Ένα πράγμα δεν θα σου συγχωρήσω Αλέξη Τσίπρα- από την Έμμυ Χριστούλα

 

Λίγο καθυστερημένα, λόγω εκλογών, αναδημοσιεύω σήμερα ένα κείμενο, βαθύτατα πολιτικό, γροθιά στο στομάχι κάθε σκεπτόμενου πολίτη,  της Έμμυ   Χριστούλα, κόρη του αυτόχειρα Δ. Χριστούλα ο οποίος έδωσε τέλος στη ζωή του στο Σύνταγμα στις 5/4/2012. Επέλεξα αυτό το κείμενο επειδή, κατά τη γνώμη μου, έχει και λογοτεχνική αξία. Ακόμη και αν κάποιος διαφωνεί, δεν μπορεί να μην σταθεί στη μαστοριά του κειμένου αυτού, ως μνημείο γραπτού λόγου.

 Παραθέτω ολόκληρο το κείμενο.

 Επί εφτά μήνες κοιτάζαμε τον αντάρτη πάνω στο τραπέζι, όπως οι κυνηγοί του Αγγελόπουλου.Με μια τεράστια τρύπα στο στήθος, “Όπως τον γέννησε η γαλλική επανάσταση, όπως τον γέννησε η μάνα του η Ισπανία, ένα σκοτεινό συνωμότη”.

Σαν την Αντιγόνη, που δεν ανήκε ούτε στους θνητούς, μα ούτε και στους πεθαμένους, η αριστερά επέστρεψε στο χώρο της, στο κέντρο του σκηνικού, στο κέντρο της ανθρώπινης ιστορίας, διεκδικώντας όχι μια επιτύμβια ανθοδέσμη , αλλά τη ζωτική της συνέχεια. Ήξερε η αριστερά, σοφή από τον πόνο της, ότι με  “ορισμένες λέξεις – κλειδιά θα μπορούσε να αναβιώσει ένα νέο συλλογικό όνειρο”.

Η επιστροφή της τρομοκράτησε αυτούς που ήταν βέβαιοι ότι οι τελευταίοι ανταρτοκομμουνιστές σκοτώθηκαν ή πέρασαν στο παραπέτασμα τέλη του 49 και άρα η παρουσία της είναι ένα “ιστορικό λάθος”.

Συνέβη όμως δάσκαλε και κάτι άλλο, κάτι ακατανόητο.

Ο Βιομήχανος, ο Στρατιωτικός, ο Πολιτευτής, ο Εκδότης, οι δικοί σου κυνηγοί που τρόμαξαν για την ασθμαίνουσα ιστορία που  δημιούργησαν, αντικαταστάθηκαν από εμάς τους αριστερούς που τρομάξαμε για την ιστορία που έπρεπε να υπερασπιστούμε.

Τρομάξαμε ακόμη περισσότερο την προβολή της στο μέλλον.Σταθήκαμε πολύ μπόσικοι στο ερώτημα “θέλουμε πραγματικά να κάνουμε αυτό που τόσα χρόνια λέμε ότι θέλουμε να κάνουμε “‘; Και αυτή η ευθύνη μας βαραίνει όλους.

Έτσι Αλέξη δεν είναι ότι δε σου συγχωρώ που αφελώς και αδιάβαστος -κυριολεκτώ– πίστεψες ότι η ισχύς του δικαίου θα κατατροπώσει την ισχύ της δύναμης.

Σε συγχωρώ, με την υποσημείωση όμως ότι επικίνδυνος δεν είναι μόνον όποιος σε ρίχνει στο λάκκο με τα φίδια, αλλά και όποιος με βεβαιότητα πιστεύει ότι ο λάκκος δεν έχει φίδια. Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι ως συνέπεια της παραπάνω επικίνδυνης αφέλειας δεν είχες κανένα σχέδιο διαπραγμάτευσης.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να ξέρεις ότι  το ευρωπαικό διευθυντήριο είναι “ δράκος οπίσω, λέοντας εμπρός”, ότι θα βρισκόσουν απροστάτευτος στις πιο  αντίξοες συνθήκες και άρα θα έπρεπε να ήσουν πανέτοιμος ακόμη και για λύσεις εν πτήσει σε αχαρτογράφητες πορείες.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι στις 3 του Ιούλη στην πλατεία Συντάγματος, μάταια  τελικά το ταχυπαλμικό μας ΟΧΙ κατέβηκε, σα μια ιδιότυπη νέκυια, στον Χριστούλα, αφού στις 6 Ιούλη ενέπαιξες  τη δυνατότητα και τη δικαιοδοσία της απόφασής μας. Σε συγχωρώ με την υποσημείωση  όμως ότι οι νεκροί βοήθησαν τον Οδυσσέα να φτάσει στην Ιθάκη.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την απελπισία που προκαλείς στον Μορέττι : ΄΄ Αλέξη πες κάτι αριστερό ρε γαμώτο!΄΄Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι  η γλώσσα είναι η λειτουργία η οποία καθιστά υπαρκτό αυτό που δεν υπάρχει. Για αυτό έχει τρομακτική ισχύ, είναι δημιουργός, δημιουργεί το ον. Εκείνη η γλώσσα σε δημιούργησε Αλέξη…

