ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 35 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

Ένα από τα γεγονότα, που ξέπλυνε την ντροπή για την ανοχή ,ίσως και αποδοχή , της πλειονότητας του ελληνικού λαού, προς το καθεστώς της 21η Απρίλη 1967, το σημαντικότερο, ήταν το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ στα 73.
Τρεις μέρες ήταν αρκετές για να μετατραπεί: Ο φόβος σε παλληκαριά ,το εγώ, σε εμείς ,ο ατομικισμός, σε συλλογικές μορφές δράσης, το ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο (Γουέμπλει),σε συλλαλητήριο ενάντια στην παγκόσμια καταπίεση. Η συμμετοχική δημοκρατία απέκτησε νόημα και περιεχόμενο. Ενθουσιασμός, ανιδιοτέλεια, και αποφασιστικότητα ήταν χαρακτηριστικά μιας νεολαίας που έφθασε στο σημείο να μη φοβάται το θάνατο!.
Σ αυτό τον αγώνα ήταν όλοι εκεί; Όχι. Απόντες ,όπως πάντα ,οι περισσότεροι. Αντίθετα, προσκυνητές ήταν πολλοί, και μάλιστα αυτοί που με μια παραίτηση θα μπορούσαν να ρίξουν το καθεστώς αυτό. Ακαδημαϊκοί, πανεπιστημιακοί ,ανώτατοι δικαστικοί, ιεράρχες, ισχυροί επιχειρηματίες, κορυφαίοι κρατικοί λειτουργοί, ήταν από τους πλέον απροκάλυπτα στυλοβάτες της δικτατορίας. Βεβαίως υπήρχαν και φωτεινά παραδείγματα. Πέταξαν καριέρα, δόξα , εξουσία, χρήμα και αξιώματα. Μας κάνανε υπερήφανους. Δε δίδαξαν μόνο αξιοπρέπεια μα και ανδρεία!.

Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για εκείνη την εξέγερση. Πολλά είναι τα μηνύματα που έστειλε το ακηδεμόνευτο εκείνο κίνημα . Το σύνθημα: «Ψωμί-Παιδεία- Ελευθερία» ,συμπυκνώνει διαχρονικά τα πανανθρώπινα αιτήματα, που σήμερα είναι, όσο ποτέ, επίκαιρα!.

-Η εργασία, το 8άωρο, η κοινωνική ασφάλιση, είναι, ιδιαίτερα για τους περισσότερους νέους, απαγορευτικά, επομένως το ψωμί λιγοστό και πικρό .

-Η παιδεία, από κοινωνικό αγαθό κατέληξε να είναι ακριβό εμπόρευμα, προνόμιο των λίγων, αφού ούτε δημόσια ούτε δωρεάν είναι. Το κυριότερο : Τα πτυχία για τους περισσότερους, κατάντησαν χαρτιά χωρίς αντίκρισμα, παρά το γεγονός ότι κι αυτά στοιχίζουν ακριβά.

-Η ελευθερία που νομίσαμε ότι από το 1974 κατακτήσαμε, 35 χρόνια μετά, έγινε σύγχρονη σκλαβιά.
Δεν είσαι ελεύθερος όταν:
-Είσαι άνεργος ή υποαπασχολούμενος ή ενοικιαζόμενος εργάτης .
-Εργάζεσαι και δεν αμείβεσαι ανάλογα, δεν εξελίσσεσαι(Πλην των κολλητών).
-Χρειάζεσαι διαμεσολάβηση για να βρεις ένα κρεβάτι στο απαξιωμένο δημόσιο νοσοκομείο.
-Εκχωρείς εσαεί τα πολιτικά σου(κι όχι μόνο) δικαιώματα στον κομματικό και πολιτικό παράγοντα για μια θέση στο δημόσιο.
-Όταν στο όνομα της αξιοκρατίας κυριαρχεί η δικτατορία των μετρίων.
-Όταν ο ταχυδρόμος , δε φέρνει πια γράμματα, αλλά λογαριασμούς από τις ΔΕΚΟ και από τις πιστωτικές κάρτες!.

Στα πέτρινα εκείνα χρόνια υπήρχε ελπίδα ,για ένα κόσμο καλύτερο!
Σήμερα σε τι ελπίζουμε;
Νοέμβρης 2008
ΣΤΑΘΗΣ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