ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ :ΕΥΧΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΠΡΟΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΤΟ 1932

Την πρωτομαγιά, πριν από ογδόντα ένα ακριβώς χρόνια γιορτάζαμε το Πάσχα. Ήταν το πρώτο Πάσχα μετά την πτώχευση του 1932. Εκείνο το «μαύρο Πάσχα», όπως περιγράφεται σε όλες τις πηγές για την καθημερινή ζωή και μαρτυρείται παντού, τη μεγάλη πλειονότητα του λαού είχε καταλάβει ο συλλογικός φόβος για την επιβίωση. Τον απειλούσαν όχι οι πόλεμοι, οι φυσικές καταστροφές και οι επιδημίες, αλλά η οικονομική κρίση και το «τσουνάμι» των συνεπειών. Η Ελλάδα, με πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Κ Βενιζέλο, από τα μέσα Απριλίου είχε κηρύξει στάση πληρωμών, διαπραγματευόταν με τους δανειστές επιμήκυνση, «κούρεμα» του δημόσιου χρέους, όπως θα λέγαμε σήμερα. Επειδή, ο οποιοσδήποτε παρατηρητής διαπιστώνει ομοιότητες της εποχής εκείνης με τη σημερινή κατάσταση, αξίζει, νομίζω, να παρουσιάσουμε το πασχαλιάτικο μήνυμα του τότε πρωθυπουργού και τα σχόλια των πολιτικών του αντιπάλων.

Η ευχή για το Πάσχα του 1932, είναι δημοσιευμένη στο  έργο: « το ΒΗΜΑ 90 ΧΡΟΝΙΑ», Τόμος Ι΄, Αθήνα 2012, σελ. 97.

Ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, μέσω της εφημερίδας το ΒΗΜΑ, επ΄ ευκαιρία του Πάσχα έδωσε την παρακάτω ευχή:

«Μου ζητείτε μια ευχή του Πάσχα δια τον ελληνικό λαόν. Η ευχή μου είνε να περάση καλό Πάσχα ο ελληνικός λαός. Αλλά το θρησκευτικό Πάσχα δεν σημαίνει και το τέλος των παθών της οικονομικής μεγάλης εβδομάδος.

Εύχομαι λοιπόν και η μεγάλη αυτή εβδομάς των οικονομικών παθών όσω το δυνατόν γρηγορώτερα για να μπορέση τότε ο ελληνικός να εορτάση και το οικονομικό του πάσχα. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανατολή αυτού του Πάσχα θα επέλθη τόσω γρηγορώτερη όσω περισσότερη είνε η ευψυχία με την οποίαν αντιμετωπίζει τις σημερινές δυσκολίες και όσω στερεώτερη η πεποιθησίς του για την αύριον»

Ελευθέριος. Κ. Βενιζέλος

Και τα σχόλια των αντιπάλων στο πασχαλιάτικο μήνυμα του Βενιζέλου:

 «Θα έπρεπεν αυτήν την στιγμήν τουλάχιστον ν' αποφύγη τα ευχάς ενώ ηξεύρη πόσος κόσμος περνά το πικρότερον Πάσχα χωρίς ψωμί, χωρίς ελπίδα... ενώ γνωρίζει ότι προχθές ακόμη αγροτικοί πληθυσμοί, ομάδες δυστυχισμένων εξεκίνησαν διά να ζητήσουν ψωμί, ενώ γνωρίζει ότι το Κράτος του δεν κατόρθωσε να δώση και μίαν έστω δεκάραν διά τους πτωχούς και τους πεινασμένους... Αφού εβύθισεν εις την δυστυχίαν τον λαόν ολόκληρον, αφού διαποτίζει τας ψυχάς του με την αγωνίαν διά το αύριον, τώρα παίζων με τον λαόν τον διαβεβαιοί ότι από αυτόν εξαρτάται, από τον πεινασμένον λαόν, η σωτηρία του...».

Αν στα λόγια αυτά, αλλάξουμε τη γλώσσα γραφής και την ημεροχρονολογία, θα δούμε το ίδιο ακριβώς έργο σε επανάληψη.