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την πλήρη γραφειοκρατικοποίηση του κόμματος, την αποστράγγισή του από κάθε έννοια δημοκρατικής λειτουργίας.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι  σε τούτη την ασύμμετρη μάχη θα έπρεπε να γνωρίζεις την γκραμσιανή λογική : ενώνουμε, διαρθρώνουμε, προωθούμε.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ που ποτέ δεν έθεσες την παλιά ερώτηση  ”Και τώρα τι κάνουμε”;

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να ξέρεις τις απαντήσεις που δίναμε παλιότερα και κυρίως να γνωρίζεις ότι οι απαντήσεις μας ήταν ανεπαρκείς.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την καταρράκωση της Δημοκρατίας.Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να την αντιλαμβάνεσαι όχι ως μία απλή θεσμική υποχρέωση, αλλά ως αξία, ως οργανωτική αρχή της κοινωνίας, ως πράξη, δράση και κυρίως συμμετοχή.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ το φτηνό πόλεμο απέναντι σε πρόσφατους συντρόφους σου, με συμμάχους τους πάλαι ποτέ εχθρούς σου. Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι ο αριστερός έναντι του ήθους της αριστεράς δεν είναι απλώς φορέας, αλλά το ηθικό υποκείμενο των δράσεών του.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι δε  ζήτησες συγγνώμη.Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι στη θεωρία της σύγκρουσης, η αυτοκριτική νοείται ως διαρκής επανέλεγχος, ως διόρθωση, αλλά και ως αναγνώριση της πιθανότητας και της πραγματικότητας της απόκλισης .

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι  δείλιασες, έκανες πίσω, φοβήθηκες.Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι όταν τα σταθερά περιγράμματα στην τραγωδία διαλύονται, στους τραγικούς ήρωες απομένει κάτι : η αξιοπρέπεια.
Σε συγχωρώ για όλα αυτά Αλέξη. Είναι αυτό που λέει ο ποιητής δικές μου απαιτήσεις όλα αυτά από σένα, ενώ μάντευα τη μικρότητά σου.Ίσως και τη δική μου και για αυτό στις εναπόθεσα.

Είναι όμως  κάτι πιο βαθύ που με πληγώνει.Ξέρεις Αλέξη τους πόνους της γης για να γεννήσει ένα στάχυ;Ξέρεις τους πόνους της αιωνιότητας για να γεννήσει ένα τραγούδι;

Κοίτα τον αντάρτη πάνω στο τραπέζι και θα καταλάβεις.Είναι ο παππούς μας που περιπλανήθηκε κυριαρχούμενος από μια εμμονή, χωρίς θέση στον κόσμο, σε μια εξέδρα στα διεθνή ύδατα και μακριά από τον κόσμο των ζωντανών.

Είναι ο πατέρας μας που θεωρήθηκε απροσάρμοστος στη  ρητορική τους, αυτή του ήρεμου νοικοκυρεμένου ύπνου.

Είσαι τέλος εσύ, ( τι σύμπτωση Αλέξανδρο τον έλεγαν και το μικρό στο Mεγαλέξαντρο), που σκόρπισες έναν αέρα όλο οξυγόνο, μια νέα οπτική του κόσμου, που θα μπορούσες να γίνεις η ζωντανή πολιτική αρτηρία που διατρέχει το αξίωμα : από τον πόνο στη γνώση.

Αυτό δε θα σου συγχωρήσω ποτέ Αλέξη.

Έφυγαν τόσο χρόνια, μαζί με εκείνα και εκείνους που έφυγαν με τα χρόνια, διανύσαμε τόσους πόνους για να μας πεις ότι οι πυρπολήσεις των ουρανίων είναι περιττές.

Δε με πληγώνει το γκρέμισμα της φιλοσοφίας μας, αυτή ίσως εξαντλήθηκε ιστορικά, πριν την κατάρρευση του ”υπαρκτού σοσιαλισμού”, τότε  στην Παρισινή Κομμούνα, που απεδείχθη μια ”οντολογική χίμαιρα”, μια ”ύπαρξη ενός μη υπάρχοντος” για 72 μέρες.Δεν με πληγώνει που δεν μπόρεσες να κάνεις – και δεν ξέρω ποιος θα μπορέσει να το κάνει-  μια φιλοσοφική τομή που γκρεμίζει την τάξη τους, που εντοπίζει το πραγματικό και εγκαθιδρύει την υπόσχεσή του.

Και δε με εκπλήσσει που εις το όνομα της εγγυημένης ΄΄τάξης΄΄ τους, υπονόμευσες το δικαίωμα της ιστορικής έκπληξης.

Είναι αυτό το πολιτικό σου εγώ που, στις πιο χαμηλές πολιτικές θερμοκρασίες,  διαστέλλεται και καταλαμβάνει θέση θεωρίας και οδηγού δράσης μαζί : ΄΄ αφού δεν μπόρεσα εγώ, δε γίνεται αλλιώς΄΄

Αυτή είναι η παρακαταθήκη σου Αλέξη.Αυτό το αποτύπωμα αφήνεις στο ημερολόγιο του 2015, από το οποίο ξέρεις θα μπορούσε ίσως να ξεκινήσει μια επανάσταση σε ένα κάποιο δυστοπικό μέλλον.

Κληροδοτείς μια εμπειρία που δομεί το ιστορικό περιβάλλον του αναπόδραστου, μη επιτρέποντας ούτε ένα ανεξάρτητο, ένα ελεύθερο  όνειρο, από αυτά  που σήμερα εγγράφονται στη σφαίρα της ουτοπίας για να επιδιώξουν κάποτε την ιστορική τους  επικύρωση.

Και αναλαμβάνεις εσύ πια να κουβαλήσεις στην κουβέρτα το σώμα του αντάρτη, να τον ενταφιάσεις, σπρώχνοντας με τα χέρια σου το χιόνι που βρίσκεται γύρω από το πτώμα. Το τελευταίο χιόνι πάνω στην πληγή.

Ήχος αναιδής το λαχάνιασμα της πολιτικής σου νεύρωσης.

Και  ο χώρος βρίσκει και πάλι μια λευκότητα χωρίς διακοπή…

Κι εμείς σκόρπιοι, συντετριμμένοι, και κάποιοι τρελοί, που υπάρχει μέσα τους μια σκοτεινή ελπίδα, σηκώνονται και φωνάζουν  ΄΄ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ!΄΄ μήπως και διαρρήξουν την αδιατάρακτη λευκότητα. Μαζί τους!

