ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

         
88 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα 29//7/2013 από την ημερομηνία της γέννησης του Μίκη Θεοδωράκη. Θεωρώ ότι ο Μίκης Θεοδωράκης με το πολύπλευρο, μουσικό, ποιητικό, πνευματικό, πολιτικό και κοινωνικό έργο σημάδεψε τον άνθρωπο τα τελευταία 70 χρόνια.

Επειδή το συμφωνικό έργο του Μίκη δεν είναι ευρέως γνωστό, βρήκα μια ενδιαφέρουσα αναφορά στη σελίδα: http://www.mikis-crete.gr/home/47/261-mikistheodorakis, απόσπασμα της οποίας παρουσιάζω.

Μέσα από το συμφωνικό του έργο, ο Μίκης Θεοδωράκης απαντάει σε ερώτημα που θέτει στον εαυτό του: «Από πού έρχεσαι;» και «Πού πας;». Το πιανιστικό του έργο, οι συμφωνίες του, τα «Πάθη» («Κατά Σαδδουκαίων»), οι όπερες περιέχουν τις απαντήσεις. Όλα αυτά τα έργα συνδέονται με την ελληνική παράδοση. Αποκαλύπτουν το σεβασμό του Θεοδωράκη και την πλούσια μουσική της Ελλάδας, με την μεγάλη της ποικιλία τραγουδιών, χορών και μουσικών οργάνων. Στο συμφωνικό του έργο, ο Θεοδωράκης ασχολείται με τα πρώιμα χαρακτηριστικά αυτής της μουσικής - το συμφωνικό χρώμα των οργάνων, τους διάφορους χορευτικούς ρυθμούς, τον μεγάλο αριθμό μελωδιών της βυζαντινής μουσικής και την αγροτική και αστική λαϊκή μουσική. Ο ηχητικός του παλμός γίνεται σφυγμός για τον Θεοδωράκη.

Αντίθετα με τους δυτικό-ευρωπαίους συνθέτες της avant-garde, ο Θεοδωράκης βάζει τον άνθρωπο στο κέντρο του έργου του. Παρότι, μάλιστα, και εκείνος διαβαίνει νέους και απαιτητικούς δρόμους, οι συναυλίες του παρακολουθούνται από ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων. Οι συμφωνικές συνθέσεις του Θεοδωράκη δεν υπάρχουν ως αυτοσκοπός. Τα θέματα και το περιεχόμενο των έργων του είναι χειροπιαστά: στο κέντρο τους βρίσκεται η διαμαρτυρία εναντίον του υποτιθέμενου αμετάβλητου και το μέλλον της ανθρωπότητας.

Ο Θεοδωράκης χειρίζεται τα θέματα της εποχής του με τέτοιο τρόπο που μας γεμίζουν - εμάς ως ακροατές και μουσικούς - με επιτυχία και ελπίδα. Νιώθουμε πλουσιότεροι και δυνατότεροι. Το συμφωνικό έργο του Θεοδωράκη μας κάνει να σκεφτόμαστε και δημιουργεί μέσα μας μια δυνατή επιθυμία για ειρήνη και ελευθερία. Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ένα απ' τους κύριους συμφωνικούς συνθέτες του 20ου αιώνα. Ο Θεοδωράκης έρχεται αντιμέτωπος με το ερώτημα, για ποιον γράφει ένας συμφωνικός συνθέτης. Ποιον θέλει να πλησιάσει με τη μουσική του; Μέχρι το '58 δημιουργεί μεγάλα συμφωνικά έργα, μεταξύ αυτών και η Σουίτα Νο1 για ορχήστρα και πιάνο, Σουίτα 2 για ορχήστρα, τον Οιδίποδα Τύραννο για ορχήστρα εγχόρδων, καθώς και μουσική δωματίου που περιλαμβάνει την πρώτη Σονατίνα για βιολί και πιάνο, τα PASSACAGLIA για δύο πιάνα, τη Σονατίνα για πιάνο και τη δεύτερη Σονατίνα για βιολί και πιάνο.

