέγης και τα «γράμματα», που ήταν όνειρο πολλών γενεών, συμπυκνώνονταν στη φράση: Κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας και πτυχίο για να εξασφαλίσουμε εργασία...
Σιγά- σιγά όλο και πιο πολλοί απέκτησαν πρόσβαση σε βασικά αγαθά (παιδεία υγεία, ψυχαγωγία), ενώ η αγορά ιδιωτικού αυτοκινήτου αποτελούσε τεκμήριο κοινωνικής «ανόδου».
Στη δεκαετίες του ΄80 και 90 και του 2000, οι προνομιούχοι της προηγούμενης δεκαετίας πολλαπλασιάστηκαν και έτσι η ευημερία διευρύνθηκε, ανεξάρτητα αν και μεγάλο μέρος της καταναλωτικής ευημερίας δεν αντιστοιχούσε στις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, αλλά στηριζόταν σε εισροές από κοινοτικά προγράμματα και σε υπέρμετρο δανεισμό.
Ο ιδιωτικός και δημόσιος δανεισμός με εύκολο και φθηνό χρήμα, δημιούργησε σε τμήμα του πληθυσμού – ιδιαίτερα την τελευταία 20 ετία- το πρότυπο του ατόμου-πελάτη, όπου αυτοσκοπός ήταν η «απόλαυση», μια ζωής χωρίς προσπάθεια, αγώνα και κόπο.
Ωστόσο, οι περισσότεροι που δεν «απόλαυσαν» τα καταναλωτικά αγαθά της εποχής της ευημερίας, ήταν οι πρώτοι που κλήθηκαν( από 2009) να πληρώσουν τον λογαριασμό, των καλοθρεμμένων και κακομαθημένων ιδιωφελών- πελατών.
Έτσι, οι σχετικά φτωχοί της εποχής των παχέων αγελάδων, σήμερα εξαθλιώνονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου