ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ: Ο ΑΡΙΣΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Γεννήθηκε το 1912 στην Κερασίτσα της Αρκαδίας. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αναδείχθηκε πολλές φορές βαλκανιονίκης στο άλμα εις μήκος. Στα χρόνια της κατοχής δεν έμεινε αδρανής. Το 1943 ίδρυσε την Ενωση Ελλήνων Αθλητών μέσω της οποίας βοηθούσε στην ενίσχυση των λαϊκών συσσιτίων με τα έσοδα των αγώνων. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις παρείχε δωρεάν περίθαλψη σε φτωχούς.Στα 1961 εξελέγη βουλευτής Πειραιά, με το Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδος (ΠΑΜΕ). Το ίδιο διάστημα ιδρύεται η Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη, με πρωτοβουλία μεταξύ των άλλων και του Λαμπράκη.

Το βράδυ της 22 Μάη του 1963, μέσα σε κλίμα πρωτόγνωρης τρομοκρατίας, ο Λαμπράκης εκφωνούσε ομιλία της Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη στην αίθουσα του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος, στη Θεσσαλονίκη. Το κτίριο βρισκόταν στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου και Ερμού και είχε περικυκλωθεί από 180 ένστολους χωροφύλακες και πολλούς άλλους με πολιτικά. Επικεφαλής τους ήταν ο επιθεωρητής Χωροφυλακής Βορείου Ελλάδας, υποστράτηγος Κωνσταντίνος Μήτσου, αλλά παρευρισκόταν όλη η ηγεσία της αστυνομίας, ο διευθυντής Αστυνομίας Θεσσαλονίκης, συνταγματάρχης Ευθύμιος Καμουτσής, ο υποδιευθυντής Αστυνομίας, αντισυνταγματάρχης Μιχάλης Διαμαντόπουλος, ο διοικητής Ασφαλείας Θεσσαλονίκης, ταγματάρχης Κωνσταντίνος Δόλκας και οι υπομοίραρχοι Εμμ. Καπελώνης και Δ. Κατσούλης. Ο τελευταίος ήταν γνωστός κομμουνιστοφάγος, προϊστάμενος της «Υπηρεσίας Δίωξης Κομμουνισμού». Εκατοντάδες φασιστοειδή και παρακρατικοί την ίδια στιγμή πραγματοποιούσαν αντισυγκέντρωση στον ίδιο περίπου χώρο.

Η δολοφονία πραγματοποιήθηκε όταν ο Λαμπράκης αποχωρούσε από τη συγκέντρωση, αφού η αστυνομία τον διαβεβαίωσε ότι δεν κινδύνευε. Μάλιστα, όταν ο Λαμπράκης βγήκε, η αστυνομία εγκλώβισε τον κόσμο στο κτίριο, ώστε ο Λαμπράκης να απομονωθεί. Οι φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας ήταν μέλη παρακρατικών οργανώσεων, συνεργάτες-χαφιέδες της Ασφάλειας, ο Σπύρος Γκοτζαμάνης και ο Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης. Ο Γκοτζαμάνης ήταν γνωστός για τους τραμπουκισμούς του και καταδικασμένος πολλές φορές για ξυλοδαρμούς. Επίσης συμμετείχε στην παρακρατική οργάνωση του γερμανοτσολιά Ξ. Γιοσμά. Ο Εμμανουηλίδης ήταν καταδικασμένος για βιασμό, παιδεραστία και κλοπή. Επίσης ήταν έκτακτος χωροφύλακας στην υποδοχή του Ντε Γκολ. Με τέτοια αποβράσματα και ανθρώπους του υπόκοσμου συνεργαζόταν η Ασφάλεια. Οι δολοφόνοι βγήκαν μέσα από το πλήθος των αστυνομικών με ένα τρίκυκλο κι ένα σιδερολοστό και έδωσαν το φονικό χτύπημα στο Λαμπράκη.

Στην περιοχή βρίσκονταν πάρα πολλοί αστυνομικοί. Κανένας όμως δεν καταδίωξε τους δολοφόνους, παρά μόνο ένας πολίτης, ο Μανώλης Χατζηαποστόλου (ο θρυλικός «Τίγρης»), κατάφερε να πηδήσει πάνω στην καρότσα του τρίκυκλου και πάλεψε με τον Εμμανουηλίδη και τον Γκοτζαμάνη. Ο Γκοτζαμάνης θα συλληφθεί κατά λάθος από τον υποδιοικητή της πυροσβεστικής που περνούσε τυχαία, τη στιγμή που ο Γκοτζαμάνης κατάφερε ένα χτύπημα με το λοστό στον «Τίγρη». Το όργανο του φόνου, αν και παραδόθηκε στην αστυνομία, όλως παραδόξως εξαφανίστηκε. Ο Λαμπράκης μετά το χτύπημα ήταν κλινικά νεκρός και άφησε την τελευταία του πνοή 4 μέρες αργότερα.

Στις 28 Μάη, όταν έγινε η κηδεία του Λαμπράκη, στην Αθήνα, εκατοντάδες χιλιάδες λαού πραγματοποίησαν μεγαλειώδη αντικυβερνητική και αντιαμερικανική διαδήλωση. Τα συνθήματα που κυριαρχούσαν ήταν «ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΑΙΜΑ», «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», «ΕΙΡΗΝΗ». 

ΠΗΓΗ: http://www.kkeml.gr/history/portreta/477labraki.htm

ΕΚΛΟΓΕΣ 2012: ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΝΕΑΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΣΤΗ ΝΕΟΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Τα αποτελέσματα των εκλογών (6-5-2102) σηματοδότησαν την έναρξη μιας νέας εποχής, και αυτό ανεξάρτητα από την ερμηνευτική προσέγγιση του καθενός. Κοινή είναι η διαπίστωση ότι το πολιτικό σκηνικό άλλαξε ριζικά με αποτέλεσμα τη διαμόρφωση μιας νέας «μεταπολίτευσης». Η νέα αυτή πολιτική πραγματικότητα χαρακτηρίζεται:

-Από εκλογική συντριβή του μέχρι χθες κυβερνώντος κόμματος (ΠΑΣΟΚ) με την απώλεια 30% των ποσοστών σε σχέση με τις εκλογές της 4^ης Οκτωβρίου 2009.

-Με την σημαντικότατη μείωση της εκλογικής δύναμης της Ν.Δ, μείωση 20% συγκριτικά με το ποσοστό των τελευταίων εκλογών. Για πρώτη φορά, από το 1974 τουλάχιστον, κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης μέσα σε δυο χρόνια υφίσταται τέτοια εκλογική πανωλεθρία.

-Με την ανάδειξη κόμματος της αριστεράς για πρώτη φορά στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η τελευταία φορά ήταν το 1958 όταν η ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά) είχε συγκεντρώσει 25%. Πρέπει να σημειωθεί ότι τότε η αριστερά ήταν εκλογικά ενωμένη.

-Από την είσοδο στο κοινοβούλιο ενός κόμματος που  αναπροσδιορίζεται ως  εγγυητής  μιας νέας τάξης πραγμάτων, κατά τα πρότυπα τυραννικών καθεστώτων.

Όλα τα παραπάνω συνοδεύονται και από την απομάκρυνση από την αρχηγία των κομμάτων, μελών των  οικογενειών που παραδοσιακά κυριαρχούσαν στο πολιτικό προσκήνιο (Παπανδρέου, Καραμανλή, Μητσοτάκη).

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι στις επικείμενες εκλογές (17/6/2012) η νέα αυτή πολιτική πραγματικότητα θα επικυρωθεί, και ίσως σχηματιστεί η πρώτη στην Ελλάδα κυβέρνηση της αριστεράς, αφού όπως αναφέρθηκε και στην ανάρτηση (9-5-2012) παρατηρείται μαζική μετακίνηση προς τον χώρο της αριστεράς  ψηφοφόρων από τη λεγόμενη μεσαία ή μεσοαστική τάξη, της οποίας  το μεγαλύτερο τμήμα μέχρι τώρα «στεγαζόταν» στο ΠΑΣΟΚ.