Η δεύτερη συμφωνική δημιουργική του φάση αρχίζει το 1959 Την ίδια χρονιά συνθέτει την θετική μουσική για τις Φοίνισες του Ευριπίδη κα ακολουθούν και άλλες συνθέσεις για τον Αίαντα, τις Τρωάδες και τη Λυσιστράτη. Το 1967 ένα άλλο σκοτεινό κεφάλαιο αρχίζει στην ελληνική ιστορία. Είναι η χούντα. Εκεί συλλαμβάνεται και φυλακίζεται και ο Θεοδωράκης συνθέτει το Ραβέν, μια καντάτα για λαϊκό τραγουδιστή, χορωδία και λαϊκή ορχήστρα, στη φυλακή στον Ωρωπό το '69.

Ήδη το 1960 με το «'Αξιον Εστί» ο Θεοδωράκης φτιάχνει ένα νέο συμφωνικό είδος με μοναδική ενορχήστρωση. Εκεί λαϊκά, συμφωνικά όργανα εμφανίζονται ισότιμα. Ο Θεοδωράκης έτσι βρίσκει το δικό του συμφωνικό ήχο, το δικό του μουσικό ιδίωμα. Ένα ιδίωμα το οποίο συναντά και ανταποκρίνεται στις ευαισθησίες και τις ανάγκες του λαού με τις μελωδίες του. Ο Θεοδωράκης έχει τώρα φτιάξει, έχει καταλάβει, έχει δημιουργήσει μια νέα παράδοση, την παράδοση του ορατορίου και φτιάχνει έτσι μια νέα ποιότητα συνθετικής δουλειάς. Αυτό το βλέπουμε στο Πνευματικό Εμβατήριο το '69 και στο Κάντο Χενεράλ το '72.

Η τρίτη δημιουργική περίοδος αρχίζει στην αρχή της δεκαετίας του '80. Ο Θεοδωράκης τώρα θεωρεί ότι η συμφωνία είναι η υψηλότερη μουσική μορφή για την έκφραση των ιδεών του. Λέει ότι η συμφωνία είναι η μουσική έκθεση της τραγωδίας του χρόνου και περιγράφει τα συμφωνικά του έργα ως σύγχρονα ορατόρια. Η βάση τους, το θεμέλιό τους, είναι το ποιητικό κείμενο και η ανθρώπινη φωνή. Η ανθρώπινη φωνή είναι απαραίτητο μέσο για να γίνει ο διάλογος μεταξύ ακροατών, ερμηνευτών και συνθετών. Μεταξύ του '80 και του '82 ο Θεοδωράκης συνθέτει τη δεύτερη συμφωνία, «το τραγούδι της γη», την τρίτη συμφωνία, «το πάθος των Σακουδέων» και την έβδομη συμφωνία την εαρινή. Θέλω, λέει, όλη μου η μουσική να είναι μία συνεχόμενη ιστορία. Και ακριβώς αυτή η δήλωση είναι το κεντρικό στοιχείο της μουσικής ποιητικής του. «Το Βυζάντιο, ο Σολωμός, ο Καβάφης, είναι πραγματική αφιέρωση στο μεγαλύτερο επίτευγμα του ελληνικού κόσμου», γράφει ο Θεοδωράκης στην ανατομία της μουσικής. Το 1986 ο Θεοδωράκης συνθέτει την 4η Συμφωνία και μέσα σ' αυτήν γράφει, αντλεί απ' την μουσική των Ευμενιδών και της τραγωδίας οι Φοίνισες και ακριβώς τις αποκαλεί ως τις πιο ελληνικές από τις συμφωνίες του.

Στην τέταρτη συμφωνική δημιουργική του περίοδο ο Θεοδωράκης συνθέτει όπερες για πρώτη φορά. Η πρώτη, Κώστας Καρυωτάκης το 1988 και μετά από το 1988 οι όπερές τους προσδιορίζονται από τους μύθους του αρχαίου κόσμου και γράφει τη Μήδεια και την Ηλέκτρα. Το '93 συνθέτει το ADAGIO για φλάουτο, τρομπέτα και επίσης ορχήστρα εγχόρδων, που αφιερώνει στα θύματα του πολέμου της Βοσνίας. Αργότερα, ένα χρόνο μετά, γράφει το «Μάκβεθ», μουσικό δράμα και το 1995 συμπληρώνει την τριλογία των τραγωδιών με το έργο «Αντιγόνη». Και το 2001 γράφει την μέχρι τώρα τελευταία του όπερα, τη «Λυσιστράτη». Ο Θεοδωράκης ενσωματώνει θέματα από τα τραγούδια του στις όπερές του και έτσι προχωρεί ακόμα ένα βήμα προς την ολοκλήρωση των μοναδικών ανεξαρτήτων συνθέσεων και τις καθιστά ολοκληρωμένα έργα.