Δημοσιεύθηκε 14/9/2015 στο ιστολόγιο  Νόστιμον ήμαρ

ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Εικόνα από τον τρύγο παλαιότερα Το Φθινόπωρο, είναι λέξη ελληνική που έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Σημαίνει την εποχή που τελειώνουν τα φρούτα, ή που έρχεται μετά τα φρούτα, «Μετόπωρον». Ο λαός τη λεει και «χειμόπωρο», «χυνόπωρο», «μοθόπωρο», «ψιμόπωρο» ή «στενοκαίρι». Είναι δεμένο άρρηκτα με τον άνθρωπο της υπαίθρου, το γεωργό, τον κτηνοτρόφο… Είναι η εποχή των χρωμάτων, των αρωμάτων και των γεύσεων! Η εποχή της χαράς και της συγκομιδής, μα και της έντασης, της δουλειάς και της προετοιμασίας για τις δύσκολες ημέρες του Χειμώνα που έρχεται…  Πρώτος μήνας του Φθινόπωρου ο Σεπτέμβριος, αλλά και «Πρωτόμηνας» του εκκλησιαστικού χρόνου. «Αρχή της Ινδίκτου», ήτοι του νέου εκκλησιαστικού έτους. Είναι ο έβδομος μήνας στο μηνολόγιο των Ρωμαίων και αντίστοιχος προς τον Αττικό «Βοηδοδρομιώνα». Εκλαϊκευμένα ονοματίζεται «Σεπτέβρης», «Σεπτέμπρης» ή «Θεσέμπρης». Από τις γιορτές που συναντάμε σ’ αυτόν ονοματίζεται «Σταυρός», «Σταυριάτης» ή «Αι Νικήτας». Αλλά «Τρυγητής» και  «Βεντεμάς» (βένδεμα: ο τρύγος και κάθε συγκομιδή) λόγω του τρύγου ή «Σποριάρης» λόγω της προετοιμασίας για τη σπορά. Στη συνείδηση των ανθρώπων της υπαίθρου είναι ο μήνας του τρύγου, που του δίνει χαρά το ξεφάντωμα στ’ αμπέλια. Που του δίνουν γεύση τα μουστόγλυκα, οι μουσταλευριές, τα μουστοκούλουρα και οι μουστολαμπάδες από μουστόμελο (πετιμέζι) και καρύδια. Που του δίνουν άρωμα τα ώριμα φρούτα, και χρώματα τα φύλα που σιγά - σιγά κιτρινίζουν για να πέσουν. Όμως στην ψυχή όλων μας ο Σεπτέμβρης, συνδέεται με το πρώτο καρδιοχτύπι από το πρώτο κουδούνισμα ή τη «δασκαλοκαμπάνα» παλιότερα,  της πρώτης ημέρας μας στο σχολείο… Δεύτερος μήνας του Φθινόπωρου ο Οκτώβριος. «Οκτώβρης Οκτωβράκης, το μικρό καλοκαιράκι» λεει το μικρό καιρικό ρητό, που εξηγεί την καλοκαιριάτικη αναλαμπή του Φθινόπωρου που δίνει χίλιες ευκαιρίες στον άνθρωπο της υπαίθρου να οργώσει, να σπείρει, να μαζέψει ξύλα, να φυτέψει λαχανικά, να κάνει τις προμήθειες για το χειμώνα σε ρούχα και φαγώσιμα, να κατεβάσει τα κοπάδια στα χειμαδιά… Στην αρχαιότητα ο μήνας Οκτώβριος αντιστοιχούσε στο μήνα «Μαιμακτηριώνα», από την αντίστοιχη γιορτή του Δία Μαιμάκτη (Χειμωνιάτικου) από τον οποίο οι άνθρωποι ζητούσαν τις προσωρινές καλοσύνες του για να σπείρουν. Και σήμερα ο μήνας αυτός είναι συνδεμένος με τη σπορά. «Οκτώβρη και δεν έσπειρες, οκτώ σωρούς δεν έκανες!» Γι αυτό και ο λαός τον ονοματίζει «Σπάρτη». Όμως από τη μεγάλη γιορτή του Αγίου Δημητρίου στις 26, τον ονοματίζει και «Αγιοδημήτρη» ή «Αϊδημητριάτη». Η εορτή του Αγίου Δημητρίου, πέρα από μεγάλη θρησκευτική εορτή, ήταν πάντα δεμένη και με πολλές συνήθειες της αγροτικής ζωής. Τότε κλείνονταν ή έληγαν οι μισθώσεις, οι «σεμπριές» και οι εμποροοικονομικές κοινοπραξίες για το χειμωνιάτικο εξάμηνο. Απ’ τ’ Αϊδημητριού οι νοικοκυρές άλλαζαν το νοικοκυριό τους με χειμωνιάτικο, κρεμούσαν βαρείες κουρτίνες, έβγαζαν χειμωνιάτικα στρωσίδια, και στις εκκλησιές οι άνθρωποι φορούσαν τα χειμωνιάτικα. Τη μέρα αυτή ανοίγεται και πρωτοδοκιμάζεται το καινούργιο κρασί, αφού πρώτα πάνε ένα μπουκάλι στην εκκλησία να το ευλογήσει ο παπάς. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας π.χ. στον Έβρο, στο Θεσπρωτικό, στη Φιλιππιάδα, στην Αιτωλία, στη Σπερχειάδα, στον Ορχομενό η θρησκευτική γιορτή πάντα συνταιριαζόταν με εμποροπανήγυρη. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχάσουμε τον Άγιο Δημήτριο Θεσσαλονίκης που από τον μεσαίωνα αποτελεί τόπο θρησκευτικής συνάντησης των πιστών απ’ όλα τα Βαλκάνια. Εδώ σε συνδυασμό με τη θρησκευτική γιορτή γίνονταν τα κοσμικά «Δημήτρια», ψυχαγωγική και εμπορική σύναξη, ο πρόδρομος σα να λέμε της σημερινής «Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης.» Τελευταίος μήνας του Φθινόπωρου, ο Νοέμβριος, είναι κι ο βασικός προάγγελος του Χειμώνα. Το Μήνα αυτό, του Αγίου Φιλίππου, αρχίζει το σαραντάημερο και η προετοιμασία των πιστών με νηστεία και προσευχή για τη μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης, τα Χριστούγεννα. Ο μήνας αυτός έχει πολλές δουλειές για τους ανθρώπους της υπαίθρου που πρέπει γρήγορα να τελειώσουν λόγω του επερχόμενου χειμώνα, γι αυτό του έχουν δοθεί και πολλά χαρακτηριστικά ονόματα. Τον λένε «Βροχάρη» για τις πολλές του βροχές, «Νιαστή» για τα τελευταία νεάσματα ή υνάσματα (οργώματα) της γης, «Παχνιαστή» για το κλείσιμο των ζώων στο παχνί, και «Χαμένο» για το λίγο χρόνο δουλειάς που μένει, επειδή η μέρα τώρα είναι πολύ μικρή και πάει χαμένη. Λόγω των γιορτών του, τον λένε και «Αϊστράτηγο» ή «Αϊταξιάρχη», «Αϊφίλιππα» και «Αγιαντριά» ή «Αντριά». Τον λένε ακόμα και «Μεσοσπορίτη» από τη γιορτή της Παναγίας της Μισοσπορίτισσας στις 21. Την Παναγία αυτή  τη λενε και «Αρχισπειρίστρα» ή «Αποσοδειά». Τη μέρα αυτή ο γεωργός πάντα έπρεπε να έχει αποσπείρει και να λογαριάζει για το συνολικό του εισόδημα, διαφορετικά… «Μισό ’σπειρα,  μισό ’φαγα, μισό ’χω να περάσω!» Έτσι τελειώνοντας τη σπορά ο αγρότης, την εμπιστευόταν στην Παναγία που την έκανε προστάτρια της παραγωγής, και της πρόσφερε μια ευχαριστήρια πανσπερμία, βρασμένο σιτάρι ανακατεμένο με ροϊδόσπορους, αμύγδαλα και σταφίδες που τα πήγαινε στην εκκλησία να τα ευκογήσει ο παπάς. Όμως και στο σπίτι εκείνη τη μέρα κάνανε τα «πολυσπόρια» ή «μπούλια» ή «μπουσμπέλια» ή «πολυκούκια». Νοστιμιά από σιτάρι, καλαμπόκι, κριθάρι, κουκιά, ρεβίθια, φασόλια, μπιζέλια, φακές κ.λ.π. όλα σοδειά εκείνης της χρονιάς, που τα βράζανε όλα μαζί και τα τρώγανε για το καλό που πέρασε ή για το καλό που πρέπει να συνεχιστεί. Το έθιμο αυτό έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα, όπου οι Αθηναίοι τον αντίστοιχο μήνα τους «Πυανεψιώνα», έβραζαν κουκιά με σχετική πανσπερμία και τα έτρωγαν για να γιορτάσουν την πρόσφατη συγκομιδή. Με το αρχίνισμα του ελιομαζέματος που σε πολλές περιοχές κρατάει μέχρι τα μέσα του Χειμώνα, φεύγει ο Νοέμβριος και το Φθινόπωρο, για να το διαδεχθεί ο Δεκέμβριος και ο Χειμώνας με τα κρύα, τα χιόνια και τις μεγαλογιορτάδες… *Σημείωση: Τα λαογραφικά στοιχεία πάρθηκαν από το βιβλίο «Τα Φθινοπωρινά» του Δ. Λουκάτου. Εκδόσεις ΦΙΛΙΠΠΟΤΗ. Επιμέλεια : Ιωάννης  Γ Ασημακόπουλος