Αν τώρα οι συντελούμενες αυτές αλλαγές  είναι προς το καλύτερο, είναι κάτι που θα κριθεί, εκείνο όμως που είναι πλέον βέβαιο ότι το σήμερα είναι διαφορετικό από το χθες.

ΤΟ «ΣΥΣΤΗΜΑ» ΝΙΚΗΣΕ ΣΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Το «σύστημα», όπως θα λέγαμε στην εποχή της «αθωότητας», νίκησε και πάλι!. Παρατηρώντας τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα από τη μεταπολεμική περίοδο μέχρι σήμερα, διαπιστώνουμε ότι ενώ σε κάθε εκλογή  «ο λαός νικάει» πραγματικός νικητής είναι το ... σύστημα. Όταν, λ.χ. η  ΕΡΕ(1955-1963), με το παρακράτος, βρέθηκε σε πλήρη αδυναμία να κυβερνήσει και προκειμένου να εκτονωθεί ο λαός, η κυβέρνηση (όχι και η εξουσία) δόθηκε για λίγο στην Ε. Κ, μια ετερόκλητη ένωση προσώπων, τα στελέχη της οποίας κάλυπταν ένα ευρύ ιδεολογικό φάσμα :από τον ανακτορικό Γαρουφαλιά  μέχρι τον Τσιριμώκο. Οι ιθύνοντες όμως δεν είχαν υπολογίσει μια μαχητική- ριζοσπαστική νεολαία που απαιτούσε ριζικές αλλαγές. Όταν πλέον δεν μπορούσαν να την ελέγξουν απολύτως, δημιούργησαν την αποστασία και στη συνέχεια τη δικτατορία.

Το 1974, με την κατάρρευση της χούντας, έφεραν τον «εξαγνισμένο» Κ. Καραμανλή. Και όταν και αυτός ο κύκλος έκλεισε, το 1981 την κυβέρνηση ανέλαβε το ΠΑ.ΣΟΚ., η «αριστερά της αριστεράς» κατά την έκφραση του Καραμανλή.  Ο Ανδρέας Παπανδρέου, στην πρώτη περίοδο από την ίδρυση του κόμματος (1974-1977) ,είχε μια αριστερίστικη φρασεολογία, τέτοια που μπροστά της ο λόγος  του ΚΚΕ φάνταζε συντηρητικός.Από το 1977 το ΠΑΣΟΚ, ενσωματώνοντας την Ε.Κ, μετεξελίχτηκε σε κόμμα εξουσίας με αποτέλεσμα το 13/% του 1974 να γίνει 48% το 1981. Το έξω από το ΝΑΤΟ και την τότε ΕΟΚ έγινε ....επαναδιαπραγμάτευση.Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν έγιναν αλλαγές, αλλαγή δεν έγινε!.

 Η αριστερά, σε όλες της τις εκδοχές, κατά την μεταπολιτευκή περίοδο απέκτησε συστημικό χαρακτήρα.  Και να τώρα που το πολιτικό σύστημα καταρρέει,φαίνεται πως ετοιμάζεται πάλι η... αριστερή συνταγή, καθώς το έξω από το μνημόνιο γίνεται..επαναδιαπραγμάτευση.!

ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2012

Η 6η Μαΐου έχει οριστεί ως ημερομηνία για εθνικές εκλογές. Μια ημέρα πριν από τη διεξαγωγή τους και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα παρουσιάζεται εντελώς διαφορετική από τις προηγούμενες αναμετρήσεις. Χαρακτηριστικό γνώρισμα των εκλογών αυτών είναι η έλλειψη ενδιαφέροντος από την πλειονότητα των πολιτών, και αυτό ανεξάρτητα από το τι θα ψηφίσει κανείς.
 Τα κόμματα, απογυμνωμένα από διακριτές ιδεολογικές διαφορές του παρελθόντος, βρήκαν την τελευταία στιγμή το απαραίτητο προκάλυμμα για ιδεολογικό μανδύα: το μνημόνιο!.
 Έτσι, με αυτό το νεοπαγές ιδεολόγημα τα κόμματα χωρίζονται σε κόμματα του "μνημονίου" και σε "αντιμνημονιακά". Στην πρώτη κατηγορία βρέθηκαν τα αντίπαλα από το 1974 κόμματα Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, ενώ στη δεύτερη,  κόμματα και σχήματα με τελείως διαφορετικές ιδεολογικές καταβολές. Στα λεγόμενα αντιμνημονιακά συνυπάρχουν κομματικοί σχηματισμοί από την άκρα αριστερά έως την ακροδεξιά. Αυτό το παράδοξο συμβαίνει και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση.
Δεν γνωρίζω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα, ξέρω όμως ποιος θα είναι ο ..νικητής και ποιος ο χαμένος.
Νικητής θα είναι:  η αποχή, το άκυρο ή λεκό,  καθώς και η επικράτιση των αλήστου μνήμης ...σταγονιδίων, νοσταλγών του ναζισμού.Χαμένο θα είναι  το  πολιτικό σύστημα της μεταπολιτευικής και ίσως μεπολεμικής Ελλάδας.
Και αυτό ερμηνεύεται από το γεγονός ότι ενώ μέχρι τώρα υπήρχαν αγανακτησμένοι Έλληνες, τώρα προστέθηκαν και οι απελπισμένοι.

Ελεγείο για μια ματωμένη Πρωτομαγιά 1936

Το Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη μια αρχική απεργία των καπνεργατών πήρε διαστάσεις και έγινε πανεργατική. Μέσα σε λίγες μέρες το απεργιακό κύμα είχε εξαπλωθεί σε Ξάνθη, Αγρίνιο, Κομοτηνή, Σέρρες και Ελευσίνα. Ο Ι. Μεταξάς σε επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη είναι απόλυτος: οι Αρχές πρέπει να χτυπήσουν τους διαδηλωτές στο ψαχνό. 9 Μάη: στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου από τις σφαίρες των οργάνων της τάξης πέφτει νεκρός ο οδηγός Τάσος Τούσης. Οι διαδηλωτές εξοργισμένοι τοποθετούν το νεκρό πάνω σε μια πόρτα και τον περιφέρουν στους δρόμους της πόλης σε μια ιδιότυπη «λιτανεία» καταγγελίας, διαμαρτυρίας και αντίστασης. Οι νεκροί θα φτάσουν τους 12 και οι τραυματίες τους 300. Στο σημείο της συμπλοκής θα στηθεί αργότερα το Μνημείο του Καπνεργάτη. Η μάνα του νεκρού Τάσου Τούση, που πληροφορήθηκε τα γεγονότα, τρέχει, πέφτει πάνω στο νεκρό παιδί της και μοιρολογεί.

Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος, βλέποντας τη φωτογραφία στο “Ριζοσπάστη” συγκλονίζεται. Σύμφωνα με μαρτυρία του ιδίου του ποιητή, κλείνεται στη σοφίτα του , κάπου στο Νέο Κόσμο, και την άλλη μέρα έχει έτοιμα τα τέσσερα πρώτα μέρη του ποιήματος “Επιτάφιος”, που ο “Ριζοσπάστης” δημοσίευσε με τον τίτλο “Μοιρολόι”.
Μετά έγραψε και το υπόλοιπο ποίημα το οποίο και αποτέλεσε εκδοτική επιτυχία. Όσα αντίτυπα δε είχαν απομείνει στα βιβλιοπωλεία και τις αποθήκες του εκδοτικού, τα έκαψε μαζί με άλλα απαγορευμένα βιβλία το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, στους στύλους  του Ολυμπίου Διός.
Πολλά χρόνια μετά, το 1958, ο Ρίτσος στέλνει ένα σωθέν αντίτυπο στο νεαρό τότε συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος βρισκόταν στο Παρίσι αναζητώντας το μουσικό του στίγμα.Όπως ο ποιητής συγκλονισμένος από τη δύναμη της φωτογραφίας είχε κλειστεί στη σοφίτα του και έγραψε το μεγάλο αυτό ποίημα , έτσι και ο Μίκης, σύμφωνα με δική του μαρτυρία ,συγκλονίστηκε από τους στίχους, κάθησε στο πιάνο και το μελοποίησε. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Ένα μεγάλο μουσικό έργο, που και τον δρόμο του νέου