Σε κάθε μία απ' τις τέσσερις δημιουργικές του περιόδους ο Θεοδωράκης συνθέτει μείζονα συμφωνικά έργα, μέσα στα οποία χρησιμοποιεί τις ελληνικές παραδόσεις. Ακριβώς αντλεί από τη βυζαντινή, την δημοτική και την αστική μουσική. Ο ρυθμός, ο παλμός αυτών των ρυθμών γίνεται δικός του παλμός και ακριβώς αγκυροβολεί μέσα σ' αυτές τις παραδόσεις, τις βάζει μέσα στη δική του μουσική συνείδηση και τις συμφωνικές του συνθέσεις.

Αυτό είναι το οποίο τον διαφοροποιεί από άλλους και πολλούς συνθέτες της δυτικοευρωπαϊκής πρωτοπορίας. Στην καρδιά των συμφωνικών του έργων υπάρχει διαμαρτυρία και αντίσταση κατά αυτού που δεν θέλει να αλλάξει. Ο Θεοδωράκης με το συμφωνικό του έργο μας κάνει να σκεφτούμε. Το συμφωνικό του έργο μας δημιουργεί την ανάγκη και την επιθυμία να πραγματώσουμε την αγάπη, τον έρωτα, την ελευθερία και την ειρήνη.

Τα οράματά του, τα όνειρά του, είναι αυτά τα οποία πληρώνουν πραγματικά το μουσικό υλικό με μεγάλη ζωντάνια, με συναισθηματική δύναμη. Με το συμφωνικό του έργο, ο συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης έχει δημιουργήσει ένα νέο τύπο αυθεντικής ελληνικής μουσικής και ευρωπαϊκής μουσικής. Είναι μία μουσική που τον κάνει να ξεχωρίζει και τον τοποθετεί ως ιδρυτή της σύγχρονης ελληνικής σχολής συνθετών και της σύγχρονης ευρωπαϊκής σχολής συνθετών επίσης.

ΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ, ΛΟΙΠΟΝ, ΕΧΟΥΝ ΟΝΟΜΑ, άρθρο του Ευρωβουλευτή του ΑΚΕΛ, Τάκη Χατζηγεωργίου.

    
 Αντί για οποιαδήποτε άλλη αναφορά στη σημερινή επέτειο (39 χρόνια από την 24/7/1974), σκέφτηκα να παρουσιάσω το ενδιαφέρον άρθρο του Κύπριου Ευρωβουλευτή.

                      
                                                      