 Πηγή:http://www.arcadians.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=276:----&catid=89

ΕΚΛΟΓΕΣ 20ΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2015: ΝΙΚΗ ΤΣΙΠΡΑ- ΗΤΤΑ ΣΥΡΙΖΑ

Ο Τσίπρας στην ΕΡΤ: ψηλότερος από το μπόι του!

Τα αποτελέσματα των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου 2015 ανέδειξαν νικητή τον Α. Τσίπρα ενώ ο  μεγάλος ηττημένος ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν και ακούγεται αντιφατικό, αυτό το συμπέρασμα  όμως προκύπτει από μια προσεκτική ματιά  στη νέα πολιτική κατάσταση.  Στην παρούσα ανάρτηση  θα επιχειρήσουμε να ερμηνεύσουμε  το φαινόμενο, πώς, δηλαδή, συμβαίνει να κερδίζει ο Τσίπρας και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ να εξαφανίζεται.

 Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 λειτουργούσε συλλογικά, με κυρίαρχα όργανα το συνέδριο και την Κ.Ε. Από τον σχηματισμό της πρώτης κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ καταβλήθηκε συστηματική προσπάθεια να προβληθεί ο νέος και λαμπερός( όχι όμως λαμπρός) πρωθυπουργός Α. Τσίπρας. Καλλιεργήθηκε έντεχνα η εικόνα του ενός και μοναδικού αγωνιστή  ηγέτη, ενώ οι υπουργοί του χρεώνονταν την κυβερνητική ανικανότητα. Ο νεαρός πρωθυπουργός , είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα, άφηνε τα πράγματα να φθάσουν στο μη παρέκει και στο τέλος εμφανιζόταν ότι αυτός έπαιρνε  τις σωτήριες αποφάσεις. Στην πραγματικότητα οι αποφάσεις αυτές λαμβάνονταν από το διευθυντήριο των δανειστών και έρχονταν μεταφρασμένες στην ελληνική. Στους ανυποψίαστους πολίτες ή στους ψεκασμένους πελάτες της ελλαδικής μας κοινωνίας, οι ειλημμένες αποφάσεις εμφανίζονταν, από τα «εχθρικά» Μ.ΜΕ.,  σαν αποτέλεσμα της «σκληρής» διαπραγμάτευσης της πρωθυπουργάρας μας!

Η σχολή Α. Παπανδρέου  έχει διδάξει ότι όποιος υπουργός «ψήλωνε» έχανε το κεφάλι του. Όλο το μιντιακό σύστημα παρουσίαζε τον Α Τσίπρα,  πάντα πιο ψηλό από το μέτριο πολιτικό του ανάστημα, ενώ η ΥΕΝΕΔ( συγνώμη ΕΡΤ), προεκλογικά, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, αφού επιχείρησε να  του αυξήσει ακόμη και το φυσικό του ύψος!. Στα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια, ενώ μιλούσε σαν τμηματάρχης μιας δημόσιας περιφερειακής υπηρεσίας,, εμφανιζόταν  ως  ο αναμορφωτής του ελλαδικού και ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος! Έτσι  ο «πολέμιος» της διαπλοκής, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, έτυχε της καλύτερης τηλεοπτικής μεταχείρισης  σε σχέση με προηγούμενους «μνημονιακούς» πρωθυπουργούς.

Ο Α. Τσίπρας, ως άλλος Ανδρέας, είναι  πλέον παντοδύναμος. Το κόμμα  ΣΥΡΙΖΑ, αδύναμο, χωρίς συνιστώσες και τους ενοχλητικούς της αριστερής πτέρυγας, μετεξελίχθηκε σε ένα προσωποπαγές κόμμα-άθυρμα στα χέρια του ταλαντούχου,  στην μικροπολιτική, αρχηγού. Αντίθετα, ο  Τσίπρας ως πρωθυπουργός,, με διορισμένους βουλευτές, θα υλοποιήσει το τρίτο μνημόνιο και ταυτόχρονα  θα διεκδικεί  ευρωπαϊκή ή και διεθνή αναγνώριση, όπως είχε επιδιώξει ο Α. Παπανδρέου, στο πλαίσιο της σοσιαλιστικής ομάδας καθώς και με την «πρωτοβουλία των έξι».

Οι φιλοδοξίες όμως αυτές του νεαρού πρωθυπουργού, κατά τη γνώμη μου, είναι δύσκολο έως  αδύνατο  να ικανοποιηθούν, λόγω της κατεστραμμένης οικονομικά( και όχι μόνο) χώρας μας και της βεβαιωμένης ανυποληψίας του πολιτικού συστήματος.            