 Το να είσαι πολιτικός στις μέρες μας τείνει να μοιάζει με ύβρη. Και με απασχολεί το ζήτημα, γιατί ξέρω, ότι η διαφθορά έχει όνομα. Πρέπει να έχει όνομα. Έστω κι αν αναγνωρίζω ότι στη γενική κατακραυγή πάνε (πάμε) όλοι μέσα στο ίδιο καλάθι. Στον πυθμένα του καλαθιού ή στην επιφάνεια έχει μικρή σημασία για τους πολλούς. Νομίζω ότι και οι αθώοι ακόμα και αυτοί έχουν ευθύνη. Έχουν ευθύνη να πιέσουν για απόλυτη και τελική κάθαρση. Έχουν ευθύνη να δουλέψουν για την αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος. Με διαφάνεια και ανοικτές διαδικασίες 
Έχοντας πει αυτά, δεν μπορώ παρά να υποστηρίξω με όλη τη δύναμη της φωνής μου, ότι επιτέλους η διαφθορά έχει όνομα. Μπορεί να είναι ( και είναι) ένα σύστημα που προάγει ή διευκολύνει τη μίζα, την κλοπή και την διαφθορά, αλλά δεν γίνεται να μην ξεχωρίσουμε τα ονόματα των διεφθαρμένων. Και αν η διαφθορά είναι συστημική, εν τούτοις οι κλέφτες έχουν όνομα και επώνυμο.
Βγήκαν τις τελευταίες μέρες από θαρραλέους δημοσιογράφους μερικά στοιχεία στη φόρα. Ελπίζω όλα τα ζητήματα να ξεκαθαριστούν πλήρως. Δεν αντέχω να ακούω τον κύριο Χριστοδούλου να λέει ότι έλαβε ένα εκατομμύριο προκαταβολικά για εργασία που θα διεξαχθεί στο μέλλον και μάλιστα σε βάθος δεκαετίας. Δεν αντέχω να ακούω τον κύριο Μιχαηλίδη να αρνείται να μεταβεί στην Ελλάδα για να δικαστεί, κρυβόμενος πίσω από συνταγματικά κωλύματα. Και καθόλου, μα καθόλου δεν αντέχω να μαθαίνω ότι κάποιοι πήραν ως μπόνους στις τράπεζες ένα και δύο εκατομμύρια κατ' έτος. Μα ποιοι νομίζουν ότι είναι. Όποιος εγκέφαλος και να είσαι δεν μπορεί να δικαιούσαι τέτοια ποσά. Αυτά κι αν είναι ύβρεις προς τον κόσμο που υποφέρει. Εμείς φτάσαμε στο σημείο να "ντρεπόμαστε" γιατί έχουμε ακόμα δουλειά. Και αυτοί μας φτύνουν με τον πιο αισχρό τρόπο. Δεν γίνεται μεγαλοστελέχη τραπεζών να δανείζονται με ένα/δύο τοις εκατό τόκο μερικά εκατομμύρια, και μετά να τα καταθέτουν στην ίδια τράπεζα με διπλάσιο ή και τριπλάσιο επιτόκιο.
Να ξεκαθαριστούν πλήρως τα πράγματα και όσοι χρειάζεται να πάνε για λίγο πίσω από τα σίδερα, να πάνε. Δεν αντέχω να μην πω (και θυμηθείτε με) ότι τελικά όλοι αυτοί έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Ήταν οι μεγαλύτεροι ´´πατριώτες´´ μας. Μην μου πείτε! Ήταν απίστευτα σοφή η ρήση πως το καταφύγιο του κάθε απατεώνα είναι ο πατριωτισμός.
Ίσως ήταν και ένας τρόπος να κρύβεται η ουρά τους. Οι κλέφτες λοιπόν έχουν όνομα.Εγώ δεν θέλω αίμα. Ονοματεπώνυμα μόνον. Γιατί επαναλαμβάνω, η διαφθορά γράφει στο κούτελο της τους διαφθορείς.Μέσα σε αυτό το πλαίσιο , αν δεν καταφέρουμε να ονοματίσουμε τους ενόχους, ας μην περιμένουμε έξοδο από την κρίση, ας μην αναμένουμε εκμετάλλευση των αέριων ,και ας μην περιμένουμε αποχώρηση του τουρκικού στρατού. Να περιμένουμε μάλλον ότι θα μπούμε πιο βαθειά στη δίνη της καταστροφής, ακόμα πιο βαθιά στη σήψη και την διαφθορά, και τότε πια ούτε οι αθώοι θα έχουν δικαίωμα να το φωνάξουν. Κι αν το φωνάξουν δεν θα ακουστούν.

Πηγή:   http://filoftero.blogspot.gr/2013/07/blog-post_18.html#comment-form

 

ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ..........

                 

Μια φορά και έναν καιρό, σε χρόνια «δίσεχτα» ζούσε μια οικογένεια με πέντε παιδιά. Αρχές της δεκαετίας του 1950 στο φτωχικό σπιτικό χτύπησε θανατικό και ο χάρος πήρε ό,τι ακριβότερο και πολυτιμότερο ήταν στη φαμελιά: τη μάνα!. Έτσι, μαζί με την απόλυτη φτώχεια και η ορφάνια. Σύντομα η ορφάνια ξεπεράστηκε, η φτώχεια όμως ρίζωσε. Καθημερινά δινόταν η μάχη  για την επιβίωση ( ούτε λόγος για ανεκτό επίπεδο ζωής). Ο αγώνας και η αγωνία για την επιβίωση δημιούργησαν, μεταξύ των παιδιών,  ισχυρούς και ακατάλυτους συναισθηματικούς δεσμούς, μοναδικές και αξεπέραστες βιωματικές εμπειρίες.

Τούτη όμως η ιστορία μας αναφέρεται σε ορισμένες πτυχές της ζωής στα δύο από τα πέντε παιδιά, στα δίδυμα. Τέλη δεκαετίας του ΄50 ξεκίνησαν το σχολείο για τα πρώτα γράμματα. Η αποθήκη- σχολείο υποδέχθηκε τα «πρωτάκια». Σε εκείνο το ερείπιο- κτήριο, τα παιδιά με τα κοντά παντελονάκια κουβαλούσαν τα όνειρα και τις ελπίδες για μια καλύτερη ζωή. Η ελπίδα και η αισιοδοξία, που αποτυπώνονταν στα πρόσωπά τους, ερχόταν σε αντίθεση με το εξωτερικό περιβάλλον της στέρησης και της μαυρίλας. Τα δίδυμα λοιπόν μαζί στο σχολειό, μαζί στο σπίτι μαζί και στη βιοπάλη. Τα πάντα μοιρασμένα!

Ήρθε κάποτε ο καιρός (Σεπτέμβρης 1964) για το Γυμνάσιο. Ο πατέρας- με χρέος -αγόρασε για τα «γυμνασιόπαιδα» τα εντελώς απαραίτητα: από ένα μακρύ παντελονάκι(ντρίλινο), πηλίκιο με έμβλημα τη κουκουβάγια, καθώς και τα πρώτα βιβλία. Άρχισαν έτσι το δρομολόγιο Μακρίσια – Κρέστενα με τα πόδια (οκτώ χιλιόμετρα με επιστροφή). Όλη η οικογένεια καμάρωνε για τα γυμνασιόπαιδα, αφού ήταν τα πρώτα και μόνα παιδιά που μετείχαν της «ανωτέρας» εκπαιδεύσεως!.

Μετά όμως από την Τρίτη Γυμνασίου οι δρόμοι των παιδιών- διδύμων αλλάζουν: Συνεχίζει μόνο το ένα παιδί, το άλλο εγκαταλείπει, για τους λόγους  που πολλά τότε παιδιά αναγκάζονταν να βγουν στη βιοπάλη της ζωής. Έτσι, από τα δεκαπέντε του χρόνια εργάζεται σκληρά, αρχικά ως εργάτης γης και στη συνέχεια εργάτης σε οικοδομές, ήταν οι δουλειές που έκαναν τα περισσότερα αγόρια των φτωχών αγροτικών οικογενειών.

Ο μόνος πλέον μαθητής, με πολλές και ανυπέρβλητες δυσκολίες, κατάφερε να τελειώσει το εξατάξιο Γυμνάσιο και έβαλε τον ανέφικτο για τα δεδομένα της εποχής  στόχο: την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο. Αρωγός στην προσπάθειά του αυτή υπήρξε η οικογένεια ενός συγγενούς στη Αθήνα (του Α.Κ.). Εργαζόμενος τώρα στη Αθήνα, χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία, κατάφερε να πετύχει τον υπέρτατο στόχο: το 1973  εισάγεται στη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών! Εννοείται ότι  στον αγώνα αυτό η οικογένεια του στο χωριό ήταν απούσα, δεδομένου ότι βρισκόταν σε πλήρη αδυναμία να προσφέρει ακόμη και τα στοιχειώδη.

Το νήμα της σχολικής ζωής για το άλλο παιδί, που είχε κοπεί στα δεκαπέντε του, συνεχίστηκε μετά το στρατιωτικό του. Ξανασμίγει μετά από επτά χρόνια με τον αδερφό του- εργαζόμενο και φοιτητή στην Αθήνα, και αφού βρίσκει δουλειά, γράφεται  αμέσως στην Τρίτη τάξη σε νυχτερινό σχολείο της Αθήνας, το οποίο όμως ξαναδιακόπτει, λόγω γάμου τούτη φορά, και σε δύο χρόνια ξανασυνεχίζει ως εργαζόμενος, σύζυγος και πατέρας. Το 1983 αφού ολοκληρώσει  το Λύκειο, δίνει εξετάσεις για Πανεπιστήμιο(χωρίς καμία προετοιμασία)  και για λίγα μόρια δεν περνάει στη σχολή της επιλογής του.

 Το 1984 διορίζεται δημόσιος υπάλληλος, με βάση το αντικειμενικό και αδιάβλητο σύστημα των μορίων. Ωστόσο, η λαχτάρα για το Πανεπιστήμιο παραμένει ζωντανή. Με την ίδρυση του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου καταθέτει από τους πρώτους αίτηση. Το 2009 γίνεται δεκτός στο Τμήμα του Ελληνικού Πολιτισμού του Ε.Α.Π. και σε τέσσερα ακριβώς χρόνια( 61 πλέον χρόνων) αποφοιτά με άριστα…

Εδώ κάπου σταματάει  η μικρή μας ιστορία με τους πρωταγωνιστές τον Κ.Χ. και Σ.Χ.