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ

 

Εννέα μόλις μήνες έχουν περάσει από τις τελευταίες εκλογές( 25/01/02015) και δυόμισι μήνες από το δημοψήφισμα(05/07//2015) και η χώρα μας οδηγείται ξανά σε εκλογές.

Αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μεταπολεμικά τουλάχιστον. Και ενώ έχουμε διαδοχικές εκλογές, ο πολιτικός χρόνος είναι πυκνός. Έτσι που  η βραχύβια  κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να φαντάζει πως έχει κυβερνήσει πολλά χρόνια.

Στο εύλογο ερώτημα, γιατί πάλι εκλογές,  δυο πιθανοί  λόγοι μπορεί να ισχύουν  :

Ο πρώτος, προκύπτει από τη γενικότερη θεώρηση των πραγμάτων και συνδέεται με την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας.

 Η χώρα μας από το 2009 έχει και τυπικά χρεοκοπήσει και έτσι πλέον εξαρτάται από την …..ελεημοσύνη των δανειστών. Αυτό συνεπάγεται πλήρη υποταγή στους κανόνες που μονομερώς επιβάλουν οι δανειστές μας, ανεξάρτητα από τις ελλαδικές κυβερνήσεις. Ίδιοι ακριβώς κανόνες είχαν τεθεί και στις προηγούμενες επίσημες εθνικές χρεοκοπίες( με ελάχιστες επιμέρους διαφορές από την παρούσα). Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 2009 έχουν βιώσει αυτή την εμπειρία. Η τελευταία κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ εξελέγη έχοντας κάνει σημαία την αντιμνημονιακή ρητορική. Ισχυριζόταν ότι θα διέγραφε μονομερώς το χρέος και θα έσχιζε το μνημόνιο. Πολιτική ηλιθιότητα ή συνειδητή εξαπάτηση των εξαθλιωμένων πολιτών; Μάλλον και τα δυο! Όταν οι εθνικολαϊκιστές  βρέθηκαν μπροστά σε πλήρες αδιέξοδο Ανένηψαν! Είδαν το «φως το αληθινό» και αμέσως υπόγραψαν το μεταγλωττισμένο στην Ελληνική  3^Ο ΚΑΙ ΦΑΡΜΑΚΕΡΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Όλα αυτά χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ.  

Ο  δεύτερος λόγος σχετίζεται με το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως είναι γνωστό το κόμμα αυτό  συγκροτήθηκε από πολλές και διαφορετικές ομάδες, ύστερα από τη διάσπαση του ΚΚΕ( 1968). Η εκλογική επιρροή του έφθανε μέχρι 5% , ενώ ο πολιτικός του λόγος απευθυνόταν σε μια μικρή ομάδα πολιτών . Τα τελευταία όμως χρόνια- ιδίως μετά την Αλαβάνου εποχή , ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε πλώρη για την εξουσία. Επικεφαλής όλων αυτών ομάδων ένας νεαρός, ταλαντούχος στον παλαιοκομματισμό, ο Α. Τσίπρας. Μιμούμενος τον Αντρέα Παπανδρέου και τον Κωστάκη Καραμανλή,  από τη μια και με δεδομένη την αγανάκτηση των πολιτών από την οικονομική κρίση, από την άλλη, κατάφερε να εκλεγεί πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ και να σχηματίσει  κυβέρνηση με το ακροδεξιό μόρφωμα των ΑΝΕΛ.

Μέχρι τις εκλογές του Ιανουαρίου ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε με συλλογικές διαδικασίες και ο επικεφαλής ελάχιστα επηρέαζε την ακολουθητέα πολιτική. Μετά όμως τις εκλογές ο Τσίπρας έπαιρνε τις ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ αποφάσεις με ένα στενό κύκλο έμπιστων προσώπων στο μέγαρο Μαξίμου και έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε σε ένα ακόμη προσωποπαγές κόμμα. Αυτόν τον χαρακτήρα επιχειρεί να νομιμοποιήσει, με τις επικείμενες εκλογές, ο Α. Τσίπρας.

Και μια εκτίμηση: ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα και ο Τσίπρας πρωθυπουργός της νεομνημονιακής Ελλάδας…..