  

ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΟ: ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΛΑΖΟΝΙΚΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ

                                       

      «Όπου ανθίζει η υπεροψία φουντώνει το στάχυ της καταστροφής»    Αισχύλος ΠΕΡΣΕΣ                                                          

Από τη συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους(1830) μέχρι και τις ημέρες μας η εργασία στο δημόσιο θεωρείται προνόμιο, εξασφάλιση, σιγουριά, ενώ η ιδιότητα του δημοσίου λειτουργού προσδίδει  κοινωνική καταξίωση. Για τους λόγους αυτούς η πίεση για μια θέση στο δημόσιο εξελίχθηκε σε βιομηχανία ρουσφετιών.

Πολλοί και διαφορετικοί παράγοντες συντέλεσαν στο να διαμορφωθεί η αντίληψη. Αν επιχειρούσε κάποιος να εξηγήσει το φαινόμενο θα εξηγήσει το φαινόμενο θα έπρεπε  ανατρέξει στον αγροτοτροφικό χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας(μέχρι και τη δεκαετία του ’60), στην έλλειψη βαριάς βιομηχανίας, καθώς και στη νεοελληνική πολιτική ηθική.

Στο πλαίσιο αυτό αναπτύχθηκαν οι λεγόμενες πελατειακές σχέσεις με πρωταγωνιστές: όλο το πολιτικό σύστημα, οι πολλοί παράγοντες και παραγοντίσκοι σε ρόλο εκβιαστή, οι εκπρόσωποι των υπαλλήλων  (κυρίως σε ΔΕΚΟ), καθώς και οι πολίτες- πελάτες.

Η Ευθύνη της Αριστεράς, για τη συντήρηση και ενίσχυση της πελατειακής σχέσης, είναι τεράστια, επειδή- αν και δεν κυβέρνησε- υιοθέτησε πολιτικά πρωταγωνίστησε  και απαίτησε τη μονιμοποίηση όλων των παράνομων και προκλητικών ρουσφετολογικών προσλήψεων. Τελευταία σκανδαλώδης περίπτωση, η μαζική μετατροπή 50. 000 συμβάσεων έργου σε αορίστου χρόνου, που συνιστά  πολιτική και συνδικαλιστική αθλιότητα (διάταγμα Παυλόπουλου). Σημειώνεται ότι όλοι αυτοί είχαν προσληφθεί εκτός ΑΣΕΠ, ενώ οι συμβασιούχοι μέσω ΑΣΕΠ αποκλείστηκαν! Τρανταχτό παράδειγμα η ΕΡΤ όπου μονιμοποιήθηκαν 1500 άτομα. Ταυτόχρονα, το πολιτικό σύστημα, με προεξάρχουσα την Αριστερά από το 1974 και μετά, υποστήριξε πολιτικά όλες τις σκανδαλώδεις απολαβές και ταυτίστηκε με τους εκβιασμούς  των συντ(α)τεχνιών.

Και το χειρότερο: οι ρουσφετουλογηθέντες –βολεμένοι, λόγω αλαζονείας, θεωρούσαν τσιφλίκι το δημόσιο και αναφαίρετο δικαίωμα τους να απαιτούν από τους πολλούς, οικονομικά και θεσμικά προνόμια. Έτσι το ρουσφέτι, το βόλεμα και προκλητικές απολαβές, που θεωρείτο μαγκιά, συνιστούσε πρότυπο κοινωνικής συμπεριφοράς.

Σήμερα βιώνουμε μια πρωτοφανή αγριότητα και τα πρώτα θύματα είναι: οι πολλοί και αδύναμοι πολίτες, που περίμεναν μια πρόσληψη μέσω ΑΣΕΠ.. Οι πολίτες και οι υπάλληλοι του δημοσίου που δεν διορίστηκαν ρουσφετολογικά ούτε αξίωσαν τις απολαβές του οδηγού σε μια ΔΕΚΟ, ούτε την εξομοίωση με το μισθό του κλητήρα στη Βουλή, ούτε τα προνόμια μιας καθαρίστριας στις υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών.

Η φορολογική δήλωση του Πειναλέοντα (Μποστ, 1961)

Το σκίτσο είναι απλό και αδρά ζωγραφισμένο. Καθιστός μπροστά σ’ ένα τραπέζι με κουτσό πόδι, ο Πειναλέων συμπληρώνει τη δήλωση με μια σειρά μηδενικά, ενώ όρθια στο πλάι του η αδερφή του η Ανεργίτσα παρακολουθεί σκυθρωπή, με το αιώνιο «βιβλιάριον απόρων κορασίδων» παραμάσχαλα. Στον τοίχο, ένα κάδρο δείχνει τη μαμα-Ελλάς στα νιάτα της.

ΥΠΟΒΟΛΗ ΔΗΛΟΣΕΟΣ

[δια χειρός ΜΠΟΣΤ]

Διά της παρούσησ μου δηλώ, εντός στη δήλοσή μου

λαβών γνόσιν ο έφορος κε άνεφ χαρτοσήμου

ότη δεν έχο κότταιρον και ούτε λοιμουζήνα

άνεργος όντος πάσχωντος σινίθος από πίνα.

Η μύτηρ η γενήσαντος προσφέρων τας θηλάσεις,

ζη εκ δανείον, δορεών κε πρόθιμος διά βάσεις,

κε η μικρά μου αδελφήβαρύνας να νιστέβη,

έχη εξάγη τα χαρτιά διά να μεταναστέβη.

Όντες πολάκις νιστικών κε πάσχων η μυτέρα

είναι βολέβων εναλάξ, αλάζοντος πατέρα.

Έχοντος πρότον βρετανόν, μετά αμερικάνον

νυν θα συζή με γερμανόν κε άνθροπον τσογλάνον,

όστις βιάσας την μαμά, ελείποντες οι άλλοι

τόρα τα θέλη κε αφτή μη έχοντος κεφάλι.

Η φυλαρέσκια αφτής κε θέλων να αρέση,

προσέχη πάντα εις λεφτά κι αν έχη καλή θέση,

ων εροτήλος εις βαθμόν ανότερον τυγχάνων

ποθή ενδύσεις εκλεκτάς, τα τέκνα της ξεχάνων,

ξεχάνοντες κι εμείς αφτήν, που πάντας προσκινεί

εξέρχετε στην Αγοράν διά να γινή Κοινή

με εβροπαίους σηζητή κι ενώ την αποθώσι,

αρκεί που είνε δυτικοί, απεχθανεί τους Ρώσοι.

Κέρδη δηλόνουν άπαντα μικρά-μεγάλα κράτη,

κε η μαμά μας δόσεων δίδη δια το κρεβάτη,

το «λύκνον του πολιτιζμού», έτσι αφτή το λέει,

κι’όλον αφτό μας κοπανεί κε κάθετε κε κλέει,

ενώ δυό λόγια να της πουν, κι αν δη ότι αρέση,

ξανά μανά διά Ζάλονκον κε στη φοτιά θα πέση.

Όθεν το κέρδος μας μηδέν, μηδέν δηλό εισπράκσεις

πάσχων μαζύ με την μαμά και άπαντες οι τάξεις.

Είνε μιστήρια μαμά! Ίσως κι’εμείς να φταίμε,

είνε αφτό που λέγουσι, Θεμου σινχόρεσέ με.

Ήταν η εποχή που η Ελλάδα επιδίωκε να συνδεθεί με την Κοινή Αγορά (τη σημερινή ΕΕ), που εξαρτιόταν από τα γερμανικά δάνεια, η εποχή της μαζικής μετανάστευσης. Ίσως κάποιοι αναζητήσουν ομοιότητες και διαφορές με σήμερα.

Η αναφορά στο Ζάλογγο είναι υπαινιγμός σε παλιότερη δήλωση του Π. Κανελλόπουλου, σχετικά με τις υπέρογκες, λόγω ΝΑΤΟ, στρατιωτικές δαπάνες: «Δεν αντέχομεν αλλά δεν μειώνομεν τας δαπάνας… Εμείς έχομεν Ζάλογγα εις την ιστορίαν μας». Και εδώ υπάρχουν ομοιότητες με σήμερα, αν σκεφτούμε την υπερήφανη στάση της Ελλάδας να συμφωνήσει στο εμπάργκο στο ιρανικό πετρέλαιο παρά το γεγονός ότι το Ιράν μας έδινε πετρέλαιο με πίστωση ενώ από αλλού θα το αγοράζουμε ακριβότερα και χωρίς πίστωση. Το Ζάλογγο εξακολουθεί να δείχνει το δρόμο.

Πηγή: 
 http://seisaxthia.wordpress.com/